United States
Congregation Beth El Historical Marker

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Travelers at this place
    • Day 2

      Shrimp and Grits (Tedeschi Trucks Band)

      July 11, 2022 in the United States ⋅ ☁️ 23 °C

      Soms hoef je een menukaart niet verder door te nemen, je weet het gelijk. Dat heb ik bij Shrimp and Grits, maar daarover later meer.

      Iets te vroeg op vanwege de jetlag. Mooi de gelegenheid om het dag te zien worden in het bos. Vandaag gaan we een stukje memorielane doen met Robbie. Ze neemt ons mee langs plekjes in Traverse City waar zij vorig jaar rondhing met haar vrienden.

      Dat begint in een troosteloze Shoppingmall. Heb al nooit goed begrepen waarom we in Nederland denken dat we het fenomeen "Shoppingmall" moeten kopiëren van de VS. Ik heb er hier in al die bezoeken aan Amerika geen een kunnen ontdekken die succesvol en gezellig is. Ook in Traverse City niet. Ingeklemd tussen de gebruikelijke Wendy's, McDonalds, Wallmart, Tirecentres en Loewe's ligt het er halfverlaten een beetje te verslonzen. Maar blijkbaar wel aantrekkelijk voor de hangjeugd van Travers City en omstreken.

      Daarna door naar Front Street, het centrum van Traverse City. Er zijn meer steden in Amerika die het toch lukt om centraal in de stad een lange winkelstraat te hebben met uitsluitend leuke kleine alternatieve boetiekjes, winkeltjes, bierbrouwertjes, eettentjes, ijsbereiders en coffeehuizen. Ook hier. Zeker 3 kilometer lang winkeltje na winkeltje, zonder ook maar 1 bekende keten te zien. Geen Starbucsk, Macdonalds, H&M of Burger King te zien. Kom daar maar eens om in het centrum van lukraak welke stad in NL.

      We lopen langs Northside de winkelstraat helemaal af en eindigen rond de lunch bij Folgarelli's. Een Italiaanse lekkernijenwinkel met rekken vol sauzen, pasta's, wijnen, kruiden en oliën. Langs één kant van de winkel is een counter van een meter of 15 met daarin een keur aan worsten, kazen, olijven en broodjes. Dus daar een broodje besteld en aan een tafeltje (onder de op de wand geplakte aanprijzingen van Folgarelli's uit kooktijdschriften, dagbladen en reisgidsen) opgegeten. Heerlijk en op z'n Amerikaans: net iets te veel vleeswaren voor 1 mens.

      Via de Noordzijde de winkelstaart weer terug gelopen en flink geshopt. We worden door Robbie nog even vakkundig langs de bootjes aan de waterkant geleid om daarna weer in de auto te stappen. Raar idee, dat ze hier bijna dagelijks door de straten sjouwde met haar eigen possie. T'is een charmant stadje, al neemt langzaam de toeristenwinkel het hier ook over van de kleine 1 persoons winkeltjes. Dat kersen belangrijk zijn voor deze streek mag helder zijn (Cherry capital of the world), maar om nou overal kersen in te stoppen en ze te pas en te onpas in winkeltjes te leggen, is misschien iets te veel van het goede. We zagen kersenjam, kersen sap, kersen in chocolade, in droge worst, in kaassaus, in limonade, in zeepjes, in granola, in hondenvoer, in bier, in BBQ saus, in taarten, in mosterd, in ijs, in koekjes, in drop, in mierikswortelsaus, in jelly, in azijn, in ahornsiroop, in scones, in honing, in boter. Het ergste is, ik hoef niks geks te verzinnen, het is er allemaal echt.

      Op weg naar huis nemen we een kleine detour en buigen af naar Old Mission, aan e oostkust van de Peninsula. Daar staat nog een oude General Store. Zo'n typische Amerikaanse Winkel van Sinkel uit de tijd van de burgeroorlog en ver daarvoor. Wat ooit een oude handelspost, verzamelplek en cafe was aan The American frontier, is later een winkel geworden waar je alles en niets kunt krijgen, een hapje kunt eten en je verwonderen aan oude antieke spullen.

      Deze Generalstore opende 160 jaar geleden, en is daarmee de oudste winkel van Michigan die nog open is. En nog steeds is het er lekker rommelig. Je kan er een broodje krijgen, eigen gebakken cookies kopen, een hapje eten in de keuken, je ijsje laten dippen in chocolade, kogels kopen, toiletpapier aanschaffen en blikvoer inslaan. T'is lallemaal opgestapeld op ongeveer 150 vierkanten meter. En geen centimeter is onbenut.

      Als we 's avonds na een powernap op zoek gaan naar eten komen we uit bij de plaatselijk Grill, met op de menukaart Shrimp en Grits. Een lekkernij uit het zuidelijk deel van Amerika: een gele graanpap met kaas, daaroverheen een pittige jus en daarop gegrilde Garnalen in cajunkruiden. Oh, zo lekker.....plaatselijk biertje erbij en we sluiten de dag af.

      Tot Morgen!
      Read more

    • Day 4

      Castles made of sand (Jimi Hendrix)

      July 13, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 22 °C

      Vanuit ons huis is het 2 kilometer lopen naar de lighthouse van The Old Mission, het uiterste puntje van het schiereiland. Het is stil, heel stil. Alleen wij en een paar chipmunks. De lucht kleurt donkergeel aan de kant van het meer waar de zon opkomt. De vuurtoren ligt verlaten bij. Zover het oog reikt, is er geen mens te zien.

      Dat is sowieso prachtig hier, het ontbreken van kunstlicht. Er zijn geen huizen nabij, er zijn geen straatlantarens, laat staan industrie of winkelcentra. En dan pas zie je hoe mooi de hemel is.

      We rijden rond het  middaguur richting Traverse City en steken het schiereiland daar dwars over. 35 kilometer bijna aaneengesloten bos. Af en toe een dorpje of een werkplaats.

      Einddoel van de autorit is Sleeping Bear Dunes. 60 kilometer lang duinlandschap langs de kust van Lake Michigan. Een soort Kennemerduinen op steroïden, zeg maar. Vele malen hoger, langer, breder en ruiger. 

      Eerst een broodje bij Shipwreck Cafe . Nou ja, broodje.....half stokbrood met 2 ons vleeswaren, komkommer, sla, tomaat, olijven en mayonaise.

      Dan het park in. Een mooie wandeling door het bos omhoog en vlak voor de kust van Lake Michigan loopt een steil duinlandschap bijna in een rechte lijn naar beneden het water in. Eindeloos ver reiken de duin. 

      We sjokken door het rulle warme goudgele zand. Het lucht is kraakhelder, dus je kan mijlenver kijken. Toch is de overkant van het meer niet te zien. Zuidwaarts moet ergens Chicago liggen. Maar je ziet er niets van. Alleen glashelder donkerblauw water. Het zandpad kronkelt omhoog en omlaag door de enorme duinen. Te mooi om onbelopen te laten. Maar de dames zijn een beetje te lui om de hele track uit te lopen en dus lopen we halverwege weer terug. Da's dan weer een beetje jammer. 

      We rijden nog een kilomer of 20 over de scenic route door het park over kronkelweggetjes, over mooie overdekte bruggetjes en maken nog een paar kleine hikes.

      Op 1 daarvan komen we op de grootste en hoogste duin (140 meter) van het park uit,  met aan de noordzijde een prachtig uitzicht over een dal van zand en kleinere duinen. Daar staat een jolige jonge parkranger uitleg te geven. Dat kunnen ze hier als geen ander. Met veel verve, enthousiasme en met een stralend gezicht vertelt hij nog even waarom het park "Sleeping Bear" heet. Een tranentrekkend zielig verhaal: het is vernoemd naar een oude legende van de Natives. Een enorme bosbrand aan de overkant van Lake Michigan zou een moederbeer en twee cubs  het water ingejaagd hebben, op zoek naar veiligheid. Ze proberen zwemmend de overkant van het enorme meer te bereiken. Maar de jonge cubs zijn te klein en verdrinken tijdens hun zwemtocht. Moederbeer haalt de overkant wel. Zij blijft eenzaam wachten. Dagen, weken, maanden lang. Op de top van een bergje wacht ze,  in de hoop dat haar cubs alsnog de overkant halen en aan wal komen. Uiteindelijk valt ze in slaap. Het stuivende zand bedekt de slapende wachtende moederbeer en dat zou uiteindelijk de enorme duin worden die het nu is...De Holy Spirit heeft uit respect voor de liefde en het doorzettingsvermogen van de moeder op de plek waar de cubs verdronken zijn, twee eilandjes laten ontstaan.......zoiets begreep ik van de iets te rap ratelende Ranger. "Maar het kan ook door een grote gletsjer zijn ontstaan", zegt hij er haastig achteraan.

      Wie het zeker weet mag het zeggen. Mooi is het wel.

      Tot morgen
      Read more

    • Day 5

      Asylum (John Legend)

      July 14, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

      Achter het huis ligt een kano, voor het huis een strand aan de Grand Traverse Bay. Het is bijna 25 graden. Dus 1 + 1 is 2. We slepen de kano het grindpad af, steken de weg over en schuiven hem het water in. Lekker peddelen. We hebben het meer helemaal voor ons alleen.

      Als we langs de enorme villa's met witte veranda's langs het water kanoën, vertelt Robbie dat ze vorig jaar wel eens met Aaron meeging om "onderhoud" aan de boten te doen van de rijke oligarchen die hier wonen. Het "onderhoud" bestond soms uit niet meer dan de boot toedekken met een zeiltje. Daar huren ze mensen voor in.

      Na de lunch rijden we naar "The former Traverse City State Hospital", The Commons. Een oud psychiatrisch hospitaal uit eind 1800 in Victoriaanse stijl. Het ging er een beetje anders aan toe als in andere "gekkenhuizen". “Beauty is therapy” luidt het devies: geen dwangbuis , maar leuk creatief knutselen en de schoonheid van natuur. Een groot complex met parken en boerderijen waar de patiënten konden werken. Nu wordt het beetje bij beetje opgeknapt en zit het vol met kleine ondernemertjes, bierbrouwers, koffiebranders, wood-oven bakers en sieradenknutselaars. Leuk sfeertje.

      De middag hebben we afgesproken met Alissa, Aaron en de kinderen. Het gastgezin waar Robbie vorig jaar een heel schooljaar heeft verbleven. Ze hebben na Robbies vertrek hun huis verkocht en reizen nu in een witte verbouwde schoolbus Amerika rond van geloofsgenoten naar geloofsgenoten. Bijzonder is dat het gaat om Skate-Ministery's. Een skatepark als kerk. Zo proberen ze op een "hippe" manier het geloof te verspreiden. Bijzonder.

      De familie leidt nu een nomadenbestaan en hebben zo toch al mooi grote delen van Amerika zo bereist. Van het noorden tot diep in het zuiden van Texas. Maar deze zomer verblijven ze weer even in de buurt van Suttons Bay om familie en vrienden te bezoeken. En dus ook de gelegenheid om Robbie weer even te zien.

      Tegen de (her-)ontmoeting werd een beetje op gezien. Robbie heeft wat gemengde gevoelens bij haar jaar in het gezin (ja het geloof was daarbij een schisma) en het contact verliep (en verloopt) soms wat moeizaam. Maar uiteindelijk zijn zij wel de reden dat wij hier nu zijn. Hadden zij Robbie niet uitgekozen als uitwisselingsstudent, had ik nooit geweten van het bestaan van Suttons Bay. Laat staan dat ik er naar zou zijn afgereisd. En dat zou jammer zijn, want het is hier prachtig.

      We hebben afgesproken om met z'n allen een kleine wandeling te maken door het park nabij het oude psychiatrisch ziekenhuis. De kinderen waren al behoorlijk uitgewoond omdat ze de hele week al bijbelklas hadden gehad. Na wat heen en weer gepraat, uitwisseling van wat laatste belevenissen en een kleine wandeling door het elfjesbos, rijden we uiteindelijk na een uurtje naar een plaatselijke bierbrouwerij voor een lekker pilsje en wat pretzels in de zon. Dan vallen de luikjes van de kinderen dicht. Mooie gelegenheid om afscheid te nemen. Het was goed zo.

      En nog meer dan we al wisten valt het op hoe goed de Engelse spraak van Robbie is. M'n mond viel deze week al open toen ze een iets te opdringerige verkoopster op even Amerikaanse als beleefde wijze van katoen gaf. De verkoopster komt met een heel verhaal op Robbie af hoe zij speciaal voor Robbie het meeste prachtige vestje heeft gevonden dat perfect pas bij de kleuren van haar outfit, heerlijk zacht is en "so cute" is. In plaats van op Hollandse wijze een beetje lomp "No Thank You" te mompelen, begint Robbie goedlachs een heel verhaal tegen de verkoopster dat ze het vestje ook gezien had, er inderdaad helemaal weg van is, het ook heerlijk zacht vindt, ook perfect zou passen bij haar Mom-jeans, maar dat helaas haar koffer al helemaal vol zit en het er dus niet meer bij past. Verkoopster uitgeluld.

      En dat valt (ons) ook op dat als ze tegen de kinderen of Alissa praat. Het is niet meer te horen dat ze niet van "hier" is.

      In het gekkenhuis-complex zit ook een Mexicaan met echte Tamales. We nemen een zak vol mee naar huis om ze daar lekker op te peuzelen ("don't eat the husk").

      Tot morgen.
      Read more

    You might also know this place by the following names:

    Congregation Beth El Historical Marker

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android