Tan-awan Creek

In het holst van de nacht ging het wekkertje om 03:40. We sprongen uit bed (not) en wachtten vol goede moed bij de poort op onze taxi. Om 04:00 kwam Jeffrey aangereden. Ook voor Jeffrey was autorijden een soort levend Mario Kart.

Dat snap ik ergens ook wel als je een lichtgevende versnellingspook van epoxy hebt met daarin een heilig beeld gegoten (zie foto's).

De klok tijd werd wederom verslagen en we kwamen om 05:30 aan in het vermaledijde Oslob. De aanwezigheid van walvishaaien hier is niet geheel natuurlijk. Vissers hebben tientallen jaren geleden geprobeerd de vissen weg te lokken bij hun lijnen met als resultaat dat ze terug bleven komen voor de lekkere garnaaltjes. Joh.

De lokale bevolking heeft dit omgebogen tot een ware geldkoe (geldwalvishaai in dit geval) en er is in de loop der jaren een goed draaiende attractie opgetuigd. Moet je hier wel of niet aan mee doen is de vraag.

De omvang van de operatie was enorm. Er stond toen we aankwamen al een lange rij. Jeffrey hielp ons fijn bij de aanmelding, het wachten, het vinden van een zwemvest en het vinden van onze boot.

De boten varen zo'n 50 meter het water op waar een lint van boten ontstaat. Dan plonst ieder het water in en mag je je 30 minuten vergapen aan deze vriendelijke reuzen. De begeleiding houdt scherp in de gaten dat je niet te dicht bij de dieren komt.

Toen we met ons bootje bij het lint aankwamen bleef iedereen een beetje afwachtend zitten. Rens knikte een keer naar de begeleiding, tikte Sharona aan en die twee grote Nederlanders lagen weer met de snuit vooraan. De eerste keer dat we de maskers onder water staken was magisch. Wat een gracieuze beesten. Hoewel de hele operatie verre van natuurlijk is was de ontmoeting met deze reuzen heel speciaal.

De tijd vloog voorbij en te snel peddelden we weer naar de kant. Daar stond Jef ons op te wachten. Het was 08:30 en we hadden wel trek in een ontbijt.

Bij de parkeerplaats was een eetgelegenheid. Twee keer twee is in de Filipijnen acht waardoor we ruim in de pannenkoeken zaten deze ochtend.

"You wanna go waterfall now?"

" Yes but with not so much people aub."

Jef nam ons mee op sleeptouw naar een waterval waar één hond was en die was van de tourguide. Van tevoren werd gezegd dat je achteraf zelf moest bepalen wat je de tour waard vond. Irritant...

We hebben echt een leuke tour gehad en we hadden de waterval helemaal voor ons alleen! Lekker plonsen en onder het kletterende water gestaan.

De gids was blij met onze financiële tégen energie en alras vervolgde het olijke trio zijn weg terug naar Sambag Hideaway. Sharona knipperde een keer extreem lang met de ogen en we waren al weer bij het hotel. Om vier uur opstaan hakte er in en de rest van de middag werd er rustig aan gedaan bij het hotel. Rond 16:30 trapten we de brommer aan richting Down Town. Beetje rond slenteren, koffie gedronken en lekker gegeten bij Hungry Monkeys. Nog een drankje in een barretje met live-muziek. We zochten nog een reisstekker en kwamen thuis met een nieuwe blouse. Zo kan het gaan in het leven.

"Nog een biertje bij de bar.", zeiden we tegen elkaar. Maar toen we daar aan kwamen bleek er een kudde Engelsen de verjaardag van John te vieren... Met.... Karaoke! Ja dan kunnen we niet achter blijven en zo kreeg de dag een leuk staartje. Wel typisch dat we na André Hazes niet nog een nummer mochten zingen. Het zal jaloezie geweest zijn.

Een geweldige dag met vele gezichten. Op naar wie weet een rustiger dagje morgen...Read more