Reismaatjes Namibië en Botswana

Vrijdag de 13e!

We starten rustig op en rijden rond 9:30 van de campsite af. Vanaf vandaag gaan we Botswana ontdekken! Het plan is dat we via het Chobe park naar onze volgende campsite rijden, ongeveer 100 km verderop.

Chobe park staat bekend als één van de grootste wildpark bestemmingen. Dit vanwege zijn enorme populatie olifanten. Er leven er hier ongeveer 70.000! Maar ook het formaat van de olifanten is anders. ‘They are big, really big’ zeggen de kenners. Met een gebied van 11.000m2 is Chobe ook direct het epicentrum voor het Botswaanse safari toerisme. Een deel van het park ligt aan de rivier en deze zullen wij vandaag grotendeels volgen. Meteen als we het park inrijden zien we dat dit de Afrikaanse droom is welke we kennen uit de brochures. Grote watervlakten vol weelderig riet, omzoomd door groene bomen en planten. Het levert onvergetelijke vergezichten op. We zien grote groepen badende olifanten en hippo’s in de glinsterende ochtendzon. De silhouetten van de dieren samen met de reflecties op het water, zorgen voor een sprookjesachtig geheel. De vele babyolifantjes, die tijdens het waden met hun slufjes de staart van hun moeder vasthouden, zijn erg aandoenlijk. Overal waar je kijkt zie je dieren, het stikt hier van het leven!

We zien verder buffels, vele soorten vogels, een varaan, krokodillen en een giraf. Wat ons ook erg aanspreekt is dat de paden veel avontuurlijker zijn, zonder 4x4 kun je hier niet komen. En zonder gps kun je hier eindeloos verdwalen. We rijden naar het water waar we de badderende hippo’s en de olifanten in één oogopslag kunnen zien. This is Afrika!

Na een poosje besluit één auto weer verder te rijden maar Ed, Miriam en Henny willen nog even het pad langs het water volgen om de grote groep olifanten in de verte beter te kunnen fotograferen. Als dit is gelukt keren ze de auto en willen ze terug rijden. Alleen staan er nu drie badderende olifanten voor hen, deze zouden ze toch zonder problemen moeten kunnen passeren? Daar denkt moeder olifant anders over! Ze begint flink te wapperen met haar oren en neemt een defensieve houding aan. Ok, ze wachten nog even. Nog geen seconde later zien ze schuin voor zich, vanuit het dichte struikgewas, nog vier olifanten richting het groepje lopen. Aha, de familie was nog niet compleet. Ze wachten geduldig tot de olifanten ontspannen met het water gaan spelen.

Tegelijk zien ze achter zich dat de grote groep olifanten klaar is met badderen en nu met zijn allen hun kant opkomen. Miriam en Henny vinden het nu wel erg spannend worden en krijgen het warmer en warmer. Ze zijn met heel veel, ze zijn zó groot maar vooral veel te dichtbij. Henny kijkt wat zenuwachtig om zich heen en ziet pal naast hun auto twee hele grote oren uit het struikgewas opdoemen. Nee, niet nog meer olifanten! Ze zitten klem en Henny krijg last van klotsende oksels. Dit is ook het moment dat wij in onze auto toch wel een benauwd stemmetje horen wat vraagt; "Paul wil je alsjeblieft terug komen, het is heel spannend hier!" Wij rijden terug en zien de auto van Ed, Henny en Miriam omringd door olifanten. Door iets op te trekken komt er beweging in de groep en loopt de olifant naast hun auto, samen met nog twee andere olifanten naar het groepje en ze beginnen eindelijk aan hun ochtendritueel. Ed waagt zijn kans en dit keer mogen ze gelukkig passeren. Pfff. Het duurt zeker nog 10 minuten voordat Henny en Miriam hun adrenaline weer op een normaal niveau hebben.

De hele verdere route genieten we van alle dieren om ons heen. Olifanten passeren te pas en te onpas en we ervaren nog een keer dat je zo maar tussen een familie kunt belanden. We zijn inmiddels zo vaak gestopt dat we in tijdnood komen. Paul heeft de track naar de uitgang in zijn gps staan alleen blijkt dit een pad die al een tijdje niet meer bereden is. Het gras wordt hoger en hoger en de zandweg steeds slechter. We rijden stapvoets en moeten nog 9 km. Wat doen we, doorrijden of omdraaien? Het gevoel voor avontuur wint en we rijden verder. Het pad is zo smal dat de takken links en rechts van ons, fanatiek handtekeningen op de lak aan het zetten zijn. Ondertussen tikt de tijd gestaag door. Hoe verder we rijden des te minder we er vertrouwen in hebben dat we op de grote weg uitkomen. We zijn inmiddels al over de helft en worden steeds nieuwsgieriger waar we straks tegenaan zullen rijden? Prikkeldraad, een verroest gesloten hek? De spanning stijgt in de auto’s, als je hier pech krijgt dan heb je wel een uitdaging. Na eindeloos hobbelen bereiken we het einde van het pad maar nog steeds zien we niks anders dan bosjes, takken en gras. En dan opeens, zonder waarschuwing, scheurt er een auto voor ons langs. Dit blijkt de asfaltweg te zijn, compleet onttrokken aan het zicht door al het groen. Geen bewaker, geen hek alleen een simpel bordje: No Entry. Geweldig! We draaien de weg op en vervolgen snel onze weg.

De laatste 12 km naar onze campsite is een smalle, mulle zandweg met aan weerszijden wederom hoge begroeiing. Het is tevens de verbindingsweg naar de Okavanga delta waardoor de tracks diep liggen. Het begint al schemerig te worden, we zijn aan de late kant. Botswana is één groot wildpark er is geen afrastering, de campsite is dus ook toegankelijk voor alle wild. Daarom is het belangrijk dat we geïnstalleerd zijn voor het donker wordt. Niet alleen dat je tent staat maar ook dat je vuur hebt gemaakt.

We zetten de auto’s op 4x4 plus low gear en geven gas. We zijn krap twee kilometer op weg als Paul, die voorop rijdt, wel erg diep weg zakt en vervolgens compleet vast komt te zitten. Oeps! Achter ons komt een kleine vrachtwagen aanrijden en we informeren hem dat de auto voor ons vast zit in het zand. De Botswaanse mannen bekijken de situatie en één van hen ziet het somber voor ons in. Ik hoor hem eens aan en zeg aan het einde: je maakt er wel een heel drama van! Hij kijkt mij ernstig aan en zegt: ‘Mem, I live in Afrika, my whole life is a drama’. 😂

Er wordt fanatiek gegraven, de sleepkabel wordt bevestigd maar er is geen beweging in te krijgen. We vragen of de mannen kunnen helpen en dat willen ze gelukkig wel. Nadat de eerste sleepkabel is gebroken, gebruiken ze die van hen ("this is the elefant!") en dan is het leed snel verholpen. Gelukkig, want hier temidden van het wild wil je niet een uur je auto uitgraven. Al helemaal niet in het donker. De rest van de zandweg is meer dan uitdagend maar we komen gelukkig niet meer vast te zitten. Precies 10 minuten voor zonsondergang arriveren we bij een klein paradijsje. In the middle of nowhere. We begrijpen van de gastvrouw dat één keer vastzitten heel netjes is, sommigen komen wel 6x vast te zitten. Deze info is goed voor ons zelfvertrouwen.

We lopen naar het panorama balkon en zien een waanzinnig stuk natuur met een grote waterpoel, vlak voor onze neus. We pakken snel wat drankjes en hebben de glazen nog niet vol of we worden getrakteerd op een bloedrode Afrikaanse zonsondergang. In de verte zien we een stofwolk ontstaan. Een grote groep buffels komt onze kant op om de dorst te lessen. Wat een kadootje! De hippo in het water trekt zich er niks van aan en blijft stil liggen. We maken, in het donker, ons kamp op en besluiten uit eten te gaan. De kok serveert in een rap tempo een drie gangen diner op het panorama balkon, terwijl wij ons vergapen aan een olifant die op zijn gemak zijn watervoorraad weer op peil brengt. Waanzinnig!!

Na het eten duiken we direct ons bed in. We realiseren ons dat alle dieren die we net gezien hebben, gewoon op het camp kunnen komen. Terwijl wij de tent dichtritsen horen we de hyena’s huilen en de buffels nog snuiven.

Een nachtelijk toiletbezoek is hier net even anders dan thuis. Je stelt het uit en als je echt moet dan ga je nooit alleen. Sweet dreams!Read more