Reset search
USA 2007, Washinton DCUSA 2007, Washinton DC
SatelliteEdit route
Van Washington tot the great Smokey Mountains....en terug Read more
  • 23footprints
  • 1countries
  • 29days
  • 112photos
  • 0videos
  • 1.8kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 12

    Ocanaluftee!

    May 14, 2007 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    De Great Smokies meets the Cherokee.
    Alles staat hier in het teken van de Indianen (eastern band of Cherokee Indians) en de Great Smoky Mountains. Iets anders is er niet...of toch?
    De ochtend hebben we een behoorlijk zware wandeling gedaan van circa 3,5 uur. Robbie heeft zich kranig geweerd en een groot deel zelf kunnen lopen. Na ons wat opgefrist te hebben in de SRV-wagen, zijn we Cherokee ingereden voor een lunch. In een keten (want dat is alles wat er is) genaamd BIG BOY hebben we een echte snackbar-sandwich naar binnen gewerkt. Gelukkig was de salad-bar voor kids onder de 5 jaar gratis, dus heeft Robbie zich tegoed gedaan aan olijven, tomaten en cheddarkaas.
    Alles wat wij aan beelden en plaatjes hebben over indianen, venten ze hier uit: Tipi’s, bijlen, tooien, strijddansen, totumpalen, etc. Alles zo “tacky” als het maar kan. De ene nep-souvenirwinkel na de andere...een beetje mistroostig allemaal. Zeker nadat we in het Oconaluftee village een rondleiding hadden gehad over het harde werkelijke leven van de Cherokees rond 1800 (geen enkele tipi, of totumpaal te zien). Oconaluftee village is een soort openluchtmuseum waarbij allerhande “oude ambachten” door indianen worden gedemonstreerd en uitgelegd. Zelfs Robbie vond het interessant en kon ‘s avonds nog feilloos vertellen wat ze allemaal gezien en gehoord had. Ze vond vooral het ziekenhuis (de stoomhut) en de maskers bijzonder.

    We kregen ook uitleg over het systeem van Tribes en de volmaakte democratie binnen de Tribes. Er waren constant volksvergaderingen waarbij iedereen zeggenschap had, mannen, kinderen en vrouwen. Vrouwen hadden zelfs in de rechtspraak iets meer te vertellen, want het tribunaal van elke stam bestond geheel uit vrouwen. Mannen mochten ook niet zelf een vrouw uitzoeken, maar moesten een vrouw nemen uit een andere Tribe. De kinderen kregen de naam van de vrouw en het gezin wordt opgenomen in de Tribe van de vrouw. De man wordt zijn eigen Tribe uitgezet.

    Maar inmiddels hebben zij zich ook aangepast aan het Amerikaanse systeem. Dus nu zie je, vanwege komende verkiezingen, overal bordjes hangen met teksten als “vote for Chief Hicks”

    Wel grappig was dat wij op de parkeerplaats van “Food Lion” (de plaatselijke C1000) een Indiaan in volle klederdracht achter een winkelwagentje zagen lopen.

    En vanavond hebben we een lekker “roasted chicken” and “mashed papatoes” gegeten. Alles vers uit onze microwave.

    En....we hebben de duistere kant van de USA gezien. Iemand heeft ons tafelkleed, onze 3 campingstoeltjes en de bal van Robbie gejat. Een medewerker van de camping heeft vervolgens zijn eigen stoelen bij ons neergezet. We mogen ze zolang lenen.

    Wel grappig is dat hier overal zoveel bejaarde werken op campings en bij toeristische info-punten. Vandaag hoorde we het verhaal van een van de dames van de receptie van de camping. Ze zal rond de 65 jaar oud zijn. 5 jaar geleden is haar man met pensioen gegaan. Ze wonen in Mississippi. Na zijn pensioen hebben ze een grote camper gekocht en nu werken ze elke zomer op verschillende campings van de KOA. Ze wonen dan in hun camper, krijgen gratis staplaats en een salaris. Deels om de hitte van Mississippi in de zomer te ontvluchten, deels om een centje boven op hun pensioen te verdienen en deels om veel van hun eigen land te kunnen zien, op heel mooie plekjes. Dus onze regering kan afzien van bejaardenbelasting. Ik zeg: alle bejaarden een SRV- wagen en in de zomer op naar de Veluwe, Biesbos, Wadden, de Peel en de Vaalse berg.

    Oh ja en voor morgen.......prettige kerstfeest (?)    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 13

    Ho ho ho!

    May 15, 2007 in the United States ⋅ ☀️ 23 °C

    Ja, het land van de extremen! Midden in het Cherokee- reservaat, omgeven door eeuwenoude natuur en cultuur, kun je midden in de zomer de Kerstman ontmoeten. In een
    Winterpark met “winterwonderland” en “Rudolph the rednose reindeer” uit de speakers en het personeel verkleed als elfjes. Dit terwijl wij in onze korte broek met het zweet op het
    voorhoofd langs de attracties lopen.
    Belachelijker kan niet.....en daarom is het ook wel weer lachen. Maar Robbie heeft mooi een
    certificaat (en een zuurstok) van de Kerstman gekregen als bewijs. En de belofte dat zij op
    “Christmas eve” iets cadeau krijgt met Dora er op.
    Ja, zo kan ik ook iets beloven. Maar Robbie heeft zich uitstekend vermaakt en wilde elke keer weer in “the Rudi Coaster”.

    Tussen de middag hebben we een heerlijke “Pancake” gegeten in een authentiek
    Amerikaans restaurantje. Zo een met meubilair van 10-tallen jaren oud, schrootjes aan de muur, tegels met grappig bedoelde spreuken aan de wand (“burrie me in the Walmart, then my wife will visit me” = begraaf me in de V&D, dan komt me vrouw nog eens op bezoek), half vergane zout en peperstelletjes, serveerster met een iets te strakke taille-spijkerbroek, geplastificeerde menukaart annex placemat, de kok met een afgesleten spijkerbroek, baseball pet op en een vieze theedoek uit z’n kontzak, bestek in een servetje gewikkeld. Maar een heerlijke pancake gevuld met verschillende noten.

    En....we hebben onze eerste wilde beer ontmoet. Niet in het Bos, maar aan het rand van de stad.

    In de middag hebben we lekker gezwommen in het zwembadje van de camping.\

    Morgen gaan we (ter compensatie voor het verschrikkelijke “Santa”-land) kamperen hoog in de Smokies. Op een camping zonder enige voorziening, ver weg in het bos, op de toppen van de bergen......wel zo sfeervol.    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 15

    Goodbye Smokies!

    May 17, 2007 in the United States ⋅ ☀️ 20 °C

    Wij zouden het hoogste punt van de Smokies wel eens even bestijgen. Aangekomen op de
    Clinfmans-dome bleek maar weer eens waarom de Smokies de Smokies heten. Op 2000 meter hoogte kon je werkelijk geen hand voor ogen meer zien. Een grote mistwolk hing om de Dome heen. Zo erg dat je elkaar bij het wandelen nog kwijt zou raken. Na 20 minuten gewacht te hebben of de mist zou optrekken, hebben we maar besloten de wandeling te laten voor wat het is en af te dalen naar het stadje Gatlinburg. Daar bleek weer eens waarom een SRV-wagen buiten de natuur een onding is. Geen enkele parkeerplaats wilde ons hebben (en ik heb mijn eerste paaltje geraakt). Uiteindelijk iets buiten de stad een plekje gevonden en het dorpje door gewandeld. Gatlinburg is op het eerste gezicht wel een aardig bergdorpje, maar eenmaal dichterbij blijkt het meer een soort Disneyland voor volwassenen. Veel flauwekulmusea van Ripley (Haunting house, earthquake, Hollywood cars) en veel keten-restaurants. Maar dankzij Erica’s geheugen wisten wij toch weer het enige fatsoenlijke visrestaurant van het dorp te vinden. Daar met een Chefs-Fish-platter geluncht en terug gereden de Smokies in om onze berg-camping op te zoeken. Daar hebben we vervolgens nog wel een leuke wandeling gemaakt, maar bij terugkomst kregen we een flinke bui regen op ons hoofd. En het bleef regen tot laat in de avond. Ach arme tenters om ons heen.....dan is een camper toch wel weer lekker.

    Vandaag zijn we vroeg vertrokken richting Charlotte. Een mooie groen rit dwars door het Amerikaanse landschap. Veel wilde kalkoenen gezien in het bos, Buffalo’s in de weides en geluncht bij “the Waffle house”. Wel leuk want de plaatselijk clientele en de bediening was zeer verbaasd over toeristische interesse in hun dorp (wat slechts honger was) en vroeg honderd uit over: de prijs van de camper, waar we geweest waren, welke taal er in Nederland gesproken wordt, of het moeilijk is zo goed engels te leren, wat we nog meer gingen doen.....)

    Robbie is wild van opwinding. We staan nu op een camping naast een groot pretpark. En in dat pretpark wonen Dora, Boots en Spongebob. We krijgen maar niet uitgelegd dat morgen niet vandaag is....en waarom het vandaag geen morgen is.

    Dus morgen (of vandaag?)...kidsfun in Carowinds (zo heet het hier)    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 16

    North & South

    May 18, 2007 in the United States ⋅ ☀️ 17 °C

    North & South Carolina in 1 dag...het kan in Carowinds. Het licht precies op de grens van Nort en South, dus je kunt gedurende de dag de grens telkens oversteken.
    Vanmorgen om 9 uur strak waren wij binnen in deze enorme kermis (achtbanen, draaimolens, schiettenten, racebanen, etc, etc). En vanavond om 6 uur kwamen we er uit. En Robbie is aan een stuk in touw geweest.
    We zijn begonnen met een heuse achtbaan (waarin we gelijk bleven hangen door een technische storing). We hebben alle zweefmolens, waterbanen, luchtballonnen, draaimolens en attracties gehad en nog was het Robbie niet genoeg. En het hoogtepunt: Robbie had een echte “meet & greet” met haar heldin Dora the explorer (volgens Robbie warne ze niet echt want het huidje van Dora voelde zo zacht).

    Er was ook van alles te winnen. En Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als dat ook niet weer groot en veel was. Zo liepen diverse mensen met manshoge knuffels van scooby-Doo rond, liep aan het einde van de dag wel een kwart van de bezoekers dribbelend met een gewonnen basketbal door het park (echt iedereen kan hier dribbelen, praten, lachen, wandelen en gek doen tegelijk) en had iedereen zijn armen vol met gewonnen knuffels, petten en andere fijne rotzooi. Uiteraard heeft Robbie ook dingen gewonnen, zoals een knuffelslang en een knuffelvis.

    En als afsluiter van de dag wilde Robbie (voor de vierde keer) nog een keer in de grote achtbaan.....verslaafd dus.
    En....Robbie en Erica hebben allebei een prachtige Cowboyhoed gekocht.

    Een dagje amusement.......dus voor de afwisseling gaan we morgen richting Surfcity, een afgelegen plaatsje aan de kust waar het heerlijk rustig schijnt te zijn.    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 18

    Srfin Surfin Surfcity

    May 20, 2007 in the United States ⋅ 🌙 22 °C

    Vandaag een lange ruk van Charlotte naar Surfcity gemaakt (200 mijl). Dwars door het Amerika van alledag. Grotendeels zonder snelwegen en dus over plaatselijke weggetjes door nietszeggende dorpjes. En dan zie je wat het echte Amerika is op een zaterdag:

    - Uiteraard de garagesale/yardsale: Op allerlei plekken hebben mensen hun overtollige waar in de tuin gelegd en bieden het te koop aan. Een soort koninginnendag-markt in je eigen tuin.
    - Carwash: Dames staan langs de weg met grote stukken karton met daarop geschilderd “Carwash”. Uiteraard met de bedoeling dat ze voor een habbekrats de auto wassen. We hebben maar niet gevraagd wat het kost om een SRV-wagen te wassen
    - Car-sale: Hoewel je soms door schier oneindig landschap rijdt en er af en toe iets van bewoning lijkt (een paar omgebouwde sta-caravans, een Antebellum villa, een paar bungalowtjes) heeft een klein dorp dan ineens een flink aantal tweedehandsautohandels met elk een grote parkeerplaats met honderden tweedehands auto’s, trucks, campers en grasmaaiers. Uiteraard alles uitbundig versierd met vlaggen en rood-wit-blauwe glimmende slingers (en ongetwijfeld een slikkie verkoper, met vies hemd met puntkraag, vet haar, mondgeur, van opzij gekamt nattig haar, iets hoog-water-pantalon, pens, witte sportsokken, colbert met glimmende ellebogen en een peuk...maar dat fantaseer ik er bij).
    - Pre-loved house: oftewel tweedehands huis te koop. Dan staan er op een veldje enkele tientallen volledige opgebouwde houten huizen. Die zijn dan van hun oorspronkelijke plek afgehaald en staan nu te wachten op een nieuwe eigenaar. Geeft het woord huizenmarkt gelijk weer een nieuwe betekenis.
    - de meest vreemde ondernemingen: fabriek voor grote stenen dieren (giraffes, herten, beren, struisvogels, zebra’s), kaarsenfabriek, fabriek voor toupetten, lieveheersbeestjes kwekerij, kappers voor military-haircuts.
    - Commercial strips: in groter plaatsen is aan de ingang van het stadje een bijjna eindeloze strip van lelijke handel in van alles. Maar toch voornamelijk: Wendy’s, BurgerKing, Holiday-Inn, Macdonalds, Wafflehouse, House of Omlettes, Tacobell, Dollargrand, BP, all-you-can-eat-chinese, sleezy motels, Foodlion, Subway, Walmart, Donutshop, Dairy Queen, Piggly Wiggly, Hardy’s, Ardy’s, iHop, Applebee’s, Sears, JC Peny, Bestbuy, Shell, Kentuky-fried chicken, Motel6, Pappa luigi’s, Pizzahut, etc, etc. En dat is geen verzameling van allerlei zaken gedurende 200 mijl, maar een opsomming van wat er op 1 enkele strip te vinden is.

    We hebben nog wel een lange tussensop gemaakt in Wilmington. Een mooi zuidelijk stadje met een prachtige houten havenboulevard, veel winkeltjes in oude industriepanden, veel cafe’s en restaurantjes en mooi North-South-huizen (je kent ze wel, houten huizen met een puntdak, in zachte kleuren geschilderd met aan de voorkant zo’n porch met een schommelbank en in de tuin een grote hangende boom).

    Nu zitten we in Surf City. Of althans, daar vlak bij. ‘T is niet de mooiste camping waarop we staan (niet meer dan een veld met campers), maar het strand ligt op nog geen 50 meter van onze camper. Een prachtig strand, de zee is al lauw, miljoenen schelpen en je kunt eindeloos ver kijken, zowel over de stranden als over het water. En in de duinen staan echt jaloersmakende houten huizen. Hoog op palen gebouwd, zodat er maximaal uitzicht is over de Oceaan.

    We staan met onze campers wel een beetje dicht bij de enige weg van het eiland. Dus tot nu toe voelt het nog niet heel erg rustig. Maar dat kan de zaterdagavond-drukte zijn.

    En Robbie wil maar 1 ding......de zee in en zandkastelen bouwen. Vanmiddag is ze met broek en al de zee ingerend, zo mooi vond ze het.
    Dus morgen gaan we STRAND doen.    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 20

    Come to my island

    May 22, 2007 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

    We doen aan een soort van eilandhoppen.
    Voor de kust van Oost Amerika liggen enkele honderden kilometers eilanden. Het zijn een beetje waddeneiland-achtige stroken land, van maximaal een kilometer breed en verschillend van lengte. Sommige eilanden kun je per brug bereiken, andere alleen per boot. Gisteren zaten we nog in Surfcity, nu zijn we verhuisd naar Emerald Isle.
    Het was een relatief korte rit en volgens onze kaart kon dat dwars door een mooi moerasgebied. Maar dat bleek een militair oefenterrein. Dus daar waren wij per ongeluk opgereden en werden dus netjes verzocht om te keren. Dertig mijl verderop nam ik de verkeerde afslag en zaten we opnieuw op dat oefenterrein. Dus mochten we weer omkeren.

    Overigens wordt hier wel duidelijk hoe hard de oorlog in Irak ingrijpt in de samenleving. Blijkbaar komen veel jongens en meisjes van de oorlog terug via deze militaire basis. De weg rondom de basis was werkelijk bezaaid met spandoeken aan hekken en bomen met daarop hartenkreten van ouders en geliefden aan de manschappen die terugkeren uit Irak. Aan de toon van de spandoeken en de enorme aantallen kun je zien dat het er nogal inhakt. Al blijven de Amerikanen sterk verdeeld over de oorlog gezien de vele pro- en anti-Irak-oorlogstickers op auto’s.

    Ermerald Isle is een aangenaam eiland. Met zowaar een fietsenmaker en een fietspad. 1 + 1 = 2 voor een echte Nederlander, dus fiets gehuurd en trappen maar. De fietsenmaker was zeer vereerd dat hij nog eens een fiets verhuurt aan een Nederlander (vervolgens ging hij uitleggen hoe ik Robbie het beste op een kinderstoeltje kon zetten zonder om te vallen). Hij wist wel dat wij zeer goede waterkeringbouwers waren. Op de Amerikaanse TV was een documentaire geweest over de wijze waarop wij dijken bouwen. Dit werd vergeleken met hoe de dijken er in Louisiana hadden uitgezien. Het was hem volslagen duidelijk hoe de ramp in New Orleans had kunnen gebeuren. De dijken in New Orleans waren gebouwd door dronken bouwers voor “the lowest price”

    Emerald Isle staat vol met prachtige strandhuizen.....op de volgende huizen hebben we maar vast een optie genomen:    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 22

    On the road again

    May 24, 2007 in the United States ⋅ 🌙 21 °C

    Gisteren lekker gespeeld, gezwommen, gevoetbald en gestoeid op het strand en lekker over het eiland gefietst. Robbie was zo moe van het ochtendje strand dat ze ‘s middags achter op de fiets in slaap viel. Dat was wel een grappig gezicht omdat ze vanwege haar helm een beetje een zwaar hoofd had.

    Vanochtend hebben we eerst uitgebreid op het strand gelegen en gezwommen en zijn rond het middaguur van de camping vertrokken. Bij het inpakken van de auto brak ik een sleutel af van de kofferbakken. Dus een deel van de dag zijn we druk geweest met het zoeken naar een sleutelboer die ons vervangende sleutels kon geven. Die hebben we niet gevonden, maar wel een Camperverkoper die wist hoe het ook los kon. Dus die heeft gezorgd dat alle bakken weer open kunnen.

    In de middag hebben we heerlijk vis gegeten in de haven van Moreheadcity. Grote schotels vis (ik had 12 oesters, blauwvis en verse garnalen met gebakken snijbonen en zoete aardappel, Erica had verse krab-cakes met clamchowder = amerikaanse romige vissoep, en Robbie een groot stuk visfilet met rijst en appelmoes). Robbie heeft gegeten als een bootwerker. Ze wil graag engels leren en wilde zelf haar drinken bestellen (applejuice).

    Tegenover onze parkeerplaats voor de camper zagen we een bord met daarop geschilderd “homemade cheesecake”. Dat konden we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Eenmaal binnen bleek het weer zo’n typisch “gezellig” kneuterig zaakje zoals je die hier nog veel hebt. Het waren twee zussen die hun huiskamer hadden verbouwd tot een klein thee-huisje met bij elkaar verzamelde meubeltjes en tuttige snuisterijen. Elke ochtend bakte ze gezamenlijk de heerlijkste soorten cheesecake en ander gebak en verkopen dat aan “de lokalen”. Je krijgt het op een plastic bordje met een enorme aardbei er boven op. Een beker koffie erbij en smullen maar. De Zuster wilde graag weten hoe wij Nederlanders aankeken tegen Bush. En nee, ik moest vooral geen blad voor de mond nemen. Ik heb dus uitgelegd dat wij het niet zo op Bush hebben, zeker sinds hij de oorlog is ingegaan. Ze waren het helemaal met ons eens. Bush was een NONO en zijn vrouw een “wet rag” (natte dweil). En Bush “had no way out in Iraq”.
    Oh ja en ze kende ook nog een Nederlander, die had in het dorp een restaurantje. Ze ging hem gelijk bellen. 5 minuten later stond hij in het zaakje. Hij was 4 jaar geleden naar dit stadje gekomen met zijn vrouw om een restaurant te beginnen. Zijn vrouw is Amerikaanse. Hij had het wel goed naar zijn zin, maar de winters waren wel erg rustig in het gat waar hij woonde. Maar wel lekker dicht bij het strand, de zee en veel mooie natuurgebieden. Zij dochter van 7 spreekt, schrijft en leest nog goed Nederlands, ondanks dat zij al het grootste deel van haar leven in de States woont.

    Uiteindelijk hebben we een groot deel van de taart in een doosje (doggybag) meegenomen. De hoeveelheden waren weer eens enorm. Robbie wilde perse zelf om een doggybag gaan vragen. Dus na een paar keer oefenen: “do you have a doggybag?” is ze zelf naar een van de zusters toegestapt om het te gaan vragen.

    Daarna zijn we verder gereden richting het Noorden en staan nu op een boscamping aan de oever van de Neuse-river. Ik had er nooit van gehoord, maar hij is ongelooflijk groot en breed. Vanaf het strandje aan de oever kun je met moeite de overkant zien.
    Morgen rijden we verder naar het Noorden, zodat we een beetje bijtijds in de richting van Washington zijn, waar we zaterdag onze camper moeten inleveren.    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 23

    Pocahontas, where are you?

    May 25, 2007 in the United States ⋅ ☀️ 26 °C

    Vandaag een lange rit gemaakt van Neuse river park naar de hoofdstad van Virginia, Richmond. De reis was prettig, mooi weer, rustige wegen (en oh wat heerlijk rustige medeweggebruikers) en het landschap was grotendeels aangenaam bos en moeras. Nu staan we in Pocahontas State Forest. Een mooie camping vlak bij Richmond met veel dingen te doen (wandelen, varen, zwemmen, spelen, MTB). Of Pocahontas hier ooit echt is geweest is niet helemaal duidelijk, maar Robbie vond het wel stoer om in het park te staan van Pocahontas. Gelukkig heeft ze niet meer gevraagd waar dan de “resten” van Pocahontas zijn, want onderweg fantaseerde ze nog even dat het huisje van Pocahontas hier wel zou staan.....

    We mochten hier vandaag nog wel staan en het is nu erg rustig. Maar morgen breekt hier de toeristen hell los. Er is niet 1 plekje meer vrij. Dit weekeinde is het namelijk memorialday-weekend (een soort 4 en 5 mei in 1). En dan hebben alle Amerikanen een extra dagje vrij. Dus trekt iedereen massaal de bossen in bepakt en bezakt met bijl, tent, colemankoeler, vliegentent, openhaardhout, wandelschoenen, kookstellen, kano’s, zaklampen, wandelbroeken, opklapstoeltjes, hangmatten, opbergboxen, vishengels, en alle andere attributen die te koop zijn bij de Walmart onder het kopje “outdoor”. Want wat kamperen betreft is het voor Amerikanen alles of niets.

    Dus of wij op onze laatste nacht in de Camper nog een fatsoenlijk plekje zullen vinden is nog maar de vraag.

    Voor de zekerheid hebben we vanavond nog maar even gedaan wat elke Amerikaan doet op de camping:

    1. zo snel mogelijk het kampvuur aan
    2. Marshmellows aan een stokje rijgen
    3. ze boven het vuur houden tot ze goud bruin zijn
    4. smullen maar

    En morgen maar zien waar we terecht komen    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 23

    There was a War

    May 25, 2007 in the United States ⋅ ☀️ 25 °C

    Vandaag een kort ritje gemaakt tot aan Fredericksburg. ‘T was even spannend of we een camping zouden vinden, want het is memorialday-weekend (“happy memorialdayweekend sir”). Maar de tweede camping had gelukkig plek. Wel zeer krap, de camper paste krap tussen de bomen (toch nog weer een boompje geramd, nu met de bovenkant). In Fredericksburg is duidelijk dat alles draait om The Civil War. Er zijn allerlei herdenkingsstenen, battlefields en andere herinneringen aan hun grootste oorlog op eigen grond. Fredericksburg is een aangenaam “engels” stadje met veel rommelwinkeltjes (Antiek.....binnen Amerikaanse normen). Maar het is er aangenaam wandelen met een echt “Europees” stadscentrum en veel leuke pandjes. En......ze hebben een goede kapper. Ik heb m’n kuif even laten bijwerken door een Amerikaanse kapster. Ze wilde graag weten of mijn Father in law still love to dress hair....if we wil get more childeren...oh yeah...they are a gift of god.......oh she says “papa”, ain’t that cute.....bladibladiebla.

    Ondertussen stijgt de temperatuur steeds verder en inmiddels boven de 30 graden....dus very sweaty....    Read more

    See translation
  • TravelerUSA 2007, Washinton DC
    Day 24

    Capital of the free world

    May 26, 2007 in the United States ⋅ ⛅ 28 °C

    We zijn in Washington DC....de capitol of the free world en democracy...vinden ze hier. De camper is ingeleverd. We moesten wel even wachten op een taxi, maar toen die uiteindelijk kwam, waren we binnen 30 minuten in het hartje van DE hoofdstad van de wereld. En de eerste indruk is uitsluitend goed:
    - ons hotel is hartstikke leuk. Een soort klein appartementje, met een bed, luie stoelen, bank, kantoortje, keukentje
    - we wonen tijdelijk “three blocks away” van “The Whitehouse”. We mogen George W dus wel buurman noemen.
    In de wijk waarin we zitten, wonen ook alle ex-presidenten en ministers ...tenminste ze hebben daar een huisje.....dus wie weet of we Bill nog ontmoeten
    - toen we het centrum binnen reden zagen we eerst 10 Harleys, toen 100, toen 1000, toen 10.000, toen wellicht 100.000. En volgens de taxichauffeur zullen we er morgen rond 1 miljoen zien. Echt een waanzinnig gezicht, al die prachtmotoren en hun berijders. Morgen is er een grote Harley Davidson-parade door de stad, met duizenden Harley’s, voorzien van vlaggen, rijkelijk versierde berijders met alle toeters en bellen. Maar het zet wel gelijk de sfeer van de stad.
    - ons hotel zit om de hoek van het wijkje Georgetown. Alsof je in Londen bent, zo gezellig. Allemaal leuke winkels, cafe’s, kunstverkopers, terrasjes. Echt een gezellige stad dus. Niet iets wat je direct verwacht bij het horen van “Washington DC”. We hebben al een flink stuk gelopen......maar de temperatuur.....loopt alleen maar verder op......

    Een nabrandertje: ‘t is nu bijna 23.00 uur en ik kom net terug van een avondwandeling over de Mall. De Mall is het enorm grote park van Washington, waaraan alle belangrijke gebouwen en musea liggen. Tevens is het een groot herdenkings, vierings, overdenkings, mediterings, ontmoetings park, vol monumenten ter herinnering aan iedereen en alles die zich hard heeft gemaakt voor vrijheid en gevochten heeft tegen onderdrukking. Of het nu gaat om de tweede wereld oorlog, Holocaust, Martin Luther King, JFK, Vietnam-veteranen. Alles wordt hier gevierd, aanbeden en herdacht.

    ‘T was ook een beetje een vreemde wandeling door het park.
    De lucht is nog steeds bloedheet en de hemel helder. In het park rollen gehandicapte oorlogsveteranen hun rolstoelen voort (“it’s my first time in Washington”), Harley Bikers hangen op hun motoren, groepjes scholieren kwebbelen en giechelen, trotse Amerikaanse gezinnen wijzen ontroerd naar het witte huis, jonge eendjes zwemmen in het reflectie-meer, treurende oorlogsveteranen staan voor de gedenkstenen, groepjes druk wijzende moslims maken elkaar duidelijk wat waar is, grote Indiaase families slenteren al etend voort, picknickende groepjes meisjes liggen op hun kleedje in het gras, op een bankje zitten vier zwaar gedecoreerde veteranen uit de tweede wereld oorlog, mensen lopen bezweet met ipod te joggen, fietsende stelletjes rijden zowat een hondje om, politie rijdt rond op mountain-bikes, vaders raken met 1 hand de enorm obelisk aan en overal maken mensen foto’s van elkaar en van de plek. In de lucht hangt een apache helikopter, vliegtuigen voor washington-airport vliegen laag over, rond de straten wordt je de adem ontnomen door de uitlaatgassen van de honderden Harleys, het geluid van ziekenwagensirenes en motoren lijkt constant aanwezig, de honderden flitslampjes bij het Arbaham-Lincoln-memorial ontnemen bijna het zicht.
    ‘T is gek maar op een of andere manier voelt dit ook als een speciale plek. Natuurlijk het is vals, groots, opportuun, grotesk, ongenuanceerd, partiotistisch, propagandistisch en kitsch. Maar op een of andere manier lijkt het wel of mensen op deze plek aanvoelen dat vrijheid niet helemaal van zelf komt en dat je daar soms voor moet vechten. En dat je het moet vieren. Wellicht hebben Amerikanen dat iets beter door dan wij Hollanders. Gek eigenlijk als je bedenkt dat historisch gezien Amerikanen nooit hebben hoeven vechten voor hun hachje......

    En nergens heb je het gevoel dat je op je hoede moet zijn, dat je risico loopt of dat het gevaarlijk zou zijn om in je eentje ‘s avonds laat door het park te lopen.

    Ik wou maar zeggen, het park pakt je toch een beetje..........    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English