Three Bears Creek

De Blue Velvet brengt ons nog één keer naar de Porcupine Mountains. Voor een volgende dag-hike. Iets korter dan gisteren, maar wel veel klimmen. Startend met een flinke klim naar het hoogste punt van de Porcupine Mountain, de Summit Peak. 200 feet (600 meter) boven zeeniveau met een prachtig uitzicht over het hele park. Gelukkig is het nog helder weer. Er zou volgens de weerskanalen storm op komst zijn. We kunnen mijlen ver kijken. En we zijn (weer) de enige, lijkt het, die het park bezoeken. Zelfs op zaterdag is het hier super rustig.

Dan daalt de trail hard af naar het laaggelegen moerasgebied. We waren gewaarschuwd. Veel muggen......heel veel muggen. Overal muggen. K*t muggen. Erica heeft van de huiseigenaar als voorzorg al een soort van (roze)imker-mutsje meegekregen en we hebben ons helemaal volgespoten met deet. Maar ze blijven in grote hoeveelheden om onze oren zoemen. Gek wordt je ervan.Met name de delen waar geen deet gespoten kan worden zijn erg in trek. Ze vliegen in mijn oren, in m'n ogen en m'n neusgaten. Wapperend met onze handen en om ons heen slaand wanen we ons een weg door de Amerikaanse jungle. Uiteindelijk stop ik zoveel mogelijk gaten vol het papieren zakdoekjes. Dus daar lopen Peppi en Kokki, de een met een roze imkermutsje op, de andere met witte stukken papier bungelend uit zijn gezichtsgaten. En goed op de grond blijven kijken dat je geen felgroene kikkers doodtrapt.

Na 20 minuten lopen komen we in droog gebied en nemen de muggen af. Mutsje blijft op, papier kan uit de gaten. 10 kilometer later hebben we de eerste ronde volmaakt. Prachtige afwisseling van bos, bergen, rotsen, meertjes en moeras. En we komen slechts 2 mensen tegen, ver van de bewoonde wereld. Een sombere jonge kampeerder met donkere vlekken om zijn ogen voorovergebogen depressief sjokkend naar zijn trekkers-tentje (type: geef hem 'n gun en een school en hij haalt de krant....zo leek het) en een hyper vrolijke visser die stond te genieten van zijn fantastische visstek en de kleine forel die hij zojuist had gevangen ("look....what a beautiful beautiful fish).

In het hele park is geen enkele horecavoorziening. Mag niet. Natuur is natuur en daar horen geen commerciële activiteiten bij. Ze kunnen wel consequent zijn, die Amerikanen. Dus we moeten het hiken even onderbreken en naar een horecagelegenheid op zoek. "Paul's Restaurant" is één van de weinige eetgelegenheden die we tegen komen, net buiten het park. Binnen in de grote eetzaal is het muisstil. Soort van conferentieruimte met net iets te weinig tafels om het gezellig te maken. Wel een mooi uitzicht op een strand en het meer. We bestellen een broodje, uiteraard met friet en uienringen. Smaakt lang niet gek: bruinbrood met coleslaw en cornedbeef (of zoals wij vroeger thuis zeiden kornètbief. Kregen we af en toe op zaterdag als m'n moeder niet kookte, maar een luxe broodmaaltijd met soep klaar maakte. Met broodjes van de warme bakker Godschalk, kaas van de kaasboer, Russische bramenjam van de markt, een ei en lekker vleeswaren).

Na de maaltijd zakken we weer af in het park voor onze laatste ronde. 6 kilometer van de weg, door het bos langs de kust via the Cotton en Speakers Cabin, terug het bos in. Weer anders en weer prachtig. Terwijl ik met m'n sokken uit m'n voeten sta te koelen in Lake Superior, vliegt vlak boven ons heeft een enorme eagle (adelaar) statig over. Toch hèt symbool van de States. Toch leuk.

We sturen Blue Betty voor een kleine omweg naar Wakefield. Een slaperig dorpje met een paar "Soon Trump" posters, een meertje, een rommelige supermarkt en weer een onvervalste General Store. Nu eentje die naast ijs en koffie ook t-shirts verkoopt, een enorme collectie aan cannabisboeken heeft staan (hoe verzorg ik cannabis, hoe bak ik met cannabis, waar is het allemaal goed voor), een groot rek wilde rijst in de aanbieding heeft, eigen gemaakte jam verkoopt, keukenprullaria in overvloed heeft en helemaal achter in de winkel een heuse kerstafdeling al klaar heeft.

Terwijl we op de porch van de General Store op de rode/wit/blauwe adirondak stoelen ons ijsje en koffie nuttigen, komt in een slakkentempo een mat uitgeslagen rode Chevrolet Camaro voorbijrijden, met op de voorkant de Confedrate Flag. Als de auto recht is ons gezichtsveld komt zien we net boven het portierraampje het hoofdje van een klein vrouwtje met witgrijze krullen (type Sophia Petrillo uit Golden Girls) met in haar mondhoek een sigaret. Wie schieten in de lach.

Via de randen van Lake Gogebic rijden we terug naar ons dorp, Bergland.

Naast ons blauwe huisje staat een grote oude high school. In totaal vervallen staat. Op de deur de officiële aankondiging gespijkers dat het pand niet langer geschikt is voor mensen. Kon het niet laten er toch een blik naar binnen te werpen. Op één of ander manier trekken dat soort Abandoned Places me wel. Als was het maar voor een foto.

Het avondeten schiet er een beetje bij in. Dus met een bak vol crackers, een blik Cambell Soup (Royal Mushroom) en een artisjokdip komen wij de avond door.

Morgen onze langste rit deze reis. 470 kilometer in 1 dag, dwars door Noord-West Michigan en Noord Wisconsin met als einddoel Madison, waar we weer vier dagen een ruilhuis hebben.

Tot morgen.Read more