Puerto Viejo (Carribean)

Puerto Viejo

Na Cahuita gaan we door naar nabijgelegen stadje Puerto Viejo. Dit is een wat groter plaatsje met een echte Carribische kustplaats vibe. Mensen kachelen voorbij op fietsjes, scooters, tuktuks en grote bakken van auto's vol met surfboards (niet dat je nu moet proberen te surfen want anders dan de rest van het land begint het regenseizoen hier nu net en de zee is een grijze, woeste slokop die graag zwemmers eet). We zitten hier in een fijn appartement langs de rivier met uitzicht op rondom gelegen bos en gaan deze laatste dagen in Costa Rica nog een aantal interessante mensen ontmoeten.

Allereerst Helena, een lokale gepensioneerde dame die ooit eigen restaurants beheerde, maar inmiddels op een rustiger tempo graag kookt met reizigers. We krijgen coördinaten coor haar huis, maar komen in het donker en in keiharde tropische regen aan en verdwalen in de donkere wijk. Gelukkig kent een eigenaresse van een barretje waar wel licht brand Helena en wijst ons de goede kant op. Helena staat al bezorgd te wachten met een enorme paraplu. Eenmaal binnen en een beetje opgedroogd leert ze ons gallo pinto maken, althans het voorstadium ervan: bruine bonen en rijst klaargestoomd in verse kokosnootmelk. Haar kleinzoon en een buurjongen wiens ouders niet thuis zijn zitten ondertussen tv te kijken, maar proberen enigzins verveeld ook steeds de aandacht te trekken door gekke capriolen uit te halen. Tijdens het koken is het een zoete inval van familieleden die langskomen bij mama of oma. Zodra we klaar zijn met koken wordt iedereen echter met harde hand weggestuurd, zodat wij in de woonkamer aan het eettafeltje kunnen zitten. Trots trekt ze de horecaborden, die ze nog altijd bewaard heeft, tevoorschijn. We eten de bonen met rijst (die pas gallo pinto mogen heten zodra je ze de volgende dag, net zoals nasi, opnieuw oppakt met nog wat extra kruiden) gezellig met kleinzoon die wel mocht blijven en die de Mario movie zit te kijken.

Na deze erg leuke ontmoeting is het de volgende dag tijd om nog een bijzonder persoon te ontmoeten. Antropoloog Jorge begeleid ons namelijk naar een Bribi familie, een van de weinige inheemse stammen die nog traditioneel leeft. We gaan naar een clan waarvan Luis het stamhoofd/de sjamaan is. Jorge vertelt ons eerst over de geschiedenis van de inheemse volkeren in Costa Rica en vertelt over hun gebruiken, in het bijzonder rondom cacao.  De cacaovrucht wordt door alle volkeren als heilig beschouwd en de Bribi zien de vrucht als het hart van de dochter van de creërende god. Na de uitleg worden we naar Luis gebracht en in zijn goede handen achtergelaten. Luis is nog het best te beschrijven als een enorme, vrolijke, grappenmakerde cacao lord. Met zijn tattoos en jaguartand-ketting ziet hij er indrukwekkend uit, maar ondanks het feit dat hij niet zou mistaan in een Tico versie van Breaking Bad blijkt hij vooral heel grappig. De 9 hysterische chihuahas die het land bewaken helpen daar overigens ook zeker een pootje bij. Hij laat ons en de Chileense familie die ook op bezoek is gekomen met trots het dorp, de cacaoplantage en zijn medicinale tuin zien. In de laatste kiest hij vol genoegen de meest intens bittere planten uit die we onder zijn toeziend oog tot op de nerf moeten opeten (want een sjamaan weigeren dat mag niet, aldus de sjamaan), allemaal zeer goed voor hart en vaten, nieren, blaas of lachspieren (de zijne met name in dit geval). We proberen onder andere kinine, maar ook een 'toverbes' die na het eten zure dingen zoet maakt. Na alle bittere bladeren eet iedereen met smaak een paar intens zure limoentjes weg. Hij laat verder zien hoe je in de jungle kunt overleven (de binnenkant van bananenblad bevat bijvoorbeeld veel water en smaakt naar komkommer - de chihuahas vochten erom - en termieten zijn niet alleen voedzaam maar ook erg lekker omdat ze naar gember smalen) en leert ons hoe je cacao bonen oogst, brand en pelt. Met zijn dochter maken we vervolgens pure chocola op een speciale maalsteen.

Afsluitend dealt Luis met een grote machete stukjes chocolade, die hij eerst snijd als ware het coke in plaats van cacao. We proeven eerst verschillende smaken chocolade, gemaakt door zijn familie. We mogen raden wat erin zit, en hij heeft grote schik bij de verschrikte gezichten van de Chileense ouders die bij het laatste stukje (adults only) na doorslikken leren dat het geheime ingredient marihuana is. We drinken uiteindelijk een traditionele warme chocolademelk en dan is het tijd om afscheid te nemen. De 8 uur theatrale rondleiding van de chocolord heeft indruk gemaakt, Maciej is er zeker van dat zijn toekomst ligt in een cacaoplantage met chocoladefabriekje erbij. Lanny, wellicht zit er een familie business in ;).

Onze laatste dag gaan we naar Manzanillo, een nabij gelegen vissersdorpje. We verkennen in de ochtend eerst het nationaal park om een laatste keer de mangrove te bewonderen. In de middag gaan we naar het ara project, dat zich inzet voor de groene macaws. Deze wordt kritisch met uitsterven bedreigt, wereldwijd zijn er nog maar zo'n 1500 over. Grootste aanstichter daarvan is ontbossing op het Amerikaanse continent, met name de strandamandelboom. Deze bomen zijn niet alleen een belangrijke voedingsbron, maar zijn ook de voornaamste nest plaatsen van deze vogels, die geen nesten bouwen maar in boomholtes een nestplaats zoeken waar ze jaarlijks terugkeren. Hier zijn hele grote bomen voor nodig, maar die zijn afgelopen eeuwen grootschalig gekapt voor huizenbouw en houthandel. Het project zet zich in voor het aanplanten van nieuw bos en helpt de ara's in de tussentijd met extra nestkasten en 10% voervoorziening. Door de inspanningen van het project zijn er inmiddels weer 500 groene macaws in het wild in Costa Rica, voorheen was er nog maar één over.

Naast de informatie over het project mogen we komen kijken bij het 'happy hour' voor macaws, het moment waarop er in het bos van de stichting amandelen worden aangeboden aan macaws die deze nog nodig hebben. Vooral de jonge macaws, die nog volop aan het leren zijn hoe te overleven in het regenwoud, komen graag nog op dit dagelijkse bijvoeder moment. De amandelen worden op laadplatforms de bomen in gehesen en van alle kanten komen er eenzame macaws en jonge stelletjes uit omliggende bossen aangevlogen. Het is een gekrijs van jewelste en er wordt begroet, weggejaagd en gevlooid. Heel indrukwekkend en verdrietig tegelijk om al deze groene ara's samen te zien, het maakt uitsterven een heel tastbare realiteit.

Na deze laatste dag vol indrukken genieten we op het strand van een lokaal bandje en op de weg terug naar huis van een repeterende groep bandjongeren en toen moesten we toch echt onze koffer weer gaan pakken. Nog een laatste avontuur op het programma: van de carribische kust weer naar het vliegveld zien te rijden (er is maar één weg die kant op en die staat befaamd om landslides en hele intense files). Morgen zullen we weten of dat gaat lukken :).Read more