China Reis 2017

Vanmorgen bijtijds opgestaan en naar het treinstation van Zhangjiajie gelopen om een treinkaartje te kopen. Ik had op mijn mobiel een screencapture gemaakt en bewaard van het traject. Zoals gebruikelijk mijn paspoort weer moeten overhandigen en toen kreeg ik een treinkaartje met mijn naam erop. Twee uur in de trein voor minder dan 4 euro.
Met het kaartje en paspoort door de controle van de stationshal gelopen. Hier wacht je totdat het treinnummer en tijd worden omgeroepen, waarna je door nog een controle loopt, naar het getoonde perron. Werkt heel duidelijk, ook voor mensen die geen woord Chinees kunnen lezen dus.
Hoewel China enorme afstanden met moderne hogesnelheidstreinen overbrugt ging dit met een oude en aardig viezige trein. Zelfs die van de NS zijn schoner. Aardig wat conducteurs in blauwe kleding op de trein die bij ieder station door de trein lopen voor een kaartjescontrole. De trein deed er langer over dan gepland en een hele groep conducteurs en passagiers hield in de gaten dat ik er bij het juiste station uit ging. Een van de conducteurs riep hard door de coupe mijn bestemming Mengdonghe. Maargoed, het was een en al vriendelijke nieuwsgierigheid. Ik kreeg een sigaret aangeboden, iemand deed een plastic tas open om een grote vis te laten zien, er werd druk met mobieltjes gefotografeerd; ik geloof niet dat er veel toeristen op dit traject reizen.
Aangekomen in Mengdonge stonden er meerdere busjes klaar naar Furong, maar ik wilde eerst iets anders gaan bekijken. Op internet had ik namelijk foto's gezien van een redstone forest met daarin door water geerodeerde rode rotsen. In Amerika komt dit fenomeen ook voor. Ik had op internet gezien waar het was. Althans. Dat dacht ik wel. Ik zag wel een redstone forest museum dat gesloten was, maar ik heb na lang zoeken en veel lopen en vragen dat hele redstone forest niet kunnen vinden. gelukkig nog wel ergens achteraf een klein dorpje met typische huizen gezien en de meest grote en prachtige vlinders. Deze niet op de foto gekregen, probeer ze te onthouden en later op te zoeken op internet. Inmiddels tikte de tijd door en besloot ik te kijken hoe ik naar het dorp Furong door kon reizen. Dit lukte vrij snel door een busje aan te houden dat de 8km naar Furong reed. Het busje reed naar het busstation een paar km bij het toeristische oude plaatsje vandaan. Maar met wat gebruik van zijn telefoon met vertaal app reed de chauffeur me naar de ingang van het oude dorp.
Dit dorp bestaat al lang en heette Wangcunzhen totdat het dorp werd gebruikt als filmlocatie in een bekende Chinese film, waarna de naam van het plaatsje werd gewijzigd in die van de film (Hibiscus town). Het is een dorp dat aan weerszijden van een waterval is gebouwd in een typische bouwstijl. Het is nu vooral een soort openluchtmuseum met allerlei winkeltjes, mensen in klederdracht, (vis)restaurantjes. Omdat het een beetje uit de route ligt is het niet heel druk en leuk om doorheen te wandelen. Ze maken ter plaatse allerlei items uit de hoorns van (denk ik) buffels die worden gepolijst. Ik heb als goed toerist een kam gekocht. Ook hier weer enkele mensen die vroegen of ze met met op de foto mochten.
Ik moest wel bijtijds weer het dorp uit en met een taxibusje terug naar het busstation omdat er om 4 uur of 5 uur een laatste bus naar Zhangjiajie zou vertrekken, zo had de chauffeur me gezegd. Belangrijk, want ik moest wel terug. Na wat rondvragen bleek het een bus van 5 uur, dus ik heb nog even zitten wachten op het busstation. Toch altijd wel spannend die bussen. Er staan alleen bestemmingen op in Chinese karakters en ik zag geen match met de naam zoals gevonden op internet. Gelukkig ging dat allemaal goed en reed een busje met maar een paar andere passagiers naar Zhangjiajie waar we om 7 uur arriveerden.
Op het hotel mijn tas neergezet en daarna op zoek naar een betrouwbaar ogend restaurantje. Ik ging daar voor een schotel met rundvlees met allerlei pepers en wat groente, aardappelschijfjes met knoflook, rijst en een fles bier. Goed gegeten en mijn darmen protesteerden ook niet.
Opnieuw een geslaagde dag.Read more