Rain Rain Rain

Het zou nat worden. En dat werd het ook. Dus hebben we ons overgegeven aan de weergoden en ons volledig in plastic verpakt op onze laatste dag op Jazzfest gestort.
Maar wat er ook zou gebeuren....we wilden Bonnie Raitt 1 keer in New Orleans zien.

De ochtend begonnen met een zondagoctenddienst in de gospeltent. 4 te oude en te dikke dames in kanariegele jurken met de veren van Pino leidde ons langs hoopvolle boodschappen. Hun kapsel zaten zo strak op het hoofd dat het leek alsof ze met behangplaksel waren vastgeplak."He's comin, be prepared", gaf Audrey Furgeson ons mee. En klinken als een klok.

Aaron Neville, de grote beer met het kleine stemmetje, raakt zoals altijd de gevoelige snaar door te starten met Mississippi tries to flash us away . Daar leek het inderdaad wel op met het water tot onze enkels.

Marcia Ball ramde lekkere blues weg op haar piano en zette de overvolle Bluestent op z'n kop.

In de stromende regen kwamen een dozijn artiesten een tribute brengen aan de onlangs overleden pianist/componist/zanger/producer/kind van New Orleans, AllenToussaint. Allen speelde tientalle edities als vaste gast op het festival. Zijn geest hing (net als die van Prince) over het hele festival. Iedereen was er, Bonnie Raitt, Aaron Neville, Dr John, etc. Allemaal begeleidt door de originele band van Allen om een mooi eerbetoon te brengen aan Allen.

Steve Riley en Wayne Toups geven nog een lekkere set zydeko weg op het Fais do do podium, voor een groepje fanatieke parapludragers.

En dan is het tijd voor Bonnie Raitt. Een vol veld met regenkleding en paraplu's verwelkomt Raitt met een enorm applaus. Wij zijn inmiddels doorweekt. Maar Bonnie geeft een geweldige set weg. Heerlijk slide ze over haar gitaar. Ze is duidelijk "thuis" in the Big Easy. Om één of andere reden ga ik vanzelf huilen als Miss Raitt een ballad in zet.

Als ze dan ook nog haar akoestiche gitaar pakt en begeleidt door de klarinetist en trompetist van The California Honeydrops van Woman be wise (Women be wise, keep your mouth shut, don't advertise your man) start en er uit de hemel een ongelofelijke klap bilksem op het terrein valt, gaat het publiek helemaal uit z'n dak.

Het meest ontroerende moment is nog wel dat aan de zijkant van het podium dr. John gekleed in een poncho toekijkt hoe Bonnie haar set voltooit. Wanneer ze het podium afloopt komt hij naar haar toe gewaggelt en kuste haar vol op de mond. Bonnie is er duidelijk door aangedaan.

We zijn koud en nat, maar blij dat we Bonnie hebben gezien. Terwijl we nog een paar flarden van Neil Young meekrijgen rijden we huiswaarts. In de deuropening van ons witte houten huisje horen we Trombone Shorty het festival geheel volgens traditie afsluiten met Hurricane Season. Hey!!!

Het was een nat Jazzfest, maar nog steeds een stad en festival naar m'n hart. We komen terug!!Read more