Reunification Express 🇻🇳

Het was weer hoog tijd voor een treinritje. We rijden naar het station van Ninh Binh om daar op de Reunification Express 🚂 te stappen. De spoorlijn werd aangelegd door de Fransen in de jaren 30 en loopt van Hanoi naar Saigon over meer dan 1700km. Na de Vietnamoorlog is de lijn omgedoopt tot Reunification Express. De gehele rit duurt meer dan 30 uur, maar ons doel, Da Nang, ligt grofweg op de helft.

Vergeleken met de andere passagiers hebben wij amper baggage mee. De gemiddelde Vietnamees reist met meerdere tassen 🎒, zakken 🛍️ en kartonnen dozen. 📦 Wij staan geduldig in de rij als we aanschouwen hoe ze dit allemaal inladen. Maar dan begint de trein al te rijden en springen we toch maar snel tussendoor naar binnen.

Omdat we de trein overdag pakken hebben we gekozen voor gewone stoelen in plaats van een slaapcoupé. We zoeken onze stoelen en gaan rustig zitten. Pas later blijkt dat de stoelnummers maar door weinig andere mensen serieus genomen worden. Elke stop resulteert steevast in een stoelendans. 💃🕺

Het is inmiddels tijd geworden voor het onvermijdelijke, een WC-bezoek. Ik doe de deur open en zie dat het gehele hokje blank staat. Boven het water (tenminste, dat hoop ik) torenen twee verhogingen uit voor de voeten en daar tussen in een gat. Wat een luxe.

Buiten regent het dat het giet. 🌧️ Het is regenseizoen in een groot deel van Vietnam. Na een paar uurtjes begint de conducteur aan een monoloog. Iedereen luistert geboeit, maar het is volledig in het Vietnamees dus wij kunnen enkel gissen naar de boodschap. 😵 Pas als iedereen persoonlijk is ingelicht vertelt de conducteur ons via Google Translate dat we "overgeladen worden in een ander schip". Dat klinkt niet goed.

Een kwartier later pakt iedereen z'n spullen en worden we bij een klein stationnetje overgeladen in kleine busjes. 🚌 We rijden over een weg met aan allebei de kanten alleen maar water. 🌊 Als we hier en daar bomen 🌳 en verkeersborden ⛔ boven het water uit zien komen hebben we door dat het hier flink is misgegaan. We zijn er inmiddels achter gekomen dat het spoor verderop ook is beschadigd.

Na een half uurtje worden we bij een klein peronnetje in the middle of nowhere uit het busje gezet en klimmen we een andere trein in die op ons staat te wachten. Pas een uur later arriveren de laatste busjes.

We hervatten onze reis naar Da Nang. De regent druppelt inmiddels ook naar binnen via de ramen. 💧 Het is verre van rustig in de trein. De luide omroepberichten spuien Vietnamese klanken 📢 en elke paar minuten komt er een verkoper met eten langs. Verderop in de coupé is er iemand jarig en die hebben tijdens het noodzakelijke busritje een doos bier en eten op de kop getikt. Naar goed lokaal gebruik wordt dit gedeeld met de gehele coupé.

De dag vliegt voorbij en voor we het weten is het donker. Het gelal wordt ingeruild voor gesnurk. Er liggen mensen met de benen languit omhoog langs de ramen te slapen. 😴 Er ligt zelfs iemand in het gangpad en zo schoon is de trein nou ook weer niet. We zagen net nog een kakkerlak lopen. 🪳

Met de opgelopen vertraging erbij komen we diep in de nacht pas aan. We hebben inmiddels een beetje spijt dat we geen slaapcoupé hebben genomen.

Na 18 uur vol gekte komen we aan in Da Nang. Het is ver na middernacht en de stad is uitgestorven. Gelukkig hadden we met ons hotel in Hoi An al een taxi afgesproken. Die staat keurig te wachten met een bordje: "Welcome, Van Den Bogaard Tin". Ik keur het goed. 👍🏻Read more