Laredo

Vandaag gelopen van Castro Urdiales naar Laredo, langs de kust. Dit was niet de officiële route maar wat korter, ongeveer 23 km. De route was de mooiste tot nog toe, maar ook de moeilijkste. Het was een bergpad met zeer stijle paden en eigenlijk ongeschikt, te gevaarlijk om alleen te lopen, maar de moeite, zie foto's.

Gisteren avond wilde we in Castro uit eten gaan om 19:00 en hebben een aantal restaurants bezocht waarvan het leek dat ze ook iets vegetarisch hadden. Keuken ging overal pas open om 20:00, omdat het een grotere plaats is en geen rekening houdt met pelgrims. Uiteindelijk zijn we in de supermarkt wat eten gaan halen en heeft Oliver pasta voor ons gekookt. Erg lekker.

Oliver (DE) loopt de camino al 15 jaar en doet af en toe werk als hospitalero (werken in een pelgrimsherberg). Tijdens het eten heb ik hem gevraagd naar zijn geloof. Hij is van jongs af aan zeer katholiek en deed vrijwilligerswerk etc voor de kerk tot zijn moeder zelfmoord pleegde een hij zijn geloof verloor. Aanvankelijk verdiende hij veel met en eigen bedrijf en deed alles wat God verboden had, maar het bedrijf ging op een gegeven moment failliet en hij kwam uiteindelijk op straat terecht. Honger dreef hem naar een kerk voor eten en de priester zei dat hij wat anders/meer nodig had dan eten en ze raakten in gesprek en hij hervond zijn geloof.
Na enige tijd in Nederland, Nijmegen, gewoond te hebben besloot hij de camino te gaan lopen vanuit Nijmegen en is nooit meer gestopt.

De volgende ochtend was ik een beetje bezorgd geen lunch te hebben omdat er geen panadería in de buurt was. Oliver gaf me een deel van zijn brood. Later onderweg binnen we toch een cafe/ panadería waar ik ontbeten heb een steeds meer pelgrims binnenstromende, ook Oliver en Reetta.

Ik heb het gesprek met Oliver nog even doorgezet en gevraagd naar hoe hij zijn geloof beleefd. Hij zei dat hij vaak bidt op een dag en goed vraagt wat hij nodig heeft een dat dan ook krijgt.

Hij heeft heel weinig geld een slaapt vaak buiten. Gisteravond vroeg hij aan onze hospitalero of hij mocht blijven en aangezien de de hospitalero een ambtenaar was van de stad en de donaties ook naar de stad gaan vond hij het prima, dus kon hij douchen en slapen.

Maar goed terug naar het gesprek, ik vroeg hem of zijn geloof ook niet te maken heeft met geven en niet alleen vragen wat je nodig hebt, waarop hij zei dat het dat idd ook mee te maken heeft en hij vaak kookt voor pelgrims en zijn verhaal vertelt.

Vanavond was er om 18:00 vespers in de kerk van het nonnenklooster waar we verblijven. Het was zeer ontroerend, vier nonnen en een gitaar die liedjes speelde, afgewisseld met gezongen gebeden. Er waren ongeveer 10 mensen en het is een hele grote kerk. Om 18:30, na de vespers was er rozenkrans bidden voor een half uur en ben na 10 minuten even naar buiten gegaan. De (korte) mis begon om 19:00, gevolgd door de zegening van de pelgrims. We moesten allemaal voor in de kerk komen en een non las een tekst voor. Omdat ze niet erg goed Engels sprak mocht Sandrine de tekst voor de zegening uitspreken, waarna de nonnen ons een voor een zegende met haar handen op ons hoofd. Voor mij was het allemaal eg ontroerend.
Uiteindelijk las Sandrine ook nog een tekst voor met een oproep om te hospitaleren in het klooster als vrijwilliger. Wat wel grappig was...Read more