Mettmann

Laat Vrydagmiddag ry ons met 'n PROPVOL trein na ons laaste bestemming vir hierdie reis: Dusseldorf.

Ons ontmoet die res van die Blue Shirt-span by die hotel en gaan soek iets om te eet in die besige strate van Dusseldorf. Jongmense net waar jy kyk, en ek vermoed bitter min is "inheems".

Saterdagoggend gaan die ander mense Cologne toe vir 'n uitstappie en ek en Gys stap ons eie toertjie deur Dusseldorf:

Ons begin reg oorkant die hotel by die punt van Königsallee. Ons stap al langs die kanaal af onder die pragtige kastaiingbome deur. Nou is hulle lowergroen. Toe ons laas hier gestap het, was hulle vol ryk herfskleure.
Van daar af maak ons 'n draai by die Carlsplatz Markt met sy beknopte stalletjies - alles natuurlike produkte: hout, olies, lieflike lenteblomme, groente, vis ens.

Die Andreaskirche is statig en besonders. 'n Vroeë Barokgebou - 'n argitektoniese meesterstuk. Die binnekant is ongelooflik gedetailleerd - alles in sagte hemelse wit en goud. Met 'n orrel wat jou asem wegslaan. Geen wonder hierdie kerk was eens die musikale middelpunt van Duitsland nie.

Ons loer in by Heine Haus - die huis waar die bekende digter Heinrich Heine in 1797 gebore is. Vandag is dit 'n rustige boekwinkel. Ek verloor myself in 'n digbundel, maar Gys roep en ons stap verder aan na Bolkerstraꞵe.

Hierdie 300 m-lange straatjie dateer uit 1384 en het vandag meer as 50 "pubs" en kroeë. Dit word beskou as die kern van die "wêreld se langste kroeg" soos wat Dusseldorf se Altstadt bekendstaan.

Bolkerstraꞵe loop uit op die Marktplatz waar daar sedert 1482 gereelde markte gehou word. Op die Marktplatz staan die statige ou Rathaus (ongelukkig met 'n wapperende "pride" vlag...) en in die middel van die platz is die standbeeld van Jan Wellem die "Reiter". Jan Wellum was 'n liefhebber van die kunste en het die Dusseldorfer Kunsgallery gestig en so Dusseldorf as 'n belangrike kunsstad gevestig.

Wat eintlik interessant is van die beeld, is dat die beeldhouer, Gabriel Grupello se silwer opgeraak het. Hy stuur toe 'n jong seun om aan al die deure in die dorp te gaan klop op soek na silwer. Die Dusseldorfers het ruimhartig hulle silwer eetgerei geskenk en so kon die beeld voltooi word. En daar staan hy vandag nog - in groen aangeslaande silwer op die Marktplatz met 'n duif wat op die perd se kop nesmaak!

Vandaar is dit 'n klein entjie tot op die Rheinuferpromenade. Ons koop 'n roomys by 'n klein winkeltjie en slenter teen die promenade af. Maar die rustigheid is van korte duur - daar is een of ander lewendige partytjie aan die gang. Vanaf 'n passasiersboot kom daar klipharde musiek en die mense sit gepak by die restaurantjies en juig en sing en dans.

Ons koes tussen almal deur, verby die Schlossturm (al wat oorgebly het van Dusseldorf se kasteel), tot by die Lambertuskirche.

Dit is 'n pragtige Romanesque basiliek wat begin is in 1288 en ingewy is in 1394.

Die kerk is vernoem na die martelaar St Lambertus wat in 705 gemartel is omdat hy 'n buite-egtelike verhouding van die Frankse koning Pepin die Korte veroordeel het. Lambertus is in die politieke onrus wat daaruit voortgespruit het, doodgemartel en word dus beskou as 'n martelaar vir die huwelik.

In 1815 is die toring in 'n brand verwoes. Tydens die herbou van die toring is klam, vars hout waarskynlik gebruik, wat daartoe bygedra het dat die toring oor tyd gebuig en "verdraai" is.

Die legende ontstaan toe dat die duiwel probeer om die kerk te vernietig deur die toring te draai, maar telkens faal in sy poging.

Toe die toring in die Tweede Wêreldoorlog weereens verwoes word, was die Dusseldorfers so geheg aan die verdraaide toring dat hulle in die herbou daarvan die verdraaiing opsetlik behou het.

Digby die Lambertuskirche is die Stadterhebungs Denkmal - die gedenksteen van die fondasie van Dusseldorf. Dit is opgerig om die 700jarige viering van Dusseldorf in 1988 te vier. In een deurmekaarspul in brons gegiet word die stadige geboorte van die stad uitgebeeld:
Die Slag van Worringen van 5 Junie 1288 waarin 1100 mense dood is - een van die grootste veldslae ooit in Europa, is maar een van die gebeurtenisse wat in detail uitgebeeld word.

Dit bring ons by die Burgplatz uit. Dusseldorf se kasteel was gebou om tolgeld in te samel, daarom sy ligging reg op die rivier. Die kasteel is in 1892 deur 'n brand vernietig en slegs die toring het behoue gebly. Vandag huisves dit die skeepsvaartmuseum.

Op die Burgplatz is 'n pragtige beeld en fontein: Die Radschlager wat twee seuntjies uitbeeld wat wawiele maak. Die inskripsie lees (vertaal): "We want to keep being cartwheelers, no matter how crazy the world might be."

Dit het 'n simbool geword van die stad se vrolikheid en vreugde. En hoe gepas is dit nie - mag kinders tog altyd aanhou speel....

Moeg vir die gedruis en baie mense, gaan stap ons rustig deur die Hofgarten - 'n uitgestrekte park met dammetjies en ganse en heelwat standbeelde van Duitse komponiste, o.a. Mendelsohn en Schuman.

Môre, op die Sondag, DV, hou die Lambertuskirche saam met die Deutschen Bäcker Sängerbund (Duitse Bakkers-koor) 'n diens om IBA (Internationalen Bäckerei Ausstellung) te open onder leiding van ene Johannes Wust.

Daarna gaan ons elke dag tot Vrydag voltyds besig wees by IBA, maar dit is Gys se storie om te vertel.

Daarom sluit ek nou hierdie reis af met Rilke. Hoewel van Oostenrykse (en nie Duitse) afkoms, het hy tog in Duits gedig. En hierdie woorde is so gepas, en laat my op 'n manier ook altyd aan Totius en die Psalms dink - die wêreld is ons woning niet... Of, in Rilke se woorde: "tiefer wissend, daß man nirgends bleibt".

Daarom bly ons maar tydelik swerf oor die ou aardbol tot ons eendag veilig by ons Ewige woning arriveer.

DER FREMDE

Ohne Sorgfalt, was die Nächsten dächten,
die er müde nichtmehr fragen hieß,
ging er wieder fort; verlor, verließ -.
Denn er hing an solchen Reisenächten

anders als an jeder Liebesnacht.
Wunderbare hatte er durchwacht,
die mit starken Sternen überzogen
enge Fernen auseinanderbogen
und sich wandelten wie eine Schlacht;

andre, die mit in den Mond gestreuten
Dörfern, wie mit hingehaltnen Beuten,
sich ergaben, oder durch geschonte
Parke graue Edelsitze zeigten,
die er gerne in dem hingeneigten
Haupte einen Augenblick bewohnte,
tiefer wissend, dass man nirgends bleibt;
und schon sah er bei dem nächsten Biegen
wieder Wege, Brücken, Länder liegen
bis an Städte, die man übertreibt.

Und dies alles immer unbegehrend
hinzulassen, schien ihm mehr als seines
Lebens Lust, Besitz und Ruhm.
Doch auf fremden Plätzen war ihm eines
täglich ausgetretnen Brunnensteines
Mulde manchmal wie ein Eigentum.Read more