Dag 3 - Sudachian (53/~1200km)

Ik had de wekker om 06.00 gezet, maar de twee Japanners besloten om 05.00 al op te staan. Opnieuw gorgelde de man luid na het tandenpoetsen. Daarna praatte ze hardop aan de eettafel, die in dezelfde ruimte als de bedden staat. Slapen kon ik toch niet meer dus ik besloot op de staan. Ik bracht mijn rugzak naar Yoshino Ryokan, vanaf waar die naar mijn volgende accommodatie gebracht zou worden.

Na het ontbijt liep ik om 06.45 naar T11, vanaf waar de trail naar T12 loopt. Het stuk naar T12, Shosanji, is een henro korogashi (遍路ころがし), letterlijk: waar pelgrims vallen. Het bestaat uit 3 flinke klimmen de berg op. De eerste begon al redelijk snel.

Al snel haalde ik de meneer die zo hardop gorgelde vanochtend in. Hij was al aan het pauzeren na de 1e henro korogashi (volgens het bordje waren er 6 in totaal). Ook kwam ik een van de buitenlanders tegen die ik bij T11 zag, een vrouw van mijn leeftijd (denk ik) met een lief gezicht en mooie zwarte vlechten.

Ik voelde me heel licht met mijn kleine rugzakje dus kon goed doorlopen. Het overgrote deel van het pad naar T12 was onverhard en het was echt prachtig. Het was veel door het bos maar er zat alsnog veel afwisseling in de paden. Ook kwam ik bij een soort open plaats uit waar verschillende sakura bomen waren! Er was witte, roze en donkerroze bloesem! Ook stond hier een soort rozenboom (het leek op een roos iig).

Hierna ging ik het bos weer in. Het was wel heel fijn om wat Japans te kunnen lezen. Er liepen verschillende routes in het bos, maar omdat ik de kanji voor Shosanji wist, kon ik makkelijker de juiste bordjes volgen. Ik heb ook een app waarmee ik kan zien of ik op de route lig, maar de gps werkte niet helemaal mee. Bij flinke stukken klimmen omhoog kwamen de snoepjes van het postkantoor goed van pas voor wat extra energie.

Op gegeven moment was er een trap in het bos die leidde naar een groot standbeeld van Kōbō Daishi. Achter het standbeeld stond een enorme boom, die geplant zou zijn door Kōbō Daishi. Hier waren ook bankjes, waar ik toch maar even een korte pauze had genomen.

Eenmaal weer op het pad besloot ik een stukje te filmen. Ineens hoorde ik geritsel in de bosjes en rende een wild zwijn op het pad voor me. Waarschijnlijk had ik het beest laten schrikken omdat ik hard aan kwam lopen, want hij rendde (gelukkig) van mij weg. Hiervoor liet ik mijn camera per ongeluk in de afgrond vallen😬. Gelukkig viel ie niet ver en kon ik door een beetje naar beneden klimmen m weer pakken.

Na 4 uur lopen bereikte ik T12. Het was er nog redelijk rustig dus in kon in alle rust het terrein verkennen. Tot nu toe is T12 toch wel een van mijn favoriete tempels. Het terrein is ruim en er staan reusachtige bomen. Dit in combinatie met de hoge locatie gaven de tempel een spirituele sfeer. Het deed me ook heel erg denken aan Kitaguchi Hongu Fuji Sengen Jinja, een tempel aan de voet van Mt. Fuji. Er hing een soortgelijke mysterieuze maar rustgevende sfeer.

Ik voerde de rituelen uit en haalde de stempel voordat ik de wandeling doorzette naar mijn accommodatie. De tocht duurde in totaal echter korter van verwacht. Om 12.00 stond ik al bij Sudachian (accommodatie voor vandaag) en inchecken kon vanaf 15.00. Ik overwoog om naar het volgende dorp te lopen om wat eten te halen, maar vond 45 minuten heen en dan nog hetzelfde terug iets te lang, en er reden geen bussen.

Er was een restaurantje in de buurt, maar die was helaas niet open. Ik heb wat rondjes gelopen en spelletjes op mijn telefoon gespeeld, waarvan de batterij langzaam richting 0% ging. Op geveven moment zag ik de Denen weer lopen, maar ik zat uit zicht dus ze zagen mij niet. Maar het was wel fijn te zien dat ze het gehaald hebben. Vlakbij stonden ook een aantal bomen met sakura. Soms kwam er een windvlaag en dan vlogen de sakurablaadjes in het rond. Dit was echt bizar mooi om te zien.

Eindelijk kon ik inchecken. Ik kreeg ook nog eens korting (snap niet goed waarom. Misschien omdat ik 3 uur moest wachten, of omdat ik van een privekamer naar een gedeelde kamer werd geplaatst (weet niet eens of ik wel een privekamer had)). We sliepen in tentjes op de kamer, die ik met 1 ander persoon deelde: Joan, een lieve vrouw uit Amsterdam!

Ze was kleuterjuf en is nu met pensioen. Ze is op zoek naar een uitdaging om haar en een dagelijkse leven te doorbreken. Een vriend had de Henro gelopen, en ze vond de pelgrimstocht wel passend bij haar doel.

Ze vraagt of ik naar de onsen (badhuis) ga. Toen mij dit aangeboden werd had ik nee gezegd. Ik wil het graag proberen, maar alleen gaan is eng. Joan gaat wel, dus ik ga ook. Met de auto werden we naar de onsen gebracht in het dorp naast ons, in de crocs van onze accommodatie. Eenmaal in de locker room vraag in aan een mevrouw wat de bedoeling is. Alle kleren uit en in de locker, alleen een klein handdoekje mag mee.

Daarna liepen we de ruimte in met alle baden. Ik wist dat er een soort volgorde van toepassing was, maar wist het niet precies. Een lieve vrouw hielp ons. Eerst moet je je lichaam en haar wassen, daarna mag je pas de baden in. Je moet wel je haar vastdoen na het wassen (alleen als je lang haar hebt).

Het grootste bad was een 100% mineraalbad. Deze was meteen ook erg heet dus lang hield ik het niet vol. Een andere Japanse vrouw had dit al snel door en wees naar een ander bad in een andere ruimte. Hier stond een raam open dus het waaide lekker door, wat minder benauwd dus. Door het raam zagen we de river met aan de over een aantal bomen waarvan de sakura in bloei stonden.

Ook was er een bubbelbad, een sakura bad (sakura staan in bloei, dus ik gok dat dit bad met het seizoen verandert), en ook een sauna. Hier betaal je dan €3.60 voor om binnen te komen.

De lieve mevrouw legde alle baden aan ons uit, en liet ook zien waar we wat konden drinken uit een kraantje. Om 17.20 werden we weer opgehaald, dus het was op geveven moment tijd om te douchen en weer aan te kleden.

Bij Sudachian aan tafel liet ik het filmpje zien van het zwijn. Twee mannen aan de tafel waren overtuigd dat het een tanuki (wasbeerhond) was, maar dat vonden Joan en ik niet. Het beest was kortharig en had te lange benen om een tanuki te zijn.

Hierna kropen we ons tentje in en hadden we nog een leuk gesprek voordat we gingen slapen. Czytaj więcej