Ilheu de Villafranca

Despedímonos de Miguel e Froebela aquela mañá porque cando reservamos xa tiñan a casa chea para esa noite así que a última sería na Casa da Ilha, unha pensión restaurada con gusto onde sobre todo destacan as vistas desde a cama. (45 euros sen almorzo e con baño compartido pero o propietario deixounos un pequeno servizo para uso privado). Pola mañá volvemos á Ribeira dos Caldeiroes porque queriamos explorala con calma. Sorprende en toda a illa o ben coidado e limpo que está todo; Luís explicounos que coas persoas que non teñen traballo e queren cobrar a prestación fórmanse equipos, dirixidos por un profesional, que se encargan do mantemento dos xardíns e das obras menores. A Ribeira dos Caldeiroes é unha pequena aldea de muíños de auga reconstruídos xunto a unha fervenza moi fermosa. Á dereita da fervenza atópase un camiño que, un quilómetro máis arriba, remata nun lago con outra pequena fervenza que anima a nadar. Máis abaixo están os muíños, uns xardíns que paga a pena visitar e outras fervenzas nun ambiente totalmente tropical.
Queriamos ir a un pequeno illote que vimos o día da balea e para iso tivemos que coller un barco en Vilafranca do Campo, ao sur, preto de Ponta Delgada e a noso aloxamento para esa noite. Como tivemos tempo de sobra, baixamos pola estrada EN1-1A, bordeando toda a parte leste cara a Povoaçao, primeiro asentamento de San Miguel. O camiño estaba en obras e fíxose moi longo. Ademais, Povoaçao non ten nada que ver e a taberna onde entramos no porto tiña a peor cervexa do mundo.
O Ilheu de Vilafranca do Campo é un pequeno illote case circular que crea un fermoso atol natural rodeado de praias. No verán é un dos grandes atractivos da illa porque o seu fondo é moi apreciado polos mergulladores, pero o mar non estaba ese día para meterse nela e unha vez no barco comezamos a dubidar se fora boa idea collelo. Ademais, a auga estaba chea de carabelas portuguesas, unha especie de medusa cuxa picadura dise que é extremadamente dolorosa. Camiñamos durante a hora que tardou en volver o barco, vendo as rochas erosionadas e evitando os ataques mortíferos das gaivotas cada vez que me aproximaba ao lugar dun dos seus niños. O peor é que a única saída era o mesmo barco no que viñemos nós... ao ir coa corrente, a travesía era máis cómoda. O Ilheu é fermoso, pero eu non volvería con mala mar.

De camiño a Ponta Delgada atopamos un pequeno pobo que nos gustou moito: Caloura. Era sábado polo que supoñemos que habería ambiente na capital, pero non contabamos con tanto: esa tarde rematou a proba de rallie e fíxose a entrega de premios. Despois dun longo paseo pola zona máis turística ceamos na Tasca, con tanto ambiente que ata pasada unha hora non nos deron mesa (aproveitamos esa hora para probar uns marabillosos bolhiños de bacallau na Taberna Acor). A cea non nos chamou a atención por ter tanta demanda. Despois de cear fomos para a casa que a mañá seguinte tocaba volver!Leia mais