Phan Thiết

We worden uit de nachtbus gezet rond de respectabele tijd van half vijf in de morgen. Het is donker en langzaam zien we de hemel oplichten. We zijn op weg naar de zee. Eindelijk strand en zilte lucht. Golven om als klein kind urenlang in te spelen. Waarbij de zee in je verdwijnt en die tot laat in de avond gestructureerd uit je neus druppelt.

Eenmaal aan de wandel in de badplaats Phan Tieth valt ons op dat er vibe van de stad heel relaxed is. Overal koffietentjes en klein bedrijvigheid. Ook sporten mensen op straat. Er wordt gebadmintonden, gevoetbald en hardgelopen. Tussen de sporten door zien we een schol locals in de zee. Het is nog steeds vroeg. Rond zes uur. Boef wil zwemmen. En hup daar sta ik in mijn boxer, tussen de locals, de ene na de andere golf te overleven. Waanzinnig sterke stroming en golven, surfers zouden jaloers zijn, vormen het decor van vertier. Dit spektakel zorgt voor andere plannen. We blijven. Het voelt goed. Open staan voor plotseling aangediende kansen is de meest absolute vorm van leven voor mij.

Een nieuw ritme dient zich aan. 06.00 uur de wekker, zwemmen met locals (we hadden een vaste groep oudere dames waar we ons bij aansloten), aan een plastic kabouterkruk en tafel een bun thit bo verorberen, slenteren en naar bed. Er is hier bar weinig te doen, weinig tot geen blanca's, en daarom is de plek zo vol leven.

Tussendoor hebben we Mui Ne aangedaan. Een opgeslokt resort paradijs door Russen. Ogenschijnlijk was dit een hemels plekje. Echter de gecorumpeerde toeristenmachine heeft dit paradijs ook tot zich genomen. Met de motorbike zigzaggen als een bijtje door het verkeer was wederom een genot.

Langzaam veranderen we in een soort zwervers. We geven weinig geld uit. Zoeken steeds meer naar avontuur. Zitten waar we kunnen zitten en genieten daar maximaal van. Wat is het fijn en voelen we ons rijk met zo bar weinig om handen. We besluiten in deze hernieuwde energie te gaan liften. Target:'americain big truck!' Waarom? Omdat het gewoon supervet is.

Goed voorbereid lopen we met kartonnen bord door de stad waarop xin xe HCM staat geschreven. Neem me mee naar Ho Chi Minh. Als je de taal niet machtig bent verander je in de gebiedende wijs. Wat ons overkwam is nauwelijks te beschrijven. De zorgzaam- en behulpzaamheid van bezorgde vietnamezen was hartverwarmend. In Vietnam kennen ze niet een woord voor liften. Dat gezegd hebbende geloven Vietnamezen ook niet dat je meegenomen kunt worden. Enkel dat er iets vreselijks met je staat te gebeuren is wat zij geloven. Dat gelardeerd met een flinke dosis -'ik vind jullie zo zielig en ik ga je helpen mentaliteit'- wordt ons eerst geld aangeboden en daarna krijgen we een lunchpakket en wordt er een bus aangehouden die iemand voor ons wil betalen. Realiseer je dat enkel proaktiviteit is van de Vietnamees. Wij hebben hier geen invloed op. Behalve om proberen uit te leggen dat het niet hoeft. Deze gebaren leren ons ook dat je hulp niet hoeft af te slaan enkel omdat dit onze eigen keus is en dus de consequenties voor ons helder zijn. Het draait niet om een balans die altijd moet blijven kloppen. Soms kan je nemen zonder te 'moeten' geven. Wij geven de hulpaanbieders ook rust bij het accepteren van die hulp. Aangezien ze zich serieus ernstige zorgen maken.

Na het afslaan van deze overvloed aan liefde vervolgen wij te voet ons liftavontuur. Eenmaal aangekomen bij de snelweg. Die hele lange waar je gemiddeld maar 50 km per uur rijdt. Worden we binnen vijf minuten opgepikt. Daar staat het monster. Wat een prachtig stuk Amerikaans vakmanschaft: 'the american truck!' Een man gebaart ons binnen te komen. Een ander ligt te tukken op bed gelegen achter de voorstoelen. Wij ontdoen ons van onze schoenen, organiseren de tassen, de slapende man schuift naar voren en binnen luttele seconden rijden we richting HCM. Communiceren lukt niet. Enkel met google translate. Dat leidde overigens tot hilarische quotes als: 'I am lost!' Dat leek ons onwaarschijnlijk op de enige snelweg richting HCM of Saigon. Tussendoor hebben we samen gelunched (op kosten van chauffeurs), zijn we meerdere malen weggedoken voor de politie, is de vrachtwagen door vijf jonge knullen gewassen onder toeziend oog van de senior van de twee, terwijl de dertiger in de hangmat lag te relaxen. Het laatste uur stuiteren we met flinke decibellen HCM tegemoet en worden we gedropt op een busstation naast de snelweg. Het intieme contact wat je opbouwt in zes uur samengepakt zitten verdwijnt in een fractie van een seconde.Read more