Olang

Jeszcze nigdzie na Filipinach nie piliśmy dobrej kawy. Króluje rozpuszczalna Nescafe, a gdy prosimy o kawę parzoną to z apetytem wypijamy coś, co w domu zostałoby wylane do zlewu. Nie mogę przypomnieć sobie, jaka kawa była na Sri Lance, ale dzieci mówią, że nie narzekaliśmy. Najlepsza kawa była w Wietnamie, oczywiście.
Jutro planujemy popłynąć na Bohol i tam zwiedzić rezerwat wyraków. W ogóle fauna lądowa na Filipinach jest w porównaniu ze Sri Lanką bardzo uboga. (Odwrotnie niż pod wodą.) Na Sri Lance było "too much nature", dżungla obrastała miasta i wsie, wchodziła do domów. Ciągle było słychać ptaki, małpy, po drogach chodziły warany i pawie, burunduki biegały po drzewach i dachach, wieczorem latały wielkie nietoperze i nie było takiej pory dnia lub nocy, żeby panowała cisza. No, i krokodyle i słonie też nie były rzadkością.
Domy na Sri Lance nie były szczelne i bardzo mi się to podobało. Tamtejsze domy mają wiele otworów, dachy bywają nieco wzniesione nad ścianami - to, co wewnątrz i to, co na zewnątrz przenika się. Tutaj nie ma takich otwartych domów, w każdym razie nie trafiały nam się takie w drodze. I kolejna różnica: ludzie. Na SL wszyscy pytali, skąd jesteśmy (to bywało denerwujące), interesowali się nami i chcieli nawiązać kontakt. W domowych restauracjach nasze dzieci bawiły się z miejscowymi dziećmi, nierzadko wewnątrz ich domów. Wracaliśmy do niektórych poznanych osób. Może dlatego, że nie było tam aż tak wielu turystów, a może Lankijczycy są bardziej otwarci i ciekawi tego świata, który ich odwiedza. Na Filipinach ludzie są mili, ale trzymają dystans.
Ulicznych psów jest tak samo dużo. Na SL zachwywały się trochę inaczej. Nie wiem, jakie są statystyki, nie wiem ile psów ginie tu, a ile tam, ile jest leczonych tu, a ile tam. Ale lankijskie psy sprawiały wrażenie szczęśliwych. Miały swój równoległy świat, były niezależne, ale równocześnie towarzyskie i chętne do głaskania. Myślę, ze buddyzm odgrywa tu ważną rolę - w tym, jak się traktuje zwierzeta. Na północy, w rejonach muzułmańskich, psy się bały ludzi. Tutejsze psy często są bojaźliwe, są zabiedzone. Często mają obrożę, ale nie idzie za tym żadna lepsza opieka. A już na pewno nie sterylizacja. Wiele psów ma świerzbowca, wiele ma rany. Wiele ma obcięte ogony, nie rozumiem dlaczego. Na SL działa kilka schronisk organizowanych przez "białych". My poznaliśmy Conny z Niemiec, która leczy, sterylizuje i organizuje adopcje psów i kotów. Każdy może jej pomóc i to jest prawdziwie "efektywny altruizm" czyli rzeczywisty rezultat przy małych nakładach. Zapewne takie schroniska istnieją na Filipinach, ale na razie nie spotkaliśmy żadnego.
W obu państwach wieczorem rozpalane są przy domach ogniska... to codzienny rytuał spalania plastikowych śmieci. Nie wiem, jak na Filipinach, ale na SL nie ma spalarni ani przetwarzania odpadów. Tutaj pewnie też z tym słabo.
Dzień zwiedzania i pływania kończymy w Bucafe (z listy od kelnerki): fantastyczne i estetycznie podane jedzenie i picie (pierwsza dobra kawa na wyspie!) na szczycie góry z widokiem na dżunglę i morze. Przepięknie!Read more