traveled in 10 countries Read more
  • Day 13

    Dag 13: Chilldagje in Tbilisi

    July 27, 2023 in Georgia ⋅ 🌙 27 °C

    English below

    Uiteraard, zoals dat gaat op campings, werden we vandaag voor dag en dauw onze tent uit gebrand, wat er in combinatie met het feestje van gisteravond voor zorgde dat we met kleine oogjes aan het ontbijt zaten. We kregen flink de tijd om de slaap uit onze ogen te wrijven, want het ontbijt liet best een tijdje op zich wachten. Gelukkig gaf dat ons mooi de gelegenheid wat bij te kletsen met een aantal Duitsers, die de route van de rally geheel op de motor afleggen, waar we, gezien de grote afstanden, op z'n minst dan enige bewondering voor moeten hebben.

    Het routeboek gaf ons een vrij duidelijk doel mee vandaag: vrij geparafraseerd stond er dat we een keiharde chillsessie moesten gooien in Tbilisi. Dus, na het inpakken van al onze kampeerspullen navigeerden we tussen de gaten in de weg, loslopende koeien, bumperloze auto's en extreem chaotische verkeerssituaties door in de richting van ons appartementje in het oude centrum van Tbilisi. Vraag ons gerust om het concept van een afslag naar links via een Georgische U-bochtconstructie eens uit te tekenen, wanneer we weer terug in Nederland zijn.

    Na een klein halfuurtje te zijn bijgekomen in het appartementje was het tijd om de stad wat te gaan verkennen. Het eerste dat direct opviel was dat de stad verrassend Europees aanvoelt: smalle straatjes kronkelen tussen felgekleurde huisjes door, hoewel gezegd moet worden dat deze niet allemaal in even goede staat zijn. Tegelijkertijd zijn de gevels, stoepranden en muurtjes gevuld met graffiti die uitsluitend pro-Europees, pro-Oekraïens en anti-Russisch is, waarmee Tbilisi ook wel de Berlijn van de Kaukasus wordt genoemd. Het enige in het oog springende dat direct weggeeft dat we toch vrij ver van het Europese vasteland verwijderd zijn, zijn de gekke vermicellitekens van het Georgische schrift die ons tevergeefs probeerden bij de vele winkeltjes en restaurantjes naar binnen te lokken.

    Na een korte wandeling door het oude centrum, langs de oever van de Mtvari en over de peace bridge, namen we het beroemde kabelbaantje dat ons naar een fort toe bracht dat hoog op de berg boven de stad uittorent. Daarna bezochten Ian en ik de botanische tuin, waar ondanks dat we op een steenworp afstand van het bruisende stadscentrum waren, de grote waterval ons het gevoel gaf dat we ons diep in een natuurgebied bevonden.

    's Avonds gingen we naar een typisch Georgisch restaurant om ons te verzadigen met traditionele lokale gerechten, en niet te vergeten de oranje wijn waar Georgië bekend om staat. Tot slot hebben Ian en ik nog een avondwandeling gemaakt naar de kathedraal van Tbilisi, het centrum van de Georgisch Orthodoxe kerk. Vanaf daar heeft men uitzicht over de stad en de groene berghellingen van de omliggende kloof. Onderweg kwamen we een aantal straatmuzikanten tegen, en het viel op dat ze allemaal uitsluitend westerse muziek speelden, een schril contrast met de gebedsoproepen uit de Turkse minaretten waar we de afgelopen dagen zo aan gewend zijn geraakt.

    Het moge duidelijk zijn dat Tbilisi een betoverende indruk heeft achtergelaten, en dat we iedereen kunnen aanraden het een keertje te bekijken! Maar morgen hebben we weer een verre rit voor de boeg, dus tijd om dit keer wel een goede nachtrust te pakken.

    Ნახვამდის,
    A

    Day 13: Chill day in Tbilisi

    Of course, as it happens on camp sites, the sun burned us out of our tents way too early this morning, what in combination with the party last night ensured that we showed up at breakfast quite sleepy. We were given quite some time to rub the sleep out of our eyes as the breakfast was quite slow. Furtunately that allowed us to catch up with some Germans that are doing the rally completely on motorcycles, whom, given the large distances, we must admire at least a little bit.

    The road book gave us a straighforward task today: freely paraphrased it told us to have a proper chill session in Tbilisi. So, after packing all our camping gear, we navigated through holes in the road, stray cows, bumperless cars and extremely chaotic traffic situations, towards our appartment in the old city center of Tbilisi. Feel free to ask us to draw the left turn via a Georgian U-turn construction once we made it back to the Netherlands.

    After recovering for half an hour in the appartment, it was time to explore the city. The first thing that stood out immediately was that the city feels surprisingly European: small streets wind through an area of colorful houses, even though not all of them are in great condition. At the same time façades, curbs and walls are filled with graffiti that are exclusively pro-European, pro-Ukrainian and anti-Russian, which gives Tbilisi the nickname the Berlin of the Caucasus. The only notable thing that immediately gives away that we are far away from mainland Europe are the vermicelli letters of the Georgian script that tried in vain to persuade us to enter the many shops and restaurants in town.

    After a small walk through the old center, along the banks of the river Mtvari, and across the Peace Bridge, we took the famous fernicular that took us to a fortress high above the city. Afterwards, Ian and me visited the botanical garden, where, even though we were a stone's throw away from the bustling city center, the big cascade made us feel like we were in the middle of a big nature reserve.

    In the evening we went to a typical Georgian restaurant to have some traditional local dishes, and not to forget the orange wine that Georgia is known for. To cap off the day, Ian and me made an evening walk to the cathedral of Tbilisi, the center of the Georgian orthodox church. From there, one has a view over the city, as well as the green mountain sides of the surrounding gorge. Along the way, we passed some street musicians, all of whom played exclusively western music, a stark contrast with the calls for prayers from the Turk minarets we had grown accustomed to over the past few days.

    It can be concluded that Tbilisi left a magical impression on us, and we can recommend everyone to go and pay it a visit! But tomorrow we have a long ride ahead, so this time we hope to catch some well-deserved night's rest.

    Ნახვამდის,
    A
    Read more

  • Day 12

    Dag 12: Band met de Turken

    July 26, 2023 in Georgia ⋅ 🌙 21 °C

    English below, thanks to ChatGPT with some human help.

    Waar Kars er gisteren in de regen verdrietig bij lag, was het vanochtend vooral het hotel waar dat voor gold. Het is altijd gokken wat je aantreft, en vandaag waren het het uitzicht direct op een muur, een kapotte lift, een kaartje dat de lampen soms wel en soms niet aandeed en een beloofde maar niet aanwezige airco die streden om de kroon van teleurstelling. Snel wat oploskoffie naar binnen gieten dus en daarna kijken of de auto nog niet is weggespoeld. Kars bleek er bij daglicht een stuk gezelliger uit te zien en we vonden Zaffie dan ook intact terug op de plek waar we haar gisteravond achter hadden gelaten. Spullen inpakken, babbeltje maken met een paar andere rallyrijders die blijkbaar iets verderop in een aanzienlijk beter hotel hadden geslapen en de rit van de dag kon starten. Doel: bee-linen naar de grens, Georgië in en op tijd op de ontmoetingsplek aankomen. Het is en blijft een Duitse rally, dus als zij zeggen dat er om 7 uur gegeten wordt, staat het eten ook stipt om 7 uur op tafel, geen minuut eerder, geen minuut later.

    Tot nu toe zijn we behoorlijk onder de indruk van de wegen in Turkije. Het asfalt is over het algemeen van hele goede kwaliteit en vrijwel overal ligt een baan te veel in beide richtingen. Niet mooi, wel functioneel als je een rally aan het rijden bent. Ook niet mooi zijn de losse stenen en ander puin dat soms op de wegen ligt. Bij een tankstation aardig in de richting van Georgië viel het opeens op dat Zaffie de schouders een beetje liet hangen en inmiddels moe leek te zijn van de reis tot zover. Begrijpelijk, maar niet iets dat een auto, hoe gepersonificeerd ook, zou moeten doen. De oorzaak bleek te liggen in een platte band rechtsvoor. Zul je net zien. De tactiek van met z'n allen naar het probleem staren totdat het zichzelf oplost ging in dit geval niet werken... Of toch wel? Tijdens het staren stopte een Turkse man naast ons, die direct doorhad dat het niet goed was. Als je drie Turken aanspreekt is er immers sowieso eentje automonteur, en misschien zelfs twee. Heftig gebarend maakte hij duidelijk dat we hem moesten volgen. Wij achter hem aan, ongeveer een kilometer rijden, een dorpje in, naar een garage toe. Voordat we goed en wel uitgestapt zijn, staat de auto al op een krik, is het wiel eraf en staat een van de mannen van de garage de band in te smeren met schuim. Gat gevonden, schroef eruit, plug erin en het wiel kan weer onder de auto. Totale tijdspanne van diagnose tot opnieuw rijklaar: een klein kwartier. Fantastische gastvrijheid, een paar nieuwe instavrienden rijker en afsluiten met een kopje çay. Daar kan de ANWB nog een puntje aan zuigen.

    Nog een klein stukje door de bergen en tegen de horizon doemt de grens met Georgië op. Erik wordt uitgelachen om z'n paspoort dat ooit in een wasje mee is gedraaid, er wordt heftig gediscussieerd over het witte A6'je met stempels dat bij mijn ID kaart zit en de grenswacht vraagt zich hardop af hoe we zelf vinden dat het gaat. Uitstekende vraag, die stellen we onszelf regelmatig. Bij de douane mogen de dakkoffers nog even leeg op de grond, anders kan de drugshond er niet bij. We komen per slot van rekening uit Nederland, dus moet de auto wel afgeladen zijn met wiet en coke, aldus de beambte. Hij zegt het met een lach op zijn gezicht en wil voor onze fictieve roadtrippunten graag een handtekening op de auto zetten. Uurtje verloren, inpakken en wegwezen.

    Het landschap in Georgië is een stuk groener en afwisselender dan het inmiddels monotone zwart en bruin van asfalt tussen zandvlaktes en bergen in Turkije. Er is veel meer groen, er zijn meertjes en kuilen met daarin nog meer kuilen om iedereen bij de les te houden. Van de taal en het schrift is zo mogelijk nog minder te volgen dan van het Turks. Zoek het georgische alfabet maar eens op, dan snap je waar ik het over heb. Hier en daar is met behulp van de kleurstelling en opmaak nog wel wat bekends te ontdekken, maar de rest is abracadabra. Tijdens een 'korte' stop wordt geprobeerd een simkaart te regelen, en Georgië blinkt direct uit in zijn skeerheid, daar er in het zaakje geen paperclips beschikbaar zijn om je zojuist gekochte simkaart ook daadwerkelijk in je telefoon te stoppen. Ondertussen kunnen we aan de overkant wel contactloos afrekenen bij Dunkin' Donuts. Heerlijk. Hoe vat men, concluderend, Georgië dan samen in één woord? Het is een nauw evenwicht tussen skeer en heerlijk, dus dan zal skeerlijk wel de juiste term zijn.

    Na dit alles bleek er nog een kleine 10 minuten over om over een rotspad naar de camping van bestemming te rijden. Wanneer we het veld opdraaien wordt er, precies om 7 uur, omgeroepen dat het eten klaar staat. Er volgt een gezellige avond waarin er bijgepraat wordt met de andere teams, een potje geschaakt wordt tegen het andere Nederlandse team en er een klein feestje wordt gevierd, uiteraard afgesloten met Disko Partizani. Vanaf daar horizontaal het tentje in, een veel te vroege ochtendzon tegemoet.

    დროებით,
    M

    ------------------------------

    Where Kars lay sadly in the rain yesterday, this morning it was mainly the hotel that was the cause of sadness. It's always a gamble what you'll encounter, and today it was a view directly facing a wall, a broken elevator, a card that sometimes turned the lights on and off, and a promised but absent air conditioning, all competing for the crown of disappointment. So, we quickly gulped down some instant coffee and then checked if the car hadn't been washed away. In daylight, Kars looked much more pleasant, and we found Zaffie intact in the spot where we had left her last night. Packing our stuff, chatting with a few other rally drivers who apparently stayed at a considerably better hotel nearby, and the day's journey could begin. Destination: making a beeline for the border, entering Georgia, and arriving at the meeting point on time. This is a German rally, so when they say dinner is at 7 o'clock, the food is on the table exactly at 7 o'clock, not a minute earlier or later.

    So far, we've been quite impressed with the roads in Turkey. The asphalt is generally of excellent quality, and there's almost always an extra lane in both directions. Not beautiful, but very functional when you're on a rally. Also not beautiful are the loose stones and debris sometimes found on the roads. At a gas station somewhere close to Georgia, we suddenly noticed that Zaffie seemed a bit weary and tired from the journey so far. Understandable, but not something a car, no matter how personified, should do. The cause turned out to be a flat tire on the front right side. Of course, when you stare at a problem with all your might, it won't magically fix itself... Or will it? While we were staring, a Turkish man pulled up next to us, immediately realizing that something was wrong. If you approach three Turks, at least one of them will be a car mechanic, and maybe even two. With vigorous gestures, he made it clear that we should follow him. So, we followed him for about a kilometer, driving into a village, and ending up at a garage. Before we even had a chance to properly step out of the car, it was already jacked up, the wheel was taken off, and one of the garage's men was smearing foam on the tire. He found the hole, removed the screw, plugged it, and put the wheel back on the car. Total time from diagnosis to roadworthy again: a mere fifteen minutes. Fantastic hospitality, a few new Insta-friends, and ending it all with a cup of çay (tea). The ANWB (Dutch road assistance) could learn a thing or two from them.

    A short drive through the mountains, and the border with Georgia looms on the horizon. Erik gets teased about his passport that once went through a washing machine, there's a heated discussion about the white A6 card that comes with my ID card, and the border guard openly wonders how we think the journey is going. An excellent question, one we ask ourselves regularly. At customs, the roof boxes are emptied onto the ground so the drug dog can check them. After all, we come from the Netherlands, so our car must be loaded with weed and coke, according to the officer. He says it with a smile on his face and is eager to put a signature on our car for our fictional road trip points. An hour lost, time to pack up and get going.

    The landscape in Georgia is much greener and more diverse than the monotonous black and brown asphalt between sand plains and mountains in Turkey. There's a lot more greenery, lakes, and pits with even more pits to keep everyone on their toes. Understanding the language and the script is even more challenging than Turkish. Try looking up the Georgian alphabet, and you'll see what I mean. Here and there, with the help of color and layout, you might recognize something familiar, but the rest is abracadabra. During a 'short' stop, an attempt is made to get a SIM card, and Georgia immediately excels in being broke, as the store lacks paperclips to insert the newly bought SIM card into your phone. In the meantime, we can pay contactlessly at Dunkin' Donuts across the street. Lovely. So, in conclusion, how would we sum up Georgia in one word? It's a delicate balance between broke and lovely, so "skeerly" might be the right term.

    After all that, there was still about 10 minutes left to drive on a rocky path to the destination camping site. As we enter the field, exactly at 7 o'clock, it is announced that dinner is ready. The evening becomes enjoyable as we catch up with the other teams, play a game of chess against the other Dutch team, and have a little party, ending with Disko Partizani. From there, we crawl into the tent, preparing to face the too-early morning sun.

    დროებით,
    M
    Read more

  • Day 11

    Dag 11: een stortvloed aan ervaringen

    July 25, 2023 in Turkey ⋅ ⛅ 23 °C

    Na vertrek uit Van, waar onze auto gelukkig nog met alle onderdelen op de sketchy parkeerplek stond, reed Partyzani richting Mount Ararat. Dit is een berg van 5 km hoog, waar volgens de Bijbel de Ark van Noach gestrand zou moeten zijn. Deze weg bracht ons vlak langs de grens met Iran, waar we een paar keer onze paspoorten mochten laten zien bij militaire checkpoints.

    Allereerst bezochten we een oud paleis van İshak Paşa waar ooit een lokale chef met zijn harem kon wonen. Volgens een paar Turkse Belgen die we tegenkwamen, was dit huis een geschenk van een andere lokale chef, en heeft de ontvanger van het cadeau slechts vijf dagen in het huis doorgebracht. Zonde, want het huis was prachtig!

    Vanuit de verte zag Mount Ararat er prachtig uit! Toen we dichterbij kwamen, schoof er echter een wolk voor. Zul je net zien. We besloten een klein bergweggetje op te rijden om beter uitzicht te krijgen. Flink wat haarspeldbochten op een grindweggetje later stonden we bovenop de berg in een piepklein afgelegen dorpje, waar het uitzicht schitterend was! Als kers op de taart schoven de wolken iets aan de kant, waardoor we de top van Ararat net konden zien.

    Vervolgens reed Zaffie verder naar Anı, een mooie ruïne aan de grens met Armenië. Het ticket office was al gesloten, maar de ruïne was nog open. Hierop besloten wij dat de toegang gratis was voor ons en genoten we van de ruïne en het uitzicht over Armenië.

    Hierna vervolgden we onze reis naar de eindbestemming Kars. Op weg naar Kars zagen we apocalyptische onweerswolken voor ons, gecombineerd met het rode licht van de zonsondergang. Een surrealistisch uitzicht. Eenmaal aangekomen in Kars begrepen we waarom het verhaal van de Ark van Noach hier afspeelt: we reden recht de zondvloed in. In een paar minuten lag er een paar centimeter water op straat, en vluchtten wij een Cağ Kebab restautant in.

    Het menu was simpel, er is namelijk maar één gerecht: Cağ Kebab. Je krijgt salade, brood, knoflooksaus en een spies Cağ Kebab. Is de spies op, krijg je een nieuwe spies. Dit gaat door totdat je stop zegt. Met Duitse efficiëntie werden we volgepropt door de kebabmeister van Kars. Deze kebab was de meest goddelijke kebab tot nu toe!

    Verzadigd ging Partyzani naar het hotel, klaar om morgen de grens met Georgië over te steken!

    Hoşça kalın
    I


    After leaving Van, where our car fortunately remained intact with all its parts in the sketchy parking spot, Partyzani drove towards Mount Ararat. This is a 5 km high mountain where, according to the Bible, Noah's Ark was supposed to have stranded. This road took us close to the border with Iran, where we had to show our passports at military checkpoints a few times.

    First, we visited an ancient palace of İshak Paşa, where a local chief could once reside with his harem. According to some Turkish Belgians we met, this house was a gift from another local chief, and the recipient of the gift only spent five days in the house. It was a pity because the house was magnificent!

    Mount Ararat looked beautiful from a distance! However, as we got closer, a cloud moved in front of it. Just our luck. We decided to take a small mountain road to get a better view. After navigating numerous hairpin bends on a gravel road, we found ourselves on top of the mountain in a tiny remote village, where the view was breathtaking! As a cherry on top, the clouds shifted slightly, allowing us to catch a glimpse of the peak of Ararat.

    Next, Zaffie continued driving towards Anı, a beautiful ruin located near the border with Armenia. The ticket office was already closed, but the ruin was still open. We decided that the entrance was free for us and enjoyed exploring the ruins and the view over Armenia.

    After that, we continued our journey to the final destination, Kars. On the way to Kars, we saw apocalyptic thunderclouds ahead, combined with the red light of the sunset. A surreal view. Once we arrived in Kars, we understood why the story of Noah's Ark is set here: we drove straight into the flood. In just a few minutes, there were a few centimeters of water on the streets, and we sought refuge in a Cağ Kebab restaurant.

    The menu was simple, as there was only one dish: Cağ Kebab. You get salad, bread, garlic sauce, and a skewer of Cağ Kebab. When the skewer is finished, you get a new one. This goes on until you say stop. With German efficiency, we were stuffed by the kebab master of Kars. This kebab was the most divine kebab we had ever tasted!

    Satisfied, Partyzani headed to the hotel, ready to cross the border with Georgia tomorrow!

    Hoşça kalın
    I
    Read more

  • Day 10

    Dag 10: Van Elâzığ naar Van... Huh?

    July 24, 2023 in Turkey ⋅ 🌙 22 °C

    English below

    Jaa, je hebt het goed gelezen: na een kort beraad in de ochtend hebben we de knoop doorgehakt en besloten de zuidelijke route in Turkije door te volgen om zo Mount Ararat en omstreken morgen mee te kunnen pakken. Het logische stadje om een nieuwe standplaats te vinden vandaag: het pittoreske Van aan het meer van Van -- daar moet men betere tongbrekers mee kunnen bouwen dan wij in deze alinea hebben gedaan.

    De rit voor vandaag voerde ons 460 km oostwaarts over de D300, een buitenproportioneel grote vierbaansweg voor de hoeveelheid verkeer die eroverheen rijdt, maar die tegelijkertijd wel zeer efficiënt ons tussen de schaars begroeide berghellingen en drukbebouwde akkerlanden in de tussenliggende valleien door bracht.

    De dagopdracht van vandaag was in de regel vrij simpel: neem een foto met 20 Turken die hun duim opsteken. Ons plan: uitstappen in Güroymak, een stadje met 25.000 inwoners en onder het genot van een kopje typische Turkse thee een aantal locals voor ons plan enthousiasmeren. Het bleek, echter, dat dit stadje niet zo vaak met westerlingen geconfronteerd werd. Zul je net zien. Het feit dat wij plaatsnamen aan de kleine houten tafeltjes en stoeltjes waar de locals ogenschijnlijk vele uren doodden, zorgde voor zoveel onrust bij zowel de omstanders als de bedienden, dat we uiteindelijk ons plan maar hebben laten varen. Na het tienvoudige van de waarde van de thee op het tafeltje te hebben achtergelaten, kozen we het hazenpad zonder de taak van de dag te volbrengen.

    Op het laatste stukje naar Van verdween ook de laatste bekende plaatsnaam, Erzurum (voor wie wel eens ticket to ride heeft gespeeld), van de borden, en kwam daarvoor het geelomlijnde Iran in de plaats. Een realisatiemoment dat we inmiddels Syrië horizontaal voorbij waren gereden, en ons dichter bij Teheran en Bagdad bevonden dan bij Ankara. Zelfs de Nederlandse nummerborden, die we in Turkije nog om de havenklap tegenkwamen, zijn schaarser en schaarser geworden, nu dat de zuivere reistijd terug naar Delft volgens Google maps zo'n 47 uur beslaat. We zijn, vrij letterlijk genomen, ver van huis.

    Nadat we bij ons hotel ingecheckt waren en tegen 7% opslag een nieuw stapeltje Turkse lira's bij de AK bank hadden gepind, vonden we een hapje eten bij Emek Döner, in het centrum van de stad. Daar probeerden we onze bestelling door te geven met ons handen-en-voeten Turks dat we in de loop van de afgelopen dagen ons eigen hadden gemaakt, toen we erachter kwamen dat in ieder geval de bediening in restaurantjes in dit deel van Turkije helemaal geen Turks spreekt. In plaats daarvan is de voertaal Kurmanji, ook wel Noord-Koerdisch genoemd. Nogmaals een verrassing, maar wel eentje die ons goede inspiratie biedt voor een nieuwe afsluitgroet van vandaag.

    Bi xatirê te,
    A

    Day 10: From Elâzığ to Van

    We start this story with an apology: the wordplays in the first paragraph of the Dutch story do not allow for a translation that faithfully conveys our poor taste of humor. We can assure you though, you're not missing much.

    After a small planning session in the morning, we made the choice to follow the southern route through Turkey, so that we can pass by Mount Ararat and the surrounding area tomorrow. The logical place to find a resting place for the night: the pittoresque Van, on the Van lake.

    Today's ride took us 460 km eastwards along the D300, a disproportionally big four-lane road for the amount of traffic it serves, but at the same time it took us very efficiently through the scarsely-vegetated mountain sides and intensively-cultivated farming fields in the valleys in between.

    The task of the day was quite simple at face value: take a picture of 20 Turks doing a thumbs up. Our plan: get out at Güroymak, a town with 25.000 inhabitants, and enthuse a bunch of locals over a cup of typical Turkish tea. It appeared, though, that this town was not confronted with westerners that often. You hate to see it. The fact that we sat down at the small wooden tables and chairs where it seemed like the locals spent countless hours, caused so much unrest with both the other guests and the restaurant personnel that we decided to bail our plan. After leaving tenfold of the value of the tea on the table, we left the site without completing the task of the day.

    On the last stretch towards Van, even the last familiar town name disappeared from the road signs, namely Erzurum (for everyone who played ticket to ride), and it was replaced by a yellow square indicating Iran. A moment of realisation that we had horizontally passed Syria, and are closer to Baghdad and Teheran than to Ankara. Even the Dutch license plates, that we encountered quite regularly throughout Turkey, have become more scarce, as the driving time back to Delft according to Google Maps has reached about 47 hours. We are, quite literally, far from home.

    After we checked in to our hotel and acquired a new stack of Turkish lira at the AK bank with a 7% withdrawal fee, we found some food at Emek Döner in the city center. There we tried to order with our hand-and-feet Turkish that we have acquired throughout the last couple of days, only to learn that at least the restaurant personnel doesn't speak a word of Turkish in this part of Turkey. Instead, the locally dominant language is Kurmanji, also known as Northern Kurdish. Another surprise, but one that gives us inspiration for a new way to end this story.

    Bi xatirê te,
    A
    Read more

  • Day 9

    Dag 9: Gebakken lucht

    July 23, 2023 in Turkey ⋅ 🌙 26 °C

    English below

    Na gisteren een lange rit over de uitgestrekte VVD-asfaltvlaktes tussen Istanbul en Ankara te hebben gereden, begon deel 1 van deze dag al ver voor zonsopkomst. Het prachtige rotsstadje Göreme staat niet alleen bekend om zijn unieke uit rots gehouwen huisjes en uitvoerige afzetpraktijken (betalen in euro's, bij iedere travel agency een andere prijs en een opslag van tenminste 8% voor het opnemen van geld bij alle 14 pinautomaten), maar ook om een horizon gevuld met tientallen luchtballonnen. Mooie kans natuurlijk om een keer een ritje te maken.

    Zo gezegd, zo gedaan, 4:30 uur naast ons bed, de slaap uit de ogen wrijvend, een busje in en aansluiten in de zeer vroege, beetje bizarre ochtendspits van identieke witte busjes die kriskras door Göreme knallen. Twee keer knipperen en we staan op een kale vlakte waar tientallen luchtballonnen worden volgeblazen en rechtgetrokken. Mandje in, vlammen aan, Icarus achterna. Wat volgt is een van de prachtigste uitzichten die we ooit hebben gezien. Check zeker de foto's en video's hieronder, maar mocht je de sfeer een beetje willen proeven en zoek je nog wat voor op de achtergrond van je werk / klusjes / vakantie, zwengel dan de set van Ben Böhmer vanaf dezelfde plek aan (https://youtu.be/RvRhUHTV_8k), dikke aanrader!

    Dit alles voltrekt zich met een ijzingwekkende efficiëntie, ondanks de schijnbare chaos van af- en aanrijdende busjes en pickup trucks met aanhangers. 7 uur strak terug in hotel, nog 3 uurtjes slaap pakken voordat de dag eigenlijk pas echt begint.

    Een dag met een aantal side missions: het permanenter oplossen van het tankdopprobleem. Dat moet direct nu, want het is u vast bekend dat er niets zo permanent is als een tijdelijke oplossing. Tot mijn grote vreugde kan ik mededelen dat we op een halfverlaten industrieterrein, op zondag nog wel, bij de 'Fort'-onderdelenwinkel een nieuwe tankdop hebben weten te scoren voor wat wisselgeld. Zaffie is dus zowaar weer iets minder stuk dan gisteren.

    Side mission 2: het maken van een nieuwe vriend die aan twee eisen voldoet: hij is Turks, en hij heet Mustafa, Mehmet of Ömer. Vervolgens ga je met je nieuwe vriend en een ansichtkaart uit de regio op de foto. Onze nieuwe vriend bleek zich achter de kassa van een oudhedenmuseum in Kayseri te bevinden. De man in de museumwinkel voldeed helaas niet aan de eisen, maar zijn vriend achter de kassa deed dat wel. Die werd er door de museumwinkelman aan de haren bijgesleept en had het niet zo naar zijn zin als de eerstgenoemde, maar dat was duidelijk een offer dat de museumwinkelman bereid was om te brengen. Voor de scherpe kijker is op de foto ook nog een tweede Mustafa te ontdekken.

    Vanaf daar snel door verder het oosten van Turkije in, nog verder van huis. Onderweg nog een kleine stop om een van de fotomissies van de hele rally te voltooien: de Top Gear coverfoto. Resultaat ook te vinden bij de foto's. Eindstation: Elâziğ, waar gelukkig om 11 uur nog een zaakje bereid was wat eten voor ons op tafel te zetten.

    Tüm sevgimle,
    M

    Day 9: hot air

    After the long ride yesterday across the big VVD (largest, and right-wing political party in the Netherlands) tarmac plains between Istanbul and Ankara, today started long before sunrise. The beautiful rocky town of Göreme is not only known for its traditional houses carved out of the rocks and its elaborate tourist scams (payment in euros, at every travel agency a different price and a fee of 8% for money withdrawal at all 14 ATMs), but also for a horizon filled with dozens of hot air balloons. Perfect opportunity of course to make a ride ourselves.

    No sooner said than done, 4:30 out of bed, rubbing the sleep from our eyes, into the van and joining the very early, somewhat bizarre morning rush hour of identical white vans going anywhere and everywhere in Göreme. Blink twice and we are in a barren field where dozens of hot air balloons are being inflated and lifted upright. Into the basket, flamethrower engaged, chasing Icarus. What followed was one of tbe best views we have ever seen. Do check the photos and videos attached, and should you want to taste the atmosphere and are you looking for some background when working / running errands / holiday, do crank up Ben Böhmer's set from the same location (https://youtu.be/RvRhUHTV_8k), we recommend!

    All of this is carried out with a chilling efficiency, despite the apparent chaos of arriving and departing vans and pick-up trucks with trailers. 7 am back in the hotel, 3 more hours of sleep, before the day truly starts.

    A day with a couple of side missions: fixing the tank cap problem more permanently. That has to happen now, because as you know there is nothing as permanent as a temporary solution. To my delight, I can tell you that in a desolate industrial area, on a Sunday even, we scored a tank cap at a 'Fort' parts shop for a bit of change. Zaffie truly is a bit less broken than yesterday.

    Side mission 2: making a new friend that satisfied two criteria: he is Turkish, and his name is Ömer, Mehmet or Mustafa. Next, you take a picture with your new friend and a postcard from the region. Our new friend turned out to be behind the check-out counter in a historical museum in Kayseri. The man in the shop did not satisfy the criteria, but his friend at the check-out did. He was brought in and was not enjoying himself as much as the first mentioned, but it was clearly a sacrifice the shop worker was willing to bring. The attentive onlooker can also spot a second Mustafa in the picture.

    From there swiftly further to the east of Turkey, further away from home. On the way a little stop to fulfill one of the photo missions of the trip: a Top Gear cover photo. Result can be found in the pictures. Final stop: Elâziğ, where fortunately, there was a restaurant that was happy to prepare us some food at 11 pm.

    Tüm sevgimle,
    M
    Read more

  • Day 8

    Dag 8: Improvise, adapt and overcome

    July 22, 2023 in Turkey ⋅ ☀️ 32 °C

    Vanochtend werden we op ons gemak en koel wakker in oud Istanboel. Op advies van Lal gunnen we onszelf wat toeristentijd met het bekijken van de blauwe moskee, de Hagia Sophia en een verbeten rokkenjacht (de niet-interessante versie, namelijk een praktische lange broeken voor de vrouw uitvoering ervan). We vervullen zelfs onze taak van de dag van gisteren: een rit over de Gouden Hoorn via de Galatabrug (de vijfde versie, bouwjaar 1994). In slechts een half uur reden we het centrum uit, de Bosporus over en arriveerden we in Azië. Het tweede deel van onze rally unlocked: de Orient. Hoera!

    Het zou een lange rit worden vandaag: we hadden besloten de snelweg te pakken langs Ankara om verder te rijden dan aangegeven. Dit kwam uit op zo'n 750 km op 1 dag. Ons doel: Göreme in Kapadokya, bekend om de luchtballonnen in de vroege ochtend en uitgehouwde vulkanische stenen voor bewoning.

    Het hoogtepunt van de rit: de realisatie dat bij het vorige tankstation de tankdop niet erop was gedraaid door de tankhulp. Uh-oh. Bleek dat we alle vijf de benzine tijdens het rijden hadden geroken en 100% genegeerd. Vervolgens kwamen we erachter dat de autosleutel ook niet meer om te draaien was om de auto te starten. Onze redder in nood: een Nederlander die zowel in Maassluis woont als in Göreme. Aan de telefoon met een vriend (of collega) informeerde hij ons over de oplossing om keihard aan het stuur te draaien alvorens te starten. Dat werkte. Teşekkürler arkadaşım. En de tankdop? Duct tape is het antwoord op elk probleem.

    Laat in de avond kwamen we aan in Göreme aan. Met onze positieve instelling om de dag erna minder ver te rijden besloten we om ons op te geven voor een luchtballonnen rit de volgende ochtend. Ophaaltijd: 4.45 uur.

    We sluiten de dag af op een dakterras restaurant met mooi uitzicht en duiken vervolgens onze bedden in om die paar uurtjes slaap te halen. Hopelijk heeft niemand last van hoogtevrees.

    Iyi uykular,
    J

    - English, courtesy of ChatGPT -

    Day 8: Improvise, Adapt, and Overcome

    This morning, we woke up leisurely and cool in old Istanbul. Following Lal's advice, we allowed ourselves some tourist time, visiting the Blue Mosque, Hagia Sophia, and intense skirt-chasing* (the uninteresting version, actually practical long pants for women). We even fulfilled yesterday's task: a drive over the Golden Horn via the Galata Bridge (the fifth version, built-in 1994). In just half an hour, we left the city center, crossed the Bosphorus, and arrived in Asia. The second part of our rally unlocked: the Orient. Hooray!

    Today's drive would be long: we decided to take the highway through Ankara to go further than initially planned. This amounted to about 750 km in one day. Our destination: Göreme in Cappadocia, known for its hot air balloons in the early morning and dwellings carved into volcanic rocks.

    The highlight of the journey: realizing that at the previous gas station, the gas cap wasn't closed by the attendant. Uh-oh. Turned out we all had smelled gasoline throughout the entire drive and completely ignored it. Then, we found out that the car key couldn't be turned to start the car either. Our savior in distress: a Dutch person who lives in both Maassluis and Göreme. On the phone with a friend (or colleague), he informed us of the solution to turn the steering wheel forcefully before starting the car. It worked. Teşekkürler arkadaşım. And the gas cap? Duct tape is the answer to every problem.

    Late in the evening, we arrived in Göreme. With our positive attitude to drive less the next day, we decided to sign up for a hot air balloon ride the following morning. Pickup time: 4.45 am.

    We end the day at a rooftop restaurant with a beautiful view and then dive into our beds to get those few hours of sleep. Hopefully, no one has a fear of heights.

    Iyi uykular,
    J

    *A Dutch colloquial for womaniser. Wordplay.
    Read more

  • Day 7

    Dag 7: Grensoverschrijdend gedrag

    July 21, 2023 in Turkey ⋅ 🌙 25 °C

    English below

    Dag 7: grensoverschrijdend gedrag

    Vandaag werden we fris en fruitig wakker in ons vakantiehuisje aan de Bulgaarse rivièra. Doel van vandaag: Istanbul.

    Bij vertrek zagen we opgelucht dat ons vaantje 's nachts niet was gejat door één van de andere teams. Trots voerden we deze trofee door de drukke straten van Burgas, alvorens de lange kronkelende bosweg naar de grens van Turkije ons eigen te maken.

    Bij de grens aangekomen bleek de Bulgaarse kant van de grensovergang een eitje, maar dat kon helaas niet van de Turkse kant gezegd worden. Samen met een aantal andere teams hebben we ten minste twee uur stil gestaan in het niemandsland, en onder toeziend oog van een aantal intimiderende Turkse militairen heeft één van hen ook nog eens ons ons vaantje afgenomen. Gelukkig konden we de tijd doden met een aantal Turkse wegwerkers, waarbij Ian zijn opgedane Duolingo-kennis direct in kon zetten door aan te geven dat Istanbul çok güzel is, oftewel heel mooi. Daarover gesproken, we hebben een kleine stoomcursus Turks samengesteld, je vindt 'm onderaan dit verhaaltje. Nadat alles geregeld leek te zijn mocht Matthias nog eventjes terug voor ronde twee, omdat de grenswacht vergeten was een pasfotootje van hem te schieten. Al met al duurde de hele exercitie een uurtje of drie.

    Na de grensovergang misten we nog één vrij essentieel onderdeel, namelijk het Turkse tolvignet. Om ook dit laatste stukje van de puzzel te bemachtigen reden we naar het pittoreske Babaeski -- wie kent 't niet -- waar we in het PTT-kantoortje niet alleen ons benodigde vignet hebben gekocht, maar ook een glimlach op het gezicht van de beambte achter hebben gelaten door bij afscheid görüşürüs, oftewel tot ziens, te zeggen.

    Daarna hebben we het gaspedaal diep ingetrapt over de Turkse snelwegen, waarvan gezegd moet worden dat de enorme vierbaanswegen van supercomfortabel asfalt in schril contrast staan met de pothole-slalom van de zuidoostelijke balkan. Vlot arriveerden we in Istanbul, waar we na een kleine wandeling langs de blauwe moskee en de Hagia Sophia, de dag hebben afgesloten met een diner op een dakterras, met een bekende van Ian. Lal, als je dit leest, ontzettend bedankt voor alles gastvrijheid en we hopen je snel weer te zien!

    Güle güle,
    A

    Zoals beloofd, een klein beetje Turks om mee af te sluiten:

    *Formaliteiten*
    Hallo - Merhaba
    Alsjeblieft (vragend) - Lütfen
    Alsjeblieft (gevend) - Rica ederim
    Dankjewel - Teşekkür ederim
    Doei doei - Güle güle
    Tot ziens - Görüşürüz

    *Eten en drinken*
    Water - Su
    Melk - Süt
    Bier - Bira
    Soep - Çorba
    Vlees - Et
    Koffie - Kahve
    Brood - Ekmek

    Day 7: border-crossing behavior

    Today we woke up bright and early in our holiday home at the Bulgarian rivièra. Goal of today: Istanbul.

    When we hit the road, we saw that our flag had not been captured by any of the other rally teams. We took our trophy proudly through the busy roads in Burgas, before continuing along the winding road through the forest towards the Turkish border.

    Once we reached the border, it became apparent that passing the control point on the Bulgarian side was a piece of cake, however the same could not be said about the Turkish side. Together with a couple of other teams we spent about two hours in nomansland, and under close watch by some intimidating Turkish soldiers, one of them even managed to capture our flag. Luckily, we could kill some time with some Turkish road workers, to whom Ian could showcase his newly-acquired Duolingo knowledge by saying that Istanbul was çok güzel, or very beautiful. By the way, we compiled a little speed course Turkish, you can find it at the bottom of this story. After everything appeared to be arranged, Matthias was invited for round 2, because the border guard had forgotten to take a picture of him. All in all, this entire endeavour took us about thee hours.

    After the border crossing, there was still one quite essential part missing, the Turkish toll badge. To acquire the last piece of this puzzle, we drove into the pittoresque Babaeski -- who doesn't know it -- where we not only bought the vignet in the PTT office, but also managed to bring a smile to the officer's face by leaving him with the words görüşürüz, or see ya.

    After that, we put the pedal to the metal on the Turkish highways, whose four-lane super comfortable asphalt, truth be told, were in stark contrast with the pothole-slalom in the southwestern Balkans. Swiftly, we arrived in Istanbul, where after a short walk past the Blue Mosque and the Hagia Sophia, we ended the day with a roof-top terrace dinner with an acquaintance of Ian. Lal, if you read this, thanks for the all the hospitality and we hope to see you again soon!

    Güle güle,
    A

    As promised, a little bit of Turkish to end with:

    *Formalities*
    Hello - Merhaba
    Please - Lütfen
    You're welcome - Rica ederim
    Thank you - Teşekkür ederim
    Bye bye - Güle güle
    See you - Görüşürüz

    *Food and drinks*
    Water - Su
    Milk - Süt
    Beer - Bira
    Soup - Çorba
    Meat - Et
    Coffee - Kahve
    Bread - Ekmek
    Read more

  • Day 6

    Dag 6: De Zwarte Zee

    July 20, 2023 in Bulgaria ⋅ ☀️ 30 °C

    Op dag 6 reed team Partyzani met Zaffie naar Bulgarije. Het was een rustige dag, maar dat was een welkome afwisseling na een aantal lange dagen!

    Na vertrek uit Boekarest en een kleine stop bij Kaufland's grill voor een fastfood ontbijtje kwamen we zonder moeite de Bulgaarse grens over.

    Vanuit hier reden we door naar een mooi hotel aan de Bulgaarse kust in de buurt van (maar opzettelijk niet in) Sunny Beach. De route zag er zeker anders uit dan die door Roemenië. In plaats van wegen met iedere paar kilometer een dorpje waren er nu lange provinciale wegen door vele velden en heuvels. Slechts heel af en toe was er een dorp of wat bebouwing. Die bebouwing was in de bekende communistische stijl, maar dan ook nog karig onderhouden.

    Vlak achter de Bulgaarse grens doemde in de achteruitkijkspiegel een bekend, hoekig silhouet op, dat van een oude Volvo gevuld met een ander Nederlands team. Deze kaascolonne is in noodtempo opgerukt richting de Zwarte Zee, met een kleine stop bij een roestig tankstationnetje onderweg. Zul je net zien dat zij een van de rallyvaantjes in bezit hadden. Hadden dus. Tien puntjes, in de pocket, voor zolang het duurt in ieder geval.

    Eenmaal aangekomen aan de Zwarte Zee genoot Partyzani van het uitzicht, het strand, een luxe diner in het visrestaurant van het hotel, wat Zagorka's (Bulgaars bier) en een potje Munchkin.

    Zaffie en het team zijn uitgerust voor de volgende dag, met Istanbul op het programma!

    Лека нощ,
    I

    On day 6, team Partizani drove with Zaffie to Bulgaria. It was a calm day, which was a welcome change from the preceding days!

    After departure from Bucharest and a small stop at Kaufland's grill we crossed the border without any hassle.

    From here, we drove to a nice hotel at the Bulgarian coast near (but purposefully not in) Sunny Beach. The scenery looked quite different from Romania. Instead of roads with a town every few kilometers, we drove over long roads through fields and hills with barely any towns on the route. The few towns that were there had the well-known communist style, and the buildings were not amazingly maintained.

    Just after the Bulgarian border, the silhouette of an old, rectangular car appeared in our rear view mirror, which turned out to be the Volvo carrying another Dutch team. This motorcafe of cheese heads drove with high cadence towards the Black Sea, only interrupted by a stop at a small gas station. As it turns out, this team possessed one of the Rally flags. Possessed, in past tense. Meaning we gained 10 points in the rally, for however long it may last.

    When we arrived at the Black Sea, team Partyzani enjoyed the sea view, the beach, a luxurieus dinner in the hotel's fish restaurant, some Zagorkas (Bulgarian beer) and a game of Munchkin.

    Zaffie and the team are well rested for the next day, which will end in Istanbul!

    Лека нощ,
    I
    Read more

  • Day 5

    Dag 5: Beren op de weg

    July 19, 2023 in Romania ⋅ ☀️ 22 °C

    English follows Dutch

    Op dag 5 werd team Partyzani wakker na de korte nacht die volgde op de Rally Party. Nadat de tenten waren ingepakt, vertrokken we richting een kasteel van Vlad de Impaler en de daarop geïnspireerde Dracula (luistertip: https://youtu.be/noLKTNmmy10). Na een klein rondje door het kasteel (dat van buiten mooier was dan van binnen) met wat gezellige tentoonstellingen van de martelkamers had team Partyzani het wel gezien en vertrok Zaffie richting de mooiste weg van Roemenië: de Transfăgărăşan.

    Heel wat bochten en hellingproeven later stonden we aan de top, en hadden we prachtig uitzicht over de berg en de weg die ons er naartoe had gebracht. Vervolgens reden we de weg af en kwamen we heel veel beren tegen: 11 in totaal!

    Hierna werd het tijd om de lange rit naar Boekarest te maken: via vele kleine dorpjes kwamen we uit in Ploieşti, waar we genoten van heerlijke burgers en de prachtige architectuur waar het communisme bekend om staat.

    In het donker zetten we onze rit voort over de onverlichte Roemeense wegen naar Boekarest. Onderweg waren een paar Roemenen en dragrace aan het houden in een dorpje, opgewacht door de politie die hier kennelijk al lucht van hadden gekregen en niet heel erg te spreken waren over deze vorm van vrijetijdsbesteding.

    Om 11 uur kwamen we aan in Boekarest, waarin we nog een klein rondje hebben gelopen langs het megalomane paleis van dictator Ceauşescu en de partyscene van Boekarest. Het was leuk om even te kijken, maar Boekarest staat niet bovenaan de citytrip recommendations van team Partyzani.

    La Revedere - I

    On day 5, team Partyzani woke up after the short night that followed the Rally Party. After the tents were packed, we headed out towards the castle where Vlad the Impaler and the derived character of Dracula (musical suggestion: https://youtu.be/noLKTNmmy10) had lived. After a short tour through the castle (which was prettier on the outside than the inside) and a view of the cozy torture chamber exhibitions, team Partyzani had seen enough. Zaffie continued its way to the most beautiful road of Romania: the Transfăgărăşan.

    Lots of tight turns and hill starts later we arrived at the top, where we had an amazing view of the mountain and the road that had brought us up the mountain. We continued on the same road and spotted many bears: a grand total of 11.

    Next, it was time to start the long journey to Bucharest. Through lots of small villages, we arrived in Ploieşti, where we enjoyed delicious burgers and the beautiful architecture for which the communist era is well-known.

    In the dark, we proceed to follow the unlit roads to Bucharest. In some town along the way, some locals were doing a drag race. The police, who had apparently caught wind of this in advance, waited for them. They were not particularly happy with this form of leisure.

    At 11 p.m., we arrived in the city of Bucharest. We briefly walked to the enormous palace of dictator Ceauşescu and had a look at the partyscene of Bucharest. Although it was good to stop for a quick visit, Bucharest will not make the top of team Partyzani's city trip recommendation list.

    La Revedere - I
    Read more

  • Day 4

    Dag 4: Diepe dalen, hoge bergen

    July 18, 2023 in Romania ⋅ 🌙 20 °C

    English below

    Vanuit het berghuisje leidde de kronkelende wegen steeds dieper Roemenië in. De dag start met een kort bezoek aan een ijsgrot, van 35 graden op de berg, naar onder nul in de berg. Eindbestemming van de dag: de eerste ontmoetingsplek van de Balkan Express 2023, in de buurt van Hunedoara. Dagopdracht: op tijd bij de eindbestemming komen om een goeie tijd te kunnen hebben met de andere teams. Het aantal kilometers is beperkt, net als de voorzieningen op de overnachtingsplaats, zo zal blijken.

    Eenmaal aangekomen vinden we een villa op een berg, met uitzicht op het hemelsblauw aan alle zijden. De organisator die bij ons naar binnen leunt om instructies te geven merkt terloops op dat het 'chilly' is in de auto. Een mooi moment om even stil te staan bij het feit dat Zaffie de dag ongeschonden door is gekomen. De roadtripgoden zijn ons waarlijk gunstig gestemd.

    Wat volgt is een potje ruzie met de tenten, met een wc-rolletje onder de arm naar het toilet, een vuurgevecht met de Duitsers in het zwembad, een gefaald vaantjesrondje en een bord warme, zeer welkome goulash. 's Avonds treedt een lokale Roemeense band op, enige nummer dat we kennen: House of the rising sun. Wanneer je goed luistert, herken je wel ongeveer wanneer het refrein begint en eindigt. Dat mag de pret niet drukken, er wordt gelachen en gedanst, en die kok van de goulash blijkt ook op dat vlak nog eens talent te hebben. Een paar pintjes later, als de zon allang achter de horizon is verdwenen, vouwen we ons voor de verandering in de tent in plaats van de auto.

    Nummer van de dag: House of the Romanian sun.

    Noapte bună,
    M

    The winding roads took us from the mountain cabin deeper into Romania. The day started with a visit to an ice cave, from 35 degrees at the top of the mountain to sub-zero inside it. Final destination of the day: the first rendez-vous of the Balkan Express 2023, close to Hunedoara. Task of the day: reach this spot in time to spend a nice evening with the other teams. The amount of kilometers is small, just like the amount of facilities at the campsite, as it happens.

    When we arrived, we found a villa on top of a mountain, with a view of the blue sky in all directions. The organizer leaning into the car to give us instructions remarks that it is chilly inside the car. A nice moment to realize that Zaffie survived the day without issues. The roadtrip gods are truly with us, it seems.

    What ensues is a quarrel with the tent, toilet roll under the arm to the toilet, a ball fight with Germans in the pool, a failed flag expedition, and a plate of hot, very welcome goulash. In the evening a local Romanian band takes the stage, the only song we know is House of the rising sun. If you listen carefully, you can just about hear where the chorus starts and ends. There's laughing and dancing, and the cook of the goulash seems to be quite talented in the latter. A few pints later, when the sun has long set behind the horizon, we fold ourselves into the tents for a change, instead of the car.

    Song of the day: House of the Romanian sun.

    Noapte bună,
    M
    Read more

Join us:

FindPenguins for iOSFindPenguins for Android