- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Apr 19, 2025, 8:25 PM
- ⛅ 20 °C
- Altitude: 20 m
Japan葛飾区35°44’46” N 139°51’22” E
LETS TALK FOOD & MONEY
Yesterday in Japan ⋅ ⛅ 20 °C
Let’s talk Japanners!
Oké, even vooraf: dit bedoel ik natuurlijk niet om iemand tegen de schenen te schoppen. En áls dat toch gebeurt… dan moet je gewoon een ander Japan-avontuur gaan lezen. Sorry not sorry!
Voor we hierheen gingen, hebben we ons netjes ingelezen in de Japanse gewoontes. Want ja, als je in een ander land bent, dan pas je je aan. Zo hoort het. Geen boer met kiespijn gedrag, maar gewoon met een beetje fatsoen op reis.
We lazen over super beleefde mensen, omgangsregels, hoe je moet roken, wat wel en niet te doen op straat, eet- en drinkgewoontes… Dus fully prept en keurig in de pas begonnen we aan deze reis.
Was het dan zoals je altijd hoort, ziet en leest?
Ehhh… soms wel. Maar zeker niet altijd.
Japanners zijn echt heel beleefd.
Je komt geen winkel uit zonder dat er minimaal drie mensen naar je buigen, zwaaien of je een fijne dag wensen.
Bij het afrekenen leg je je geld in een bakje – absoluut niet handje contantje geven – en dan krijg je het wisselgeld terug met twee handen tegelijk overhandigd, gevolgd door de bon, óók met twee handen. En dan een buiging erbij, zó diep dat je denkt dat ze de balie gaan koppen.
Het voelt oprecht ongemakkelijk soms.
Alsof je ineens koninklijk bent en zij jouw dienaren. Wij Hollanders zijn daar niet zo goed in, hè? Geef ons maar gewoon een “bedankt hé!” en een knikje.
Maar goed, het contrast is real.
Want terwijl je dus net als een keizer bent behandeld in een winkel, word je buiten soms gewoon compleet omvergelopen als je nét een tel stilstaat om op je kaart te kijken.
Of ze kijken je aan alsof je drie hoofden hebt omdat je – oeps – per ongeluk rechts liep in plaats van links. Alles gaat hier links: lopen, rijden, denken (gok ik). En wij als Westerse barbaren… blijven hardnekkig op rechts lopen. Sorry! Sorry sorry sorry! buigt duizend keer inwendig
En dan het OV.
Nooit. Nog nooit. In heel mijn leven. Heb ik zóveel gepraat gehoord… van apparaten.
Niet van mensen – want die praten dus niet in metro’s of treinen. Nee nee, je zit zwijgend, met je telefoon, een boek, of slapend (en geloof me, Japan is het enige land waar iedereen slaapt in het OV zonder z’n halte te missen, hoe dan?!).
Maar die omroepen? Holy moly. Iedere drie seconden hoor je: “This is the train bound for…” gevolgd door nog 6 mededelingen in Japans én Engels.
De stem in die metro maakt meer sociale interactie dan een gemiddelde Tinder-gebruiker op een zaterdagavond.
En dan de stations zelf… Die zijn een soort kruising tussen een mierenhoop, een vliegveld en een doolhof. Overal geluidjes, piepjes, belletjes, melodietjes. En dan medewerkers in een perfect uniform, met pet én witte handschoentjes, die je met armbewegingen begeleiden alsof je in een musical van NS International bent beland.
Maar dan… dé mythe der Japanse beleefdheid: de nette rijen bij de metro.
Ja hoor, daar staan ze, netjes opgestapeld als Jenga-blokjes, allemaal in de rij.
Je denkt: eindelijk iets wat klopt met de verhalen! Tot… de metro voor je neus stopt. Dan BAM! De rij verdwijnt als sneeuw voor de zon en ineens staan ze voor je, naast je, óver je heen in die trein. Niemand wacht, iedereen stapt tegelijk in.
Hé, kijk aan! Rotterdam vibes! Eindelijk iets vertrouwds! Maar die regels dan? Die waren toch heilig? Tja. Japan blijft je verrassen.
Daarnaast nog iets wat me écht verbaasde: de hoeveelheid oude mensen die hier nog werken.
En dan heb ik het niet over een bijbaantje om de dag te breken, nee nee — ik heb mannen op bouwplaatsen zien staan die amper nog rechtop konden blijven. Opa’s die de hele dag fietsen in het gareel zetten bij stations, hun 70 al lang gepasseerd, maar wél in uniform en met een glimlach.
Jeugd? Die moet je zoeken met een vergrootglas.
Waarom werken er in Japan nog zóveel ouderen?
Omdat er gewoon bijna geen jongeren meer over zijn! De jeugd zit vast in de studiemolen, dag in dag uit, terwijl opa en oma hier de winkels, stations, cafés en zelfs het verkeer draaiende houden.
Pensioen? Tja, dat is vaak net genoeg voor een kom instant ramen en een doos tissues. En stilzitten? Geen optie. Werk is leven.
Japan heeft serieus meer 70-plussers in een uniform dan wij jongeren in een gemiddelde Jumbo op zaterdagmiddag.
Ze zeggen hier: als je geen kinderen hebt om het stokje aan over te geven… dan houd je het zelf maar vast.
En wij maar klagen dat we pas met 67 met pensioen mogen. Pfff!
Was het dan de cultuurshock die we verwacht hadden?
Soms. Niet altijd.
Was het makkelijk aan te passen? Soms.
Maar eerlijk? Na bijna twee weken begin je je weg wel te vinden. Ze verschillen wel van ons, absoluut — maar niet zó extreem dat het niet bij te benen is. Je lacht, je buigt, je roept “arigato!” en je gaat weer door.
Nog 1 volle dag….✌🏼Read more
Leuk verhaal 👍 [Marcel]