Mooi gedicht van Pauline

De Roparun
Voor vele teamleden voelt de Roparun als een feest,
maar eigenlijk is het een afsluiting, van hoe het Roparun jaar is geweest.
Het hele jaar door halen we geld op voor onze zieke medemensen en hopen we wat bij te kunnen dragen, aan de patiënten wensen.
We lopen de run fysiek maar vooral met de gedachten,
kunnen we alsjeblieft met onze bijdragen, het leed wat verzachten?
We juichen en feesten met zijn allen bij de start,
maar zijn heel stil bij het moment wanneer de muziek ons opwacht.
De eerste muzieknoten van Vangelis klinken door de speakers,
daar staan we dan ineens arm in arm met teamkleding aan en nieuwe sneakers.
De rumoerigheid rondom de startboog valt stil,
iedereen is in gedachten waarom ik dit doe en waarom ik het wil.
Nadat de laatste muzieknoten van dit indrukwekkende nummer zijn geweest,
barsten de teams los in een luidkeels en rumoerig feest.
We hopen allemaal de finishlijn te bereiken door wilskracht en steun van elkaar.
Maar de kankerpatiënten hebben die eindstreep niet,
want zij weten niet wanneer en waar.
Dus ga straks over die lijn in Rotterdam met de gedachten aan de zieke medemens. Ik heb de run gelopen en het geld opgehaald voor menig laatste wens.
Ik kan goed rennen, fietsen of welke Roparun taak dan ook vervullen,
maar voor wie we de run lopen dat kunnen wij niet verhullen.
De patiënten die niet meer beter worden die hebben het pas zwaar en ik heb mijn steentje bijgedragen door geld op te halen,
voor hem en voor haar.
De Roparun is niet voor niets de run op het leven.
Wij verzachten de pijn om een deel van onze tijd te geven.
Door die tijd hebben wij als team veel geld opgehaald.
Daar mag je dan trots op zijn zodra je door dankbare mensen, familie en vrienden in Rotterdam wordt onthaald
Vergeet nooit waarom je deze run als team met elkaar gaat maken,
Hou voor jezelf diegene in je hoofd die je hart en ziel raken .
Alleen dan ga je met het juiste gevoel over de finishlijn en ben je dankbaar hoe gezond en fit we zelf zijn.En savoir plus