Strandaramba

Van Alta maar Repvåg.
In de air b&b in Alta waren twee Duitse mannen, Knut en Tom, die vandaag met de auto naar hetzelfde Hotel Repvåg gingen als ik. Omdat ik er een beetje tegenop zag om de 3 kilometer vanaf de bus naar het hotel te lopen vroeg ik of zij mijn rugzak mee wilden nemen. Dat was geen probleem, dus ik had het makkelijk vandaag.
Voor het eerst mijn jas aangehad, heb ik die niet voor niets meer dan 2 weken meegezeuld.
Vanaf dat ik in de bus stapte was ik op rendierjacht. Ik ging aan de andere kant van de bus zitten om niet door de mooie fjorden afgeleid te worden van mijn jacht.
De fjorden hielden op en we gingen meer het binnenland in. Steeds beter kon je zien dat de loofbomen het niet best hadden. Veel jonge zilverberken waar alleen de stammen nog van overeind stonden.
Allengs begon het op een toendra te lijken en plotseling zag ik een rendier, oh nee nog een. Zo blij als een kind, eindelijk rendieren gezien en nog wel twee! Even later zag ik hele kuddes voorbijlopen. De glimlach van blijdschap is de hele dag niet meer van mijn gezicht geweest.
Toen ik uit de bus stapte, stond er een kleine kudde rendieren naast de bushalte op me te wachten, wat een traktatie.
Vanaf het punt waar ik nu ben zijn helemaal geen bomen meer, dat is best wel raar. De omgeving is dramatisch mooi, desolaat met hier en daar een paar huisjes.
Toen ik aan het wandelen was zag ik iets dat leek alsof er een vogel uit elkaar geplukt was, allemaal witte veertjes. Maar wat vreemd dat die allemaal boven op steeltjes terecht gekomen waren...... Het blijken toch planten te zijn, geen idee wat het is, maar bijzonder is het wel.
Hotel Repvåg is vanaf een afstand net een sprookje. Een rood gebouw aan het water gelegen, met nog een paar andere houten huizen lijkt het een prachtig dorpje.
Hoe dichter je er bij komt hoe meer je ziet dat het allemaal wel wat renovatie kan gebruiken. Ik kijk wat rond en zie dat er ook een Russisch visbedrijf op het terrein is. Een slecht Engels sprekende mevrouw wijst mij de kamer en voor de rest moet ik bij de boss zijn, die er niet is. Ik heb het vermoeden dat de mevrouw Russisch is aan het accent te horen waarmee ze de enkele woorden Engels spreekt. Ik ben de enige gast en dat voelt best een beetje unheimlisch, ook al hoop ik dat Knut en Tom nog komen met mijn rugzak. Meteen gaat er in mijn hoofd een verhaal spelen. Misschien is dit wel een geheime haven voor russische onderzeeboten..........
Voordat ik verder kan fantaseren komen daar Knut en Tom met mijn rugzak aan.

De rendieren waren vanuit de bus moeilijk te fotograferen, als je de foto's groter maakt kun je ze misschien vinden 😂Read more