Nog een keer de fiets achterin

Vandaag zou het goed weer worden, en ik had de fiets voor de laatste dag tot mijn beschikking dus we moesten er even alles uit halen nog. Het plan was als volgt: samen naar het midden van het eiland rijden, daar eerst koffie (uiteraard), dan wandelen op, bij, rond of in de buurt van de hoogste bergen daar: de Roque Nublo (Spaans voor 'wolkenrots', maar we hoopten dat deze nu dus niet onzichtbaar zou zijn door bewolking), de Fraile (een rots die lijkt op een monnik) en de Pico de las Nieves, het hoogste punt van Gran Canaria. Daarna samen lunchen, en dan zouden onze wegen scheiden omdat Lily weer terug zou rijden met de auto, en ik met de fiets via de andere kant terug zou fietsen naar de fietsverhuurder. Daar zou Lily me dan weer oppikken en tenslotte zouden we samen boodschappen doen. (Want uit lunchen betekende dat we van onszelf een kant-en-klaarsalade als avondeten mochten.)

Dus vanochtend na het ontbijt legden we de fiets weer achterin de auto en reden we opnieuw de weg op via Fataga en San Bartolomé naar het bergdorp Ayacata. Inmiddels was deze route ons bekend, het was dan ook de derde keer dat we hier omhoog reden. Grappig genoeg zag het er wel iedere keer weer iets anders uit. Zo'n bergweg (of vallei of bergen) met bewolking er omheen of in regenachtige omstandigheden, ziet er toch echt anders uit dan precies dezelfde bergweg (of vallei of bergen) in stralend weer.

De waanzinnige hoeveelheden wielrenners waren niet zo nieuw. Onze schatting was zo'n 80 individuen op mountainbikes, gravelbikes en vooral wielrenfietsjes, die we vandaag over de 34 kilometer van B&B tot parkeerplaats passeerden. Dit verklaart overigens ook wel waarom mij dit eiland werd aangeraden toen ik mijn fietsbehoeften deelde met een kenner/renner/lekker.

Volgens mij had ik dit eerder nog niet genoemd in een verslagje, maar Gran Canaria ziet dus zwart van de wielrenners. Weer of geen weer, iedereen fietst hier op die briljante bergwegen. (Dat was ook één van de problemen toen ik eerder deze week totaal verzopen strandde in een bushokje in Fataga. Ik was niet zo doorweekt geweest als ik in een eerder bushok op de route had geschuild, maar die stonden al vol andere verlepte fietsers.) De auto leek op deze wegen te gast, want fietsers domineerden, en zo gingen andere weggebruikers hier ook om met fietsers: voorzichtig en respectvol. Heel prettig dus.Read more