Magali Tinck

Alvast een toelichting voor de mama's en moekes: we zijn enorm voorzichtig, nemen onze tijd en kunnen er toch al eens goed mee lachen hoe het weer hier nu is. Bijkomend is het ergste normaal voorbij. Vanaf hier zijn de wegen groen (dus vrij) of blauw (glad).

Dat gezegd zijnde: de weg naar Akureyri bracht ons naar Varmahliđ. Wat.was.dat.
De 'touring mobilis' van IJsland houdt de weersomstandigheden en wegcondities zeer nauwgezet bij. Dus toen er een witte lijn stond op onze weg (betekent 'sneeuw') kunnen we nu zeggen dat dat accuraat was.
De zichtbaarheid werd echter niet meegedeeld. Deze was geregeld beperkt tot onze motorkap wegens een enorme sneeuwstorm. We reden telkens paaltje tot paaltje waarmee de weg gemarkeerd is. De weg zelf viel gelukkig mee, de weg zíén was een ander paar mouwen.

Ongeveer na een uur waren we de sneeuwstorm voorbij en konden we eindelijk de weg weer zien. Nadien bleek dat deze weg afgesloten is geweest (nadat wij er gepasseerd waren) wegens 'impassable'. Opnieuw een accurate observatie. Het volgende obstakel: de 'bergpas' richting Akureyri, is een weg tussen de heuvels door. Deze was sinds 's ochtends vrijgemaakt. Op ongeveer een 10 tal kilometer, rond de middag, bleek deze route opnieuw afgesloten. De wegendienst eventjes gebeld en ze raadden ons aan af te wachten en zeiden dat we waarschijnlijk nog wel konden doorrijden later in de namiddag.

Omdat we moeilijk konden wachten in onze auto in the middle of nowhere, hebben we onze Google opengezet. Hierbij bleek er niet ver van deze weg een leuke Guesthouse te zijn.

Bij aankomst werden we begroet door een kudde nieuwsgierige IJslanders - paarden bedoelen we. We stopten de auto omdat we het wel grappig vonden hoe ze naar ons toe kwamen. Een tiental seconden later waren er zo'n tien paarden de sneeuw van onze auto aan het likken en hun hoofd in de auto aan het steken. Aai het paardje! We wisten uiteindelijk niet goed hoe weg te geraken zonder ofwel de auto of een paard te beschadigen, dus belde we de guesthouse voor raad. Blijkbaar mochten we gewoon toeteren. Beteuterd wandelden de IJslanders weg.

Johann, de gastheer nodigde ons binnen uit voor een kopje koffie. We ontmoetten Rosa en Boris Yeltsin, respectievelijk de hond en de kater des huizes. Wat een fluffy lieve beestjes!
Toen het weer merkelijk omsloeg naar een sneeuwstorm, zei Johann 'make yourself comfortable, this will be your home for the next hours', wat een gastvriendelijkheid!
Gezien hij niet echt eten in huis had voor gasten en daarenboven te lui was om te koken (zijn woorden, niet de onze), maakten we ons eigen potje. Een potje noedels. En erna een theetje. En koekjes.

Rond 14u was de weg weer open en vervatten wij onze weg. Een hartelijk afscheid van Johann, Rosa en Boris genomen. Het eerste stukje weg waar we ons op waagde was echter.. Bangelijk. Alles was gewoon wit. De weg ook. We reden tot aan een wegmarkeringspaaltje, stopte even en wachten elke keer tot het volgende zichtbaar werd. Zo bereikten we gelukkig de hoofdweg. Van toen af aan ging de weg eigenlijk heel vlot en bereikten we zonder veel erg Akureyri.

Tijdens een tussenstopje aan een besneeuwd meer heeft Bryan wel even een uitschuiver gemaakt. Onder het laagje sneeuw was alles volledig ijs. Bij het uitstappen schoof hij dus uit de auto, en doordat hij de deur vasthield schoof hij ook deels onder de auto :D komisch moment, mooi landschap.

Vanuit Akureyri reden we richting Gođafoss, die we nu in een sneeuwlandschap wilden zien, we werden niet teleurgesteld! De waterval was echt prachtig met de ijspegels die eraan hingen en het gure landschap erom heen.

Hierna reden we ineens door naar onze Farmstay, een chaletje op een boerderij. Wat een gezellige kamer! En ook lekker warm, door de geothermische verwarming.

Als avondactiviteit besloten we een goed restaurant (Vogafjos Cowshed Cafe, met de koetjes naast de zitruimte) in Mývatn te bezoeken en erna de natuurlijke baden van Mývatn. Het eten was opnieuw heerlijk, de baden waren welkom. Maar de 5m tussen de omkleedruimte en het water waren hels. We moesten namelijk door een - je raadt het nooit - sneeuwbui wandelen. Een aparte beleving, in de sneeuw, met een muts, in badpak in een geothermisch bad.

Vannacht zetten we de wekker een aantal keer, hopelijk zien we het noorderlicht nog een van de dagen, maar het weer laat het niet echt toe..Read more