Tacloban

Hier verbleef ik twee nachten in een jeugdherberg in een dormitory. De twee nachten was er wel telkens maar één andere persoon en er was niet echt contact, dus de volle dag in Tacloban was misschien wel de 'eenzaamste' van de reis, maar daar zat ik nu ook niet mee in. De hostel was best wel een hippe keet en ik voelde me er heel ontspannen, 's avonds veel gelezen met een pint erbij, overdag stevig rondgewandeld.

In de voormiddag ging ik na een absurd ontbijt (omelet in een wrap? Lekker maar zwaar!) naar een museum dat door de first lady van een vorige president werd geplaatst en ingericht met zowel lokale sierstukken als veel internationale geschenken. Hier heb ik echt mijn ogen uitgekeken: niet alleen van de absurde welvaart die in zo'n schril contrast staat met de stad rondom, ook (en vooral) van het ontzettend ongepaste en respectloze gedrag van letterlijk iedereen die er was. Ondanks dat er overal bordjes stonden 'thank you for not touching...' raakten alle toeristen alles zonder gene aan. Ze speelden op de piano(achtige) van honderden jaren oud, gingen op alle stoelen en banken zitten om te poseren, deden kasten open, namen potjes en kommetjes vast, ... En de gids (wat ervoor moest doorgaan) moedigde het zelfs aan! Veel van de meubels waren ook helemaal kapot, niet verwonderlijk... Ik. Stond. Versteld. Wat een onrecht tegenover die eeuwenoude pronkstukken die ongetwijfeld stukken van mensen waard zijn.

Daarna stapte ik via de 'Japanese Madonna' (geschenk na WO II), waar een groepje jongeren een toneelstuk waren aan het repeteren, naar het gebouw dat tijdens WO II het 'capitol building' van de Filipijnen was. Het was ook lange tijd een universiteit geweest, en nu waren er nog een aantal administratieve diensten. Ook hier schrok ik ervan hoe weinig er om de culturele en historische waarde van dit gebouw gegeven werd. Het was totaal niet onderhouden en er was niets interessants in ondergebracht. Jammer om weer te zien dat Filipino's er allemaal zo weinig belang aan hechten.

Anderzijds heeft de stad Tacloban wel erg veel te verduren gehad door een Typhoon in 2013. Blijkbaar was de ganse stad toen praktisch van de kaart geveegd, en daar merk je op de memorial na (een restant van een schip dat landinwaarts was gestroomd) echt niets van. Dat stuk schip lag iets buiten het centrum van de stad, en ik was aangedaan van de krotten waarin de overgrote meerderheid woont. De golfplaten huisjes die je op het platteland om de paar honderd meter ziet staan, staan hier gewoon allemaal op elkaar gepropt en tien keer bouwvalliger. Op die manier is't al iets beter te begrijpen dat de ganse stad weg was, maar het maakt het ook eens zo hard om het u voor te stellen...

Tot slot beklom ik nog langs beelden van de lijdensweg een berg die een geweldig uitzicht gaf over de stad. Hier heb ik een tijdje zitten genieten alvorens ik terug naar de hostel ging voor een douche en de dag afsloot met een mega pijnlijke massage. Blijkbaar had ik veel stressknoppen in mijn schouders - mijn euro valt nu dat die spinnensituatie daags voordien er misschien ook mee te maken had. K weet nog steeds niet goed of het nu een goede massage was of niet... Het leek me nodig en ik was zowat loom van ontspanning erna, maar ik heb de dagen nadien ook wel last gehad van mijn schouders en nek...

Erna vond ik nog een plekje waar ik voor het eerst in lange tijd groenten kon eten (!) en heb ik m'n boek met wat pintjes uitgelezen :)

De dag nadien op naar Manila om daar Phil terug te zien!Read more