Delta County

We moeten het straks even over de Amerikaanse Gravy hebben.......straks.

T is hier warm (nee niet zo heet zoals bij jullie) en benauwd. De hitte in Amerika is net zo prominent in het nieuws als de hitten in Nederland op Nederlandse Media. Wij zitten met in het streepje Amerika waar de hitte beperkt blijft toot ongeveer 28 graden. Door de klamme warmte een kort nachtje en heel vroeg op. Word je hier wel gelijk beloond met een ongelofelijk mooie lucht in de ochtend. Valt me toch al op dat de luchten hier in de ochtenden en avonden zo mooi rood zijn. Maar deze was prachtig door de mooie wolken en de lijnen van alle electriciteitskabels die door de lucht getrokken zijn.

Na de pancakes met blauwe bessen en ahornsiroop uit het dorp trekken we de zware wandelschoenen aan en gaan het bos in. Er is hier werkelijk niets te doen aan toeristen. Overal is het heerlijk rustig, in de winkels zie je alleen locals en op de bospaden treffen we alleen 2 maal een paar iets te fitte, strak in de hippe sporkleding zittende, sportief gevormde Amerikanen, net terug van hun Jogrondje. Voor de rest komen we twee uur wandelend vrijwel niemand tegen. Als we terugkomen is zelfs de enorme parkeerplaats bij de start van de hike helemaal leeg.

Voor de lunch gaan we naar ons dorp terug. Even kijken of daar iets te eten is. Rapid River bestaat eigenlijk uit 1 kruising. Er is een kerkje, een vereniging voor antieke snowmobielen, een brick& brack store, een gemeenschaps- annex gemeentehuis, een hardwarestore, een benzinepomp en  een kunstenaarsatelier die van oude metalen nieuwe kunstobjecten maakt. En er zijn drie cafés/restaurants. Daarvan staan er twee te koop. Dat leek ons niet bepaald een aanbeveling.

Dus we stappen bij "Jacks" naar binnen (die staat niet te koop). Een lelijk bruinbakstenen pand met knalrode metalen dakbekleding, Een enorme lichtreclame op het dak met "Jacks Eat", twee uitgiftemachines van kranten naast de, een eigen sigartettendover bij de ingang en het rode neonsign "OPEN" in het raam met grauwwitte gordijntjes. Op het Whitebord in de hal zijn met gekleurde stiften en een scheef handschrift de specials van de dag geschreven.

Houten dinerbooths met groene neplederen bekleding naast gelakte houten tafeltjes op een geblokte linoleum vloer. De boots zo dicht op elkaar geplaatst dat ik er met mijn lange stelten nauwelijks tussen pas. De lieve serveerster komt langs. Koffie wordt ingeschonken en ik bestel "Northern Eggs Bennedict". Eggs benedict is toch een knap staaltje culinair vakmanschap, met een gepocheerd ei en een hollandaisesaus op een lekker broodje. De beschrijving geeft aan dat het met Gravy zal worden geserveerd. Ook prima.

En dan komt er iets dat alleen Amerikanen kunnen verzinnen. Er komt een bord met twee biscuits (soort Amerikaanse hartige versie van een scone), met 4 dikke platen gebakken ham/bacon, daarop twee knapperig gebakken omeletten (tot zover best smakelijk), maar daaroverheen is een laag van minimaal 5 centimeter papdikke, grauwcreme-kleurige lauwwarme saus (Gravy) geschept. Waardoor alle andere ingrediënten volledig verdwijnen. En die gravy (je zou denken jus, maar het is saus) is wel een dingetje hier in de VS. 

Biscuits en Gravy is een geliefd ontbijtje hier. Een goede biscuit is zacht en 'flakerig' aan de binnenkant met een lichtelijk krokante buitenkant. Ze worden gemaakt van een combinatie van bloem, shortening, bakpoeder en melk. Het deeg wordt uitgerold en in cirkels gesneden, gebakken en warm geserveerd. Het flakerige ontstaan door minimaal te kneden en koude boter te gebruiken. Daarover wordt dus die dikke witte saus geschonken. Er is zelfs een officiële National Biscuits & Gravy Week. De GravY wordt gemaakt van de vulling van een worst, bloem, water en groentebouillon. Volgens mij is de enige reden dat het ooit groot is geworden geworteld in dat het snel en goedkoop vult. Was natuurlijk best belangrijk in het verleden.

Maar nu verpest de gravy dus vooral het gebakken ei, de ham en het broodjes....daar proef je helemaal niks meer van. Maar ik zat wel propvol.

Na de lunch een wandeling in een heel ander landschap: heerlijk lopen vanuit het bos naar de kust van Lake Michigan, waar een oude vuurtoren nu dienst doet als uitkijktoren voor toeristen.

Met moeie voetjes langzaam via een slingerweg met mooi Amerikaanse boerderijtjes naar huis gereden.

Kleine tussenstop bij de Dollar shop. Volgens de banner die naast de deur was gehangen: "Volledig opnieuw ingericht om u nog beter van dienst te kunnen zijn". Binnen is het een grote rotzooi van onuitgepakte karren, dozen en half lege stellingen. Er is bijna geen doorkomen aan. Maar we vinden onze cola, koffie en goedkope leesbrilletjes.

Thuis op de enorme gasstove die in de keuken staat lekker Beans & Rice met smokend sausage gemaakt. Ook lekker.

Tot morgen.Read more