Nephi

Na onze nachtrust, ik tot half zeven en Dirk tot half negen, ontbijten we zonder eerst naar de lobby om een grab & go. We sprayen onze toast met spraybutter, is vlugger en properder dan smeren.
Om 10 u set en go, na 10' zitten we al op de Interstate 80 die ons 120 mijl in één rechte lijn door Great Salt Lake desert zal voeren, of toch tenminste tot we het wel gezien hebben want we moeten al deze mijlen terug om dan nog 235 mijl naar ons volgend motel te rijden. Het is licht bewolkt en al 21°.
We passeren zoutvelden, zoutopslagplaatsen en water dat nog moet verdampen.
Het is de eerste Interstate waar we 80 mijl mogen rijden, dat is 120 km zoals bij ons.
Aan het plaatsje Delle gaan we tanken want dat is het begin van de echte desert. Wel duur, deze keer betalen we zoveel voor een naftbak vol als bij ons. We zien de treinwagons met benzine, diesel enz staan, ja die worden hier met de trein aangevoerd vandaar ook de prijs.
We rijden door Military Area, proefterrein voor actie's Afganistan, door de BONNEVILLE Speedway site waar wagens getest worden op hun Max speed, waar uurrecords worden gebroken waar zelfs 500 km/pu kan gehaald worden. En door zoutbedden, Salt flats, voor mij gewone zoutwinningen.
Aan de laatste afrit Knolls, vóór Wendover dat nog nog 47 mijl verder was en dat was net te ver, besloten we enkele foto's te nemen en terug te draaien.
Daar stonden twee reuze campers met quads, kleine jeeps en al. We groeten de mensen van ver en ze vroegen natuurlijk van waar we kwamen, en toen ze hoorden dat we Belgen waren kwam ze meteen naar ons toe. Daisy had dienst gedaan in Duitsland bij de airforce en kende België vrij goed, was er dikwijls geweest, toen ze het doel van onze stop wist, simpel enkele foto's nemen stelde ze voor om de plain (vlakte) op te rijden met de kleine quad/jeep, natuurlijk wilden we dat niet afslagen. Algauw zaten we met twee jongsters, haar zoon Steven en haar vriend's dochter Madison in de jeep voor een trip door een spectaculair landschap, zij deden een helm op en een motorbril, dat moest van de wet omdat ze nog minderjarig waren. Bijna een uur lang reden we door woestijn, quadsroutes, langs de spoorweg naar Army gebied en langs de andere kant terug, Steven reed en vroeg aan Madison de richting, het ging allemaal in gebarentaal,want iets zeggen dat ging niet van het lawaai. Even had ik schrik dat we zouden omslagen, maar Steven vertraagde onmiddellijk. We fotografeerden en filmden wat we konden en zouden later het resultaat wel zien. Soms leek het echt of ik was terug in Marokko door de woestijn aan 't rijden. Er werd veel gebruik gemaakt van de heuvels om te jumpen met moto's, waarschijnlijk was er bedrijvigheid omdat het zaterdag is.
Toen Steven ons afzette mooi naast de auto kwam Daisy vragen hoe we het vonden, prachtig natuurlijk, ik gaf haar een big huge, een Amerikaanse omhelzing en de twee gasten ook, Dirk gaf 10$ maar die wou ze eerst niet aannemen, in België zijn ze voor ons ook altijd zo vriendelijk geweest zei ze, maar toen we aandrongen en zeiden dat het voor de kids was nam ze het briefje toch aan.
We reden terug tot Aragonite om te picknicken en een kleine hike te doen.
Daarna verlaten we de Interstate 80 over de Hwy 138 naar 'other paived road' zoveel als geasfalteerde veldweg. Maar mooi langs de Wasatch range.
Omdat het vandaag een winderige dag is zien we regelmatig dustbowls, zo'n zandopwaaiingen die de lucht ingaan, ze waren maar enkele meters hoog en duurden nooit lang genoeg om te fotograferen.
East via Hwy 36 reden we heel wat mijlen aan één stuk, we wilden stoppen in Vernon dat leek een goed idee dus programmeerden we de GPS naar Main street, maar er waren maar twee farms en een paardenranch, dus het werd een watertje uit de koeltas. West 6 was weer een kleinere tweebaansweg maar we naderden ons einddoel al sneller dan ik gedacht had. Ik weet niet hoe hoog we zijn, maar er zijn alleen nog Juniper naaldbomen en sagebruch.
Toen we voorbij Tintic even over een aarden weg geleid,werden waren we beiden er niet gerust op, maar 5 km verder ging de Hwy terug voort, waarschijnlijk was de kaart nog van vóór de weg aangelegd was want het was nog een nieuwe weg en er waren nog geen strepen op getrokken, toen we daarna een echt goede Hwy kregen hadden er terug alle vertrouwen in!
Toen ik reserveerde via Hotels.com zochten we een rustige omgeving om het weekend door te brengen, tussen Salt Lake city en Zion National Park, we kwamen uit bij Nephi nog nooit van gehoord maar de afstand leek ons behoorlijk te doen. Blijkt dit wel het hol van Pluto te zijn zeker, 1 motel, 1 Mexicaans eethuis, 1 market store, 2 naftstations en 1 bar ver weg. 2' tot de Market zei de bediende, het was wel met de wagen 5 km rijden. Gelukkig vonden we alles wat we nodig hadden, en de bar zullen we morgen wel gaan zoeken. Het openluchtzwembad was nog leeg, ik denk dat het hier nog te fris is om echt buiten te zwemmen, het is nu 5 u en 22°.
We aten op onze kamer ieder een diepvriesmaaltijd op en passeerden de avond met uitzoeken wat er hier te zien is en wat we morgen gaan doen.Read more