Noorwegen

We hadden maximaal een week uitgetrokken voor de terugreis. We zagen ons daarbij nog veel van Noorwegen en Zweden te gaan zien. We dachten dat het leuk zou zijn om in Göteborg nog veel te gaan zien, even rust in te bouwen in het reizen en 2 nachten te overnachten. De praktijk is anders: ook Göteborg blijkt een negatieve ervaring te zijn en dat komt niet alleen door de hotelkamer en het feit dat de stad een grote bouwput is. Wat een drukte, wat een mensen, wat een verkeer, wat een benauwde warmte, wat een geuren, wat een diversiteit aan mensen, wat een steen en beton, wat een telefoons overal waar je kijkt, wat een chaos. Ik schrik ervan en wil er van weg. Waar haal je adem in zo’n stad? En ook even de gedachte: ‘o jee, stel dat ik hier nooit meer aan kan wennen?’ Zelfs het doorgaans lekkere Zweedse ontbijt kan me er niet uit krijgen, dus nadat Bart een mooie expositie van de jonge Göteborgse kunstenaar Jonatan Pihlgren heeft bekeken in de Konsthallen, zijn we dus de auto in gestapt: naar huis!
Bijzonder moe zijn we, toe aan thuiskomen, fat up met in de auto zitten. Het Zweden waar we doorheen rijden, ziet er dor en droog uit. Het donker ’s avonds om me heen bevreemdt me, wat ontzettend donker! We zien voor het eerst weer een maan en sjezen maar door. Het luisterboek ‘Ga als een rivier’(Shelley Read) is prettige afleiding, met af en toe tussendoor onze vaste vakantieliedjes (Zeit, Mwaki en De torreador) ff heel hard. Nog maar 6 uur, nog aar 3 uur, yes binnen een uurtje zijn we thuis! We tellen af en dan zijn sturen we een stille Rijksstraatweg in. Snel in de ‘Saar-appgroep’ laten weten dat we thuis zijn.
Het huis is duidelijk nog niet helemaal klaar voor onze thuiskomst (zucht), het moet nog bijkomen van hitte, in en uit lopen van mensen, de zomerfeesten en vierdaagslopers. Maar Saar zeker wel! Duizenden kopjes heeft ze gegeven, oneindig om ons heen gedraaid om maar zo veel mogelijk aaitjes te krijgen en heerlijk tegen me aan geslapen.
Te vroeg werden we wakker (die koele en geheel verduisterde slaapkamer in Tromso was toch wel heel fijn) met het geruststellende gevoel: we hoeven nergens meer heen vandaag. En daarna direct de tweede gedachte: wat hebben we – zeker in vergelijking met het tiny huis in Tromso- een groot huis om spullen in op te bergen, schoon te maken. Even stellen we het opstaan uit. Hoe is het met je: Even wennen.
Ja, het is even wennen, want wat is een thuis? In Tromso waren we thuis, Badalucco voelt na al die jaren ook als ons thuis, Bart en ik zijn onze relatie gestart met thuis zijn in Curacao, ik was in mijn studententijd ooit een paar maanden thuis in Pskov, Rusland…. Bart en ik hechten ons zeer aan plekken, komen graag terug naar dezelfde plek. We dachten vanuit het verre Tromso heel veel aan thuis; aan het groene Beek, de moestuin, familie en vrienden, de houten vloer en de kachel en vooral aan de kinderen. Maar de kinderen zijn er natuurlijk nu niet (ik kan niet wachten om ze te zien!) en nu zien we eventjes vooral veel werk (opruimen, poetsen, regelen, de tuin). We weten waar we onderhuids aan moeten wennen: niet meer oneindig veel tijd met elkaar doorbrengen, niet meer zo ontzettend samen leven. Wat heeft Noorwegen ons goed gedaan, wat hebben we veel ontdekt om in het gewone leven een plekje te geven. Ik had eigenlijk geen echte reden om 2 maanden naar Noord Noorwegen te gaan. Ik had een half jaar geleden vrij impulsief gereageerd op het oproepje van Judith om op haar huis te passen en me al die tijd vooral afgevraagd WHY????. En er geen enkele verwachting over gehad. Instinctief wel het gevoel gehad dat het goede om te doen was. En dat is zo. In het Vigelandspark konden Bart en ik goed ervaren in welke fase we zitten: Simon start nog deze week met de introductie in Wageningen en dan leven wij hier samen verder. Daar hebben we in Noorwegen een goede basis voor gelegd. Tusen takk, Norge!Les mer