Dag 6 - Momijinosato (113/~1200km)

Vandaag was het tijd om doei tegen Joan te zeggen🥺 ik loop een stuk verder vandaag, dus ik vertrek ook wat eerder.

Een hele bijzondere weg was het vandaag niet, vooral het eerste stuk. Het loopt langs een drukke week en ik moest de stoep delen met fietsende scholieren, allemaal in uniform. Wat me ook opviel was dat scholieren vaak fietsen hebben zoals we ze in Nederland hebben, maar oude mensen hebben een klein, laag fietsje. Dat kan niet fijn fietsen zijn, maar misschien is dit zo omdat, als ze vallen, ze al dichter bij de grond zijn?

Onderweg naar T18 verlaat ik de grote weg en kom ik langs rijstvelden. Ook langs kassen, en een man biedt mij aardbeien aan. Eigenlijk mag je een osettai niet afwijzen, maar ik loog dat ik allergisch was zodat ik het niet aan hoefde te nemen🫣 De aardbeien waren njet stevig verpakt dus meenemen om laterna weg te geven was geen optie, maar ze opeten ook niet want ik lust ze niet. Ik voelde me wel slecht, maar dit was wel de beste optie.

Wanneer ik de weg naar T18 op loop, stopt er een auto voor me. Een man stapt uit en biedt me een lift aan. Ik stap in en hij begint tegen mij te praten. Blijkbaar sluiten mensen in de omgeving hun huizen niet af, het is zo veilig dat dat niet hoeft. Ook gaat hij elke week naar T18 en T19. Na een paar minuten begint hij eindelijk met rijden.

Zijn naam is Kiyoshi Ono, zoals Yoko Ono maar ze zijn geen familie zegt hij. Hij spreekt opzich prima Engels voor een Japanner en lijkt het ook leuk te vinden om te oefenen. Op de parkeerplaats geeft hij mij wat koekjes en snoepjes als osettai.

Ik voer de rituelen bij de tempel uit en wanneer ik terugkom zie ik Kiyoshi praten met de 4 Nederlanders die ik gisteren zag! We zeggen even hoi en ik probeer Kiyoshi te bedanken voor de lift. Ik wil verder lopen, maar hij is zo druk in gesprek dat ik er maar niet tussen kom. Ook ze 4 Nederlanders krijgen een osettai. Het lijkt erop dat hij met een goed gevulde tas op pad is gegaan om pelgrims osettai te geven.

Eindelijk lukt met me om hem te bedanken, maar hij biedt mij een lift aan naar T19. Ik probeer meerdere keren af te wijzen. Als ik naar T19 gebracht wordt, wat iets langer dan een uur lopen is, kom ik veel te vroeg aan bij mijn accommodatie. Eindelijk begrijpt hij het en ik loop verder. Onderweg rijdt hij nog even langs om handen te schudden en daarna is hij weg. Onderweg loop ik langs een beekje wanneer ik ineens iets ik het water hoor plonzen. Ik kijk over de rand en zie allemaal schildpadjes tegen de muur chillen, en ze lieten zichzelf in het water vallen wanneer ik in de buurt kwam. Ik probeerde het te filmen maar dit was moeilijk omzat ze snel het water indoken.

Bij T19 stapt ineens een grote groep mensen binnen. Soms zijn er bussen vol met pelgrims, maar dit waren allemaal buitenlanders. Ik krijg ook wat gekke blikken van ben vanwege mijn henro outfit denk ik. Snel rituelen afronden en door.

Bij mijn accommodatie is geen winkel in de buurt, dus ik loop het laatste half uur met mijn bento box naar Momijinosato. Alsnog kwam ik te vroeg aan. Het was net na eenen en inchecken kon vanaf 15.00. Ik stuur ik berichtje op Instagram om te vragen of ik eerder naar binnen kan.

Ik ga zitten bij de deur en al redelijk snel rijdt er een auto vanaf achter het huis naar voren. De vrouw ziet mij en laat mij naar binnen. Ze zegt even naar het mandarijnenveld te gaan en laat mij alleen achter in haar huis. Ook komt er nog een Nieuw-Zeelandse vrouw, en ik zou haar verwelkomen als de vrouw dan nog niet terug is.

In de avond at ik mijn bento box maar ik kreeg alsnog allemaal eten van de vrouw: Japanse thee, ananas, aardbeien, miso soep, matcha, mochi en een meiji chocolaatje. De ananas heb ik geprobeerd (verassend genoeg was de smaak prima, maar de textuur vond in minder) maar de aarbei liet ik liggen. Gelukkig at de vrouw uit Nieuw-Zeeland ze met liefde op. Ik kreeg ook nog een ijsje van de host, echt zo'n geweldige vrouw🥹Meer informatie