Krabi

Os voos de Siem Reap a Krabi pasan por Bangkok. Cometín o erro de coller os voos sen conectar e con só 50 minutos de sobra, o que resultou en pedirlles ás azafatas de Air Asia que nos cambiasen polos asentos dianteiros para saír antes, pedindo mil favores na cola de visados ​​e unhas carreiras para o aeroporto... Ao chegar a Krabi, collemos un servizo de furgoneta que sae cando ten 8 pasaxeiros a un prezo de 150 baht por persoa. O taxi do aeroporto era bastante caro polo que aforras uns euros a cambio de perder uns minutos coa intendencia.

O noso hotel (140 € por 3 noites) fronte á praia de Noppharat en Ao Nang era realmente marabilloso: novo, cunha piscina infinita fronte ao mar de Andamán, acceso á piscina desde a propia habitación... Era o Maneteel Krabi Resort. A zona de Noppharat é máis tranquila e está a só 10 minutos a pé de Ao Nang. A primeira tarde dedicámola a organizar as excursións dos días seguintes en función do tempo, facendo primeiro o de Railay/Tonsay e deixando o de Phi Phi para o día seguinte xa que o prognóstico era mellor.

Á mañá seguinte collemos un longtail desde a zona de saída preto do hotel. A viaxe de ida e volta custa 200 bahts por persoa e o barco sae cando hai 10. Cando levabamos 20 minutos agardando, propuxenlle ao resto que comprasemos os billetes que quedaban e puidésemos saír xa. Negociando coa moza, vendeunos as 4 entradas ao prezo de 3. Podes escoller en que praia queres que te deixen: Railay, Tonsay ou Phra Nang (as 3 praias, a pesar de estar a pouco máis dun quilómetro de Ao Nang, non teñen acceso por terra e só se pode acceder en barco). Aínda que elixiramos a 3a, deixáronnos en Railay porque o mar non estaba moi bo e déronnos indicacións para facelo camiñando: dende Railay West atravesas a cidade en dirección a Railay Leste e dende alí diríxeste cara ao sur por un camiño ben sinalado. Das 3, a praia de Phra Nang é a máis fermosa, con augas verdes e varias covas e illotes kársticos nos que se pode nadar. Ata que cheguei non entendín por que a xente percorría tantos quilómetros para ir á praia... que gozo! Bamboe Island ou Esmerald Lagoon fixéronme comprendelo.

Bañamos ata fartarnos en Phra Nang e volvemos sobre os nosos pasos para ir á lagoa e ao miradoiro que deberiamos ter visto a medio camiño. Cando atopamos o desvío, un rapaz vasco avisounos dos riscos dunha ruta tan embarrada como fermoso o punto ao que chegabas. Con moitas dúbidas decidimos non arriscar, e a sorte estivo con nós porque en pouco máis de 15 minutos caeu unha enorme tormenta; Pillaríanos no medio do percorrido sen onde abrigarnos. Cando deixou de chover decidimos ir a Tonsay, a praia dos mochileros. Cando a marea baixa, descóbrese un paso polas rochas de Railay West, pero estaba alta polo que tivemos que cruzar a selva. A medio camiño entre as dúas praias de Railay hai un cartel indicador en dirección a Tonsay. A partir de aí só tes que confiar no camiño e non separarte dun cable telefónico que pasa preto. Pouco antes de chegar a Tonsay atopamos unha serie de cabanas abandonadas que varias familias de monos fixeran seus. Daba medo atravesar o camino con tantos monos planeando unha emboscada!

Comezaba de novo a chover así que vara na man, cruzamos a zona. Outra tromba de auga fíxonos entrar noutra cabana na que seguramente non entrariamos se non fora por esa necesidade, era o "restaurante" Mamma Chicken. Aínda que só íamos tomar unha cervexa, en canto vin pasar os primeiros pratos, dirixidos a uns rapaces alí sentados, pedimos o menú. Mamma fíxonos o mellor Pad Thai da viaxe e a hamburguesa de polo máis crocante da miña vida. Se a mamá era unha virtuosa do wok, non o era menos coa tirachina que tiña atada ao cabelo: cada vez que un mono se achegaba á súa cociña, desenfundaba e facíao fuxir. É unha sorte ter caído nese lugar. Agora estabamos preto de Tonsay, unha aldea con cabanas nas que as boas vibracións deben ser moito mellores que as comodidades que ofrece o aloxamento. Se tivésemos 20 anos sería unha gran aventura pasar varios días alí coñecendo xente, pero cando temos preto de 40, é máis preguiceiro. Volvemos sobre os nosos pasos polo camiño para volver a Railay para ver se podíamos coller un barco antes do que tiñamos contratado porque o mar estaba embravecido.

Houbo que agardar a esa última embarcación con certa ansiedade porque vento que seguía a medrar e provocaba tantas ondas que dificultaban a saída dos barcos. Era difícil incluso subirse a eles xa que hai que entrar ata a cintura e as ondas batían con forza. Teño que recoñecer que tiven medo ata que saímos da praia, menos que unha adolescente alemá que tiña os ollos na nuca e unha moza do lugar que nun dos botes rozou o exterior da lona, pero eu estaba asustado. Foi relaxante ver como o condutor manexaba o barco de pé na parte traseira, pero para velo había que soltalo, así que tampouco o mirei moitas veces.

O día seguinte foi a longa excursión, o día amenceu espectacular e o mar estaba en calma. O punto de espera estaba preto do hotel e mentres nos organizaban achegáronse unhas rapazas de Barcelona e Madrid. Foi unha sorte, Ro e Egle son tías marabillosas e non tardamos moito en conectar con elas. Como en Ha Long, a falta de tempo impedíanos facer unha ruta ao noso ritmo, viaxando en ferry ou transporte local. Esta excursión levounos 1200 baths por cabeza nun enorme iate ata Bamboo Island (1 hora - praia espectacular), un paseo sen baño pola Lagoa Esmeralda (a auga máis verde e fermosa que vin, se atopas unha excursión que faga alí o snorkel debe ser alucinante), cova Viking (fotos desde o iate - fomos os 4 os primeiros en entrar e tomamos asentos na terraza de proa para ter as mellores vistas a cambio de estar máis expostos aos botes cando había ondas), Maya Bay (1 hora - a praia é verdadeiramente escandalosa pero desde a famosa película de Di Caprio hai tanta xente e tantos barcos que parece un metro en hora punta - para gozar e facer boas fotos tes que romper a ringleira de bloggers coreanos e meterte na auga); Para comer leváronnos a un comedor dunha zona menos frecuentada de Phi Phi, alí non había barcos nin tanta xente, aínda que a praia tampouco era a máis atractiva (estivemos unhas 2 horas alí) e rematou cunha hora de snorkel en Monkey Beach. Non había monos, pero o snorkel foi unha marabilla porque nada máis entrar na auga, centos de peixes de cores rodeanche e nadan contigo. Unha gran experiencia. Despois de volver a casa, reunímonos coas nosas amigas para tomar unhas cervexas e despedirnos delas, case sen ter tempo de gozar da súa compañía. Estiveron 15 días máis, subindo cara a Bangkok máis tranquilos ca nós. Polo menos estivemos disfrutando da súa ruta dende a distancia, e emocionándonos coas fotos que nos enviaron, sobre todo dende Ko Tao.Read more