Kazachstan

Vandaag nemen we de slaaptrein om naar het Aksu-Zhabagly natuurreservaat te raken. Langs de sporen in het station is er veel bedrijvigheid. Mensen proberen fruit, brood en pannenkoeken te verkopen aan de reizigers. We laten onze tickets zien aan de conducteur van onze wagon en droppen ons gerief in een coupé met 4 bedden. Onze medereizigers zijn een moeder en dochtertje die naar huis gaan in Shymkent (de eindbestemming van de trein). De trein vertrekt om 21u, kort daarna maken we ons bed op en kruipen we erin.

Ik slaap heerlijk, ondanks dat het bed iets te kort is voor mij. Om 9 uur moeten we van de trein in Tyulkubas. De moeder en dochter in onze coupé slapen beiden nog dus we stellen ons in de smalle gang om alles in onze rugzak te proppen. Het oude dametje dat in de coupé naast ons zit begint tegen ons te babbelen in het Russisch, we moeten haar helaas teken doen dat we geen Russisch verstaan. Ze spreekt wel enkele woorden Engels en nodigt ons uit in haar coupé om thee te drinken. Ze stelt zich voor als Clara en was met haar zoon vanuit Shymkent naar Almaty afgezakt. Hij spreekt goed Engels en legt uit dat hij zich ingeschreven heeft in een universiteit om IT te studeren.  

Clara geeft ons beiden een tas warm water met een wolkje melk in. “Meer hebben we niet, maar we delen graag met jullie”, zegt ze. Alweer een mooi voorbeeld van de geweldige gastvrijheid hier in Kazachstan! We krijgen zelfs nog wat koekjes en een stuk banaan. Ondertussen vertellen we wat onze reisplannen zijn en de zoon vertaalt alles voor zijn moeder. Spijtig genoeg kunnen we niet lang blijven want de trein vertraagt om te stoppen in Tyulkubas. We bedanken Clara en haar zoon en verlaten de trein.

We dalen nog maar net de trap af om het station te verlaten en een oude man roept al “taxi”! Ideaal, in amper een kwartier tijd brengt hij ons naar het huis van Ruslan in Zhabagly. Met Ruslan hadden we via mail al afgesproken om een tour te regelen. De enthousiaste kerel komt net buiten en begroet ons in gebroken doch verstaanbaar Engels. Hij voert ons naar zijn guesthouse in de bergen.

Een ferm domein met een grote stal, enkele velden, een keuken met eetzaal, apart gebouw met toiletten en douches, en een zeer grote tuin met 2 joerten en veel bloemen en planten. We zijn de enige gasten en mogen kiezen waar we slapen. De eerste nacht gaan we voor de 2-persoonsjoert. Dat moeten we toch eens gedaan hebben.

Ruslan stelt ons voor aan zijn moeder, Natasha. Zij houdt alles proper en verzorgt de maaltijden. Ook Molly komt ons begroeten, een lieve lichtbruine spaniël. Het is tijd voor de lunch: lekkere pierogi. Een beetje zoals ravioli, gevulde pasta met iets aardappelachtig. Het valt ons op dat er in Kazachstan heel veel koolhydraten gegeten worden. Bij de pasta met aardappel wordt zelfs nog brood geserveerd. En ook bij Lisa in Saty kregen we rijst- en pastagerechten met brood. Niet dat dit een probleem is, we eten ons buikje weer lekker rond.

Na de middag doet Vé een dutje en trek ik de bergen in. Onderweg geniet ik van de lokale fauna en flora. Kuddes paarden en koeien. Een adelaar laat zich meedragen door de wind. Kleine zwaluwen vliegen uit de bosjes wanneer ik dichterbij kom. Het lange dorre gras wordt afgewisseld met paarse bloemetjes die ruiken naar een kruising tussen lavendel en eucalyptus. Stekelige bessenplanten en vreemde, teelbalachtige vruchten trekken mijn aandacht. Ik besef net dat ik mijn kennis van bloemen en planten beter wat zou bijschaven.

’s Avonds krijgen we alweer een heerlijke maaltijd en daarna placeren we ons in het zonnetje om ons eten te laten zakken. Ik probeer wat Russisch te leren en Veronique vind een interessante boek over Semipalatinsk. Tijdens de wedloop om kernwapens werd deze Noord-Kazachse stad gebruikt als testlocatie door de Sovjet-Unie. Met vreselijke gevolgen voor de plaatselijke bevolking. Tussen 1948 en 1991 werden hier honderden kernproeven uitgevoerd waarbij in totaal meer dan 500 000 mensen werden blootgesteld aan radioactieve straling. Sommigen stierven direct, velen kregen een of andere vorm van kanker. Kinderen werden geboren met mentale en fysieke afwijkingen, zelfmoordcijfers gingen ferm de lucht in,… Na lange protesten werd Kazachstan in 1991 gelukkig het eerste Sovjetland dat alle nucleaire wapens verbande.

’s Nachts staan we op voor de maansverduistering. We zien de maan perfect boven de bergen hangen. Ze is niet helderrood maar heeft wel een mooie donkerrode schijn. Vlak eronder zien we een zeer heldere ster, dat moet Mars zijn. En voor de rest: miljoenen sterren en zelfs de melkweg is zichtbaar. Prachtig!

De dag erop wagen we ons aan een paardentocht van 32km. Onze gids Big Jean is ranger in het natuurreservaat. Hij trekt het paard van Vé voort, ik hobbel er achteraan. Ik gebruik de tak die Big Jean me gaf om mijn paard wat sneller vooruit te krijgen. Hij luistert niet echt maar volgt gelukkig vlot de andere paarden.

Na 6km is onze eerste stop de Kshi-Kaindy waterval, die diep in de kloof onder ons ligt. We nemen enkele foto’s en trekken dan door mooie grasvlaktes vol bloemen naar Ulken-Kaindy. Deze berghut ligt weer 6km verder en we stoppen er om te lunchen. Daarna is het nog 4km naar de petroglyfen van Kashbulak. Net als we van ons paard stappen, roept Big Jean dat hij een bruine beer ziet. We proberen hem ook te spotten, maar hij is helaas al weggevlucht.  

Op de terugweg strubbelen onze rug, knieën en poep al ferm tegen. We zitten ondertussen al 4u op ons paard. Voor vandaag hadden we slechts 2 keer op een paard gezeten, telkens 30 minuten. Iets zegt mij dat het geen goed idee was om dan direct zo’n lange tocht te boeken. We zijn echt blij als we de guesthouse in de verte terug zien tevoorschijn komen. Ik ben vrij zeker dat we de komende maanden niet meer zo lang op een paard gaan zitten.

Op zondag maken we een uitstap naar de Aksu canyon met Austin, een nieuwe gast in de guesthouse sinds deze morgen. We leren hem al snel kennen als een hilarische, extraverte Brit die de wereld rondreist terwijl hij Engelse les geeft. Momenteel woont hij in Koeweit, daarvoor in Cairo, Saoudi-Arabië,… in totaal heeft hij al 58 landen bezocht. Als leerkracht heeft hij telkens 2 of 3 maanden vakantie in de zomer en dan nog eens een maand rond Kerstmis. Best wel een goeie strategie vind ik: werken in het buitenland om dat met dat geld nog meer van de wereld te kunnen ontdekken.

Big Jean is opnieuw onze gids en een chauffeur voert ons de hele dag rond. We kijken 500m naar beneden in de brede canyon en zien daar de helderblauwe Aksu rivier stromen. Te voet is het 2 kilometer naar beneden. Vé en Big Jean steken er even de voeten in het water en dan keren we terug naar boven. Voor onze gids lijkt het een klein boswandelingetje, wij puffen en zweten en kunnen hem niet bijhouden. Gelukkig stopt hij af en toe om ons een drinkpauze te gunnen. De chauffeur voert ons nadien een paar kilometer verder langs de canyon. Daar genieten we van de lunchbox en dan gaat het terug richting guesthouse.

Austin wil graag wat kumys (de fameuze gefermenteerde paardenmelk) kopen. In het volgende dorp rijden we een oprit op en worden we begeleid naar een tuintafel waar enkele locals met kinderen zitten. Er komt nog een man aan tafel zitten die zich voorstelt als Big Papa en de eigenaar van het huis blijkt te zijn. Zijn buurman geeft ons allemaal een soepkom vol kumys. Na onze vorige ervaring met het drankje heb ik er niet echt zin in, maar deze kumys smaakt zowaar lekker! Slechts een heel lichte zure smaak, geen rokerig aroma. Ik ben verrast! Ook Vé krijgt het zonder problemen binnen. Een onverwachte maar best wel leuke ervaring!

Onze laatste dag bij Ruslan is een rustdag. ’s Avonds krijgen we nog een tas thee en ijscrème als dessert en nemen we afscheid van Natasha en Austin. Hij vertrekt volgende week ook voor een maand naar Kyrgystan dus wie weet komen we hem nog eens tegen.

Ruslan voert ons terug naar het treinstation en daar nemen we ook van hem afscheid. Ik ga nog snel eens naar het toilet en hoor iemand roepen: “Ey Belgiya!”. Het is de taxichauffeur die ons in het heengaan naar Zhabagly gebracht heeft. Ik herinner me zijn naam nog ongeveer (Baoshan of zoiets) en ga hem een hand geven. Hij vraagt me hoe ons verblijf geweest is en of Veronika er ook weer bij is. Amai straf, dat heeft hij goed onthouden. Ik bevestig dat ze boven op het perron staat en zwaai hem uit. Nog voor ik het verhaal helemaal aan Vé kan doen, staat hij naast ons op het perron en steekt hij ons beiden een bolletje “qurut” in de handen als cadeautje. Schitterend toch hoe sympathiek die Kazachen zijn!

Update: ook hier hoort nog een filmpje bij: https://photos.app.goo.gl/eyWDhW9mFWLJP2kS6Read more