Mongolia

Na aankomst in Mongolië vertrekken we nog dezelfde ochtend met jeep en gids de stad uit. Ulaanbaatar is een overvolle stad waar de meeste reizigers niet graag lang verblijven.

Mongolië draait om andere zaken. Het land van 3 miljoen inwoners en 60 miljoen stuks vee. Waar nomaden leven en kinderen op driejarige leeftijd paard leren rijden.

Buiten de stad beginnen de uitgestrekte groene graslanden. Een binnenland zonder hekken of omheiningen. Prachtig. We zien honderden in kuddes loslopende geiten, paarden, schapen, koeien en kamelen met af en toe een ger aan de horizon.

Op mijn vraag hoelang de eerste rit gaat duren krijg ik een lachend antwoord: 'In Mongolia we don't think in hours, you don't know what will happen. We think in kilometers'. Tot zover mijn Westerse denken.

We reizen zes dagen door de Gobiwoestijn en overnachten bij nomaden families. Dit betekent overnachten in een ger en meegaan met het ritme van de zon. Geen elektriciteit, verwarming en stromend water. Het toilet is 'out in the open' of een houten hokje op 50 meter van de ger - tussen twee planken met kuil in de grond. Up to you. Het bed bestaat uit een plank zonder matras. Terwijl de koude wind 's nachts tegen de ger blaast duiken we voor het slapen zover mogelijk onze te kleine slaapzakken in.

Vaak zijn dit de mooiste reiservaringen, waar je later nog met veel plezier aan terugdenkt en op reflecteert.

Na aankomst bij de families worden we steevast ontvangen met een kop(pen) paardenmelk, kamelenmelkthee, yoghurtsnoepjes en koekjes van kamelen- of paardenmelk. Gastvrijheid staat hoog in het vaandel. In de avond gaat dit over op vodka en andere versnaperingen.

De nomaden leven volledig zelfredzaam en verplaatsen ongeveer vier keer per jaar om zich zo op de ideale plek voor jaargetij te creëren. Dit afzetten tegen ons Nederlandse leven is bijna ondenkbaar. De families, met oma en kids, wonen vaak in één ger. Alles wat ze nodig hebben is een paar meter onderdak, hun vee en de natuur. Eten bestaat altijd uit vlees. Veel vlees. Veel eten is tevens een teken van mannelijkheid. De borden puilen uit.

Op een paard galloperen we in de avondzon over het graslandschap. Bij 'sjoe' gaat het paard wat harder lopen. We bekijken de sterrenhemel en wandelen door verschillende Steppe landschappen en natuurparken. Hoogtepunt is beklimming van de Khongor dunes. Zonsondergang op hoogte met fantastisch uitzicht over tientallen kilometer zandduinen.

Met de jeep trekken we verder over de hobbelige vlaktes en door off-road uitgestrekte berggebieden. Het binnenland kent geen geasfalteerde wegen en de paar kleine woestijndorpjes die we passeren zijn vervallen.

Na een bijzondere week en rit van acht uur inclusief sneeuwstormen zijn we weer in ons hostel, een voormalig Sovjetwoning, in UB aangekomen. Van ger naar budget dormroom. Met warme douche als een fijne beloning.Read more