Hanoi

Os voos máis curtos parten dun aeroporto diferente ao que chegamos, Don Mueang, situado ao norte da cidade. Fomos en taxi e o importe era de 250 baht máis 120 para a estrada. O voo é de pouco máis de dúas horas polo que estivemos en Hanoi a primeira hora da mañá. Tiñamos o transporte acordado co hotel pero non apareceron (é divertido buscar o teu cartel no medio de cincuenta condutores, que axitan os seus letreiros cara aos turistas coma xirasoles á procura do sol). Na porta do aeroporto, os ganchos dos taxis piratas intentan collerte no voo mentres os policías de paisano intentan evitalo. Non sei se montei eu a película pero o tipo que nos levaba ao primeiro servizo colleuno outro polo ombreiro e meteuno na parte traseira dun coche deixándonos varados; con só volver á porta, outro rapaz máis precavido díxonos que subiamos á porta de arriba e que nos recollerían alí.
En media hora estabamos no caos do casco vello de Hanoi, abraiados polos millóns de motos, o ruído que emiten e a súa capacidade de carga (o récord do que vimos foi de 2 adultos e 4 nenos ou 12 xerras de auga de 20 litros). En Hanoi hai 5 millóns de habitantes e 6 millóns de motos... nalgunhas interseccións parece que se xuntan todas. É difícil cruzar os pasos de peóns as primeiras veces pero en canto perdes o medo é moi divertido, debes saltar sen medo e comprobar así a súa capacidade para evitarte.

A zona vella de Hanoi é un espectáculo, a xente vive nas rúas porque as casas sen aire acondicionado deben ser insoportables. Todas as vivendas teñen un negocio na planta baixa e os bloques están organizados por gremios, cada beirarrúa ten un comercio. Nas beirarrúas, polas que non poderás andar porque as motos estacionadas se apoderaron delas, os donos destes negocios sentan en bancos diminutos entre ventiladores. Se queres camiñar hai que facelo ao bordo da estrada pero non é cómodo, a temperatura e a humidade son peores que en Tailandia e o ruído das bucinas é abrumador. Despois de ir ao hotel aproveitamos para pasear polo Barrio Vello, comemos por un prezo insultante, visitamos o lago e a súa pagoda (pouco atractiva), a catedral e aproveitamos para negociar con varias axencias para o cruceiro á baía de Ha Long. Ao final collemos o que ofrecía o hotel porque tanto as referencias do barco como os servizos que ofrecían eran dos mellores (o ter negociado con outras axencias permitiume baixar dos 358 dólares cos que comezamos a 230 dólares para os dous.
Cando se puxo o sol fomos en tuc-tuc ao Mausoleo Ho Chi Min, á Pagoda do Pilar Único e ao Templo da Literatura; Aínda que xa estaba todo pechado, a explanada iluminada do mausoleo é moi chula. Volvendo do Templo da Literatura cara ao lago, unha vía do tren corta unha avenida. Os veciños dixéronnos que dúas veces ao día (creo que ás 19.00 e ás 21.00 horas) deben parar a súa vida e apartar aos nenos para que o tren pase sen incidentes. Seguindo esa avenida ceamos entre veciños nunha especie de brasería na que escollas antes de sentarte o que vas cear: ducias de verduras, mariscos e peixes que me fixeron gozar coma un anano.もっと詳しく