Kleines Allalin

Vandaag besloten we om nog eens met z'n allen te gaan wandelen. Het ging een rustige wandeling zijn naar de Britanniahütte en dan terug. Hiervoor neem je eerst de skiliften om dan een stukje te wandelen. Het normale pad was afgesloten vanwege vallende rotsen, dus moesten we langs een ander pad. Dit pad was veel steviger: over rotsen en sneeuw, eerst dalen om dan weer te stijgen. Voor mama en tante zee: beetje à la Hildesheimerhütte vorig jaar in Oostenrijk (met ook een hond mee!) . Eindelijk aangekomen aan de hut, beseften we dat we nooit op tijd terug zouden zijn voor de laatste lift terug. Dan maar enige mogelijkheid: de berg helemaal rond lopen tot aan Platschen en vanaf daar nog naar beneden. Het tweede deel van de wandeling hadden we ook onderschat, wederom over veel rotsen klauteren. Gelukkig heeft Giro zijn roeping gevonden en blijkt hij toch een echte berghond te zijn die ons allemaal met gemak voorbij steekt.
Het was een indrukwekkende tocht, maar hij bleef precies eeuwig duren. Toen we het einde naderden bleek onze weg te kruisen met gemsen, dit gaf me toch even terug energie om te blijven gaan.
Gelukkig kwamen we uiteindelijk toch heelhuids terug aan in het dorp, wel met zere voeten en stijve spieren.Read more