Vila do Bispo to Sagres, 21 km

Vandaag begint de dag met zonneschijn. We lopen langs mooie tuinen met Palmen, tuinen met allerlei soorten vetplanten en reusachtige agaves.
De wegen zijn weer breed. Ze zijn onverhard en we zien heel veel campers op deze wegen rijden, op zoek naar golven om te surfen of een afgelegen plekje om stiekum te overnachten.

We zijn onderweg naar het officiële eindpunt van de wandeling. Cabo de São Vincente. Het meest zuid-westelijk punt van Europa.

We lopen weer vlak langs de kust waar ook een soort vetplantjes groeien die het zand van de duinen vasthouden. Ze beginnen nu rood te kleuren.

Op het meest zuid westelijke punt staat een vuurtoren. Er zijn veel toeristen en portugezen die naar deze plek komen om deze kaap te bewonderen. Als wij er na lang wandelen aankomen zijn we gedesillusioneerd. Er is helemaal niets bijzonders aan deze plek. Al die moeite lijkt voor niets.

Erg is ook nog dat het laatste uur van de wandeling ernaar toe echt vreselijk wandelen was. Het pad laag bezaaid met grote witte stenen die deels vast in de ondergrond zaten. Nergens kon je goed je voeten neerzetten of ff lekker doorlopen. Het was constant uitkijken dat je je voeten goed neerzette, opdat je niet zou struikelen of je voet zou verzwikken. We waren het goed zat toen we bij de vuurtoren aankwamen en als het dan ook nog niets bijzonders is.... Ons advies: direct naar Sagres wandelen en deze kaap overslaan.

Omdat er veel toeristen op af komen, was er ook een friettent natuurlijk. Om een beetje energie te krijgen ga ik twee blikjes cola voor ons kopen. Ik wacht geduldig op mijn beurt. Er is 1 iemand voor mij met een reusachtig bestelling. De twee frietbakkers zijn er druk mee. Rustig blijven Gerard, ik sta in de volle zon en wacht geduldig. Dan komt er een meneer van de zijkant, hij roept iets en de frietbakker lijkt op. Een blikje cola zegt hij en legt gepast geld op de toonbank. De voordringer wordt op zijn wenken bediend. Rustig Gerard, je bent met pensioen en je hebt alle tijd. Als ik eindelijk aan de beurt ben vraag ik om twee blikjes cola. Ik heb er nog maar een zegt de frietbakker... De een na laatste heb ik net verkocht aan die meneer daar....
Wij hebben zo een dorst na vijf uur zwoegen in de zon dat we het helemaal niet erg vinden om een blikje cola met een meneer te delen die zo nodig voor zijn beurt moet gaan... maar-niet-heus.

We nemen uitgebreid pauze. We eten onze broodjes op met kaas, advocado en overgebleven tomaat-sla salade uit het restaurant van gisteren. De Portugese maaltijd porties zijn reusachtig...

———————————

Today's 20 km walk was not very inspiring. We walked through countryside dunes to the coast, where we had a couple of the usual steep ascents and descents, but nothing nerve wracking. Close to Sao Vincente (the official end of the FT) we encountered a couple of km of rubble that was very difficult to walk on. Eventually we had enough and made our way to the nearby road, where we continued on the cement pedestrian/cycle path a couple of km to the most s/w point of Europe. This was the spot that the woman in the shop had raved about (as magical) a few days earlier. However, after all of our lovely time along the coast, we were not inspired whatsoever. It was packed with tourists on a Saturday afternoon, with the only thing to do being looking out onto a flat sea from a parking lot, but we found a rock to sit and have a picnic. We then needed to double back on the cement path a couple of km to cut off to the path to Sagres.

Stayed in our cheapest room yet (37 euros), which is pleasant and has a patio, where we enjoyed a beer from the Spar around the corner. In addition to all of the Dutch familie and Belgiums, we are seeing lots of ancient camper vans driven by German youth, intent on surfing. We also see a lot of solo women walkers, mostly European.Read more