Terug naar Ho Chi Minh City

De laatste avond in Đà Lạt zijn we na een korte wandeling langs het meer en om een creatief geparkeerde auto nog wat spotgoedkope takoyaki en ramen gaan eten. De smaak had wat meer gemogen, maar voor nog geen 3 euro per persoon (inclusief drankje) zeker niet mis. Na een prima cocktail en voor Maxim een eigenlijk nog veel betere mocktail liepen we nog langs een bierwinkeltje om wat extra vloeibaar vermaak aan te schaffen. Dat hadden we wel nodig om ons potje dierenspel van record-lengte af te maken. Dat is dat spel waarbij je steeds een dier moet noemen dat begint met de slotletter van het laatstgenoemde dier. Uiteindelijk zijn zowel de grote bonte specht als de kleine bonte specht aan de beurt gekomen. In de winkel kon ik mijn ogen niet geloven: ze hadden Jopen. Het biermerk dat ooit in een oude kerk in Haarlem is begonnen en inmiddels is uitgegroeid tot mijn persoonlijke favoriet. Dat had ik hier nou niet verwacht, Leffe of Hoegaarden is tot daar aan toe, maar Jopen? Score!

Na verassend helder wakker te zijn geworden en bij ons inmiddels gebruikelijke cafeetje een koffie te hebben genoten, besluiten we dat het te regenachtig en te krap in de tijd is om nog een laatste pagoda te bezoeken. Ik neem voorlopig afscheid van Maxim en Lisa (die zie ik volgende week waarschijnlijk in het Noorden weer) en pak een Grab naar het busstation. De bussen (en tours en andere touristenvoorzieningen trouwens) hebben hier overal minstens één, maar vaak wel een paar bijvoeglijk naamwoorden die luxe uit zouden moeten stralen opgeplakt gekregen: Exclusive, Luxury, Limo etc. Ik was in dit geval niet voor het meest superlatieve VIP geval gegaan omdat die mij op de heenweg bijna een hernia bezorgt heeft door plaatsen te bieden die zowel géén bed als géén stoel waren, maar wel pretenties hadden voor beiden. De huidige, gewoon "luxury" bus nam genoegen met gewoon lekker lange ligstoelen. Veel beter.

Wat minder goed was, was dat deze bus schijnbaar niet naar het busstation midden in de stad ging, maar naar een modderpoel aan de andere kant van de rivier (helaas geen foto van). Had ik toch die Exclusive VIP optie moeten nemen... Het was zo afgelegen dat mijn Grab-app zelfs geen chauffeurs kon vinden om me naar huis te brengen. Na een stukje lopen kwam ik een behulpzame local tegen die geen woord Engels sprak, maar wel op wonderbaarlijke wijze een Grab naar dit gat kon ontbieden. Eenmaal thuis aangekomen en gedoucht ben ik lekker met Karin hotpot gaan eten. Toch ook fijn om weer terug te zijn.Läs mer