United States
McDonogh Monument

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Travelers at this place
    • Day 104

      New Orleans (NOLA)

      July 3, 2015 in the United States ⋅ ⛅ 26 °C

      It's time to party! After another long day of multiple flights and buses we arrive in NOLA (New Orleans, Louisiana).

      We're staying about a 15min walk from the French Quarter in the Seventh Ward. It's a lot more 'authentic' then we expected as we cautiously walk through the majority Africa American neighborhood to our airbnb place! It's pouring down rain and it's takes a while to get a hold of our host. Dhileep and Emily arrive late after flying in from Vancouver and are perplexed as to why we are staying in the Ghetto........

      The accomodation is what they call a shotgun apartment. A very narrow apartment with 1 row of rooms throughout. Our room is at the front followed by a utility room, the hosts bedroom (separated by sheets hanging from the roof), another airbnb room, the kitchen and then the bathroom. It's a very weird setup having to walk through a makeshift corridor (demarcated with sheets) just to get to the bathroom. Our hosts are weird and act like hermits so we don't see them much.

      Day 1
      We hungrily stroll into the French quarter and make the mistake of stopping at the first Po Boy joint (popular over stuffed sub) we see. We started saying hello to all the locals in our district and suddenly realized how stereotypical we had become. Everyone was so friendly and all of a sudden we felt welcomed to be in this neighborhood.

      Suki signed us up for a walking tour which was way too informative for the blistering heat and humidity - so we all agreed to bail and had cocktaiks on Bourbon st before returning home to drink beer all arvo. We make friends with Erin (the other airbnb guest) and she plays some live music with a guitar we found in the house as we manage to drink all the beers in the fridge.

      It's time for dinner and we're ready to go after researching all the fancy restaurants. The French Quarter is alive and starting to look like a street festival so it's time for a round of the infamous 'Hand Granedes' (1L cocktails in a grenade shaped plastic yard glass). It's worth noting that one of the perks NOLA is the ability to legally drink in the street! The hand grenades certainly did their magic and our ambitions of eating over priced ribs in an expensive hotel are unanimously substituted for take away monster pizza slices and chicken wings. Another hand grenade and we decide to head home. It's only 1030pm but feels like we've been awake for days.

      Day 2
      Slow start with minor hangovers, we went for another stroll into town for brunch at a place called the Rose Piroud. The food is incredible and we got the eggs benny with alligator sausage. Later that arvo we had a stuffed seafood and sweet 'bignets' (donut shaped pastries) before we went on a swamp tour (see our separate blog).

      Got back to town at 7pm and went to the Royal Oyster Bar and had a New Orleans tasting plate showing case the creole highlights of jimbolaya and gumbo with a side of a half dozen oysters. The booze kept on flowing and we walked over to Marigny district and checked out the nightlife in Frenchman St popping into a few different jazz. Def a much better place for nightlife then the crowded drunken French quarter! Suki demanded fried chicken so we walked all the way back to Bourbon St.

      Day 3
      Another slow start. Got a cab to the posh 'garden district' and had a nice brunch at Coulis then walked around checking out the fancy mansions and the cemetery. A quick afternoon nap was required to get ready to celebrate 4th July.

      We wonder back to the French quarter expecting mayhem but it's almost dead. We crowd alongside the Mississippi River and watch the fireworks. The vibe just isn't alive as we try to find some busy bars with live music. 1L frozen margaritas all round as we slowly wonder back home.

      Time has flown the last few days as we say goodbye so Dhilleep, Emily and our new friend Erin. It's the end of another adventure for Team Brown. #TB
      Read more

    • Day 2

      La Nouvelle Orléans

      April 7 in the United States ⋅ ☁️ 18 °C

      La parenthèse Magique : un petit bar pour manger des spécialités Cajun Jambalaya et muffuletta et boire une bonne bière en écoutant 3 musiciens de jazz 😁
      Petite promenade New Orleans by night.

    • New Orleans

      March 2, 2020 in the United States ⋅ ☁️ 22 °C

      Nach einer langen Reise haben wir es endlich geschafft. Wir sind müde aber dennoch begeistert angekommen. Die Einreise lief trotz vieler Geschichten absolut entspannt und problemlos.
      Nach der Ankunft im Hotel, haben wir noch kurz das bekannte French Quarter erkundet und sind dann aber ziemlich schnell wieder ins Hotel und haben uns etwas Schlaf gegönnt. 😄Read more

    • Day 9

      Rain Rain Rain

      May 1, 2016 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

      Het zou nat worden. En dat werd het ook. Dus hebben we ons overgegeven aan de weergoden en ons volledig in plastic verpakt op onze laatste dag op Jazzfest gestort.
      Maar wat er ook zou gebeuren....we wilden Bonnie Raitt 1 keer in New Orleans zien.

      De ochtend begonnen met een zondagoctenddienst in de gospeltent. 4 te oude en te dikke dames in kanariegele jurken met de veren van Pino leidde ons langs hoopvolle boodschappen. Hun kapsel zaten zo strak op het hoofd dat het leek alsof ze met behangplaksel waren vastgeplak."He's comin, be prepared", gaf Audrey Furgeson ons mee. En klinken als een klok.

      Aaron Neville, de grote beer met het kleine stemmetje, raakt zoals altijd de gevoelige snaar door te starten met Mississippi tries to flash us away . Daar leek het inderdaad wel op met het water tot onze enkels.

      Marcia Ball ramde lekkere blues weg op haar piano en zette de overvolle Bluestent op z'n kop.

      In de stromende regen kwamen een dozijn artiesten een tribute brengen aan de onlangs overleden pianist/componist/zanger/producer/kind van New Orleans, AllenToussaint. Allen speelde tientalle edities als vaste gast op het festival. Zijn geest hing (net als die van Prince) over het hele festival. Iedereen was er, Bonnie Raitt, Aaron Neville, Dr John, etc. Allemaal begeleidt door de originele band van Allen om een mooi eerbetoon te brengen aan Allen.

      Steve Riley en Wayne Toups geven nog een lekkere set zydeko weg op het Fais do do podium, voor een groepje fanatieke parapludragers.

      En dan is het tijd voor Bonnie Raitt. Een vol veld met regenkleding en paraplu's verwelkomt Raitt met een enorm applaus. Wij zijn inmiddels doorweekt. Maar Bonnie geeft een geweldige set weg. Heerlijk slide ze over haar gitaar. Ze is duidelijk "thuis" in the Big Easy. Om één of andere reden ga ik vanzelf huilen als Miss Raitt een ballad in zet.

      Als ze dan ook nog haar akoestiche gitaar pakt en begeleidt door de klarinetist en trompetist van The California Honeydrops van Woman be wise (Women be wise, keep your mouth shut, don't advertise your man) start en er uit de hemel een ongelofelijke klap bilksem op het terrein valt, gaat het publiek helemaal uit z'n dak.

      Het meest ontroerende moment is nog wel dat aan de zijkant van het podium dr. John gekleed in een poncho toekijkt hoe Bonnie haar set voltooit. Wanneer ze het podium afloopt komt hij naar haar toe gewaggelt en kuste haar vol op de mond. Bonnie is er duidelijk door aangedaan.

      We zijn koud en nat, maar blij dat we Bonnie hebben gezien. Terwijl we nog een paar flarden van Neil Young meekrijgen rijden we huiswaarts. In de deuropening van ons witte houten huisje horen we Trombone Shorty het festival geheel volgens traditie afsluiten met Hurricane Season. Hey!!!

      Het was een nat Jazzfest, maar nog steeds een stad en festival naar m'n hart. We komen terug!!
      Read more

    • Day 8

      It's pissin' down

      April 30, 2016 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

      De ochtend begon zo goed. Nola, onze huisbaas, had ons een geheime parkeerplaats verteld, vlak bij de ingang van Jazzffest. En raad eens wat, er was plek. Bij de ingang was het even wachten. Daar raakte we aan de praat met 2 Lousiana bewoners. Mannen van in de vijftig. Erica raakte in gesprek met de rustige van het koppel. Ik met het opgewonden standje. Toen we eenmaal bij het gespreksonderwerp wapens en Trump terecht waren gekomen, ging de Hillbilly helemaal los. "Sure, we send a lounatik to the White House, becaus we're fed up with the politicians". In een triade van zeker twintig minuten probeerde hij met met veel energie, consumptie en overredingskracht uit te leggen dat Trump de "bloodless" revolutie zou zijn. Ook hij vreesde dat anders de middleclass de wapens tegen de eigen regering zou oppakken. Dan nog liever een gek in het Witte Huis. Volgens Hillbilly klopte er nu niks van het systeem: verrotte wegen, slecht onderwijs, veel belasting, miljoenen illegalen, crime, the chinese en zo nog veel meer. Niet dat Trump dat zal veranderen, maar WE zijn boos.
      Zie hier, je kan het punt maken in 6 regels, hij had er 20 minuten voor nodig. Altijd lachen, die fanatieke Amerikanen.

      Eenmaal binnen was het terrein al beter opgedroogd en de temperatuur aangenaam.

      In de Bluestent speelde de 91 jarige Henry Gray op zijn piano de pannen van het dak. Tegen over ons hutje met een dakje van pambladeren (ja die zou later nog van pas komen) speelde Yvette Landry, grammy nominee ( ja dat moet er hier altijd bij) lekker ouderwetse country, inclusief conboylaarzen en suede slierten aan haar rok.
      The Soul Rebels kregen op het grote veld 30.000 man aan de zelfde dansmove. The Treme Brass band, normaal een straatorkest uit de zwarte muziekwijk Treme die bruiloften, feesten en begrafenissen luister bij zetten, zette de hele Economytent op zijn kop met alleen maar bekende Jazz-deunen. Kristen Diable, mooie dochter van New Orleans, speel heerlijk soft rock van het betere soort. Luke Winslow King speelt heerlijke singersongwriterblues op het middentuintje van de Grandstand. Als Roy Rogers zijn slide gitaar door de enorme bluestent laat gieren vallen de eerste regendruppels op het dak van de tent.

      Maar ik wil graag Dr John zien. Terwijl ik naar buiten loop wordt ik achtervolgt door een hitsige 50 jarige showdanseres van ongeveel 1 meter 60. Ze grijpt me op allerlei plekken om duidelijk te maken dat ze ook naar buiten wil

      De regenponcho aan en op naar het grote veld waar Dr John zijn Voodoo over de menigte zal uitstrooien. Bij de start van het optreden gaat het nog goed. Oke, het regent een beetje, but who cares...the doctor is in the house. Dan vallen er een paar rake klappen in de lucht met enkele spectaculaire bliksemflitsen. Binnen 2 minten valt het water met bakken uit de lucht en gaat het enorm waaien. Dr John weet van geen ophouden (of heeft het niet door....hij oogt oud en fragiel). Het water vliegt met emmers vol het podium op en op de schermen is te zien dat bij elke slag van de drummer het water een meter hoog van de trommels af vliegt. Goodnight Irene Goodnight zingt Dr John passievol door, terwijl de technici om zijn piano heenrennen om boxen af te dekken, rondvliegend decormateriaal te redden en het orgel van de doctor af te dekken. De 30.000 man publiek zingt snoeihard mee, gekleed in poncho's of gewoon klets nat.
      Dan besluit de bandleider van Dr John, met een simpel messnij gebaar langs de keel, de band stil te leggen. De hemel geeft nog een paar klappen en de hoeveelheid regel verdubbelt. Dr John wordt het podium af begeleid. De kamera's volgen hem. Dan belsuit hij om te keren en terug te lopen naar het podium.....hij was vergeten om ons te bedanken. Met een simpel zwaaigebaar, vol in de regen, dankt hij het publiek.

      Er valt nu zoveel regen dat ik hooguit 10 meter voor me uit kan kijken. Wadend door de regen en de plassen van 10 tallen centimeters diep, probeer ik ons schuilhutje te bereiken. Afgesproken dat ik Robbie en Erica daar zou treffen. Overal schuilen mensen in tentjes, proberen de marktkraamhouders te redden wat er te redden valt en rennen mensen door diepe plassen op weg naar droge plekken.

      Ons hutje staat vol met mensen, maar geen Robbie of Erica. Een uur houdt de regen aan. Leuke conversaties in ons hutje met de Amerikanen, er werd vrolijk een electronische joint gedeeld, er werden ervaringen uitgewisseld en dat terwijl de storm probeert het houten hutje uit de grond los te rukken.

      Als de storm gaat liggen en het hutje langzaam leegloopt, komen Erica en Robbie in verzopen toestand aanlopen. Het terrein is veranderd in 1 enorme modder/ waterpoel. Kinderen en mannen spelen in de plassen water. Er wordt aangekondigd dat Jazzfest vandaag wordt gesloten. Geen Stevie Wonder en Beck dus.
      De mannen en vrouwen van The Lone Below mogen op het toneel ook niet meer spelen, dus besluiten ze de akoestische instrumenten op te pakken, de sponsortent te bezetten en daar akoestisch toch nog wat te laten horen.

      Na een laatse creole stuffed crab druipen we af (leuke woordspeling). Als we naar huis rijden, blijkt op veel plekken de riolering van New Orleans niet berekend te zijn op dit soort hoeveelheden regen. We rijden door plassen, waarbij het water tot aan de deurklink van de auto komt.

      Eenmaal thuis is het weer opgeklaard. Nola staat ons bezorgt op te wachten in de deuropening...."everything oke?, a little too wet".
      Read more

    • Day 6

      Big Easy

      April 28, 2016 in the United States ⋅ 🌙 22 °C

      Robbie wilde perse een ontbijt bij Ihop. Ze had er honderden blogs over gezien en wist het zeker...deze plek was te gek. "Ze hebben daar pancakes met cheesecakesmaak!!!!!". Waarom? Antwoord bleef uit. Zelden zo'n afgeragde tent gezien. Ik zou zo gauw niet iets kunnen opnoemen wat onbeschadigd was. Maar goed, 2 stacks of Pancakes besteld, 1 stack volkoren met nootjes en 1 stack met chocolademeel, chocolatechips en chocoladesaus...het was vooral veel.

      Diep het gas ingetrapt en op naar the Big Easy. Voor de lunch afgeslagen bij het plaatsje Magnolia. Volgens Internet een charmant stadje met een leuke eettent. Het centrumpje was een block van oude pakhuisjes grenzend aan een stationnnetje. Het stationnetje was inmiddels het gemeentehuisje geworden. In de tuin van het gemeenthuis liepen 6 jongens van rond de 16 jaar met oranje gestreepte broeken en "convicted" op hun rug geplakt takken te verzamelen en het gras te maaien. De gevangenbewaarder hield ze streng in de gaten.

      De twee winkelstraatjes boden een troosteloos geheel. Typisch Amerikaanse geveltjes van wat ooit een welvarend handelsplaatsje was aan een belangrijke spoorlijn. Alle panden waren zwaar vervallen en drie van de vier stonden leeg. In 1 pand zat een drogist/apotheek. Een enorme winkel met daarin verdwaald een 6 tal metalen stellingen. Op elke stelling lagen verdwaald enkele produkten. Wat luiers, een paar doosjes pleisters, zonnebrand, etc. Meestal maar 1 exemplaar van elk soort. In het midden stonden wat stoelen en mosgroene skai-lederen bankjes. Allemaal uit totaal verschillende collecties. En ze waren zo oud dat ze zelfs in mijn jeugd al als ouderwest doorgingen als iemand ze meenam in de jeugdsoos als zithoek. 1 balie stond vol met plastic koppen met daarop een keur aan pruiken, haarstukken en nepvlechten. Achter in de winkel was een apotheekbalie, waar bejaarden hun lege doosjes met medicijnen inleveren om ze opnieuw gevuld te krijgen.

      Naast de apotheek zat nog een winkel van sinkel. Volgestouwd met kleding, keukenspullen, huishoudelijke apparaten, schoenen en ander onmisbaars. Er was zelfs een rekje met lege cassettebandjes..........en dat alles in een troosteloze jaren 70 entourage van aluminium, donkergroen tapijt en oranje vloertegels. Zo mooi dat dat allemaal nog bestaat. En het is vreemd, want in de omgeving staan veel mooie huizen, lijken de bewoners echt wel geld te verdienen, maar maken dat blijkbaar niet op in het winkel-centrumpje.

      Maar goed, we kwamen voor de buren, Le Mariposa. Een grappig opgefleurde eettent. Vandaag was het Mexicaans. Prima te doen.

      Door naar New Orleans. Even een tussenstop om modderschoenen te halen. Het festivalterrein is na enkele hoosbuien veranderd in een modderpoel, volgens een mail van onze huiseigenaar. Dus reserveschoeisel of laarzen zijn een slimme optie.

      Ons huis is een in de jaren 40 gebouwde lange withouten hut. De oma van de huidige eigenaresse kwam vanuit Belize naar New Orleans en bouwde het huis met haar dochter. De kleindochter nam het enkel jaren geleden over. Nu verhuurt ze de helft. Een mooie plek, midden in een oude "zwarte" wijk van New Orleans. Aan de andere kant van het park woonden de "witten".

      In het witte deel komen we terrecht in een kleine snackbar/ eettent, Lakeview Burgers en Seafood. 4 kleine tafeltjes en een counter. We bestellen mozzarella-sticks, catfish, een hamburger, tamales en coleslaw. Alles smaakt super vers en alles uit de frituur is droog en knapperig. Als we bijna klaar zijn met eten meldt de eigenaar/kok zich aan onze tafel. Iets te dik, zijn schort dubbelgevouwen over zijn buik en een lekkere snor van zweet onder zijn neus. Zijn hele levensverhaal komt voorbij: 51 jaar koken in the French Quater van New Orleans, zijn wens om een buurtrestaurant te hebben, dat hij nu met zijn zoon mag koken, dat alles zelf gemaakt is (from scratch), dat zijn zoon de lekkerste cajunkruidenmix maakt, dat Hurricane Katrina de hele buurt veranderd heeft (oudjes zijn dood gegaan tijdens de hurricane omdat ze niet weg wilden, of daarna van de stress), hoe je een goede pulled pork maakt (en als Erica opschept over mijn pulled pork, wil hij ineens tips uitwisselen: " what kind of wood do you use for smokin'), bladiebladiebala. Hij was trots op zijn 5 sterren-rating op Yelp. Terrecht, alles was heerlijk.

      Bij terugkomst in ons huisje ontmoeten we onze huiseigenaar voor het eerst. Voor iedereen een hug ( alleen ik niet want ze knuffelt geen mannen waar hun vrouw bij is). En gelijk weer hele verhalen over haar geschiedenis, Katrina, hoe waar te komen, hoe laat en wanneer.

      Morgen gaan we los op Jazzfest. Naar het zich laat aanzien de enige zonnige dag van het festivalweekend........
      Read more

    • Day 116

      Krokodille og gumbo

      April 23, 2015 in the United States ⋅ ☁️ 27 °C

      Siste dag i New Orleans og vi tok oss ennda en bytur. Været var litt skiftende men tok turen uansett. Vi hadde ikke kommet halvveis før det begynte å yre. Vi lot oss ikke skremme og gikk lengre inn i The French quarter. Vi fant oss en spennende restaurant og gikk inn for å spise. Ikke lenge etter vi satt oss ned begynte det å pøse skikkelig ned. ekte tropisk nedbør. Regne kom og gikk hele tiden vi satt på restauranten men lettet til yr i det vi var ferdige. Nongo var foresten veldig dristig og bestille seg frityrstekt alligator og kylling gumbo. Jeg smakte på begge delene og kan fortelle at alligator er seigt og fiske-aktig mens gumbo bare er sterkt. Spennende å teste nye retter uansett.Read more

    • Day 104

      Swamp Tour

      July 3, 2015 in the United States ⋅ ⛅ 33 °C

      With a recommendation from a friend, Dhilleep convinced that we had to do the 'swamp tour' in the Bayou river. With low expectations we jumped on a bus and headed on a 1 hour trip outside of town. We arrived and the info centre and were amazed to see a Albino alligator! These white chocolate looking reptiles are only ever raised in captivity due to inability to camoflague from predators, poor eyesight and the fact they get sunburnt haha

      It's time to board the pontoon boat and we meet our redneck captain Louis who has spent his whole life living here and hanging out with alligators. We slowly cruise down the river and onto to offshoots to track them down. We come to a little bay and Louis throws marshmallows all around the boat whilst making his gator call 'errrrrr yup yup yup'. Instantly a few gators start approaching the boat. The marshmallows are the perfect snack to attract the gators due to the vibrations they make when the hit and float of the surface of the water and the white colour.

      Further down the river we bank against a small island and Loius does his famous gator call and jumps off the boat (armed only with a knife) into the island and to our surprise hand feeds the gators raw sausages.

      It's time to head back and along the way Louis pulls out two tiny baby gators that were in a bucket in the back of the boat and hands then round for everyone to hold - best pet ever!

      Back on the bus and it's time to head back to the city. What an awesome afternoon and brilliant tour!
      Read more

    • Day 20

      day 17/18: New orleans

      December 16, 2015 in the United States ⋅ 🌧 22 °C

      we arrived to new orleans and went out for dinner at some joint then went on a big of a pub crawl which was allright drank some deadly drinks called hand grenades! on our way home we lost raph who wandered off and wasnt seen till 12 pm next day with no phone or wallet but seemed ok musta passed out and got pick pocketed. the next day we went for lunch and got a po boy think it was called some famous food in new orleans. went for a walk seen few things checked out the french market, half our contiki were leaving that day a few stayed for that night though, we went yo mannings pub and met a few of the new contiki people and mingled abit. after the pub aboit 12 of the orginals went back and drank in a room for few hours which was good fun hanging with few people for the last time.Read more

    • Day 16

      New Orleans

      March 17, 2017 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

      Musik - Cafe Du Monde Beignets und Kaffee - French Quarter - Mississippi - Voodoo - Bourbon Street

      Gleich am Anfang habe ich im Hostel eine Gruppe aus San Francisco kennengelernt und habe meine Zeit hier in New Orleans mit ihnen verbringen können.Read more

    You might also know this place by the following names:

    McDonogh Monument

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android