Canal de la Sambre à l’Oise

Locatie: Noyon, Frankrijk 8 mei

Dag 4 – Noyon: Glas-in-voet en beachstijl in Picardië

Vandaag zou het een korte rit worden. Volgens de planning 58 kilometer, het werden er uiteindelijk slechts 40. Een soort pre-rustdag op wielen.

In mijn studiootje in Ribemont begin ik de ochtend efficiënt: een bak yoghurt met verse aardbeien, twee koppen koffie, hup op de fiets. Het is fris, maar de zon probeert haar gezicht te laten zien. 

Bij Ribemont daal ik stijl af naar de rivier de Brasem de l’Oise. Rechts van me kabbelt de rivier, links ligt het Canal de la Sambre à l’Oise. De twee stromen lopen parallel, met zo’n anderhalve meter hoogteverschil ertussen. Het kanaal – en het fietspad dat er strak naast ligt – ligt hoger dan de rivier. Sterker nog, op sommige stukken staat het waterpeil van het kanaal zó hoog, dat het lijkt alsof je onder een watermuur fietst. Op een gegeven moment, na zo’n 20 kilometer, duikt de rivier zelfs onder het kanaal door. Of het kanaal over de rivier – het blijft een beetje een Escher-achtig gezicht. Een technisch hoogstandje uit de 19e eeuw, toen men de waterwegen wilde verbinden tussen Noord-Frankrijk en België.

De route volgt het kanaal en is wonderschoon. Rijk aan vogels, stille meertjes en moerassen die zich organisch door het landschap slingeren, in contrast met de rigide lijn van het kanaal zelf. Helemaal verlost van de geest van Rijkswaterstaat ben ik hier trouwens nog niet: het kanaal zit vol met sluizen en bruggen die ruiken naar asset-management.

Na 30 kilometer… weer prijs. Een lekke band. Ik heb nog één setje reparatiespullen en een opgelapte binnenband. Snel vervangen. Maar tien kilometer later voel ik mijn voorband opnieuw zacht worden. Het noodpakket is op.

In Tergnier, een stadje waar de tijd lijkt te zijn blijven hangen in de jaren ’80, biedt een cafébaas me een kop koffie aan. Terwijl ik opnieuw mijn buitenband inspecteer, arriveert de plaatselijke depanagedienst. Hij wil me wel met fiets en al naar Noyon brengen. Vlak voor we vertrekken glinstert er ineens iets in mijn voorband: een minuscuul stukje glas, net groot genoeg om mij drie keer plat te rijden. Soms is de oorzaak van je problemen letterlijk kristalhelder.

In Noyon bezoek ik direct de Intersport en koop ik nieuwe binnenbanden. Preventief materieel geluk.

Mijn onderkomen is een charmante B&B op een klein boerderijtje net buiten het centrum. De gastvrouw ontvangt me warmhartig. Ze spreekt alleen Frans, dus we dansen via Google Translate door de instructies heen. Mijn appartement blijkt ingericht in “beach-stijl”: denk nep-sloophout, nautische touwen en een zeesterrenposter. Best gezellig, al ligt het strand hier op zo’n 180 kilometer afstand.

Noyon zelf is een verrassend leuk stadje. Middeleeuwse steegjes, vakwerkhuizen, en een kathedraal die het midden houdt tussen gotiek en Gooische chic. Alleen het gemeentehuis – een betonnen misgreep uit de jaren negentig – staat daar als een onuitgenodigde oom op een bruiloft: luid, lomp en misplaatst.

Noyon is ook het geboortedorp van Johannes Calvijn, de man achter het calvinisme. Zijn geboortehuis staat er niet meer, maar een standbeeld houdt de herinnering levend. Ironisch genoeg is hij hier geboren in de schaduw van een kathedraal – en groeide hij uit tot een van de felste critici van kerkelijke pracht.

Bij de lokale Thai eet ik een curry die mij eraan herinnert dat Frankrijk een ander idee heeft van van Massaman curry.

Ondertussen draai ik een wasje, drink een biertje, en typ dit verhaaltje in de wasserette.

Morgen een rustdag. Even geen bandenplaksetjes of sluizenparades. Zaterdag weer verder.

Video: https://youtu.be/Q6Yfoah0IU8?si=Mv4tlcC3R-AXmSB1Read more