Tỉnh Nghệ An

We hadden gehoopt bij de vorige 'homestays' op wat contact met de lokale bevolking, zonder al teveel toeristische poespas. Dat is echter nog niet gelukt dus zijn we wat beter gaan zoeken. Toen de advertentie 'Homestay bij lokale bevolking in een klein dorp' voorbij kwam leek dit ons erg leuk. We appen wat met de host om te checken of het past bij wat we zoeken en besluiten om een sprong in het diepe te nemen! Als we aankomen in het dorp wordt snel duidelijk dat niemand hier ook maar een beetje Engels spreekt. We zijn dus volledig op onze vertaal app aangewezen aangezien wij maar 2 woorden Vietnamees spreken 😅. We maken snel kennis, drinken wat en kleden ons even om want bij de volgende stop is het voor de vrouwen verplicht om kleding tot onder de knie te dragen. We worden afgezet bij de basisschool en gaan in verschillende klassen helpen met Engelse les! 😃 Zodra we het schoolplein oplopen zien we uit verschillende lokalen kinderen nieuwsgierig kijken en er klinkt een oorverdovend gegil van enthousiasme als we de eerste klas binnen stappen. Ik durf te wedden dat deze kinderen nog nooit blanke mensen hebben gezien, en al helemaal niet zo groot! We worden bijna emotioneel van het geweldige onthaal. Ze zingen een liedje voor ons en de juf (die gelukkig wel Engels spreekt) vraagt ons om wat oefeningetjes mee te doen. Het onderwerp van vandaag is speelgoed. Op een TV scherm voorin de klas krijgen de kids verschillende dingen te zien, zoals een CAR, DINOSAUR, PLANE, etc. Om en om vragen wij de kinderen wat en spellen samen de woorden. Lynn vindt het enorm spannend maar durft uiteindelijk toch wat dingen te vragen. Dan worden we opgesplitst en gaan alledrie een andere klas in. Met de iets oudere kinderen houden we wat interviews maar het is onze verschijning die verreweg het meeste indruk maakt. Als we elkaar later op het schoolplein zien staan we compleet versteld van wat er gebeurd. De kinderen worden helemaal gek en willen ons aanraken, foto's maken maar vooral handtekeningen. Ze duwen en trekken elkaar bijna plat (op een leuke manier) en we vluchten even naar de lerarenkamer zodat iedereen weer even kan afkoelen. Daarna doen we nog een uitgebreid rondje en nemen we afscheid van de kinderen. Het was werkelijk hartverwarmend om dit mee te maken en voor beide kanten een ervaring om nooit meer te vergeten!!

Als we terugkomen zien we eigenlijk pas hoe primitief (en vies) de plek is waar we verblijven. We slapen bij een ouder echtpaar en hun zoon die in de stad woont is ons contactpersoon. Hij spreekt goed Engels en belt regelmatig om te vragen of alles nog goed gaat. Verder zijn we echt op onszelf aangewezen en laten we het maar een beetje over ons heenkomen. We hebben geen idee hoe we deze dagen door gaan komen maar gelukkig blijkt er genoeg te doen! Ik speel flink wat potjes volleybal, waarbij het niet echt moeilijk is om uit te blinken als je 2 keer zo lang bent als de rest en iedereen in en om het veld heeft het alleen maar over 'Hà Lan' (Vietnamees voor Holland). Lang de zijlijn hebben Annika en Lynn de grootste lol met de meiden uit de buurt. We maken een lange wandeling naar een nabij gelegen stuwmeer waar ik een verfrissend duikje neem, proberen wat vissen binnen te hengelen en geven de kippen te eten. Regelmatig zitten we op kleine kinder krukjes rond de tafel en proberen we wat te kletsen via de app. Het is erg lastig omdat de mensen slecht kunnen lezen, erg onduidelijk praten waardoor de app vaak niet goed werkt en ook nog een flinke digibeten zijn 😬. Dit levert af en toe wat ongemakkelijke momenten op en vreet daarnaast energie. Ze bedoelen het echt goed en willen alles voor ons doen maar de culturen zijn dag en nacht. De tijd lijkt af en toe letterlijk voorbij te kruipen... Maar goed, we wilden dit graag dus proberen ook wij er het beste van te maken! Vanavond staat er een feestmaal op de planning en hiervoor wordt even een mooie kip uitgekozen. Ik draag hem naar het huis en kijk toe hoe deze vakkundig geslacht wordt en 10 minuten later ligt hij in de pan. Bizar snel! Annika wordt gevraagd om te helpen en kijkt toe hoe de kip na het koken in stukken wordt gehakt /gebroken en ze ziet al groen voordat het eten überhaupt op tafel staat! Als tot slot ook nog de garnalen die we eerder op de dag gevangen hebben worden toegevoegd is het feest helemaal compleet voor Annika en Lynn. We doen ons uiterste best en het lukt ons om behoorlijk wat van het eten weg te werken. De kip is echter erg taai en pezig en komt helaas niet in de buurt van onze kipfilets. We spoelen het weg met de (gelukkig) internationaal bekende gele rakker en hebben uiteindelijk best een leuke avond. Later volgt er nog een soort parade door het dorp waarbij het voelt alsof we gebruikt worden om overal even te pronken wat voor bijzonders er blijft slapen. Lynn is diverse keren ten huwelijk gevraagd en als we bij een gezin eindigen waarvan de mannen allemaal dronken zijn slaat de sfeer een beetje om. Ze proberen ons van alles te verkopen en worden iets te handtastelijk. Tijd om even in te grijpen en te melden dat het zo genoeg is en we weg gaan. Ergens is het wel begrijpelijk wat er allemaal gebeurd maar we voelen ons er niet fijn bij en er mist gewoon iemand uit het dorp die Engels spreekt waar we even mee kunnen schakelen. De volgende ochtend ontbijten we en nemen we afscheid van het dorp. We zijn erg blij als we weer aankomen in ons hotel met lekkere zachte bedden en ploffen er uitgeput neer! Even bijkomen en laten bezinken wat er de afgelopen dagen allemaal is gebeurd!! 😊Read more