De dag waar geen einde aan kwam

Sochtends om 10 uur waren we eindelijk weer beneden. Man o man, de terugweg was slopend. Trillende bovenbenen en knikkende knieën. Er leek geen einde aan te komen. In het begin konden we er nog om lachen, maar na 2 uur waren we er echt klaar mee.
Eenmaal bij de guesthouse ploften we neer op de grond en konden we niet meer lopen ;) uitgeput deden we een kort dutje en namen we een douche, waarna we om 12 uur weer door gingen. Helemaal naar de zuidkust. Met het openbaar vervoer. Bus naar hatton. Bus naar kaduwela. Bus naar matara. Tuk tuk naar weligama. Om 22 uur hadden we onze bestemming bereikt. En hoe. Jemig wat een dag. We dachten we kunnne mooi lekker slapen, maar nee, vergeet het maar. De bus reed als een gek de berg af. Het was een flinke slingerweg dus bij elke bocht werden we van links naar rechts geschud. Vier uur lang. Onderweg zagen we ook nog twee ongelukken, dus dat was ook niet bepaald rustgevend... gelukkig was de laatste bus een luxe bus met airco die over de snelweg ging, dus konden we toch nog anderhalf uur slapen.Read more