Glymur e Thingvellir

O cansazo xa se notaba e esa mañá decidimos non ir a Kirjufell e a península de Snaefellsnes asumindo que a subida a Glymur non sería curta. O plan B foi a subida a Grábrok e a fervenza de Glani, ambas próximas á estrada e a non máis de 15 minutos a pé do aparcadoiro. Continuamos a ruta facendo paradas na fonte Deildartunguhver (a máis grande de Europa, a auga ferve fóra da terra a 100°C - 180 litros por segundo) e en Hraunfossar e Barnafoss, separadas por 100 metros e xunto a un aparcamento. Estar tan accesibles e preto da capital fai que estean masificada. Non son especialmente atractivos e só os recomendaría se estivesen na túa ruta. Glymur foi o máis destacado do día, a fervenza máis alta do país. A subida dende o aparcadoiro é fácil ata chegar á ponte: un tronco cunha corda para manter o equilibrio. Se o cruzas, a subida pola marxe esquerda é moito máis cómoda, por un camiño limpo aínda que con algúns tramos empinados, a vista é mellor e pódese gozar da fervenza durante a subida. Na marxe dereita só se ve a fervenza cando chegas ao seu cumio.

A choiva que caeu esa semana fixo que o caudal do río aumentase tanto que cruzar a ponte convertíase nun risco innecesario. Non era imposible, xa que o conseguiu un equipo estadounidense de CrossFit; pero vendo o mal que custou facelo, con aquelas patas que parecían columnas, decidimos subir sen cruzar. O que atopas no lado dereito é unha subida moi complicada: os tramos que non están entre matogueiras e barro, son de pedras soltas que escorregan ao pisalas; e cunha pendente media aproximada dun 15%. Por suposto, Glymur é un espectáculo!! Tardamos unhas 1,5 horas en subir (incluída unha longa parada para valorar o cruzamento da ponte) e uns 40 minutos en baixar. Antes de chegar a Reykiavik só nos quedaba a parada de Thingvellir. Na entrada hai caixeiros automáticos para conseguir un billete de 5 euros válido para as 5 prazas de aparcamento (creo que só a túa boa vontade te fará pagar porque ninguén mo pediu despois). Só paramos no aparcadoiro 1 e levamos aproximadamente unha hora camiñando entre as placas norteamericana e euroasiática. A pesar do impresionante do lugar, convén reflexionar sobre o lugar onde estás, como se produciu e onde nos leva: as placas sepáranse ao mesmo ritmo que as túas unllas... ata cando??? Chegamos á pedra da lei e á lagoa na que se botaban os condenados. Alí coñecemos a un profesor de historia local que nos deu unha masterclass rápida sobre o lugar.
Esa noite durmimos en Reikiavik, no REK INN (95 euros Baño privado e almorzo incluídos que fas ti mesmo na cociña), un curioso hotel de 4 habitacións que funciona sen persoal: o día antes envíanche uns códigos ao teu móbil para entrar na habitación e ten unha zona común con cociña para poder preparar o almorzo. Moi ben situado, a 5 minutos a pé de Laugavegur e a 10 da ópera ou Hallgrimskirjka. Saímos cear fóra e disfrutamos dunha noite estupenda a pesar de que era case novembro. O espectáculo que nos deu a Aurora Boreal sentados diante do Sun Voyager nin sequera pode describirse polas fotos... unha noite máxica.Les mer