Minneapolis Institute of Arts

"The Bad Waitress" (de slechte serveerster) is de enige tent in de buurt die op maandagochtend ontbijt serveert. Onheilspellende naam, maar vooruit. Het blijkt een grappig bedoelde naam om het concept aan te prijzen, namelijk: er is geen serveerster. Met de telefoon geef je je bestelling door en die wordt dan aan de tafel gebracht. Als.....als het werkt. Dus eerst komt de gastvrouw ons het concept uitleggen, dan werkt het niet (want ik heb een buitenlands telefoonnummer en daar is het systeem niet op berekend), vervolgens legt de gastvrouw ons uit hoe dan het systeem werkt door op een tablet op de counter aan te geven wat je wilt hebben, zij haalt dan de ticket uit de machine, geeft die aan de kok en die doet dan over een gebakken ei 25 minuten en 2 pancakes 35 minuten. Ik weet niet hoor....maar het concept is nog niet helemaal door z'n kinderziektes heen. En een echte serveerster zou het sneller hebben gedaan.

Onze huiseigenaar (die hele dagen rond het huis loopt om plantjes te planten) is zo lief om ons haar auto uit te lenen. We gaan naar Paisley Park, het huis, de platenstudio, de concertzaal/tv-studio, de club, de kantoren en het repetitielokaal van Prince. En ook al ligt Paisley Park in de volksmond in Minneapolis, het is toch nog een half uur rijden vanaf ons huis voor we er zijn.

Ik denk dat ik Prince rond 1982/1983 voor het eerst hoorde. In begin vond ik het maar vreemd. Begreep zijn muziek niet helemaal. Wel het album "1999" stiekem op cassette gekopieerd, maar volgens mij toen niet heel veel gedraaid. Maar gaandeweg begon hij me te pakken en heb ik (eerlijk is eerlijk tot "Emancipation") al z'n albums gekocht en veel, heel veel gedraaid. Met als hoogtepunt een optreden van hem in de Ahoy, waarbij Erica en ik op de eerste ring met ons hoofd in de speakers zaten en vanaf de zijkant een inkijkje kregen in wat er achter de schermen bij Prince gebeurde. En bij Prince, meer dan bij wie anders ook, altijd gedacht....waar luister ik nu eigenlijk naar, wat is het, hoe zou je deze muziek omschrijven, waarom die rare tonen, geluiden, overgangen, tussenstukjes, intro's en uitro's, wat is het? En toch luistert het zo heerlijk weg. En naast muzikaal dan ook nog eens alle grenzen tot het eindeloze oprekken; grenzen van de muziek, grenzen van seksualiteit, grenzen van kleur, grenzen van man/vrouw, grenzen van show. Unieke gast.

Paisley Park licht op een totaal ondefinieerbaar bedrijventerrein in een onbeduidende voorstad van Minneapolis. Niets wijst er op dat hier het mekka van muzikale genialiteit ligt.

We mogen eerst naar de giftshop/annex club om daar te wachten tot onze tour begint (en natuuurlijk van alles te kopen). Strenge beveiliging (strenger dan het Capitool in Madison): check your bags, metaaldetector en de iPhone gaat in een gesealde pocket zodat je niet stiekem foto's kan maken tijdens de tour. In ruim anderhalf uur zien we de kantoren, verblijven, mogen we in de studio's, het keukentje (belachelijk klein), de concertzaal, zien we 120 paar schoenen, een zwart-wit fototentoonstelling gemaakt door zijn prive-fotograaf en krijgen we verhalen van de tourguide. Het gekke is......het geeft je toch een vreemd gevoel als je bedenkt dat de kleine geniale gek daar zelf rondgelopen heeft, gespeeld heeft, gecomponeerd heeft, geleefd heeft, geslapen heeft, geoefend heeft. En heel even op de studiovloer te staan waar de kleine grote man Raspberry Beret heeft gespeeld, is toch gek. En klein en smal was'ie. Zijn kostuums hingen overal en ik denk dat mijn bovenbeen met moeite in zijn jasjes zou passen.

En in alles is zijn ongebreidelde energie voelbaar. Zijn drang naar perfectie, het goed, anders, beter willen doen. Bij alles er volgas in. Bij de stukken die we te horen en te zien krijgen (studieopnames, oefensessies, interviews, concerten) voel je elke keer weer zijn unieke talent. Want zeg nou zelf, noem mijn één andere artiest die en zo kan zingen, en zo kan dansen, en zo gitaar kan spelen, en zo kan componeren, en zo kan arrangeren, en zo kan produceren. Ik ken ze niet.

Aan het einde van de tour komen we in een grote concerthal, waar van alles staat opgesteld uit de carrière van Prince (motor uit Purple Rain, cloudgitaar, auto's, concertvleugels, etc). Op het grote toneel staat een bandopstelling. Daarachter een groot scherm. Op dat scherm verschijnt Prince achter een vleugel. Bij de tour die hij zou gaan doen (vlak voor zijn plotselinge dood) zou hij alleen achter de piano intiem zijn nummers brengen. Dat is maar een paar keer uitgevoerd, daarna overleed hij. Maar in de studio waar wij staan is het eerste concert van die reeks opgenomen en daar zien wij nu een deel van. Afgespeeld in een ruimte die acoustisch perfect is afgesteld over een enorme geluidsinstallatie. Alleen zijn stem en de piano. Keihard de ruimte in geslingerd. Stil word je er van.....rillingen over mijn rug (of om in The Voice termen te spreken: "je kwam heel erg binnen"....over the Voice morgen of overmorgen meer.......).

We rijden een beetje stil naar huis. Zonde toch dat hij zo snel is gegaan. Hij had nog zoveel mensen zoveel plezier kunnen geven. We besluiten in Minneapolis naar een BBQ hut te gaan voor de lunch. Ja, ik wist dat de BBQ tent in de buurt was van de plek waar George Floyd is vermoord door de politie, maar zo vlakbij had ik niet op gerekend.

We parkeren de auto vlak voor de kruising en voor ons staat een groot houten beeld van een vuist midden op de weg. Op een bord staat “You’re now entering the free state of George Floyd.” We stappen uit en wandelen de straat in.

De hele weg gedurende het blok woningen en winkels is bezaaid met muurschilderingen, leuzen, posters, vlaggen, gedichten op de weg, bloemen, kaarsen, slingers en eerbetonen aan George Floyd. Officieel is het de kruising 38th Street en Chicago Avenue. Maar vanaf nu zal het bekend zijn als George Floyd Square.

Buiten op de Cup Foods Store, waar het filmpje is opgenomen door een omstander waarop de wereld kon zien dat George Floyd in 8 minten en 46 seconden het leven liet, staat een muurschildering van een lichaam met het gezicht op de grond met engelenvleugels. Daaronder staat “I can’t breathe.” Onder een oud pompstation daar tegenover is nu een verzamelplek voor mensen om te rouwen, boos te zijn, actie te voeren. People’s Way staat er slordig opgeschilderd met rode letters. En het is allemaal spontaan ontstaan. Het is allemaal rommelig, grof opgezet , maar diep diep gemeend. Niks gepland, gewoon zo ontstaan.

En het voelt heel "onhandig" om er te lopen. "Wat heb ik er mee te maken", "Loop je hier een beetje als witte....." je voelt je toch een beetje een ramptoerist, de sfeer voelt nog zo rauw, de pijn ligt nog zo aan de oppervlakte. Het is zo'n andere manier van stilstaan bij een onnodige dood dan je gewend bent. En je voelt bij jezelf het verdriet opkomen. Tranen zijn dichtbij. Dat dit blijkbaar nog steeds het resultaat kan zijn van verhoudingen tussen mensen op basis van kleur. Je weet het wel, maar als het echt wordt...

In de auto hebben we het er nog even over. Wat moet het ongelofelijk raar en vreselijk zijn voor de familie en vrienden. Ze verloren een geliefde, tegelijkertijd heeft zijn dood een enorme vloedgolf aan racisme bewustzijn en emancipatie op gang gebracht in heel de westerse wereld. zo dubbel.

De BBQ tent waarvoor we eigenlijk kwamen bleek gesloten vandaag.

Om ons van alle indrukken een beetje af te leiden duiken we in Eat-street een grote Mexicaanse markt in. Eten, veel eten, kruiden, pepers, potten en pannen. Onze late lunch daar genuttigd naast wat Mexicaanse arbeiders in de foodcourt en boodschappen gedaan voor de avond (tamales, salsa en guacamole).

Biertje erbij en de zwierige dag nog een keer aan ons voorbij laten trekken. "Raspberry Beret" op de achtergrond.

Tot morgen.Read more