Argentinië bis

De 12 uur durende rit van San Pedro naar Salta is het een van de mooiste busritten die we al gedaan hebben. De eerste uren hebben we zicht op de muur van vulkanen die Chili van Bolivia scheidt. De Licancabur, Juriques, Lascar,… die we ook al vanuit San Pedro konden zien. We komen er dichter en dichter bij, terwijl we naar 4800 meter hoogte stijgen. Met voorsprong het hoogste punt waarop wij ons ooit bevonden.

Het laatste stuk naar de grens met Argentinië zakken we terug naar 4200 meter. We passeren enkele felblauwe meren en witte zoutvlaktes. Na de grenscontrole zetten we onze reis verder in Argentinië. De bergen hier hebben bijna alle kleuren van de regenboog. Geel, rood, paars, oranje, wit,… jawadde! We kijken onze ogen uit. Daarna zoeven we naar beneden door een gigantische wolk die op de bergen lijkt te rusten.

En nog is het niet gedaan. We zien rotsen in de vreemdste vormen, uitgehouwen door erosie van wind en water. Dan bereiken we de Salinas Grandes, de 2e grootste zoutvlakte ter wereld na die van Uyuni. Een uitgestrekt, wit tapijt tot zover we kunnen kijken. De laatste uren van de rit is het donker en we zijn blij als we eindelijk Salta bereiken. Vooral omdat de bus al 2 uur lang naar zure salami ruikt doordat de man voor ons moest kotsen.

De volgende dag schuimen we een 10-tal verhuurbedrijven af, op zoek naar een huurauto voor de komende 3 dagen. De streek ten zuiden van Salta staat bekende om de mooie landschappen en een auto is de gemakkelijkste manier om zoveel mogelijk hoogtepunten te zien.

Onze witte Chevrolet mist enkele velgen en spatborden maar ziet er voor de rest oké uit. In de stad voel ik me het minst op mijn gemak achter het stuur. Er staan geen lijnen op de baan, iedereen steekt elkaar langs alle kanten voorbij, men slaat af zonder te pinken,… Gelukkig loodst copiloot Vé mij perfect de drukte uit.

Het eerste uur rijden we door kleine dorpjes aan de rand van Salta. Daarna verdwijnen de huizen en zien we enkel nog natuur. Eerst is het vrij vlak en groen, daarna komen we in Quebrada de Conchas terecht. De weg slingert op en neer tussen de droge, gekleurde bergen. We stoppen even om te lunchen in een van de weinige plekjes schaduw. Het is bloedheet en we zweten ons te pletter. Onze eerste waterbidon van 6,5 liter raakt zonder problemen leeg op deze eerste dag.

Over de resterende 80 kilometer doen we ongeveer 4 uur. Om de 5 minuten zetten we de auto aan de kant want de uitzichten zijn fantastisch. Op een bepaald punt wandelen we precies door een schilderij. Enkele tinten groen hier, een klad rood daar, wat roze en oranje lijnen op de achtergrond,… Elke berg lijkt een andere kleur te hebben. Wonderbaarlijk.

En te denken dat we deze regio bijna over geslagen hadden. Bij de planning van onze wereldreis hadden we nergens gelezen wat er hier te zien was. Pas in Chile Chico hoorden we van enkele andere reizigers hoe mooi het noorden van Argentinië was. Blij dat we hun raad gevolgd hebben en naar hier kwamen!

Na honderden foto’s komen we aan in het dorpje Cafayate. De vriendelijke eigenaar van camping El Rafa vraagt amper €5 om onze tent op te zetten op zijn gezellige binnenkoer. Vé is direct verliefd op de kleine puppy van 4 weken oud die er rond loopt. Er lopen ook enkele katten rond. Een klein paradijs hier! ’s Avonds wandelen we even naar het centrum en genieten we van de sfeer op een bankje in het park.Read more