Azores, paraíso cercano

As Azores son un arquipélago de nove illas, divididas en tres grupos: o oriental, de São Miguel e Santa María, o central, de Terceira, Graciosa, São Jorge, Pico e Faial, e o occidental, de Flores e Corvo. Como só tiñamos 6 días limitamos a visita a San Miguel, pero a experiencia foi tan boa que non descartamos novas rutas. Lera en moitos foros que había que ter coidado á hora de alugar un coche, que eran habituais vehículos moi antigos con problemas, sobrecustos, e varias estafas... recomendan especialmente evitar a empresa Ilha Verde e se investigas un pouco máis, descobres que as grandes multinacionais alugan a través dela. Despois de ler moitas opinións decidímonos por unha pequena empresa local chamada Auto Cunha e foi un auténtico éxito, pola amabilidade e pola falta de problemas. Alugamos un VW Up xa que pensamos que sería suficiente para unha illa tan pequena como San Miguel e a verdade é que o pequeno respondeu perfectamente. Antonio esperábanos cos seus chistes preparados no aeroporto. Cando o recollemos, ademais do cargo, cobran á túa tarxeta 120 euros, que che devolven despois de comprobar o seu estado ao finalizar o aluguer (lin que outras empresas realizan depósitos esaxerados que deixan as tarxetas inoperantes para o resto da estancia). Para dormir optamos por deixar a capital e tamén foi un éxito. Ponta Delgada, o maior núcleo urbano de San Miguel, estaba chea de turistas xubilados, deses que pelexan polas terrazas, e iso non era o que buscabamos. Estivemos en Ribeira Grande, no extremo norte da illa (a tan só 30 minutos da capital por unha autoestrada que sería a envexa da metade dos países nos que estiven). Aloxámonos na Casa da Flor, unha pensión dirixida por unha parella de novos profesores, Froebela e Luis, que se esforzaron cada día por facernos sentir como na casa. 4 noites nun pequeno apartamento con baño situado na terraza, con almorzo caseiro (o budín era magnífico) e chupitos de licores caseiros que acompañaron as charlas nocturnas por 157 euros. Recomendaron que, se volvemos, fixeramos a reserva con eles directamente, non mediante booking, e que nos farían un desconto do 10% xa que non terían que pagar a taxa imposta polo portal. Despois dun paseo para coñecer o pobo, onde a pedra negra dá a cada recuncho un toque característico, ata a praia, tomamos unha cervexa vendo un atardecer incrible. O noso último día no norte descubrimos TukáTulá, un bar de surfistas ao oeste da cidade con a zona chillout cara ao solpor que pide a berros pasar a noite alí.

Os pobos do norte da illa son máis tranquilos, con poucos turistas e onde os habitantes amosan un aspecto rudo, forxado polo traballo no mar, que esconde a súa infinita bondade. Nótase na Ribeira Grande e máis aínda no Rabo de Peixe. Entre estas dúas localidades e por recomendación dos nosos propietarios atopamos os dous mellores restaurantes da illa. No Restaurante da Associaçao Agrícola de Sao Miguel comemos unha magnífica carne (dos milleiros de tenreiros que poboan os prados -viven e dormen case en liberdade e resulta curioso ver polas mañás como os gandeiros se achegan aos rabaños con furgonetas adaptadas para muxilos) e en O Silva foi onde a bondade dos seus traballadores nos conquistou para sempre: Chegamos tarde ao restaurante, vestidos coa mesma roupa de montaña coa que andabamos durante todo o tempo (isto merecería unha mirada de desaprobación no peor dos restaurantes españois) e os tres días que fomos tratáronnos coma se fósemos da casa, incluso convidándonos a unha sobremesa que quixemos probar o día anterior e xa non había. Prometemos volver! Mide o que pides, as porcións son enormes, bótalle un ollo a Google Images. Ao día seguinte comezamos a visitar a illa, tiñamos os puntos marcados no mapa e decidimos comezar en sentido horario, un plan que variamos para adaptarnos a un clima cambiante... cada 15 minutos, cada 15 quilómetros... Comezamos no Miradouro de Santa Iria, para facernos unha idea da orografía das súas costas e despois perdémonos polas rúas que nos levaban cara a Praia dos Moinhos e Porto Formoso. Despois fomos á plantación de té Chá Gorreana para coñecer como debe ser calquera institución pretenda ser didáctica: a fábrica de té intercala os espazos de traballo con outras salas onde hai vídeos interactivos sobre a produción. Durante o percorrido pódese ver como se tritura a folla, manipulala, charlar cos traballadores que a envasan a man e mesmo degustala de balde... e a entrada é gratuíta. Dende alí vense varias rutas de sendeirismo polas plantacións, tan fermosas como empinadas.

Dende alí subimos ata a Lagoa de Sao Brás, polo camiño aprendemos a forma de muxir un número tan grande de vacas que sorprende ata a un galego. Unha vez chegado ao lago, é recomendable subir ao outeiro da dereita desde onde se contempla boa parte da costa sur de San Miguel. Volvemos sobre os nosos pasos para ir cara ao oeste da illa (se cruzar a illa de norte a sur leva uns 40 minutos, en pouco máis de tres horas podes cruzala horizontalmente). Polo camiño paramos para ver o Rabo de Peixe, as Piscinas Naturais das Calhetas (pozas feitas polo mar nas rochas pero non con auga termal).

Na ruta, hai un restaurante, 4 plátanos, cunha fermosa terraza para gozar da costa norte. Un pouco máis adiante decidimos baixar ata a praia de Santa Bárbara, unha praia de area negra pero súper fina flanqueada pola esquerda por impoñentes cantís e pola dereita por uns illotes e pináculos derivados da actividade volcánica. Unha das praias máis fermosas que visitei. Dende o Miradouro do Escalvado pódese gozar da mesma paisaxe desde unha perspectiva máis elevada.

A seguinte parada foron as Termas da Ferraría... un lugar perfecto para rematar calquera día. A paisaxe é sorprendente: o azul dun mar embravecido, o branco das ondas e o contraste coas negras rochas volcánicas de lava mostran unha gama de cores máis intensas do normal. As augas termais teñen 3 tipos segundo o teu orzamento: un balneario, unha piscina privada de auga termal anexa ao balneario e unha piscina natural nas rochas. Ao último é gratuíto, accédese por un camiño descendente á esquerda do balneario. Aínda que o fixemos en sentido contrario, recomendo primeiro probar a piscina nas rochas e despois subir á piscina privada (6 euros) polas instalacións que ten (servizos, vestiarios, tumbonas...) e a temperatura da auga. Despois dun longo día, unha vez dentro desas augas sulfurosas que roldan os 40 graos, asegúrovos que che costará saír.

A pouca distancia estaba a Lagoa das Sete Cidades polo que decidimos aproveitar esa proximidade para non ter que volver á parte máis occidental da illa. A subida é curta, duns 15 quilómetros por estrada sen asfaltar, aínda que en bo estado (se prefires que a estrada sexa máis cómoda, hai outra subida dende preto do aeroporto que está asfaltada; pero dende As Termas, esta era a ruta máis curta). A medida que vas subindo, comezas a apreciar a inmensidade desa caldeira e descobren os tesouros que contén dentro do seu cráter. Sen dúbida, o máis peculiar son as dúas grandes lagoas, separadas por unha pequena ponte, e a cor das súas augas; un azul e outro verde a pesar de estar conectados. A lenda atribúe a diferenza de cores ás bágoas dun pastor e dunha princesa na súa última cita antes da súa voda con outro príncipe.

Na parte máis alta, xunto ao miradoiro, hai un hotel abandonado en estado de decadencia, con algúns detalles que reflicten un pasado mellor: os restos de lámpadas, alfombras, papel pintado... permiten soñar co luxo que existía antes e imaxinar as razóns do seu desuso. Hoxe en día, esta decadencia serve de escenario para fotógrafos e cineastas e de punto máis alto para turistas intrépidos: os seus balcóns e tellados son o mellor lugar para gozar da contorna.
Seguindo a estrada que pasa por diante do hotel, pódese baixar ata as lagoas e dar un agradable paseo, visitar a localidade de Sete Cidades (pouco interesante) ou tomar unha cervexa no Restaurante Green Love, nunha área recreativa de bancos ao carón da lagoa azul: as críticas lidas non falan ben da súa cociña, pero a cervexa é a mesma en toda a illa e a terraza é magnífica; Para cear xa tiñamos O Silva! Czytaj więcej