Dag 2 - Oyado 11 (39/~1200km)

Toen ik vanochtend bij Okudaya, mijn accommodatie vertrok vroeg de host of ik pelgrimskleren had. Ik gaf aan deze vandaag te willen kopen bij een winkel bij tempel 10 in de buurt. Hij geeft mij wat tips over andere winkels en heeft mij zijn pelgrimshoed (als een osettai, neem ik aan). Dit was super lief en ik gaf hem een ansichtkaartje en een naambriefje/osamefuda (deze geef je ook aan mensen die je een gunst doen). De hoed opdoen voelde gek, dus ik maakte 'm vast aan mijn rugzak.

Gisteren voelde ik me geen pelgrim, maar meer een soort imposter, alsof ik mijzelf en iedereen voor de gek aan het houden was. Het moment dat ik de hoed ontving, kwam het gevoel dat ik mezelf wél mag erkennen als pelgrim, en met een goed gevoel ging ik op pad. Heel gek dat zoiets het gevoel over jezelf zo kan veranderen.

De rituelen liepen als een stuk beter bij T8 en T9, hoewel ik alsnog wel eens wat vergat. Een vrouw die met de auto van T8 naar T9 was gegaan zei nog bij T9 dat ze me bij T8 zag en dat ze me erg snel vond.

Voor T10 ging ik naar Sumotoriya. Ik besloot bij deze winkel alle resterende benodigdheden te kopen en niet naar de andere winkels te gaan die mijn host adviseerde. Ik kocht een hakui (wit vest), wagesa (stola), kongozue (stok), kaarsen en wierook. Er zitten ook een paar regels aan de stok en de stola vast. De stok wordt gezien als de belichaming van Kōbō Daishi, de stichter van het Shingon buddhisme en ook van de Shikoku Henro. Bij het aankomen bij de accommodatie was je de onderkant van de stok, en wanneer je over een brug gaat mag je niet met de stok op de grond tikken want Kōbō Daishi zou onder de brug slapen. En over de wagesa, dezemket je afdoen wanneer je eet en wanneer je naar het toilet gaat.

Ze spraken goed Engels bij Sumotoriya dus het was fijn dat ik ook vragen kon stellen.

De klim naar T10 was redelijk steil, dus ik mocht mn rugzak laten liggen in de winkel. De hakui en wagesa had ik aan en de stok nam ik mee, maar door de wind bleef de wagesa overal heen waaien, en ik besloot toen al dat ik deze af zou doen en niet zou dragen.

Om T10 te bereiken was er na de steile weg ook nog een hele serie aan trappen, 330 om precies te zijn. Ik voerde de rituelen uit en na mijn bezoekje aan de Daishidou kwam er een oude man naar mij toe. Hij vroeg of ik alles te voet ging doen en we hadden een kort gesprekje. Hij sprak een beetje Engels maar het was soms moeilijk om elkaar te begrijpen.

Na het halen van de stempel ging ik weer naar beneden. Halverwege de trappen kwam ik erachter dat ik mijn stok was vergeten, en moest ik terug naar boven. Eenmaal onderaan kwam ik de oude man weer tegen. Hij kwam opnieuw naar mij toe en gaf mij een matcha cupcake en gebaarde dat ik moest gaan zitten. Op het bankje aten we beiden een cuocake en hij vertelde mij dat hij de Henro al 8 keer heeft gedaan (waarschijnlijk ook gelopen, maar ik weet dit niet zeker). Hij heeft hartproblemen en is al 4 keer geopereerd of heeft al 4 keer problemen met zijn hart gehad. Een 5e keer zou fataal zijn zegt hij. Hij was jaloers dat ik nog zo jong was. Als ik hem goed begreep ging hij toen het nog kon iedere dag naar tempel 12, die boven op een berg ligt. Ook zouden de pelgrims bij de tempel (12, maar ook bij 10 denk ik) hem energie geven waardoor hij door kan. Volgend jaar gaat hij 3 maanden naar Europa, zijn laatste vakantie. Ik hoop heel erg dat dat hem gaat lukken.
Als bedankje gaf ik hem een ansichtkaartje, en daarna liep ik verder.

Bij Sumotoriya haalde ik mijn spullen op, maar vroeg nog naar een handdoekje voor in de hoed. Jan gaf als tip om iets om het binnenste van de houd te rollen, omdat het anders een beetje pijnlijk op je hoofd kan zitten. Ik kocht een handdoekje en ik kreeg thee en een koekje terwijl de lieve mevrouw de handdoek opknipte en het om het hoofdstuk van de hoed bindde. Natuurlijk vergeten om de wagesa op tijd af te doen voordat ik het koekje at, maar de vrouw moest er ook een beetje om lachen toen ik realiseerde dat ik m nog om had.

Bij het verlaten van de winkel kwam er een windvlaag en door de open deur blies de wind een paar dingen omver, maar niks breekbaars gekukkig. Oepsie

T11 was de laatste tempel voor vandaag, maar eerst even langs een postkantoor. In Maleisië had ik Lotte (die terug naar NL ging) al wat bagage meegegeven, maar mijn rugzak was alsnog te zwaar. Ik moest over een brug, en was natuurlijk ook weer vergeten dat ik niet met de stok op de brug moest tikken tijdens het lopen. Gelukkig was de brug erg groot en reden er veel auto's. Als Kōbō Daishi eronder lag te slapen, zou hij eerder wakker worden van de auto's dan van mijn stok.

Onderweg naar het postkantoor kwam ik nog langs een parkje waar de sakura weer volop in bloei stonden.

Het personeel van het postkantoor spraken geen Engels maar met mijn gebrekkige Japans lukte het gelukkig alsnog. Ik kreeg wat snoepjes van ze en 3 kg lichter liep ik verder.

Ik checkte in bij Oyado 11, mijn accommodatie van vanavond en ging daarna door naar T11, Fujiidera, dat nog geen 5 min lopen was. Voor het eerst zag ik buitenlanders bij een tempel! Naast de Denen van gisteravond had ik er nog geen gezien (behalve eentje in de bus naar Tokushima). Bij Fujiidera zag ik er wel 5!

Ik had nog geen eten en moest nog naar de supermarkt, wat 30 min lopen was. Onderweg terug naar de accommodatie liep ik langs een restaurantje, maar deze was helaas dicht. Gelukkig had ik me al hierop voorbereid en had ik genoeg eten bij me, ook nog van de dag ervoor.

Eenmaal terug bij Oyado 11 kwam ik de Denen weer tegen. Dit keer maakte we een langer praatje. De hele Henro doen ze niet. Ze gaan twee weken lopen en wat andere familie haakt nog aan. Daarna gaat de jongen zelf nog twee weken verder, maar hij is ook van plan het OV te nemen vanwege tijdsgebrek. Hij wil in ieder geval graag Matsuyama halen, dat aan de andere kant van Shikoku ligt.

Ik at de cup noodles die ik bij T1 als osettai heb gekregen. Ik raakte in gesprek met 2 Japanners die hier ook verbleven. Zij liepen ook, maar gingen de Henro in stukken doen en niet in een keer.

Daarna gingen de Japanners al naar bed (het was 20.00). Een van hen gorgelde super luid na het poetsen van zijn tanden en de Denen en ik moesten echt onze lach inhouden, maar dat was moeilijk omdat hij maar door bleef gaan met gorgelen.

Daarna toch maar zelf gaan douchen en tanden poetsen. De host vroeg eerder op de avond nog hoe laat we wilden vertrekken, en 8u vond hij te laat. Voor 7u vertrekken, zei hij. De klim naar T12, Shosanji, is een pittige en je wilt hier de tijd voor nemen. Ook kregen we een mandje met ontbijt (broodjes met botervulling en een banaan), een handdoek en een broek. De broek was voor na het douchen en om in te slapen, maar ik had deze te laat gezien en droeg mijn eigen broek alweer. Ook stonden er in de koelkast buiten en yoghurtje en een soort yakultdrankje voor ons voor morgenvroeg.

De host van Okudaya heeft voor mij geregeld dat ik bij een ryokan in de buurt mijn bagage achter kan laten. Deze wordt dan gratis naar mijn volgende accommodatie na T12 gebracht. Ik pakte mijn opvouwbare rugzak die ik voor de klim mee ging nemen alvast in, en ging daarna slapen.Read more