Nhân Mỹ

Het leven in Hanoi was relaxed, in de ochtend maakte Duoan, Quang, May Anh of Mrs. Hay stokbrood en fruit voor ons. Niet iedereen kwam daar het bed voor uit, want dan hadden we daarvoor een gezellig avond gehad en waren we laat naar bed gegaan. Tijdens de lunch eten we warm eten en na het lesgeven rond half 9 krijgen we weer warm eten. Onze favoriete gerechten zijn Pho (noedelsoep) en vooral verse spring rolls. Dit zijn een soort loempia’s maar dan niet gefrituurd. Twee maanden lang in een klein appartementje met 12 tot 15 mensen en slapen in harde stapelbedden ging prima. Af en toe was het wel wat druk in huis, maar dan zochten we een cafeetje op, zoals het buscafe waar ze overheerlijke coconut coffee serveerden. Dit was ook een fijne plek om de lessen voor te bereiden. In de buurt zat een bioscoop, waar Corné regelmatig met anderen heen ging en Aniëlla ging met anderen naar ‘the sweaty gym’. Buiten was het gemiddeld 32 graden zonder te bewegen liep het zweet van je lijf. De sweaty gym noemde we zo, omdat het geen airco had. De stad ingaan was ook altijd leuk omdat je dan weer nieuwe cafeetjes (Harry Potter café, social club restaurant met live music, jazz bar, beer garden, beerstreet, dakterras met zwembad), winkeltjes of tempeltjes ontdekt. We hebben daar een keer afgesproken met Bram en een goede vriend van hem. Bram is een oud collega van Aniëlla, leuk om elkaar weer eens te zien aan de andere kant van de wereld. Regelmatig gaan we ook met de andere vrijwilligers de stad in. We bezochten het mausoleum van Ho Chi Minh (ja zijn echte, verbluffend goed gebalsemde lijf) dat al bijna 50 jaar te bezichtigen is in Hanoi. En dat terwijl hij hier zelf fel op tegen was. De oud leider van het land is nog steeds erg populair, overal zie je zijn poster hangen en hij prijkt op alle bankbiljetten. Van de andere vrijwilligers leerden we ook veel, meestal bleven ze 4 tot 8 weken. De meesten waren Amerikaans (Jane, de zussen Nicky en Sammy en hun moeder, Amy, Kris, Tyler, Jennifer, Sarah, Alex en Lisa), ook hadden we een aantal mensen Engeland (Edgar, Hannah, Geoff, Lilly), iemand uit Ierland (Sean), uit Schotland (andere Hannah), uit Singapore (Sonia), uit de Filipijnen (Jona), uit Nieuw-Zeeland (Nick), uit Polen (Aga), uit Oostenrijk (Elisabeth), uit Spanje (Ari) en last but not least Lien uit België. In de avond na het eten speelden we vaak dobble, een reactiespel voor alle leeftijden (Ari won meestal), kaartspellen of scatagories. Bij scatagories moest je zoveel mogelijk woorden bedenken met dezelfde beginletter die binnen een bepaalde categorie passen. Door dit spel hadden we interessante discussies en leerden we ook over elkaars landen. Na wat biertjes gingen we soms nog naar de karaokebar met onze Vietnamese vrijwilligers. De kamer die we dan huurden zag eruit als een kermisattractie: overal lampjes, aan de zijkanten banken en in het midden een grote tafel vol met frisdrank, bier en snacks.

Naast dat we met onze mede vrijwilligers optrokken spraken we ook wel eens met de studenten af. Een van hen studeerde architectuur en nam ons mee naar zijn universiteit en zijn werk. Hij werkte als interieur ontwerper en liet een modelappartement zien. Het was hartstikke leuk om te zien, hijzelf vond het niet zo bijzonder, maar Corné en ik vinden het leuk om iemands dagelijks leven te zien. Als afsluiting dronken we Chè, een traditioneel drankje met zoete bonen, rijst, gelly en kokosmelk.

Buiten de les speelden we ook met Bao (5jr), de zoon van Mrs. Hay. Hij riep altijd teacher, teacher, teacher door het huis heen en dan moest hij laten zien wat hij had getekend. Hij was ook gek op de brandweer en keek de hele dag youtube filmpjes over brandweeroefeningen. Daarna ging hij deze aan iedereen uitbeelden. Als je even niet meekeek naar zijn filmpjes, dan riep hij ‘teacher teacher look look’. Hij kon ook ontzettend goed tekenen. In de woonkamer ging hij op een kruk staat tegen de muur om daar de wereldkaart met bijbehorende vlaggen na te tekenen. Hij zei dan tegen iedereen, ‘I’m from Hâ noi’, wees op de wereldkaart, en zei ‘here Hanoi, where you from?’. Hij wist precies waar alles vrijwilligers vandaan kwamen.

Mrs. Hay was ook erg geïnteresseerd in ons land. Ze heeft een brede interesse ze wilde bijvoorbeeld weten wat we eten, in wat voor huizen we wonen en wat alles kost. Ze heeft vol bewondering naar de huizen op Funda zitten kijken, ze vond onze huizen erg mooi. De huizen in Hanoi bleken duurder te zijn, dan een vergelijkbaar huis in Nederland. Ook heeft ze van ons en Lien wat woordjes geleerd die ze vaak voor de lol gebruikte zoals: ‘ik vind Lien de leukste’, ‘ik vind Lien stom’ en ‘bedankt’.

In het weekend worden er ook activiteiten georganiseerd voor de vrijwilligers en studenten samen. Meestal trokken wij er in het weekend met zijn tweeën op uit (wij hadden dan namelijk allebei vrij) en bezochten we één van de mooie plekken in Noord Vietnam, maar we zijn bijvoorbeeld een keer eten gaan geven aan daklozen in de stad. Alle vrijwilligers konden achterop de scooter van een student. Met een groep van ongeveer 15 scooters gingen we de stad in. Het verkeer dat er zo chaotisch uitziet, blijkt minder chaotisch te zijn. De Vietnamezen zeggen zelf ook dat er harmonie in zit. Alle scooters en auto’s rijden ongeveer hetzelfde tempo. Om naar de stad te gaan namen we ook vaak een Grab of Uber scooter, dat gaat nou eenmaal sneller dan een auto. De laatste dag namen ze ons mee naar Tram mountain, het was een leuke ontspannen dag en het voelde als een leuke afsluiting van twee maanden vcv.Read more