Haifa

Vroeg uit de veren want vandaag was het de dag om een bezoek te brengen aan de Dode Zee. Een rit van meer dan twee uur, maar het steeds veranderende landschap doet je dat snel vergeten.

We beginnen met een ontbijt op de top van Mount Shaul, dat onderdeel uitmaakt van het Gilboa gebergte. Dit werd verzorgd door twee hele lieve gastouders, welke ook onze chauffeurs en gids waren van vandaag. Het uitzicht nog wat mistig, maar naarmate de lucht steeds meer opklaart, adembenemend!

We arriveren bij een eerste checkpoint en daarmee treden we de oostkant van de Westelijke Jordaanoever binnen, Palestijns grondgebied. De weg loopt parallel aan de Jordaan, aan de overkant van de rivier hebben we goed zicht op Jordanië. Hier vind je veel nederzettingen, begrijpelijk want het is de enige bron die het land van water voorziet.
Vanuit het hooggebergte in Libanon en de Golan wordt het meer van Galilea aangevuld. Via een stuwdam controleren de Israëlí hier de waterstand van de Jordaan, waardoor Jordanië zeer afhankelijk is van haar buurland. In het vredesverdrag tussen beide landen is vastgelegd dat Israël verantwoordelijk is voor het vullen van de Jordaan.
De Jordaan waar Jezus is gedoopt door Johannes de Doper, helaas komen we net te laat aan om een blik te werpen op deze bedevaartsplek. Nog steeds worden er Christenen gedoopt in de Jordaan. Het gebied voelt als een grote overhoring levensbeschouwing, maar in de praktijk lijk ik de verhalen uit de Bijbel beter te kunnen plaatsen.

De plek waar Jezus is gedoopt is nu op papier Palestijns grondgebied, maar in de praktijk is de kustroute een plek waar beide partijen elkaar ontmoeten.
De groenwitte nummerborden behoren toe tot de Palestijnen de geelzwarte tot de Israëlí. Gecompliceerd wordt het bij het passeren van enkele plaatsen in 'The Westbank', zo is de oeroude stad Jericho verboden voor Israëlí. Als toerist kun je er wel komen, maar voor nu laten we deze tevens Bijbelse plek achter ons.

Naarmate het landschap van een groene oase verandert in een woestijnachtig gebied weten we dat de Dode Zee niet ver weg is. Onderweg zien we brede paden in het gebergte als gevolg van geulerosie dat is veroorzaakt door hevige regenval. Dit jaar kwamen nog elf schoolkinderen om door de hevige modderstromen die met een gigantisch kracht de berg afdenderen en zij werden verrast.

De Dode Zee was een leuke ervaring en je blijft daadwerkelijk drijven. Het is het diepste punt van de aarde op een continentale plaat, zo'n 400 meter diep.
Daarnaast is het een beetje een vies modderbad gevuld met heel zout water. Eenmaal in je ogen of in een open wondje doorsta je helse pijnen. Je lijf trekt zich zeker nog twee uur strak nadat je het water bent uitgegaan. Een duik in een zoetwaterbad was dan ook best lekker. Helaas horen we ook dat de Dode Zee wordt bedreigd door grote bedrijven die steeds vaker een beroep doen op de mineralen. Dit heeft grote gevolgen voor het gebied, zo daalt de bodem steeds vaker.
Al met al een top dag! Tot morgen!Okumaya devam et