Reset search
United States
Satellite

United States
Wisconsin

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Add to bucket listRemove from bucket list
Top 10 Travel Destinations Wisconsin
Show all
Travelers at this place
  • North America RoadTrip
    Day85

    Kenosha

     July 2 in the United States ⋅ ⛅ 20 °C

    A la sortie de Badlands, on commence un périple de plus de 1000km, que l'on roule sur 2 jours. On traverse d'ouest en est les états du South Dakota, puis de l'Iowa, et un bout du Wisconsin en ligne droite jusqu'au grand lac Michigan. Sur la route, des étendues sans fin de terres agricoles. Les paysages sont très répétitifs et on se demande si on est pas déjà passé au même endroit que la veille, peu probable comme on va tout droit. Il fait très chaud et on se dit aussi qu'une fois encore, quand on arrivera au bord de l'eau, il se mettra à pleuvoir. On a ciblé la petite ville de Kenosha, au nord de Chicago pour pouvoir profiter de plages et d'un endroit calme avant de visiter la métropole le lendemain. Arrivés à la plage malheureusement le ciel se couvre à nouveau et on sort avec un pull. On échappe à la pluie mais l'envie de se baigner a, elle, bien disparue. Dans la soirée du 2 juillet, posés près de l'eau, on peut voir et entendre au loin quelques feux d'artifices annonçant la fête nationale. On pensait que les américains fêtaient le jour même mais le 3 juillet les grands préparatifs sont déjà là. A notre réveil, on voit s'entraîner dans le parc la fanfare et certains chars sont déjà dans les rues. Le défilé a en fait lieu en début d'après midi. Comme on en a déjà loupé le début, on rattrape le cortège en marchant vite dans l'avenue principale. Toute la ville semble s'être réunie pour l'événement. On profite du spectacle en se disant que les routes sont de toute façon bloquées pour sortir maintenant de la ville. Dans le cortège, on voit des fanfares, des associations sportives avec les enfants en tenue, des chars aux couleurs des USA, des motards, quelques danseurs et acrobates et même des candidats politiques. Les gens sont venus en famille avec leurs sièges, certains ont préparé des pique-niques devant chez eux. Une fois l'événement terminé, la foule se disperse et les rues très rapidement les routes se retrouvent à nouveau vide. On retourne au van, direction Chicago.Read more

    See translation
     
  • Marie WestermannAbenteuer Amerika
    Day17

    Von Minnesota nach Wisconsin

     September 19, 2019 in the United States ⋅ ⛅ 15 °C

    Wenn man inmitten des Nichts wohnt und es zwar überall Seen, aber fast nirgends Häfen gibt, müssen große Schiffe wohl echt faszinierend sein. Anders kann ich es mir nicht erklären, warum Anna freiwillig um halb 6 aufstehen wollte um ans Wasser zu fahren. Ich hätte liegen bleiben können, aber irgendwie hätte ich das doof gefunden. Zum Glück war der Hafen eh nur paar hundert Meter entfernt und mit dem Auto konnte man fast bis an die Hafenkante fahren. Ausserdem hat es sich wirklich gelohnt! Vielleicht nicht fürs Containerschiff, denn das war zwar groß, aber ich bin der Meinung, dass einige Kreuzfahrtschiffe die bei uns lang fahren noch größer sind. Allerdings war der Sonnenaufgang echt ein Traum! Duluth in erste Sonnenstrahlen gehüllt zu sehen ist echt atemberaubend.
    Nach einem kurzen Spaziergang am Hafen, waren wir dann auch um viertel nach 7 wieder im Hotel.
    Nach einer Ladung Alka-Seltzer gegen meine Erkältung und einem Tee habe ich mich auch wieder ins Bett gekuschelt. Anna wollte noch eine Runde schwimmen gehen und ich war kurz am überlegen mitzugehen, aber da fielen mir meine Augen schon zu. Ich glaube aber, dass meine weiteren zwei Stunden Schlaf auch echt nötig waren und ich mich sonst nicht so gut gefühlt hätte.
    Um 10 haben wir dann das Hotel Richtung Glensheen Mansion verlassen. Das Herrenhaus ist eigentlich bekannt durch die signifikante Architektur im Inneren des Hauses, aber auch der dort begangene Mord von 1977 bringt so einige Touristen. Eingegangen wird bei der Tour aber nicht auf das Ereignis, um damit der hinterbliebenen Familie nicht zu nahe zu treten. Das Haus hat eine Größe von knapp 2.000 m2 und das gesamte Grundstück etwa 48.000 m2. Klingt groß und ist es auch! Aber es ist auch wunderschön und sehenswert.
    Nach einigen Fotos hier und da sind wie eine Weile später auf die anderen Seite des Lake Superior, nach Wisconsin gefahren. Dort haben wir dann ein bisschen am Wasser gesessen und zu Mittag gegessen.
    Danach sind wir noch ein Stückchen durch Wisconsin gefahren und anschließend nach Little Falls, um Viola zu besuchen. Sie ist die letzte und hinterbliebene Ehefrau von Erich, Papas Onkel. Und wie eine Oma eben so ist, gab es in der kurzen Zeit in der wir da waren ein leckeres Eis mit anschließendem Apfel und ein paar nette Geschichten.
    Zum Abschluss des Tages waren wir noch einmal bei Sonja und Loren um Kristen und ihre Kinder zu verabschieden, die morgen wieder nach Oregon fliegen.
    Um viertel nach 8 waren wir dann auch wieder Zuhause. Allerdings hat sich, kurz nach unserer Ankunft, der Strom dafür entschieden auszufallen. Ich hoffe, dass er in paar Stunden wieder da ist, denn für einen Hof ist das echt unpraktisch!    Read more

    See translation
    Brigitte Metzner

    Super 👍 das ist der helle Wahnsinn was du alles zu sehen bekommst. Du bist wohl schon wieder auf dem Weg der Besserung. Ich kann Anna gut verstehen. Als wir neu in Emden waren, haben Opa und ich auch einige Nächte auf dem Deich gestanden. 🚣‍♂️ Es war immer ein tolles Erlebnis morgens um 4 Uhr die beleuchteten Kreuzfahrtschiffe zu sehen. 😍 Wir wünschen dir weiterhin viel Spaß 🤣

    9/20/19Reply
    Corinna Westermann

    Wie schön das ihr so viel unternehmen könnt, und du so viel Familienmitglieder sehen kannst. Toll das ihr auch Viola einen Besuch abgestattet habt. In der Hoffnung das der Strom bald wieder da ist und ihr nicht alle Kühe 🐄🐄🐄 von Hand melken müsst wünsche ich weiterhin gute Besserung 😍🥰😘😘😘

    9/20/19Reply
     
  • realnevUSA - HOG Ride 2019
    Day15

    Chain - o - Lakes State Park

     August 12, 2019 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

    Camp-site for the night, hot shower, quiet spot & a real nice nacho dinner up the road at KC diner! Little bit of rain now but the Jack Daniel's is making that ok! 🤣 I'm hoping by the time we leave this place that loud pipes save lives 😎Read more

    Cherie Kemp

    We have had 156mm rain this month so far and it is only 13th August!!!! Everyone is getting a bit fed up with it now 😎😎

    8/13/19Reply
    realnev

    Wow! Wet spring eh... 😢

    8/13/19Reply
     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day20

    My River (Kristin Diable)

     July 29 in the United States ⋅ 🌙 18 °C

    Dauwdruppels op de schoenen als we na een yoghurt vroeg de Norksedalen instappen. Tien kilometer door de Noorse vallei. De "eigenaren" hebben een heel ritueel bedacht om tot rust te komen: "bathing in the woods". Een soort van bos-meditatie. Je moet allerlei stappen doorlopen, mantra's zingen, rondjes lopen in een labyrint, je tenen voelen met je hoofd en concentreren op positieve zinnetjes. Maar op een rustige mooie ochtend als deze met de zon die door de bomen piept is al die poespas niet nodig. Het is stil in de vallei, alleen wij, en het geluid van de wegrennnende hertjes, de ritselende eekhoorns, de zang van de grote kuifvliegenvangers, het gepiep van de white-eyed vireo en het gefluit van de baltimoor oriool. Dan wordt je vanzelf zen.

    Bij terugkomst bij de 10 Noorse huisjes, schuurtjes en boerderijtjes stappen we nog maar even het visitorscentrum annex museum/kantoor/giftshop binnen. De directeur Lori (geeft na elke zin aan dat het alleen moeten doen als we er zin in hebben "If it's to your heart's content" en dat ze ons niet tot last wil zijn) zit keurig achter haar bureautje bij de ingang. Ze vraagt enthousiast hoe het met ons gaat, of het leuk was de wandeling en dat ze ons alles kan vertellen over het museum ("If it's to your heart's content"). Maar eerst een filmpje. We worden naar een grote filmzaal geloodst. Op de grote tv verschijnt wat computerbeeld. Lori geeft aan dat we een film krijgen over het park (wat we net helemaal doorgelopen zijn, dus veel nieuws kan het niet zijn). "Alleen als we het echt willen, (natuurlijk "If it's to your heart's content"). Hup de film gaat aan. Daar zitten we met z'n tweeën op de eerste rij van een geheel lege filmzaal naar een amateuristisch promofilmpje van het park te kijken. Gelukkig hadden ze voor het filmpje een drone gehuurd....bijna elk overzichts-shot was vliegend over de gebouwtjes, flink in en uit zoomend. Voor de rest zagen we veel vrijwilligers ijzer smeden, figuurtjes punniken, paard en wagen berijden, kleedje weven, broodje bakken en leuke schilderingen op stukjes stenen bordje maken. Heel leuk. Nooit eerder gezien.

    Uiteraard mochten we het museumpje nog even door, "If it's to your heart's content". Maar Lori moest nog wel even het licht aan doen in de vitrines. Anders banden die maar de hele dag voor niks...en is ook slecht voor de opgezette dieren. Ze was vast blij dat er in ieder geval iemand langs kwam vandaag.

    Toch nog even Coon Valley door, het nabij gelegen dorp. Een lange doorgaande straat, klassiek voor een gemiddeld Amerikaans dorp, met een serie losse gebouwtjes: een benzinestation, een drive-through pinautomaat, een uitvaartcentrum met aangrenzend een Grill&Saloon, een kaasfabriek, een wit houten kerkje, een market van de Amsih, een tuincentrumpje, een library ter ere van ene mijnheer Knutson, een advocatenkantoor, een tapijthandel en een paar snuisterijen winkeltjes, waaronder een hele grote hal waarin buurtgenoten hun eigen spulletjes, snoepgoed en antiek te koop aanbieden. Bij binnenkomst klinkt er vervormde kerstmuziek uit de (goedkope) boxjes. "Hi welcome...are you familiair with our store?" krast de caissière ons toe. Nee natuurlijk niet, dus volgt er een uitleg...."en achterin heb ik alvast een themahoekje met kerst gemaakt en om in de sfeer te komen alvast kerstmuziek aangezet". Tuurlijk, 't is 30 graden en wij komen gelijk in de kerstsfeer met onze korte broek en sandalen. En ze vertelt ook nog even dat het echt de moeite waard is om nog 20 kilometer door te rijden en de kustlijn van de Mississippi langs te rijden.

    We shoppen nog even in de supermarkt gerund door de Amish-meisjes. Nauwelijks bekende merken en bijna alles is door hun zelf in plastic zakjes of bakjes gestopt. Ze kopen bulk allerlei melen, poeders, bonen, koffie, snoepgoed (waaronder veel Dutch treats die wij niet kennen) in en verdelen dat weer in kleine zakjes voor ons. Wij kopen een door hun gemaakte droge mix van een chilisoep. Voor vanavond.

    We rijden richting de Mississippi. Toch even ruiken aan de beroemdste rivier uit de muziekgeschiedenis. En de eigenaresse van de winkel had gelijk. De rit er heen was al mooi door de rotsachtige bergen en de kustlijn, met Goose-eiland midden in de Mississippi, is prachtig.

    We eten nog een ijsje in een verbouwde autogarage met prachtige jukebox (ijsje is "handscooped", wat zoveel wil zeggen dat zo'n enorme bol ijs op de hoorntje doen dat het hoorntje bijkans volledig verdwijnt). Terug naar Norskedalen via prachtige kleine bergweggetjes.

    En dan al weer inpakken geblazen. Morgenvroeg naar Minneapolis. We moeten vroeg weg. De Blue Thunder moet strak om 11 uur bij de luchthaven worden ingeleverd. Voor die tijd willen we onze koffers in ons volgende ruilhuis afzetten. En het is toch wel een straffe drie uurtjes rijden.

    Tot morgen

    My River    Read more

    See translation
     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day19

    700.000 Rednecks (Niki Lake)

     July 28 in the United States ⋅ ☀️ 21 °C

    The Blue Rider mocht weer gas geven vandaag. Had toch gauw een dagje of drie stil gestaan in Madison. Da's niks aan voor een sportwagen. We verlaten Madison voor dag en dauw. Conclusie over Madison: aangename stad, beetje gewoontjes. Ik zou er niet speciaal voor omrijden, maar zou ik er doorheen komen zou ik zeker nog een stop maken. Het is het type stad waarvan je denkt, ik zou er best kunnen wonen. Alles klopt: heel veel groen, veel parken, aangenaam centrum, lekker veel studenten, mooie fietspaden, aangename wijken met vrijstaande eensgezinshuizen, mooi aanbod aan voorzieningen, (heel) veel studenten. Maar het mist misschien een rauw randje. Maar dat kan natuurlijk komen omdat de studenten niet in grote getalen in de stad zijn tijdens de zomer.

    Wij gaan nu dwars door Wisconsin, richting de grens met Minnesota. We komen langs een reeks leuke en minder leuke plaatsjes, maar bijna allemaal met een grappige naam (die soms de herkomst van zijn bewoners aangeeft). We rijden langs of door Verona, Lone Rock, Gotham, Sextonville, West Lima, Barneveld, Hollandale, Montfort, Fargo, Petersburg, Bloomcity, Dodgeville.

    We doen ons ontbijtje in Mineral Point. Een heel goed croissantje met ei en spek en een toast geprakte avocado. Mineral Point was een stadje van zink-mijnen, maar nu een toevluchtsoord voor creatievelingen, outkasts en kaasmakers. Veel pottenbakkers, schilders en andere creatievelingen. Maar ook kaasboerderijen. Sowieso afficheert Wisconsin zich als de zuivelstaat van de VS. Het zal ongetwijfeld met de Nederlandse roots van veel van de bewoners te maken hebben. Bijna iedereen die we spreken en vraagt waar we vandaan komen, meldt onmiddellijk dat zij ook Nederlandse voorouders hebben. (zo kreeg ik via een DNA-bank nog contact met een dame uit GreenBay, uurtje rijden van Madison, waarmee ik via mijn vaders kant DNA deel, grappig). We lopen een kaasfabriekje binnen. We denken een winkeltje binnen te stappen, maar staan gelijk in de kaasfabriek zelf. Een kleine vitrinekoelkast laat een keur aan kazen zien, bijna allemaal met een verwijzing naar een beroemde Europese kaassoort; cheddar, gorgonzola, parmezaan, brie, etc.

    Eén van kaasmakers komt in zijn witte broek, witte shirt, witte laarzen en witte haarnetje op ons af en vertelt, op onze uitnodiging, over zijn kazen. Als we vertellen dat we uit Nederland komen en wij nog nooit gehoord hadden van Barneveldse kaas, terwijl die daar toch echt ligt naast z'n beroemde Europese broers. Hij moet lachen en vertelt dat zijn zoon, dierenarts, onlangs op een congres een collega dierenarts uit Barneveld tegen is gekomen en dat die vertelde dat Barneveld nou niet echt bekend staat om z'n kaas, maar om z'n kippen en eieren. Ze hebben er erg om moeten lachten. Maar in de omgeving is die kaas een begrip, dus ze houden het zo (en vlakbij ligt ook Barneveld, Wisconsin..... dus). We kopen een stukje blauwschimmel kaas, zijn favoriet.

    We rijden weer honderd kilometer op een sukkeldraf verder door bergachtig gebied over kleine slingerwegen met gravel en gaten, langs glooiende akkers vol mais, bermen vol met paarse bloemen, over verroeste bruggen over kabbelende riviertjes met grote keien, langs begraafplaatsen met grote grijze grafstenen op gemillimeterd gras, langs grote boerderijen met rode schuren en in de zon glimmende metalen daken met daarnaast enorme grijze silo's, langs autokerkhoven met honderden autowrakken, langs uitgehakt rotswanden, door cedarbossen, langs grote wijngaarden en door slaperige dorpjes. Een soort mix van New England met z'n heuvels en bossen, en Zuidelijk Frankrijk met zijn glooiende akkers. Af en toe moeten we een boer met een grote landbouw- of dorsmachine passeren. Dat gaat altijd keurig en vriendelijk en er wordt veel ruimte gemaakt. Hier geen blokkades van agrofacisten of ander rechts gespuis, geen branden op de weg, geen bedreigingen aan onschuldige burgers. Inmiddels lijken het aantal rednecks in ons land die van de VS te overstijgen (als ik twitter, nu.nl en de krant moet geloven). Hier is het idyllisch, rustig, knal groen en vredig (op het oog).

    Met een lunch in het mooie stadje Viroqua in de maag, rijden we ons laatste stuk door Driftless Area (zo genoemd omdat hier geen enkel spoor van de ijstijd is gevonden) naar de bestemming voor de komende twee nachten, Norskedalen (= Noorse dal, maar dan op z'n Noors). 'T is een soort (klein) openluchtmuseum, waar één van de huisjes verhuurd wordt aan ons. In een Vallei vlak boven Coon Valley zijn een groep vrijwillgers begonnen om huisjes en hutjes van de eerste inwoners van dit gebied, van rond eind 1800, te conserveren en renoveren. Dat waren hier de Noren, vandaar Norksedalen.

    Er staan zo'n 10 kleine huisjes, een toilethuisje, een voorraadschuur, een complete boerderij met oorspronkelijke inrichting en een mooi wit houten kerkje. Zo moet het er ongeveer hebben uitgezien bij de eerste (blanke) bewoners. En in dit park, in één zo'n huisje, zitten wij nu. Met grote witgeschilderde balken als muur, een oude schommelstoel, bruine balken aan het plafond, met bloemen beschilderde keukenkastjes, schilderijtje van een Noorse vlag aan de muur, een geknoopt tapijt als wandbekleding, een ultra steil trapje met "hindeloopse" schilderingen naar de slaapverdieping en in de kelder een was- en plashok. 'T heeft ook wel een oud geurtje. Daar moeten we dan maar aan wennen.

    En buiten is het stil......dood en doodstil.

    Even wat anders. Of het de plek is, of de tijd weet ik niet, maar het mondkapje is weer terug in het straatbeeld hier in de VS. We voelen ons soms bijna bezwaard dat we hem niet consequent bij ons hebben. Op steeds meer plekken zien we mensen met mondkapjes. Kokend en bakkend personeel in de horeca heeft vrijwel allemaal een mondkapje op, maar ook in de bediening, achter de kassa in winkels, maar ook onder de bezoekers draagt zeker 1/3 een mondkapje. Ik heb het gevoel dat mensen hier inmiddels beter inschatten wat de risico's zijn dan bij ons en daar helpt het opvlammende aantal besmettingen vast ook bij. En dat terwijl het hier nu niet bepaald dichtbevolkt is. Ook staat er bij elke winkel, elk cafe, elk museum en elke toeristeninfo een spuitpompje om je handen te desinfecteren. En ze zijn niet eens leeg....dat was een paar weken geleden in NL wel anders.

    Morgen wordt het weer de dikke batsers aan en door de Norskedalen lopen en lopen en lopen en lopen en.......

    Tot morgen    Read more

     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day18

    SiIdewalk of the city (Lucinda Williams)

     July 27 in the United States ⋅ ⛅ 22 °C

    Soms reis je door Amerika en kom je in een plaatsje waarbij je denkt: wat is hier gebeurd? Vandaag maakten we, na een rondje wandelen door de stad, een auto-tourtje door de omgeving en hadden even weer zo'n momentje van verbazing.

    Het rondje ochtend-wandelen in Madison was lekker, maar een beetje warm. 28 graden, maar het broeit. Om een soort van doel te hebben, kiezen we de Farmersmarkt bij het Capitol als einddoel. De Farmersmarkt van Madison op zaterdag is beroemd omdat het de grootste boerenmarkt van de VS is. Een Farmersmarkt is ook echt een boerenmarkt. Dus allemaal kleine boertjes uit de omgeving die met hun zelf verbouwde of gemaakte producten op de markt staan. Direct van het land/producent dus...misschien een ideetje voor boeren in Nederland (om maar eens een positieve duit in het zakje te doen). Alleen is de woensdagmarkt wel een veel kleinere versie. Kraampje of 20. Met name Mexicanen, met keurig uitgestapelde en opgepoetste groenten. Opvallend veel bloemen en.....boerenkool. Toch leuk.

    Rond het Capitool wordt alles in gereedheid gebracht voor de uitkomsten van de verkiezingen. Witte klapstoeltjes worden in rijen zet, speakers en microfoons worden opgesteld en banners worden aan de gevel bevestigd. Welke verkiezingen wordt mij niet helemaal duidelijk.

    Leuk is dat er dagelijks groepjes kleine schoolkinderen lopen voor een bezoekje aan het Capitool. Democratie is hier een echt onderdeel van school. De kleine mannetje en vrouwtje dragen allemaal een cowboy/boeren-zakdoek om hun nek (nee dit is niet steun uit onverwachte hoek voor NL-boeren wat Thierry, Caroline of Eva daar ook over zeggen) met daarop het logo van het kinderdagverblijf genaaid.

    In de winkels in het centrum gaan we op zoek naar een leuk kaartje voor de eigenaren van het huisje, maar komen in winkels vol met prullaria bedoeld om Biden en consorten te steunen. Stickers met Kamala, plaatsjes van Obama, shirts met afbeelding van Ruth Bader Ginsburg, zeepjes in de vorm van Michelle, veel pro-keuze leuzen en plaagstootjes naar de Republikeinen.

    Op de terugweg lopen we nog langs het Badgers-football-stadion. Tot nu toe hermetisch gesloten wegens verbouwingen en reces. We zien een schoolklas uit een gele schoolbus stappen en achter hun begeleider aan het stadion in lopen. Wij besluiten aan te sluiten en het stadion in te lopen. Kon ik mooi even het veld op om een plaatje te schieten (best groot stadion voor een collegeteam) en scoor nog even een pet en een shirt van het basketbalteam. Als we teruglopen komen we langs de enorme Wall of Fame en twee enorme standbeelden van spelers. Helden vereren kunnen ze hier wel.

    Maar goed, na de lunch rijden we naar Janesville, Wisconsin. Volgens de praatjes in de folders een stadje met mooie oude panden, een "vibrant" centrum, een festivalstreet en een bruisend restaurantleven. Eenmaal aangekomen bleek de werkelijkheid net iets anders. De Mainstreet was helemaal netjes opgeknapt: strak net gelegd betonnen stoepje, mooie bloeiende plantenbakken, straatlantarens met veel versieringen, grote muurschilderingen, gesmede zwartstalen bankjes, stalen fietsrekken met logo van de stad ingebrand, een matgroen gespoten stalen boog over de straten met daarop groots "Welcome in Festival Street!" en mooie opgeknapte gevels van panden van eind 1800. Het enige wat mistte was.... winkels..... horeca...... mensen.....Totaal leeg, geen kip te bekennen, bijna alle winkels zijn dichtgetimmerd of geplakt. Oh ja, en festivalstreet heet zo, omdat....het zo heet...niet omdat er iets van een festival is. Je vraagt je af hoe zo'n kleine stad zo'n "opknapbeurt" kan betalen. Waarom dit besloten is en welke businesscase hieronder heeft gelegen. Vast weer iemand die bedacht heeft dat het goed is om "Janesville" op de kaart te zetten (terwijl...het staat al lang op de kaart....volgens Google).

    Op de terugweg nog even door New Glarus gereden. Glarus is een stadje in Zwitserland. Dus New Glarus is een stukje Zwitserland in Amerika. Dat betekent: een koe als logo (er staat op bijna elke dak een levensgrote beschilderde koe), houten balkonnetjes met rode bloempjes aan de gevel, witte gevels met bruine zwitserse beschilderingen, bierstube's en winkels met chocolade.

    We gaan het huis opruimen. Morgen vertrekken we naar Norskedalen....klinkt als Noorwegen......is het ook, maar ook weer niet. Morgen meer.

    Tot morgen.    Read more

    See translation
     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day17

    Thing called love (Bonnie Raitt)

     July 26 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

    Ze is de Koningin van de slidegitaar, koningin van de cover, koningin van de stem met een randje, koningin van de blues, koningin van de fingerpicking, koningin van de Fender Strat, koningin van het grijze lokje, koningin van de ballad, ze heerst als een koningin...maar da's hoe de dag eindigde. We begonnen wat sportiever.

    Op de fiets (kun je hier gewoon op straat uit een stalling halen/huren) maken we en rondje Madison. Letterlijk rijden we een rondje om Madison en de meren. Mooie aangelegde fietsroute, keurig aangegeven en aangelegd. Door veel buurtjes aan de rand van Madison, het centrum en parken er omheen. Oké, 45 kilometer is een behoorlijk eind, maar met een beetje trapondersteuning is dat geen moeite.

    Het valt op dat Madison moeite heeft met "Amerika". Niet zozeer met Amerika en waar het land als grondbeginsel voor staat, maar het Amerika waar het heen gaat. Echter honderden bordjes in tuinen, voor ramen en boven ingangen van "Black Lives Matter". Opvallend omdat ons nou juist opviel dat we nauwelijks een zwarte Madisonaar zijn tegen gekomen (los van een paar zwervers). Maar blijkbaar staat het ook nog voor iets anders, namelijk het gevoel van gelijkheid en vooral dreigende ongelijkheid. Dat blijkt ook wel uit de 10 tallen regenboogvlaggen, bordjes voor vrije keuze van abortus en het milieu die we onderweg aan huizen en in tuinen tegenkomen. Ja er ons sprake van liefde voor Amerika, maar niet zozeer voor het Amerika waar het nu langzaam heen glijdt. En het gevoel dat positieve gevoel te uiten is hier groot. Dat kan in je tuin, voor je raam, bij de ingang van de makelaarskantoor, in je supermarkt, in het cafe of (zoals vanavond) op het toneel (Bonnie was nogal uitgesproken). Ik heb meer borden voor Black lives Matter geteld, dan Amerikaanse vlaggen. En zoals zo vaak, alles wat hier gebeurt, gebeurt vijf jaar later bij ons.....je kan het van ver zien aankomen. FVD, BBB, PVV, Ja21.....t'is allemaal precies wat hier de samenleving een hele nare kant op stuurt. En ook wij doen maar net of het allemaal normaal is en erbij hoort. Maar hier hebben ze besloten dat hun liefde voor hun vrijheid en Amerika groter is en dat ze het er niet bij laten zitten. Geeft een fijne vibe als je zo door de stad fietst.

    Na een visje gebakken te hebben van een prachtige visboer om de hoek met superverse vis, fietsen we naar het Overture Center for the Arts. een soort van Vredenburg, maar dan in Madison. Veel kunst, cultuur, concertzalen, etc.

    In de Overture Hall (de grote zaal) passen 2255 mensen. En die zijn er ook. Stijf uitverkocht tot de laatste stoel (behalve die naast mij). Enorm hoge halfronde zaal met een enorm toneel. Lijkt qua vorm  een beetje op Carré, zo hoog en stijl. Strikt om half 8 begint Mavis Staples. 83 jaar oud en ooit onderdeel van de Stapel Singers. Maar nu solo. Wat een charme. Binnen twee tellen pakt ze de hele zaal in. Met een waanzinnige lekker country/blues/gospeltrio (Rick Holmstrom op gitaar, check die man, zo lekker). Met een heerlijke rauwe strot, heel veel soul, beetje kortademig, maar met ondersteuning van 2 achtergronzangerssen leidt ze ons een uur lang door heerlijk country/gospel/blues. Was dit het enige wat we die avond zouden zien, dan was het het geld al waard. De zaal gaat uit z'n plaat ("losen you seatbelts"). En dat kunnen Amerikanen als geen ander: in één keer opstaan en volle bak applause geven.

    Na 20 minute pauze, lichten gaan uit en Bonnie Raitt and Band komen op. Goed gemutst als altijd steekt ze haar hand op, hangt de Fender Stratocaster om haar nek, telt af en gaat. Alle 2255 man gaan staan (behalve die heeeeeel dikke man die onderuit in zijn stoel ligt,  om nog te passen), juichen en slaan hun handen stuk.. Bonnie trakteer ons op een heel mooie setlist van anderhalf uur. Nieuw werk, oud werk, bijzonder werk, werk wat we al lang niet live van haar gehoord hebben. Ze vertelt verhalen, maakt grappen, speelt met de zaal en laat foutjes zien. Deze dame heeft het heel erg naar haar zin "on stage", stevig werk, kwetsbaar werk, bluesywerk, swingend werk.En dan die stem. Alle noten raak (in toon en zeggingskracht). Breekbaar als het moet, fel als het kan. En dan nog niet eens gesproken over haar gitaarspel. Het gemak waar mee ze, na 50 jaar ervaring, haar slide over de hals beweegt, verraad nauwelijks hoe moeilijk dat is. Zij doet het allemaal heel terloops, maar het is van een prachtige preciezie en smaak. Ik zeg; één van de beste bluesgitaristen ter wereld. Wat een vrouw is dit zeg....thing called love....

    Bijna aan het eind van de avond vertelt ze over het verlies van haar dierbare vriend zanger/componist John Prine tijdens de Covid (en ook door Covid). Zijn nummer "Angels of Montgomery" zet ze in, wellicht wel voor de 10.000e keer. Maar het klonk nu anders, dieper, moeilijker en emotioneler. Op het einde van het nummer breekt ze en de zaal staat als 1 man op om haar door de laatste noten van het nummer te loodsen. Die trekt ze er uit in een vertragend einde van het nummer. Bij Bonnie liep een druppel uit de neus ("not really ladylike"), maar bij ons was dat niet anders. Bah, wat mooi.

    Nog een even mooie als breekbare "I can't make you love me" als nagerecht en de avond is geslaagd. Deze dame heerst. Al meer dan 50 jaar staat ze op toneel (haar laatste gitarist had er de brui aan gegeven die kon het vele touren met Bonnie niet meer trekken), ze weet precies wat ze doet, waar en hoe. En toch....toch klinkt het alsof ze weer verbaasd is dat ze mensen zo raakt. Heldin.

    Dus, mooie avond, bestemming Madison geslaagd.

    Tot Morgen

    Thing called Love    Read more

     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day16

    Sittin on the dock of the bay (Otis Redd

     July 25 in the United States ⋅ ☀️ 19 °C

    Vandaag Madison in, lopend. De route zou uiteindelijk een kilometer of twintig worden. Het is nog vroeg en Madison is nog stil en verlaten op maandagochtend. Langs het enorme stadion van het college football team the Wisconsin Badgers (= Dassen) lopen we naar het noorden. De "Dassen" is de bijnaam van de mensen in Madison omdat ze 200 honderd jaar geleden zo arm waren dat ze geen huis konden bouwen, dus woonden ze in de mijnen met de schachten als hun woonkamers. Mensen vergeleken ze daarom met dassen in hun dassenburcht. Je komt de das nu zelfs op officiële plekken, zoals in de State-Capitol, als symbool tegen.

    We lopen het laatste stukje van State Street in, richting het Capitool. Stare street zou hét straatje van Madison zijn, maar het is er stil, verlaten en leeg. We lopen op de Capitol af. Het wordt omringd door saaie overheidskantoren en her en der een authentiek straatje met wat cafeetjes. Het doet wat zielloos aan.

    Zoals in elke hoofdstad van een staat in Amerika is er veel aandacht besteed aan het parlementsgebouw. In Madison staat het er al lang, het is namelijk 1 van de eerste gebouwen van de stad. De stad die nog niet eens bestond. Het Capitol staat op een heuvel en de stad is hier zo smal dat staand op die heuvel je zowel in het noorden als in het zuiden de twee aangrenzende meren kunt zien (en bijna voelen). Grappig is wel dat er destijds een regel is gemaakt dat in Madison het Capitol het hoogste gebouw zou worden (leek toen nog logisch vanuit de stand der bouwkunst), en die regel handhaven ze nog steeds. Dus nergens in Madison is een flat of kantoor hoger dan het hoogste puntje van het Capitol.

    Het Capitool binnengaan is geen probleem. We kunnen rustig naar binnen lopen, niemand die ons controleert of iets vraagt. Eerlijk gezegd, we hebben het op straat aan een officer gevraagd of het mocht. Hij reageerde enigszins verbaasd: "Sure, go in". We kunnen (bijna) alle ruimtes naar binnen, de "1e en 2e kamer' bekijken, langs de kamers van de senaatsleden lopen, de kamercommisieruimte bezoeken en tot de bovenste verdieping van het Capitol klimmen. Al met al één bewaker gezien. Dus blijkbaar is hier geen angst voor agressieve Trumpeteers of boze boeren. Het gebouw is met veel allure en glamour aangekleed. Mag wat kosten, democratie.

    We lopen richting Lake Monona. Op het dakterras van Frank Lloyd Wright's "Monona Convention Center" hebben we een prachtig uitzicht over het meer. Het dakterras is mooi maar volstrekt verlaten. Alle horeca heeft het er opgegeven en her en der zit nog een Amerikaan met oortjes in, zijn koffie uit een plastic beker te drinken.

    Beneden langs de waterkant ligt een bronzen plaquette met de naam van Otis Redding, de mooiste soulstem uit de geschiedenis van de popmuziek. In 1967 zou hij 's avonds een concert geven in Madison. De rij voor de club waar hij zou optreden, net achter State Street, begon zich al te vormen. Het was slecht weer en mistig. De piloot van het vliegtuig (wat hij kocht van James Brown) met Otis en zijn band schat de plek van de landingsbaan verkeerd in en stort in het Monona Lake. Alleen de trompetist overleefde de crash. En zo komt er een einde aan een net startende soulcarriere van Otis (47), die dan dood is. Een jaar later scoort Otis zijn eerste nummer 1 hit in de "witte" charts met "Sittin on the Dock of the Bay". Een zwarte in de witte charts, dat was een dingetje, toen. Volgens mij had alleen Aretha dat nog maar geflkt.

    Wij zitten nu even op het Dock van de Bay waar hij ter aarde stortte.

    We lopen terug naar State Street en lopen deze helemaal af richting de Universiteits-Campus. En elke meter die we dichter bij de campus komen, neemt de gezelligheid toe, worden de winkeltjes leuker en aparter en wordt het drukker. Op het Centrale Universiteitsplein, dat omringd wordt door enorme gebouwen in oude Engels stijl en Grieks-Romeinse paleizen, staat een keur aan foodtrucks en zit iedereen lekker in het gras en op de bankjes met een plastic bakje met eten op schoot. Wij nemen een Peruviaanse kip en een Koreaanse Bbq tortilla.

    Nog 500 meter verder ligt aan het andere meer, Lake Mendota, een enorme terras met een enorme foodcourt, bootverhuur, zonneweide en honderden gekleurde tafeltjes en stoeltjes. Daar is de gezelligheid. We nemen een scoop ijs.

    Na 20 kilometer sjouwen nemen we een kleine break in ons appartementje om 's avonds in het Library-cafe bij de Universiteit nog een hamburger, gefrituurde kaas (specialiteit van hier) en een lekker Amerikaans zomerbiertje (Voodoo Ranger) te nuttigen.

    Moeie voetjes nu......

    Tot morgen    Read more

    See translation
     
  • Bertus ReistSuttons Bay naar Minneapolis
    Day15

    Room at the top (Tom Petty)

     July 24 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    De kofferbak van Speedy Dory weer volgeladen en de deur van "49910 Bergland US" achter ons dicht gedaan. De eerste 100 kilometer rijden we door bossen en langs ongelofelijk veel meren en meertjes. Het gaat niet snel, maar mooi is het wel. En wat veel bos. Ergens snap ik wel dat deze mensen denken: wat nou, het gaat niet goed met de natuuur...kijk eens om je heen....

    Dan wordt het langzaam drukker, de wegen wat breder en de snelheid gaat omhoog. Rond de weg wordt het ook steeds eentoniger: industrieterreintjes met supermarkten, McDonalds, Starbucks en andere ketens.

    Al bij de start van de 450 kilometer in Bergland draait Erica de radio op de Tom Petty Radio Station. Een radiostation met alleen maar muziek van Tom Petty (en alles wat er verwantschap mee heeft). De hele 450 kilometer begeleidt Tom ons met zijn muziek. Zijn catalogus is groot genoeg om tijdens de hele rit ons van andere deuntjes te voorzien. En dan blijkt maar weer hoe goed de muziek van Tom Petty past in dit landschap. Het ritme, de cadans en de teksten van de nummers sluiten naadloos aan bij de wegen en de omgeving. Amerikaanser wordt het niet

    Naast dat het landschap van "kleur" verandert als we de steden als Madison (maar ook Milwakee en Chicago) naderen, valt ook op dat politieke uitingen veranderen. Waar in het rurale gebied de Trump-posters nog welig tieren, is het hier in stedelijk gebied voornamelijk regenboogvlaggen en "Black Lives Matter" posters die domineren.

    Wat blijft is de eeuwige Amrikaanse vlag die bijna aan elke lantarenpaal en voorgevel wappert.

    In Merill doen we een koekje en een koffie bij Tante Ray's Koffiehuis. Uurtje later doen we een tussenstop in Westfield, bij een Amish Shop. Amish die op de dag des herens overigens gewoon werken, blijkbaar...handel is handel.

    Vroeger dan verwacht komen we aan in Madison. Waarom eigenlijk Madison? Eigenlijk toeval.

    Bonnie Raitt treedt hier aanstaande dinsdagavond op in het theater
    we konden via de huizenruilsite waarop wij al jaren ons huis voor ruil aanbieden, gratis 4 overnachtingen krijgen in deze stad.
    1+1=2.

    En dan zeggen de reisboeken ook nog dat Madison een aangename stad is en zelfs gerankt is als één van de aangenaamste steden van Amerika om in te leven.

    We rijden eerst naar een kleine boerenmarkt op de parkeerplaats van de highschool in Madison, vlak bij ons vakantieadres.. 25 kraampjes van (voornamelijk Mexicaanse) plaatselijke boertjes en fabrikanten van groente, fruit, brood, gebak, snacks en bloemen. De eerste kraam is gelijk raak: een Mexicaans gezin met grote pannen vol tamales. Dus snel in de rij met druk kwekkende Amerikanen (die dan, als ze eindelijk aan de beurt zijn, nog steeds niet beslist hebben wat ze willen en zich tijdens de bereiding van de bestelling nog vier keer bedenken). Lekker met ons kont op het grasveldje van de Highschool de tamales op zitten peuzelen.....vette vingers en vette bek.

    Ons vakantieverblijf is klaar, krijgen we op de app te horen. In een schattige typisch Amerikaanse wijk ligt ons appartement. De straten in deze wijk zijn lommerrijk door de grote oude bomen en staat vol met vrijstaande (voornamelijk houten) huisjes in Victoriaanse stijl. Allemaal met een veranda erbij, met daarop natuurlijk de onvermijdelijke schommelstoel. Ons appartement zit boven in zo'n victoriaans huis. Een eigen ingang met drie verdiepingen aan trappen brengt ons in de toppen van de nabijgelegen bomen. Dat is ons uitzicht. Heerlijke plek. Huiskamertje, keukentje en slaapkamer. En een koelkast vol lekkers, gekregen van de eigenaresse.

    Onze eigen complottheorie is trouwens dat Willem Alexander hier in de straat ook een huisje heeft. Want? Nou eerder vandaag reden er wel 10 politieauto's met loeiende sirenes door de straat om een geblindeerde zwarte limousine te begeleiden....en hoe denk je dat de straat heet waar ons huis aan staat....precies...

    Need I say more (ik denk dat hij hier de 1115 vermiste kinderen verstopt in opdracht van Bill Gates)

    Koffer naar boven gesjouwd en daarna de straat uitgelopen, naar een park met een strand, een gratis dierentuin (geen beest te zien, veel te warm), en heel veel watersport. Het park zit vol met grote families die gezamenlijk in het park komen Bbq-en en eten. Enorme koelboxen, grote BBQ's en zakken vol broden. En veel geschreeuw en lol.

    We halen wat te eten bij Trader Joe's, een keten van "verantwoorde" supermarkten. Wijntje erbij, zo zitten we aan ons kleine eettafeltje in de boomtoppen onze Indiase curry van Joe op te peuzelen.

    Nu moe van het lange rijden, morgen de stad in.

    Tot morgen.    Read more

    See translation
     
  • Rasmus HolmenTrip to the US - October 2019
    Day5

    Milwaukee Day #2 + New York Day #1

     October 14, 2019 in the United States ⋅ ☀️ 1 °C

    My first time in Milwaukee!

    I didn’t have a whole lot of time in this lovely city, but I did manage to catch some highlights: in the morning I stopped by the beautiful art musem by the waterfront where I had a walk around.

    I then saw the Fonzie statue, another local landmark, and made my way to The Rave Club, an incredible music venue that has hosted many artists and shows over the years.

    The Rave has a rich history; the landmark venue opened in 1927 and originally housed a social justice organisation that has had several US presidents in their membership roster. Very interesting place.

    After some more exploring, I had a great lunch at an amazing quaint Italian restaurant in the outskirts of the city. I also saw Miller Park, the local baseball stadion, and the nearby Miller breweries that produces the popular Miller range of beers.

    After a wonderful day in Milwaukee, I left for the airport for my flight to New York City. After arriving and travelling to my hotel, it was pretty late so I just had a quick walk around and then ended the evening with dinner at Red Lobster.    Read more

     

You might also know this place by the following names:

Wisconsin, WI, ዊስኮንሲን, ويسكونسن, ܘܝܣܟܘܢܣܢ, ويسكونسين, উইচকনচিন, Wisconsin suyu, Viskonsin, ویسکانسین ایالتی, Висконсин, Штат Вісконсін, Уисконсин, উইসকনসিন, ཝིས་སི་ཁོན་སིན།, ویسکۆنسین, Ουισκόνσιν, Viskonsino, ویسکانسین, Wiskonsin, 𐍅𐌹𐍃𐌺𐍉𐌽𐍃𐌹𐌽𐌾𐌰, Vî-sṳ̂-không-sîn, Wikonekina, ויסקונסין, विस्कॉन्सिन, Wiskonnsenn, Վիսկոնսին, Uisqonsin, ウィスコンシン州, უისკონსინი, ವಿಸ್ಕೊನ್‌ಸಿನ್, 위스콘신 주, Visconsinia, ڤیسکانسین, Viskonsinas, Viskonsina, Hoiskaonsiny, വിസ്കോൺസിൻ, ဝစ္စကွန်းဆင်းပြည်နယ်, विस्कान्सिन, Wiskaansin Hahoodzo, ਵਿਸਕਾਂਸਨ, विन्कोसिन, وسکونسن, विस्कान्सिन्, Viskonsėns, விஸ்கொன்சின், విస్కాన్సిన్, รัฐวิสคอนซิน, Wiskonsin Shitati, Вісконсин, Wisconsene, Вискаансин, וויסקאנסין, 威斯康辛州

Join us:

FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

Sign up now

  • 2022© FindPenguins
  • Home
  • About Us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Imprint
  • English