Sardegna: La Vecchie Saline II⚓

Deze baai kennen we dus we weten van te voren al waar we willen gaan liggen. Dat komt goed uit want we gaan nu voor het eerst echt alleen op ons zeil ankeren. Er is hier een grote zand plek dus dat isRead more
Deze baai kennen we dus we weten van te voren al waar we willen gaan liggen. Dat komt goed uit want we gaan nu voor het eerst echt alleen op ons zeil ankeren. Er is hier een grote zand plek dus dat is ideaal. In één poging liggen we met ons varende huis als een huis. Niet veel later komen ook de Noordster en Beautje ook binnen.
Om 23u is de vuurwerkshow vanavond. We denken nog wel iets te kunnen zijn vanaf hier. Om wakker te blijven spelen we eerst nog spelletjes aan boord bij Beautje. Bart doet vanavond even niet mee, die moet bijkomen van de tegenslagen de afgelopen tijd, ook met zijn werk zit het allemaal even tegen. De vuurwerkshow is best leuk, maar we denken dat die in Aranci zelf hartstikke leuk is. We liggen gewoon net iets te ver weg, maar wel veilig 😀
De komende dagen help ik Hilda klussen. Zij gaan hun lood accu's vervangen met lithium en daar moet een hoop aan voorbereid worden. Bart doet het lekker rustig aan thuis aan boord. De boeken van Ken Follett worden nog steeds verslonden. Bart neemt nog eens de bus naar Olbia om boodschappen te doen en gelukkig het onderdeel op te halen dat we nodig hebben om straks de schroef van de as af te kunnen halen. De wind blaast ondertussen wel heel hard, dus we doen nog maar geen nieuwe poging om te kiten.
De 21e, de dag voordat we bij de werf gaan klussen, helpt Hilda ons niet alleenet wegvaren maar ze is ook zo lief om met ons mee naar de werf te varen. Daar kunnen we haar hulp goed gebruiken. De wind is heel gunstig om de baai in te zeilen, maar maakt daardoor het aanleggen ook lastig. Met Hilda in hun dinghy aan de bakboord, ik in onze dinghy aan stuurboord, Bart aan roer en een paar man aan de kade lukt het om de Nimrod in de slip onder de kraan aan te leggen.Read more
Als we bijna bij de ankerplek zijn komen Hilda (Beautje) en Yolanda (Noordster) al aangesjeesd met de dinghy. We knopen ze aan ons vast en maken ons klaar om zonder motor ook het anker weer uit te gooien. Het grootzeil gaat in de wind naar beneden en op het fokje varen we naar de ankerplek die Gerben al snorkelend voor ons heeft uitgezocht. Voor de zekerheid laten we Hilda en Yolanda even met de dinghy de Nimrod een laatste duwtje geven om in de wind te draaien, maar eigenlijk was het niet nodig. We hadden al 10m ankerketting klaar gelegd dus die heb ik zo uitgegooid om daarna de rest rustig uit te kunnen gooien. We liggen.
We nodigen iedereen bij ons aan boord uit voor een drankje als bedankje. Bart zet zichzelf en Hilda nog aan het werk. Met de AirBuddy, een soort compact duik systeem, gaan ze onder water naar de schroefas kijken. Op de een of andere manier weten ze het rubber weer terug in de lager te schuiven. Een tiewrap moet alles enigszins op zijn plek houden. Vervolgens vervangen ze ook nog de anode van de schroef, die ook wel aan vervanging toe is. Nu is het tijd voor ons om te bedenken hoe we dit probleem gaan oplossen.
Een optie is om het zelf onder water met de AirBuddy op te lossen. Maar we komen er al snel achter dat die lagerbus vaak ontzettend vast zit en er grof geschut nodig is om deze los te krijgen. Via via komen we in contact met Sailing Uma. Een bekend YouTube zeilkoppel dat heel toevallig in Olbia al 2 jaar een grote refit van hun eigen zeilboot aan het doen is. We bellen die werf en leggen uit wat we nodig hebben en zeggen dat we de volgende dag langs komen om het te bespreken. We staan vroeg op en huren een scooter om naar de werf in Olbia te rijden. Het is een leuke heuvelachtige rit en binnen een half uurtje zijn we er.
Als we aan het bureau bij de werf zitten meldt de medewerkster dat ze net de offerte heeft gestuurd, meer dan €2.000 voor alleen maar het 2x kranen en even op de kant staan. Poeh. We wisten dat we een keer aan de beurt zouden zijn, financieel gezien, maar dit is wel heel pittig. Als we aangeven dat dit voor ons te veel is raadt ze aan om het bij de werf van haar neef Moreno te proberen. We pakken de scooter en na een tijdje zoeken weten we de werf te vinden.
We leggen ons verhaal uit en als we even wachten kunnen ze met een offerte komen. Het is nog steeds veel geld, maar ze zitten ruim onder de eerste werf. Daarnaast hebben we heel goed gevoel bij deze werf en deze mensen. We besluiten om het hier te gaan doen. Het enige nadeel is dat we later pas horen wanneer het kan. We gaan in Olbia nog op zoek naar wat onderdelen van Beautje en doen nog wat boodschapjes. In een leuk baaitje, Marinella, net iets noordelijker van Aranci, springen we nog even de zee in om af te koelen. We waren al gewaarschuwd voor bijtende brasems, de vissen die altijd rond onze boot zwerven, en ja hoor. In het ondiepe warme water voel ik opeens een prikje in mijn bil en zie ik de brutale boosdoener vlug weg zwemmen 🤣
Later horen we dat we pas de 22e het water uit komen. Nouja, het is niet anders. We vermaken ons met onze vrienden in Aranci. Aangezien voor 8 man koken aan boord best een uitdaging is opperen wij om allemaal iets lekkers te maken en er een pot luck/buffet van te maken. We mogen bij Beautje weer met zo'n allen langskomen. Na een paar dagen is weer tijd om door te gaan. De wind gaat nog niet draaien maar dé grote vuurwerk show van Aranci komt eraan en die vindt plaats vanaf het water, vlakbij ons. We lopen liever geen risico en omdat we anders de dag erna toch moeten verplaatsen gaan we alvast. Beautje helpt ons om van de lagerwal weg te varen met hun dinghy, de golven en zoute douche trotserend, aangezien we nog steeds de motor niet kunnen gebruiken. We hijsen snel de zeilen, maken Beautje los en varen weer naar "onze kitesurf" baai.Read more
De wind gaat 180 draaien, naar het zuiden, en het gaat weer flink waaien ook. Dus tijd om weer eens te verkassen. Wij stellen voor om naar Capo Coda Cavallo te gaan waar we met Equinox en Venturi II hebben gelegen en genoten hebben van de prachtige zonsondergang, uitzicht op Tavolara en mooie snorkelplekken. De rest vindt het een prima plan en volgt. Het zou rond de 7-8 mijl moeten zijn. Dat is als je tussen Sardinië en Tavolara doorvaart. We hebben alleen al heel vaak gehad dat daar de wind stil valt. Terwijl we onderweg zijn twijfelen we meerdere keren tussendoor of buitenom, tussendoor. Oke misschien toch buitenom. Nee laten we tussendoor gaan het waait ondertussen best hard. Als de wind weer wegvalt besluiten we toch buitenom te gaan.
Het rotseiland is prachtig om een keer vanaf de andere kant te zien. Maar omdat we aan de wind varen moeten we ook een slag verder op zee maken. Daar neemt de wind flink toe, naar 20 knopen en zelfs nog wat meer. We besluiten snel een slag weer naar Sardinië te maken. Het is nog maar een klein stukje dus we zetten geen rif. Uiteindelijk gaat het allemaal prima, maar achteraf was een rifje toch wel lekker geweest 😅
Als we aankomen en de motor aanhebben horen we opeens kedunk kedunk kedunk. Snel zetten we de motor in stationair en denken shit. Het eerdere probleem van een vislijntje in de schroef lijkt toch iets anders en waarschijnlijk een groter probleem te zijn. Ik duik het water in en ik zie dat er een stuk rubber uit de houder waar de schroefas in wordt vast gehouden steekt. Het lijkt alsof er nog een stukje inzit maar als Bart de volgende dag ook kijkt blijkt dat al het rubber eruit is. Oftewel, de lager die in die houder de schroefas op zijn plek houdt is op. De messing huls waar het rubber normaal onderdeel van uit maakt, zit er nog in maar doordat het rubber weg is gaat de schroefas zo gauw we de motor in zijn voor of achteruit zetten heen en weer. Dit betekent dat we de motor niet meer kunnen gebruiken, tenzij we echt in nood zijn.
Wat een geluk dat we onze lieve vrienden om ons heen hebben. Met zo'n allen gaan we terug naar Aranci. Eerst hijsen Bart en ik, Edwin (Surf Song) nog hun mast in omdat ze een probleem met de fok hebben, die rolt niet meer uit. Nadat dit geregeld is kunnen we vertrekken. De Noordster gaat alvast vooruit om ons op te vangen als het nodig is. En zo beginnen we aan de eerste keer anker op en daarna anker uit zonder motor. Anker op gaat top omdat er nog weinig wind is. We kunnen op de ankerlier het anker eruit trekken. Omdat we hogerwal liggen en de wind ons de goede kant op blaast, de baai uit, kunnen we snel de fok uitrollen en met een compliment van onze buurman varen we de baai uit alsof we dit vaker zo doen.
De Surf Song, zelf ook een motor die met een tijdelijke oplossing werkt, vaart met als wij alleen op het fokje voor de wind met ons mee. Beautje vertrekt als laatste maar vaart ons er allemaal uit zodat zij als towBeautje kunnen dienen bij onze aankomst in Aranci. Onderweg valt de wind helemaal weg, weer rond Tavolara. Edwin, Surf Song, vraagt of hij ons moet slepen op de motor. Wij hebben net naar het weer gekeken en kennen het hier ondertussen een beetje en verwachtten dus dat de wind zo gaat draaien. We hijsen het grootzeil en zijn klaar voor de aanwindse koers die er aan komt. Eerst krijgen we nog twee donder slagen over ons heen en met de wind komt ook een flinke regenbui mee. Die laatste is eigenlijk wel heel lekker om de boot weer eens zout vrij te maken. Daarna is in één rak door naar Aranci.Read more
Net als wij deden kijken ook de Surf Song en Beautje al maanden uit naar Eataly. Pizza, pasta en gelato😋 Bart en ik weten dan wel waar we moeten zijn: Golfo Aranci. Zo komen we voor de derde keer in deze goed beschutte baai. Jose, Lajla en ik gaan aan land om hopelijk het afleveradres voor de accu's van Beautje te bevestigen.
Bij het nautische winkeltje laat Lajla de WhatsApp berichtjes zien die al verstuurd zijn en de vriendelijke mevrouw laat weten dat het kan. Vervolgens word ik door zowel deze mevrouw als Lajla naar voren geschoven als tolk. Met mijn gebroken mix tussen Spaans en Italiaans en wie nog wat Latijn van de middelbare school komen we er toch uit. De accu's kunnen daar bezorgd worden zolang ze maar meteen worden opgehaald als ze er zijn en de mevrouw ze niet hoeft te tillen. Nou dat is een goede deal. Als goodwill koopt Lajla ook nog een speargun zodat Hilda ook kan vissen onderwater. Opnieuw loopt al het contact via mij, Lajla mag nog net zelf betalen maar ik krijg vervolgens alle bonnetjes 🤣
We lopen nog langs het bakkertje en groenteboer en aangezien we nu toch aan land zijn is het hoog tijd voor een ijsje. Ondertussen zijn Hilda, Bart en Edwin druk aan het klussen op de boten. Hilda en Edwin moeten de mast in gehesen worden en daarna proberen ze bij ons de watermaker weer fatsoenlijk aan de praat te krijgen. We sluiten de dag samen weer goed af met pizza's aan boord bij Beautje 😋
De volgende dag is een rustige dag waar we eerst wat werken en vervolgens samen met Hilda haar gloednieuwe speargun uitproberen. Het lukt dit keer! Hilda vangt een boven water toch wat kleinere dorade en Bart een zeekatje. Aan boord bij Beautje maken Bart en Hilda er een voorgerechtje van: toastjes met gegrilde dorade/zeekat en een citroen knoflook sausje, smullen. Ondertussen is de Surf Song al de hele dag op pad om voor hun zelf een buitenboord motortje en nog wat boot onderdelen te scoren in Olbia. Aangezien ons pakketje ook in Olbia ligt hebben we ze gevraagd of ze die van ons ook mee kunnen nemen. Ze gaan er wel vier keer heen maar het pakketje krijgen ze niet mee omdat het er niet zou zijn. Mede door hun lieve pogingen en een op zo'n Italiaans onregelmatigheden in het openbaar vervoer zitten ze vast in Olbia en moeten daar overnachten...
De volgende dag komt de Surf Song 's ochtends weer terug en na heel wat km's lukt het toch net niet om een auto vanuit Aranci te huren. Dus stappen Lajla, Edwin en ik in de trein naar Olbia. Na een snelle lunch ga ik op zoek naar ons pakketje, die ligt er wel maar met het aangeven van het laten bezorgen bij een pick up point is er iets misgegaan. Waardoor het wel naar het juiste adres maar niet als pick up point is bezorgd... Uiteindelijk na het onderteken van een zojuist getypt document waarin ik aangeef dat ik het pick up point niet verantwoordelijk stel voor enige schade en €2,50 te betalen, krijg ik het pakketje toch mee.
Edwin en Lajla hebben ondertussen een auto bemachtigd en samen rijden we naar het afgelegen industrie terrein. Na lang wachten heeft Edwin eindelijk zijn buitenboord motortje. Vervolgens gaan we langs de watersport winkel, terug naar de motor winkel om iets op te halen, Decathlon en tenslotte de Lidl voor boodschappen. Onderweg maken we nog een prachtige foto van de baai vanaf de heuvels waar we doorheen rijden. Volgeladen komen we terug in Aranci waar Bart en Hilda ons op komen halen met de dinghies. Wat een lange dag, we zijn van 12 tot 20u zeker op pad geweest. Ondertussen is de Noordster ook aangekomen in de baai. Met z'n allen gaan we niet veel later Aranci in. Er is een foodtruck festival en een dj. Iedereen kiest naar wens iets uit. Bart gaat voor een angus steak broodje en ik ga langs bij een Braziliaans tentje. Waar ik denk een soort rijst salade en gegrilde kip te hebben besteld, blijk ik een soort koolsla en gebakken kippen hartjes te hebben besteld. Ach ja, het is best lekker en weer eens wat anders.
De sfeer zit er goed in en het ene na het andere rondje biertjes komt langs. De voetjes gaan van de vloer bij de dj en als wij aan de beurt zijn voor een rondje berekenen we dat een pitcher goedkoper is dan losse biertjes bestellen, zo lang zijn we immers geen studenten meer😉 Als het feest bij het "grote" podium voorbij is lopen we terug naar huis/de boot. Daar komen we een salsa/bachata les tegen op een pleintje. Ik sluit achteraan aan en na mij volgen ook Yolanda, Lajla en José. We gooien nog lekker de heupjes los voor we moe maar voldaan allemaal weer op onze eigen boot in slaap vallen.Read more
De Mistral komt er weer aan: harde westenwind. Dit keer gaan we schuilen in Porto Istana. Maar wel heel gezellig schuilen want na 4 maanden zijn we weer samen met Beautje en ook weer de Surf Song na nog langer.
Die avond eten we een spaghetti ragù alla bolognese samen bij ons aan boord. Het is meteen weer ouderwets gezellig. De volgende dag helpen we Beautje met het vinden van een afleverpunt voor hun nieuwe accu's en hangen we gezellig een beetje rond. We gingen eigenlijk alleen even zwemmen en hoi zeggen maar voor we het weten is het uren later. In de loop van de avond begint de wind aan te trekken dus blijft iedereen thuis aan boord.
We kunnen goed slapen ook al blaast de wind buiten flink. De dag wordt een slome dag waarop we wat dingen uitzoeken, een beetje werken en verder langzaam de dag doorkomen met op een gegeven moment de serie The Bear en een tenen theater voorstelling door Bart. Vanaf het strand blaast er van alles onze kant op. Lajla pikt een grote zwemband op. In de avond zijn we wel klaar met die harde wind maar we moeten nog een nacht. Naarmate de uren verstrijken neemt de wind steeds meer af en we worden wakker in een rustige baai. Tijd om weer door te gaan 😀Read more
La Vecchie Saline, een Valhalla voor kitesurfers. Ook voor beginners. Dat komt goed uit want we gaan beginnen met kitesurf lessen! Van onze goede vriendinnen Beautje mogen we voor 2 flessen gin, een paar keer koken en dikke knuffels hun kite set over nemen😍😍😍 Aangezien Beautje vanaf Menorca aan het zoeken is naar een weergaatje om naar Sardinië te komen, en onze kite set dus bijna aankomt, is het hoogtijd om de basis eens te leren.
De avond van te voren borrelen we eerst nog met onze nieuwe Duitse vrienden Benny en Zina. Niet te gek want morgen hebben we onze eerste kite les. Drie keer krijgen we samen 2 uur les van Marco. Niet op zee, maar eerst op het strand en daarna in een klein zout meertje/badje net achter het strand. Ideaal voor beginners.
Op dag 1 leren we hoe de kite in elkaar steekt, hoe je deze klaarmaakt, de lucht in krijgt, bestuurt, er veilig mee over het strand loopt terwijl die in de lucht zweeft, weer omlaag krijgt en tenslotte opruimt. Veel nieuwe informatie in twee uur tijd na lang niet zo geconcentreerd bezig te zijn geweest met het leren van iets totaal nieuws. We hebben goede wind, zelfs iets te veel voor absolute beginners dus we stappen over van een opblaasbare kite naar een hybride kit. Het belangrijkste is, na dag één zijn we allebei al meteen enthousiast.
Op dag twee waait het al iets minder, maar nog steeds prima. Vandaag herhalen we het besturen van de kite, maar op een gegeven moment gaan we toch het watertje in voor bodydrags. Met één hand aan het "stuur" of allebei worden we door de kite aan de wind en met ruime wind door het water gesleurd, dat is de bedoeling. Het happen van het nog zoutere water dan de zee af en toe is niet de bedoeling, maar gebeurt een paar keer toch. Op een gegeven moment hebben we het allebei door en krijgen we ook het board erbij om daarmee te "bodydraggen". Ook dit gaat ons best goed af. We eindigen les twee met het nabootsen van de waterstart maar dan zonder board. Zittend vanaf het strand breng je eerst de kite omlaag en vervolgens weer omhoog om die kracht te gebruiken om op je benen omhoog te komen. Bart lukt het, ik ben te moe na 2 uur. Morgen weer een dag.
Op dag 3, zaterdag, komt er een extra obstakel bij. Er is net wel, net niet genoeg wind. Juist nu we aangekomen zijn bij het maken van onze eerste daadwerkelijke kitesurf meters. We beginnen eerst met waar we gisteren geëindigd zijn: omhoog komen. Dit keer hebben we het allebei meteen door dus vol enthousiasme gaan we door naar het volgende. Zittend in het water, board om je voeten, de kite gebruiken om omhoog te komen en vervolgens vooruit getrokken worden.
Helaas heeft de wind andere plannen. Het kleine beetje wind dat er is komt overal en nergens vandaan, er is geen peil op te trekken. Dat maakt het voor ons erg lastig. We komen wel omhoog maar om vervolgens ook voortgetrokken worden is niet te doen. Totdat, helemaal aan het einde het mij lukt! Het is maar een paar meter, maar het lukt. Snel geef ik de kite terug aan Bart zodat het hem, met de wind die nu heel even goed blijkt te zijn, hopelijk ook nog lukt. En ja hoor! Ook Bart heeft zijn eerste meters gemaakt! Zo voelt de beginnerscursus kiten toch meer geslaagd.
Van Marco, onze instructeur, horen we later dat we het heel snel hebben opgepikt. Aangezien we het eigenlijk allebei in maar 3 uur voor elkaar hebben gekregen omdat we van die 6 uur per persoon maar de helft van de tijd de kite hadden. Daardoor zijn we toch nog wat trotser op onszelf. We nodigen Marco uit voor een drankje in het barretje om nog even na te praten. Als Bart vertelt dat hij zelf zeil instructeur is, is het ijs helemaal gebroken en krijgen we allemaal leuke verhalen te horen. Al met al was dit een top ervaring. Nu moeten we vooral heel maar dan ook heel veel blijven oefenen. Dat wordt nog wel een uitdaging want als je goed weer hebt om te kiten lig je waarschijnlijk niet zo lekker in de baai. Nouja, dat is iets om de komende tijd uit te gaan zoeken.Read more
In Olbia kunnen we zo goed als gratis aan steiger in de stad liggen. Sommige schippers gaan wel door het proces van
1. Een stempeltje van €16 kopen bij een tabaks winkeltje
2. Naar de Guardia Finanza lopen en je stempel laten zien
3. Vragend aangekeken worden over wat je komt doen
4. Een formulier krijgen en deze thuis moeten invullen en mailen
en andere ook weer niet. Wij besluiten eerst niet mee te doen aan deze Italiaanse poppenkast maar uiteindelijk kopen we toch maar een stempeltje. We mogen wel 2 nachten blijven liggen.
Maandagochtend heel vroeg vertrekt Bart naar het vliegveld. Voor de deal van The Bridge moet er iemand naar Madrid om de locatie voor het evenement te bekijken. En Bart kan, dus Bart gaat. Schandalig en als een echte zakenman gaat hij op een dag heen en weer en ziet dus niet zo veel van Madrid. Maar het is ook bijna 40 graden daar en in Olbia, dus je bent ook liever op het water dan in een stad. Ik leg die dag meer dan tien kilometer af met de benenwagen.
Eerst om benzine te scoren voor de dinghy en daarna op zoek naar een wat grotere gastank (we zitten nu opgescheept, pun intended, met gasflesjes nog uit Portugal en Spanje), eventuele reserve onderdelen die te vinden zijn en boodschappen te doen. Van de ene kant van de stad loop ik naar de andere kant van de stad. De route van Google Maps is wat optimistisch wat betreft het gebruik van autowegen als voetpad dus ik maak wat meer kilometers dan gepland. De route is helaas richting het industriële gebied dus niet zo mooi maar wel over een met zonnepanelen overdekt fietspad voor een groot deel. Dus dat is wel wel weer lekker.
Terug in Olbia trakteer ik mezelf, weer eens uren later dan ik had bedacht, op een prachtig ijsje: perzik rozenblaadjes en mirto bessen. Om 22uur moet ik dan misschien toch ook maar eens gaan koken en als ik net in bed lig is er Bart er opeens alweer!
De volgende dag proberen we een vislijn uit de huls om de schroefas te krijgen. Tijdens een onoplettend moment van onszelf en de visser op de kade is zijn vislijn in de schroef gekomen... Het water is hier bijna net zo donker als in Nederland dus het is erg slecht te zien. We zien dan ook geen vislijn zitten. We krijgen de tip om de schroefas een stukje naar buiten te duwen en het dan opnieuw te proberen. Als we de motor starten horen we niet meer het schrapende geluid, succes!!
Bart heeft ondertussen contact gemaakt met onze Duitse buren van onze leeftijd. Omdat het zo warm is in de stad besluiten we om een uur of 20u toch nog uit te varen omdat we nog een nacht van 30 graden niet zo zien zitten. Dus varen we voor de vierde keer het kanaal door en komen we eigenlijk nét te laat aan op de ankerplek. De zon is onder dus we moeten het anker, qua zeegras, op de gok uitgooien. De volgende ochtend komen we er achter dat we goed gegokt hebben. Dat is toch altijd wel lekker 😀Read more
De wind gaat 180 graden draaien dus we zeilen net even het hoekje om dit keer goed beschut te liggen tegen de noorden wind die er aan komt. Het is weer een mooi baai dit keer omringd door een of ander resort. Op het mini strandje is de helft gereserveerd voor de bedjes van de mensen uit het resort. Op onze sup nemen we ook even een kijkje maar hebben het al gauw gezien. Ook hier doen we weer een spearfish poging, maar helaas opnieuw onsuccesvol.
Het meest enerverende is een charter zeilboot die besluit een route te nemen die duidelijk niet geschikt is voor zeilboten: slecht in kaart gebracht maar wel met zichtbare rotsen op de kaart. De charter boot schijnt echter te denken dat het een olifantenpaadje is een gaat er vol voor. Met een flinke snelheid op de motor varen ze op de eerste rotsen. We horen meerdere keren kudunk kudunk kudunk. In plaats van terug te keren naar waar ze vandaan komen besluiten ze nog harder door te varen en nu zien we de boot een tijdje duidelijk op de rotsen liggen. We hebben onze dinghy in het water liggen maar zonder motortje. Op het moment dat we besluiten om het motortje er op te zetten zodat we erheen kunnen om te kijken of we moeten helpen, varen ze weer door. De charter boot vaart toch nog maar een baaitje verder want die durft zich na dit schouwspel niet in onze baai te vertonen 🙈Read more
Na het boodschappen doen, de pizzas en nog een zakelijk belletje van Bart komen we nog ruim op tijd voor de zon onder gaat en het ankeren net was lastiger wordt aan in Capo Coda Cavallo. Vanuit hier hebben we praaachtig uitzicht op het rotseiland Tavolora. En dat uitzicht wordt nog mooier als de zon ondergaat.
Het is weer een prachtig blauwe baai inclusief een wat kleiner rotseilandje dichtbij. Hier besluiten we het speervissen nog eens te proberen en een groot te vinden waar via de Equinox over gehoord hebben. We vangen weer één vis maar helaas is ie weer te klein. Dit keer leek hij echt groot genoeg, maar helaas. Aangezien het een soort van natuur gebied is volgens sommige bronnen en andere weer niet, besluiten het vissen toch maar op te geven.
Het snorkelen is ook al ontzettend leuk. Het eiland loopt schuin af waardoor je op sommige stukken dwars tussen de vissen zwemt. Zwem je twee rotsen verder en er over heen is opeens 30+ meter diep. De verschillende tinten blauw en de schittering van het zonlicht zijn prachtig. Puur genieten. Net als we eigenlijk de hoop op het vinden van de grot hebben opgegeven, verschijnt hij om een hoekje van het eiland. Bart zit ondertussen als in de dinghy maar ik lig nog in het water. Ook hier zijn de diepte verschillen, steile onderwater afgronden en verschillende kleuren blauw ook hier schitterend.
Ook hier hebben we weer een gezellige avond met de Equinox en hun zeil vrienden van Venturi II. Na een paar heerlijke dagen gaan Equinox en Venturi richting het zuiden terwijl wij terug noordwaarts keren, terug naar Olbia. Het is weer tijd om te vliegen 🙈 Want, de eerste deal via Bart's acquisitie voor The Bridge zit er aan te komen! Dat hebben we al gevierd met bubbels met een ondergaande zon, maar daar komt nog meer bij kijken!Read more
Nodu Pianu is de plek die we van de Zweden aangeraden kregen om te gaan speervissen. Zij hadden hier zeker 6 flinke lipvissen uit het water gevist. Nou dat wilden wij ook wel proberen. Het is toch een stuk lastiger dan het lijkt. Ten eerste kunnen we nog geen minuten lang onze adem in houden zodat we geduldig onder water kunnen afwachten tot het perfect shot. Maar dat was dit keer niet nodig omdat het water heel ondiep was. Ten tweede zijn die vissen razendsnel! En ten slotte lijken ze onder water 3x zo groot als boven water. We hebben dus helaas 1 vis geschoten die veel te klein was voor consumptie. Gelukkig hebben we m nog in de val kunnen doen zodat hij in ieder geval wel nuttig had kunnen zijn, als we iets zouden hebben gevangen.
Het speervissen blijkt desalniettemin ontzettend verslavend. Voor we het door hebben liggen we zomaar twee uur in het water. Met uiteindelijk 1 redelijk, maar tegen de kleine kant aan, formaatje lipvis. Toch hebben we heerlijk gegeten en het is weer een prachtige ankerplek!
Vanuit hier varen we met de dinghy een flink stuk om in een dorpje verder boodschappen te doen. Het is bloedje heet en we moeten uiteindelijk toch nog best een stukje lopen van de plek waar we dinghy achter kunnen laten tot de supermarkt. We trakteren onszelf erna dan ook op pizza op het strand. Bart gaat daarna in zijn eentje in de dinghy terug want met de boodschappen erbij zijn we te zwaar om samen tegen de golven en wind in droog bij de boot weer aan te komen. Voor onszelf maakt dat niet zoveel uit, maar natte boodschappen zoals we hadden in Olhao lang geleden, is toch niet ideaal. Het lopen was voor mij geen straf want het was een heerlijke wandeling over de rotsen strak langs de kust.
Bart pikte me daarna weer op en niet veel later haalden we het anker op om weer door te varen naar de volgende baai.Read more
Traveler🍀 lijkt me naast ❤️ nodig nu. Take care!