Chili

December 2018 - March 2024
An open-ended adventure by Wereldbollie
Currently traveling
  • 24footprints
  • 2countries
  • 1,934days
  • 197photos
  • 0videos
  • 4.5kkilometers
  • Day 1

    Puerto Natales

    December 12, 2018 in Chile ⋅ ☁️ 14 °C

    Onze volgende bestemming is Puerto Natales in Chili. Deze stad wordt de uitvalsbasis voor onze 5-daagse wandeling in het Torres del Paine nationaal park. Om er te geraken moeten we eerst terug naar El Calafate. We overnachten er nog 1 keer en bezoeken er Reserva Laguna Nimez. In dit reservaat loopt een pad van zo’n 3km rond het Nimez meer. Onderweg kan je meer dan 30 verschillende vogelsoorten spotten, waaronder flamingo’s en ibissen.

    Over de vele mooie wandelingen in El Chaltén en El Calafate hebben we nog dit filmpje gemaakt: https://photos.app.goo.gl/bFtAmmUZVCAuGRuU9

    De busrit naar Puerto Natales duurt 5 uur. We moeten opnieuw de grens over, voor de 3e keer al. Het in- en uitladen van bagage is al routine en ons paspoort raakt aardig vol met douanestempels van Argentinië en Chili. In Puerto Natales nestelen we ons 2 nachten in hostel El Sendero om onze 5-daagse trektocht in Torres del Paine voor te bereiden.

    Net als El Chaltén en El Calafate is ook deze stad heel “tranquilo” (rustig). Weinig volk op straat, alle winkels dicht over de middag,… In de meeste huizen pronkt al een kerstboom en hangt er allerlei decoratie aan deuren en ramen.

    In de 2 grootste supermarkten van de stad vullen we ons mandje met pasta, soep en koekjes om de volgende 5 dagen door te komen. Nog wat fruit uit de fruteria, en dan allebei nog eens naar de kapper. We komen terecht bij de lieve Victoria, die 12 jaar lang gids geweest is in het Torres del Paine park. Ideaal voor ons om al wat tips en info te krijgen.

    Ze vertelt heel trots over de natuur in haar land en zegt dat de tocht ons niet zal teleurstellen. Haar atelier hangt ook vol schilderijen die ze zelf maakt in haar vrije tijd. Mooie natuurtaferelen met bergen, bloemen en condors. Leuk om haar vol passie bezig te horen over haar hobby. Ze babbelt bijna meer dan dat ze ons haar knipt, over van alles en nog wat. We hebben het over genetisch gemodificeerde planten, de vluchtelingenproblematiek in Europa en de Kroatische immigranten in Chili.
    Read more

  • Day 3

    Torres del Paine deel 1

    December 14, 2018 in Chile ⋅ ❄️ 0 °C

    Na een busrit van 2 uur vanuit Puerto Natales verschijnen de bergen van Torres del Paine. We worden gedropt aan de ingang van het nationaal park waar we moeten betalen en nemen daarna een catamaran. Die brengt ons over het Pehoé meer naar Paine Grande, ons beginpunt van de 5-daagse W-trek (genoemd naar de vorm van de route). Het water van Lago Pehoé is mooi turquoise van kleur en het zonnetje schijnt fel. We passeren enkele watervallen, zien een condor rondzweven en komen dichter bij de bergen. De hoge pieken zijn in laagjes zwart en bruin gekleurd en lijken wel een chocoladetaart.

    We zien de camping en de refugio Paine Grande liggen, dit wordt morgen onze overnachtingsplaats. Vandaag stappen we eerst 11km naar camping Grey en morgen keren we langs dezelfde route terug. Bijna de hele weg lopen we langs zwartgeblakerde resten van boomstammen. In 2012 was een toerist zo slim om zijn toiletpapier te verbranden waardoor een bosbrand ontstond. Ongeveer 7% van het nationaal park ging in vlammen op en pas na 9 dagen kreeg men het vuur onder controle. Tot op vandaag zie je daar de gevolgen van en het zal nog wel even duren eer de fauna en flora weer de oude is.

    We beginnen aan de eerste helling die ons direct serieus doet zweten. Jas uit, muts uit. Op de top van de helling komen we aan Lago del Patos waar we bijna van onze sokken geblazen worden door de wind. Snel enkele foto’s nemen en dan wat verder naar een mirador (uitkijkpunt) van waar we in de verte al de Grey gletsjer kunnen zien. Niet zo indrukwekkend als de Perito Moreno die we in Argentinië zagen, maar toch een mooi zicht.

    Vanaf nu is het dalen dus normaal gezien gemakkelijker. Het blijkt toch een pittige afdaling te zijn met enkele modderige stukken. Ook de wind die vlak in ons gezicht blaast maakt het ons lastig. Na 4 uur stappen bereiken we camping Grey waar al tientallen tenten staan. We vinden een plekje om de onze op te zetten en bevestigen voor de zekerheid een paar stormlijnen. Geen overbodige luxe als je hoort en voelt hoe de wind waait. Ik lig zowat de halve nacht wakker uit schrik dat ons tentje zal gaan vliegen maar het houdt uiteindelijk perfect stand. In tegenstelling tot een van onze buren, wiens stokken ’s ochtends door zijn zeil geboord zijn.

    De tweede dag gaat het een stuk vlotter, ondanks dat de eerste 6km bergop zijn. We hebben de wind de hele tijd in onze rug, wat ook helpt. Eens we aan de mirador zijn, weten we dat het lastigste voorbij is. Vé haar turbo schiet plots in gang en na 3,5 uur arriveren we al in Paine Grande. Na het opzetten van onze tent genieten we van een lekkere chocolate caliente in de bar van de refuge.

    De derde dag belooft lang en zwaar te worden. Eerst is het een halfuur licht stijgen langs Lago Pehoé dat we gisteren overstaken met de catamaran. Dan wandelen we langsheen een tweede meer, Lago Nordenskjöld, waar het plots begint te sneeuwen en hagelen. Gelukkig niet te hard, en wat verderop worden we beschermd door de hoge bomen van een bos waardoor we niet te nat worden.

    Na 2 uur bereiken we camping Italiano waar we snel iets eten en dan de zwaarste rugzak achterlaten. Van hieruit begint namelijk een ferme klim met zo’n 700 hoogtemeters naar mirador Britanico. Vanop dit uitkijkpunt zouden we een mooi zicht moeten hebben op Cerro Torre, de bekendste berg in het park. We zijn blij dat we het zware gewicht op onze rug niet moeten meesleuren en stappen stevig door. Normaal zouden we op anderhalf uur aan een eerste uitkijkpunt moeten zijn maar we doen er slechts een uur over. Daarna is het nog 2 uur klimmen naar Britanico. Minder steil en dus gaat het vlotter. Vé haar turbo schiet weer in gang en na een dik uur bereiken we het eindpunt. We zien Cerro Torre niet heel duidelijk omdat het bewolkt is maar dat zorgt juist voor een prachtig mystiek zicht.

    De wandeling terug naar beneden gaat nog iets sneller en zo komen we terug bij camping Italiano uit. Van hieruit is het maar een halfuur meer naar het eindpunt, refuge Frances. We slapen hier binnen aangezien we geen plek meer konden reserveren op de camping. Een heerlijke douche lonkt, helaas blijkt die ijskoud te zijn. Soit, we zijn al blij dat we vanavond onze tent niet moeten opzetten. Onze buurvrouw in de refuge is een vriendelijk Schots meisje dat we de volgende dagen nog enkele keren zouden tegen komen op onze route.
    Read more

  • Day 6

    Torres del Paine deel 2

    December 17, 2018 in Chile ⋅ ❄️ -1 °C

    Na een rustige en zonnige wandeling op de vierde dag komen we op camping Torres terecht. Daar kruipen we vroeg in bed want de laatste dag wordt de zwaarste van de vijf, met 800 hoogtemeters. Doordat we om 14u30 al onze bus moeten halen vertrekken we om 5u30. Het begint net licht te worden, een handvol andere toeristen kruipt ook uit hun tent. Na een snel ontbijt vertrekken we op pad met enkel onze lunch en wat warme kleren in de rugzak.

    De eerste kilometers zijn we helemaal alleen. Lekker rustig. Het is wel ferm bewolkt, hopelijk klaart het tegen straks wat op zodat we de pieken van Cerro Torre goed kunnen zien. Wat verder haalt het Schotse meisje dat we eerder leerden kennen ons in. Ze heeft hetzelfde plan als ons en wil ook de bus van 14u30 halen. Aan een stevig tempo stapt ze ons voorbij en we zien haar de rest van de dag niet meer terug.

    Het volgende uur is het steil klimmen op zanderige ondergrond. Puffend en zwetend komen we boven aan Paso del Viento. In de verte zien we camping Chileno al liggen en tot daar gaat het gelukkig bergaf. Een snelle stop om wat te eten en dan vertrekken we weer. De volgende 3km stappen we door een bos naar boven. Het begint te regenen en ondanks de beschutting van de bomen worden we goed nat.

    Het laatste en steilste stuk van de tocht brengt ons op 45 minuten naar het uitkijkpunt aan de basis van Cerro Torre. Tegen dat we boven komen zijn we volledig doorweekt. Van het zweet langs de binnenkant en van de regen langs de buitenkant. Gelukkig hebben we extra kleren mee waardoor we onze natte t-shirts kunnen wisselen voor een droog exemplaar. Daarna genieten we van het zicht op de 3 pieken van Cerro Torre en het groene meer dat aan de voet ervan ligt.

    De bergen zitten een beetje in de wolken maar toch is het een mooi en vreedzaam zicht. We zijn hier helemaal alleen om ervan te genieten. In de verte zien we mini-lawines van stenen die naar beneden rollen en in het meer ploffen. Na een halfuur wordt het te koud door de regen en het stilzitten dus keren we terug naar beneden.

    Wanneer we terug aan camping Chileno zijn stopt het eindelijk met regenen. We eten nog wat brood en leggen dan het laatste stuk naar camping Torres af. Hier afdalen gaat natuurlijk gemakkelijker dan stijgen en eer we beneden komen heeft de zon ons volledig opgedroogd. We did it, de hele W-trek uitgestapt!

    We hebben nog een uur tijd om onze tent af te breken en naar de bus te stappen. Eerst een shuttlebus die ons naar de ingang van het nationaal park brengt, en dan de bus die ons terug naar Puerto Natales brengt. Bijna iedereen ligt al na 5 minuten te slapen, ook wij. Na 2 uur zijn we terug in de stad en wandelen we de laatste kilometer naar onze hostel. We nemen een warme douche en trakteren onszelf op een welverdiend avondmaal in een restaurant.

    Hier is onze tocht samengevat in 4 minuten: https://photos.app.goo.gl/ywQeQiuFd4BzxYWb7
    Read more

  • Day 13

    Chile Chico

    December 24, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 18 °C

    Onze volgende bestemming is Parque Patagonia, direct 1000km hoger in Chili. Na een paar lange busritten komen we eindelijk aan in Chile Chico, een klein dorp dat dichtst bij dit nationaal park ligt. We gaan naar het infocentrum om te vragen waar we een goed hostel kunnen vinden. De jonge bediende vertelt ons dat er in het park een 3-daagse wandeltocht mogelijk is langs enkele mooie meren en bergen, en met enkele uitdagende rivieroversteken. Vé is direct super enthousiast en ik zeg natuurlijk ook geen nee tegen een beetje avontuur…

    Eerst rusten we enkele dagen uit in Chile Chico. Het dorp heeft een microklimaat waardoor het er vaak erg zonnig en warm is, in tegenstelling tot omliggende dorpen. Er zijn ook een paar stukjes strand aan de rand van het General Carrera meer. Na Titicaca is dit het grootste meer van Zuid-Amerika. Vé neemt direct een duik in het koude water dat afkomstig is van nabijgelegen gletsjers en we genieten van het zonnetje.

    We vinden onderdak bij een vriendelijke oude dame die ons een kleine maar gezellige kamer in haar woning geeft. We mogen er ook haar badkamer en keuken gebruiken. Erg ordelijk is het er niet. Het keukenvuur staat vol met gebruikte potten en pannen, uit de eerste kastdeur die ik opentrek valt direct een schaal met confituur op de grond, de vliegen cirkelen rond een zak met oud brood die open ligt,… Ik ben er een beetje vies van, gelukkig hebben we zelf ook ons bestek en ander materiaal bij.

    Na 2 nachten zou ik graag ergens anders slapen, dus terwijl Vé een dutje doet schuim ik enkele hostels af om prijzen te vragen en de kamers te bekijken. In een van de hostels blijkt de eigenares van Belgische afkomst te zijn. Haar grootouders zijn naar Chili geëmigreerd om er als landbouwers te werken en een hostel te starten. Er wonen blijkbaar zelfs meerdere Belgische families in Chile Chico en een ervan is eigenaar van een deel van Parque Patagonia.

    Uiteindelijk kiezen we voor hostel Nandu waar we heel goed verzorgd worden. De sympathieke eigenares, Kathy, helpt ons om transport te vinden naar Parque Patagonia. Dat ligt op 60km van hier maar op de grindweg er naartoe rijden geen bussen. We besluiten de 3-daagse wandeling op 26 december te beginnen en tot dan hier te overnachten.

    Er is hier ook een propere keuken en een gezellige gezamenlijke ruimte en dito tuin. De hond Otomo en de kat Merly maken het voor Vé nog een stuk plezanter. Op Kerstavond worden we samen met alle andere gasten uitgenodigd door Kathy om samen met haar gezin te dineren. Het is trouwens een rare Kerst voor ons. Voor het eerst zonder familie vieren. En met het goeie weer lijkt het hier absoluut niet op de normale decembermaand die wij kennen.

    Samen met de Franse Duitser Dirk, die de Carretera Austral per fiets afhaspelt, gaan we in op het voorstel van Kathy. We maken kennis met Juan, de man van Kathy, en haar 2 zonen Sebastian en Lucas. Kathy serveert een heerlijke “cordero”, het typische lamsvlees dat in veel restaurants ook op het menu staat. Vé past voor het vlees maar er zijn genoeg soorten groenten voorzien om onze buik rond te eten. Vooral het typisch Chileense slaatje pebre valt enorm in de smaak.

    Dirk heeft wijn voorzien en wij een klein dessertje uit de supermarkt. Het wordt een heel gezellige avond waarop veel reistips uitgewisseld worden. Juan vertelt ook over hoe hij en Kathy hier terecht gekomen zijn. Hun huidige hostel was vroeger blijkbaar de eerste discotheek van het dorp en in de plaats van de huidige keuken stond een serre waar wiet gekweekt werd voor de hele regio.

    Kerstdag is een rustige dag waarop we wat inkopen doen voor onze tocht die morgen start. Dierenvriend Vé deelt in het dorp hondenbrokken uit aan de vele straathonden die het geschenk met open poten aannemen.
    Read more

  • Day 14

    Feliz Navidad y próspero Año Nuevo!

    December 25, 2018 in Chile ⋅ 🌙 15 °C

    Een zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!

  • Day 15

    Parque Patagonia deel 1

    December 26, 2018 in Chile ⋅ ☀️ 13 °C

    We nemen tijdelijk afscheid van Kathy en Juan. We laten een deel van onze bagage hier dus na de trektocht komen we sowieso terug. De sympathieke Ignacio voert ons naar de ingang van het park. Onderweg passeren we Valle Lunar, een mooie gekleurde bergketen die bekend is bij rotsklimmers en wandelaars. Wat verder rijden we langs enkele huisjes van gaucho’s die er het hele jaar door op de afgelegen weides wonen om voor hun paarden te zorgen.

    Dan worden we gedropt bij de guardaparques (= parkwachters). We betalen er de ingang van het park en een eenmalige kost om te overnachten. De parkwachter vraagt ons ook om onze route te tekenen op een kaart, om zeker te zijn dat we weten wat we doen. Als we vertellen dat we een zij-uitstapje willen doen naar een gletsjer (op aanraden van Juan), raadt hij ons aan om de tocht in 4 dagen te splitsen. Goed voor ons, we hebben genoeg eten mee dus tijd om eraan te beginnen!

    Klein minpuntje: ik ben onze insectenspray vergeten. Het wemelt werkelijk van de muggen en vliegen, de hele dag lang. Vanaf dat je stilstaat, zitten er direct 2 of 3 op je lichaam. En dat ze steken, dat hebben we geweten. Los daarvan is het begin van de tocht een voltreffer. Na 200m komen we aan Lago Jeinimeni, een prachtig blauw-groen meer met zeer helder water. Omgeven door een grijs kiezelstrand, groene bossen en ferme kleurrijke bergen. Ook de zon is van de partij, wat moet een mens nog meer hebben…

    Op een Italiaans koppel na zijn we volledig alleen dus we kunnen in alle rust verkennen en wandelen. Een groot contrast met het superdrukke Torres del Paine waar we eerder waren. De eerste 5km voeren ons rond het meer en naar een mooi uitkijkpunt enkele tientallen meters hoger. Daar nemen we heel wat foto’s en nadat we weer afdalen nestelen we ons op het strand voor ons middagmaal.

    Twee kilometer verder volgt er een rivieroversteek, de eerste van vele. We wisselen onze stapschoenen voor slippers en waden door het kniediepe, ijskoude water. De uren erop volgen er nog een 20-tal oversteken. Twee keer zitten we zelfs bijna tot aan ons middel in het water. Wij vinden het leutig maar ik kan me voorstellen dat je deze wandeling bijvoorbeeld niet met kleine kinderen moet proberen.

    Tussen de oversteken door wandelen we op losse stenen. Soms kiezels, op andere plaatsen zijn het grote kasseien. Niet eenvoudig op onze slippers waardoor we niet te snel vooruit kunnen gaan. Ook staan de paaltjes die de route markeren hier ver uit elkaar wat het moeilijk maakt om de volgende te zien. De kleuren van de stenen zijn wel fantastisch. Paars, rood, groen, oranje,… na enkele minuten zoeken hebben we al een collectie met alle kleuren van de regenboog. Ook in de omliggende bergen zie je de verschillende tinten terugkomen.

    Na een pittige klim in een bos zien we het geweldig mooie Lago Verde liggen. Alhoewel de naam een groen meer doet vermoeden, is het water turquoise. De besneeuwde bergen errond, de blauwe lucht erboven,… letterlijk schitterend om te zien.

    De afdaling is even steil als de voorgaande klim. Onze knieën worden op de proef gesteld. Op het einde moeten we wat klauteren over losliggende stenen en dan bereiken we eindelijk de oevers van het meer. Vé twijfelt niet, trekt haar bikini aan en springt het water in. Brrrr, ik weet niet hoe ze het doet maar voor mij is het hier te koud om te zwemmen.

    Daarna volgen nog een tweetal rivieroversteken en een lastige laatste kilometer door een dicht begroeid bos met veel scharten op onze benen tot gevolg. Na 7 uur stappen bereiken we Refugio Valle Hermoso. Aan deze houten hut kunnen we onze tent opzetten. Tot onze verbazing treffen we er een groep van 20 Amerikanen aan. De hele dag maar 2 mensen gezien, en nu plots zo een bende… We laten het niet aan ons hart komen en tijdens het koken krijgen we van hen zelfs een aperitiefje. Een overschot linzen met chorizo die ze anders de volgende dag moeten meenemen… het gaat vlot binnen bij ons. Daarna nog wat soep en pasta en dan kruipen we in onze slaapzak.
    Read more

  • Day 16

    Parque Patagonia deel 2

    December 27, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 12 °C

    De volgende dag staan we pas laat op maar dat wil niet zeggen dat we daarom lang geslapen hebben. Vooral Vé had het lastig. Kou in haar slaapzak en blijkbaar een lek in haar matje want dat is zo plat als een vijg ’s morgens. Na een snel ontbijt in de refugio maken we een dagrugzak klaar om naar een gletsjer op 5km van hier te stappen. Vanavond slapen we dan terug op dezelfde plaats.

    De route is gelijkaardig aan gisteren. We stappen weer op grote losse stenen en moeten al snel onze schoenen wisselen voor slippers om de rivier over te steken. Vandaag zijn er echter geen paaltjes te bespeuren die ons de weg wijzen. Gelukkig is het vrij duidelijk: we zien de gletsjer al liggen vanaf de refuge. We zijn omgeven door hoge bergen zoals La Gloria maar toch is er veel wind en is het vrij koud. Zeker tijdens de 20-tal rivieroversteken die nog volgen. Onze voeten bevriezen bijna!

    Na 3 uur stappen bereiken we eindelijk de gletsjer en een troebel grauw groen meer aan de voet ervan. Ik ben eerlijk gezegd niet echt onder de indruk. Misschien komt het doordat we al grotere en mooiere gletsjers gezien hebben. En wellicht ook door het koude weer. En doordat het duidelijk verder was dan 5km zoals de kaart van de parkwachter aan gaf. Soit, we mogen niet klagen natuurlijk want we zitten weer in een prachtig stuk afgelegen natuur.

    De nacht erop slapen we beter. We hebben gewisseld van slaapzak waardoor Vé geen kou heeft gehad. We breken onze tent af, ontbijten en vertrekken rond de middag voor een wandeling van 16km. De eerste 2 uren gaan we bijna niet vooruit, we doen amper 3 kilometer. Niet omdat we traag stappen maar omdat we weer enkele rivieren moeten oversteken en bossen doorkruisen. En ook omdat de weg niet echt duidelijk aangeduid is.

    Daarna betreden we een groot bos waar de weg begint te klimmen. Een kilometer verder kruisen we een koppel dat even zit te rusten. We raken aan de praat en Richard en Francesca blijken inwoners van Cochrane te zijn, de stad waar we na deze tocht naartoe gaan. Ze leggen ons uit hoe het vervolg van onze route eruit ziet en raden ons een hotel in Cochrane aan, uitgebaat door de moeder van Richard. Aan het eindpunt van onze tocht staat zijn auto en hij stelt voor dat we die gebruiken om naar Cochrane te rijden, omdat het vaak moeilijk is om een lift te vinden. Super sympathiek en leuk om te weten dat we een backup plan hebben.

    Het volgende uur gaat het op en af in het bos tot we uiteindelijk weer in het dal van een vallei terecht komen. Vanaf hier wandelen we 7 km vlak langs een rivier waardoor we stevig tempo kunnen maken. 500 meter voor ons eindpunt moeten we een laatste keer onze slippers aantrekken om de rivier over te steken en dan bereiken we iets wat ooit een refuge moet geweest zijn. De constructie is helemaal in elkaar gevallen en ligt als een hoop brandhout op de grond. We zetten onze tent wat verder tussen de bosjes want er is serieus wat wind. Vervolgens ons bedje in want het was best een vermoeiende dag vandaag.

    De laatste dag hebben we nog 16km te gaan. We lopen de hele tijd op de flanken van de vallei waar de Aviles rivier door stroomt. De eerste helft van onze tocht hebben we een prachtig uitzicht op de hoge bergen rondom ons. Na 8km komen we aan een houten hangbrug die ongeveer 50 meter boven de rivier een indrukwekkende kloof overspant. Voorzichtig wiebelen en schudden we naar overkant.

    Daar slaat het weer om en begint het stevig te regenen. In de verte staan wat guanaco’s te grazen en we kruisen ook een tiental mensen die een dagwandeling tot aan de hangbrug maken. Na een uur is het weer droog en de laatste 5km is het enkel nog afdalen. Alweer een heel mooi panorama rond ons met de rivier in de diepte en de groene vlaktes aan de bovenkant van de vallei. Rond 15u30 bereiken we het eindpunt Casa de Piedras. Een groot stenen huis met enkele kookruimtes en ook de verblijfplaats van de parkwachters.

    Er is geen openbaar vervoer dus van hieruit wordt het liften naar Cochrane. We spreken enkele mensen op de parking aan maar de meesten overnachten hier in hun tent. Dan maar beginnen wandelen langs de baan en daar worden we al snel opgepikt door een Chileen en een Duitser. Ze gaan niet tot in Cochrane maar slapen in de lodge in Valle Chacabuco op 45 minuten rijden van hier. We voeren een leuk gesprek onderweg en krijgen veel tips mee over plaatsen in Chili die de moeite waard zijn om te bezoeken.

    Aan de lodge nemen we afscheid en proberen we een tweede lift te vinden terwijl we verder stappen naar een camping op 3km van hier. Tegen dat we daar aankomen is het al 20u en er passeren bijna geen auto’s meer dus we besluiten nog een extra nacht in onze tent te slapen. We staan hier helemaal alleen op een mooi plekje in de natuur, dus we kunnen ermee leven.

    De volgende dag is het nog 9km stappen naar de hoofdbaan, de Carretera Austral. Daar rijden er normaal meer auto’s en moet het gemakkelijker zijn om een lift te vinden. Al hopen we natuurlijk dat we die al vroeger krijgen. Na 2 uur wandelen, op 1km van de kruising met de Carretera, is het eindelijk prijs. Jaime, een militair die in Cochrane woont, neemt ons tot daar mee.

    Nog een video van onze wandeling om af te sluiten: https://photos.app.goo.gl/rLsPtPQtLrXWd22U9
    Read more

  • Day 20

    Cochrane en de marmergrotten

    December 31, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 15 °C

    Eindejaar vieren we in het kleine en stille dorpje Cochrane. Op het gemak met ons tweetjes op onze kamer met wat chips en crackers. Beneden bij de familie van onze hostel speelt er wat muziek en horen we wat kinderen roepen. Voor de rest lijkt alles vrij rustig. Geen vuurwerk buiten, geen uitbundige feestmuziek,… Oudejaar is hier vooral een familieaangelegenheid waarbij in intieme kring gegeten en gedronken wordt.

    Het einde van 2018, dat wil zeggen dat we al in de helft van onze reis zitten! De tijd vliegt echt voorbij, gelukkig hebben we nog wel even te gaan. Op naar 2019, dat het een even mooi jaar mag worden als 2018!

    Op nieuwjaarsdag nemen we de bus naar Puerto Rio Tranquilo. Het hele dorp slaapt nog, behalve wat zatlappen die naar huis strompelen en een gaucho die met zijn paard op wandel is. Ik vond het al straf dat er een bus rijdt op 1 januari en we zijn dan ook de enige passagiers.

    Rio Tranquilo is een heel klein dorp van slechts 3 straten groot maar zeer populair bij toeristen omwille van de nabijgelegen Capillas de Marmol. We boeken een boottocht voor de volgende dag om deze prachtige marmergrotten bezoeken.

    Om 8u staan we klaar om te vertrekken. Het is hier redelijk koud dus we hebben vele lagen kleren aangetrokken. Een Spaans-Chileens koppel vervoegt ons samen met een gezin met 3 kleine kinderen. De grappige gids Pablo en zijn stuurman voeren ons op 15 minuten tot aan de eerste marmerformaties. Ons bootje is klein genoeg om de grotten een stuk binnen te varen en te verkennen.

    De kleuren en vormen zijn werkelijk prachtig. Op de hoofdzakelijk grijze, overhangende rotsen zorgen fijne witte en gele strepen voor sierlijke zebrapatronen. Het contrast met het turquoise meer maakt het nog mooier. Doordat het vroeg op de ochtend is, zit de zon laag genoeg om het geheel op te lichten. Ook het oppervlak van de rotsen is opmerkelijk. Het marmer is niet vlak maar lijkt meer op een golfbal. Het bevat allemaal hele kleine putjes die ontstaan zijn door de inslag van het water.

    We varen langs enkele andere formaties die “de marmerkathedraal” en “de marmerkapellen” genoemd worden en keren na anderhalf uur terug naar Rio Tranquilo. Daarna luieren we een paar uur in de zon op het centrale plein om vervolgens met de bus terug te keren naar Chile Chico. Het is leuk om eigenaars Kathy en Juan terug te zien en we nestelen ons terug in dezelfde kamer.
    Read more

  • Day 25

    Cerro Castillo

    January 5, 2019 in Chile ⋅ 🌬 15 °C

    ’s Middags ga ik een halfuurtje lopen. Het is lastig met de felle zon en een stevige tegenwind maar wel een goeie training voor binnenkort. Vé heeft namelijk ontdekt dat er op 20 januari een trailrun plaats vindt in Pucón en daar wil ik graag aan deelnemen.

    De dag erop nemen we afscheid van Kathy en Juan. Kathy vergezelt ons nog op de ferry want zij gaat voor een dag naar Coyhaique. Na 2 uur varen komen we aan in het kleine Puerto Ibanez. Daar staan er direct enkele minibussen te wachten die ons naar het kruispunt met de Carretera Austral brengen. Kathy rijdt met de bus verder naar Coyhaique, wij moeten naar de andere kant richting Villa Cerro Castillo.

    Het is lekker warm dus we genieten van de zon terwijl we een lift proberen vinden. Tien minuten later is het al van dat. 2 elektriciens die in Villa Cerro Castillo gaan werken, nemen ons mee. De werkplek waar ze naartoe gaan blijkt een restaurant te zijn. Ideaal, we genieten er van een aperitiefje op het terras en vullen dan onze maag met het menu van de dag.

    Daarna installeren we ons in een hostel en slaan we wat voorraad in van de supermarkt. Vanuit het hostel (en eigenlijk vanuit het hele dorp) hebben we een mooi uitzicht op de Cerro Castillo, de besneeuwde berg met grillige pieken die hier het landschap domineert. Morgen wil ik naar een meer wandelen dat aan de voet van de berg ligt. Dat belooft een pittige klim te worden met 1100 hoogtemeters op 7km afstand. Vé heeft geen zin om mee te gaan waardoor ik beslis om heel vroeg te vertrekken zodat we om 12u30 de bus kunnen halen naar onze volgende bestemming.

    Ik passeer onderweg 5 andere toeristen die duidelijk dezelfde route gaan afleggen. Het eerste halfuur gaat het direct steil omhoog door een bos. Daarna wordt de weg iets vlakker en is er minder beschutting van bomen, enkel nog struiken. Ondertussen krijg ik een mooi uitzicht op de vallei achter mij. Villa Cerro Castillo is nog maar een kleine vlek in de verte. De laatste 2km zijn de steilste en de lastigste. Op een smal grindpaadje met losliggende stenen puf en blaas ik tot ik het eindpunt bereik.

    Een groot blauw meer ligt aan de voet van de besneeuwde Cerro Castillo met zijn smalle stekelige pieken. Ik ben helemaal alleen dus kan ik in volle stilte genieten van het uitzicht. Na een halfuur rust keer ik terug naar beneden. Ik passeer de eerste 3 toeristen die ik in het dorp voorbij gewandeld was. Ook zij puffen en blazen en vragen me of ze er bijna zijn.

    Wat verder begin ik lichtjes te lopen naar beneden en passeer ik de volgende 2 wandelaars die ik in het dorp gezien had. Ongeveer 500 meter verder besef ik plots dat mijn gsm niet meer in mijn zak zit. Godver! Die is er tijdens het lopen wellicht uitgevallen, hoe ga ik die in godsnaam terug vinden…

    Ik stap traag terug naar boven terwijl ik in alle richtingen rond me kijk. Enkele minuten later roept een van de toeristen naar mij dat hij een telefoon gevonden heeft. Oef! Het is nog zo’n 10 minuten omhoog wandelen tot bij de man maar dat heb ik er met plezier voor over. Ik steek de gsm direct veilig weg in mijn rugzak en daal opnieuw al lopend af.

    Tegen 11u ben ik al terug aan ons hostel. We nemen afscheid van de eigenares en proberen de bus van 11u30 naar Coyhaique te halen. Samen met 4 andere toeristen wachten we meer dan een uur, zonder succes. Gelukkig is er nog een bus om 12u30 en die komt wel opdagen. In Coyhaique hebben we geluk. Een halfuur later vertrekt er al een andere bus naar Puyuhuapi, de stad waar we enkele dagen willen blijven. Samen met 2 van de andere toeristen van de vorige bus kunnen we de laatste 4 zitjes bemachtigen.

    Tijdens de rit raak ik aan de praat met mijn buurman. Ignacio is een ingenieur die in een zalmbedrijf in Puerto Montt werkt. Chili is de 2e grootste producent van zalm ter wereld dus is dit big business hier. We babbelen over onze jobs, fruitexport en de verschillen tussen Europeanen en Chilenen. Een goeie oefening om mijn Spaans wat te verbeteren en zo passeren de resterende 3 uur naar Puyuhuapi ook snel.
    Read more

  • Day 27

    Busje komt zo

    January 7, 2019 in Chile ⋅ 🌧 7 °C

    In Puyuhuapi vinden we snel een slaapplaats bij Don Claudio. Het haardvuur brandt uitnodigend in de living en de eigenaars zijn super vriendelijk.

    De volgende dag, op weg naar de supermarkt, komen we de 2 toeristen vanop de bus van gisteren tegen en doen we een praatje. De Fransman Hoëlig en de Nederlandse Vanja proberen verder te liften naar een grotere stad aangezien ze zonder cash zitten en hier geen bankautomaat is. Wij hebben geld genoeg dus we helpen hen uit de nood zodat ze wat uitstapjes kunnen doen.

    Daarna wandelen we 7km naar de heetwaterbronnen van Ventisquero om wat te relaxen. Een straathond die Vé in het dorp wat eten gaf, is de gehele weg onze compagnon. De termas bestaan uit 4 zwembaden met verschillende temperaturen en tussendoor kunnen we in het aanpalende meer duiken om af te koelen. Wat later komen Vanja en Hoëlig ons ook vergezellen.

    Onze volgende stop is Futaleufú, een van de beste plaatsen ter wereld om te raften. De bus uit Puyuhuapi vertrekt om 6u en dropt ons 2 uur later langs de kant van de weg in Santa Lucia. Van daaruit moeten we verder naar Futaleufú zien te raken. Terwijl we het busstation zoeken verschieten we ervan wat voor een puinhoop dit kleine dorpje is. Vele huizen zijn half ingestort, er ligt gigantisch veel puin langs de kant van de baan,… en het busstation lijkt zelfs niet meer te bestaan. Op verschillende plaatsen staan herdenkingstekens met een datum in december 2017 erop. We vragen ons af wat hier gebeurd is.

    Terwijl we ontbijten in een klein restaurant, vragen we de eigenaar uit. Blijkbaar is hier 2 jaar geleden een modderstroom ontstaan die de helft van het dorp heeft weggevaagd. 20 mensen zijn daarbij om het leven gekomen. Een vreselijk verhaal. Vandaar dat al dat puin hier nog ligt en dat alles volop in heropbouw is.

    De man vertelt ons dat er om 13u een bus naar Futaleufú is. Nu is het nog maar 9u dus we besluiten ondertussen wat te liften. Geen geluk, na anderhalf uur in de regen krijgen we het koud en keren we terug naar het restaurant. De bus arriveert een half uur te laat en blijkt volledig vol te zitten. Pech voor ons dus.

    Er komt nog een bus om 18u, hopelijk is er daar nog plaats. Tussendoor nog wat liften, maar weer zonder succes. Gelukkig krijgen we gezelschap van enkele lieve straathonden tijdens het wachten. Op weg naar hier moeten de bussen blijkbaar een stuk van de zee over op een veerboot. Door het slechte weer wordt de veerboot een tijd aan wal gehouden en uiteindelijk komt de bus maar om 21u toe in Santa Lucia. En er is zowaar nog plaats. Oef, wat zijn wij blij dat we hier eindelijk weg kunnen! Twaalf uur lang geprobeerd, genoeg voor vandaag.
    Read more