Koeienvlaai

Na een nieuwe koffer te hebben gekocht om degene te vervangen die in een hoogstandje van internationale samenwerking door het grondpersoneel op Schiphol, Charles de Gaulle, en Tan Son Nhat is gesloopt, is het tijd om te pakken. 2 maanden en een week zijn we in Ho Chi Minh City, aka Saigon, verbleven. Ondertussen zijn we toch best van ons plekje daar gaan houden, met de altijd glimlachende deurman, Mr. Lai. We hebben echter ook zin in een nieuw avontuur. De komende week staat Sa Pa op het programma. Een stadje hoog in de bergen, helemaal in het noordwesten van het land.

Na een avondvluchtje, een paar uur wachten op het vliegveld van Hanoi, wederom een nachtelijke busreis in een te korte bedstee en een aankomst om half zes in de ochtend regelt iemand van het busbedrijf een taxi voor ons; Grab is in deze uithoek nog niet doorgedrongen, hoe toeristisch die ook mag zijn. Als we iets na zessen bij de "Sapa Jungle Homestay" aankomen verteld een slaperige receptionist ons dat we pas in de middag kunnen inchecken. We kunnen wel al onze koffers achterlaten en even bijkomen in de receptie. Karin heeft een beetje last van haar buik en de receptionist brengt heel attent een kop warme gemberthee. Na nog even genoten te hebben van de rondspelende kittens. Kunnen we daar ook nog een ontbijt meeëten, waar we toevallig twee Nederlanders tegenkomen die later die ochtend zullen vertrekken.

Na het ontbijt is het tijd om een scooter te huren. In het stadje is niet zo veel te zien, maar de bergen rondom zijn natuurlijk spectaculair om doorheen te sjezen op twee wielen. Ze hebben helaas geen handbak, maar wel een semi-automaat. Volautomatisch gaat natuurlijk nooit werken op steile bergpaadjes. We besluiten meteen maar een rondrit door de Mường Hoa vallei te maken, bekend om de rijstterrassen en inheemse Hmong en Dzao dorpen. Dat zijn etnische minderheden in China en Zuidoost-Azië, die natuurlijk weer een taal uit een compleet geïsoleerde familie spreken (zoals Baskisch, bijvoorbeeld). Er worden veel looptours langs een aantal van die dorpjes georganiseerd, maar ik had al gezien welke route ze ongeveer namen, dus misschien kan dat ook wel op de brommer. Aangekomen bij de afslag van de hoofdweg (die inmiddels ook in een ruw grindpad is veranderd), zie ik dat er best wat locals op de brommer het wat stijlere en smallere pad waar de looptours ook over gaan betreden. Dat moet mij dan ook wel lukken...

Niet dus.

Het begint aardig, de grip is goed, af en toe zitten er wat gaten in de weg, maar daar kun je prima omheen. De koeien, waterbuffels en groepjes looptoeristen zijn eveneens eenvoudig te ontwijken en ook de hobbels zijn goed te navigeren. Het gaat pas een beetje mis als een tegemoetkomende auto mij niet genoeg ruimte geeft en ik naast de weg glij. Gelukkig een zachte landing, en meteen weer door. Na wat gezigzag en een steile afdaling komen we aan bij een prachtige stalen hangbrug. Even stoppen voor wat foto's van de brug en het uitzicht daarvanaf en dan staan we voor een keuze: de brug over en weer een stukje omhoog of een steile, glad-uitziende helling naar beneden.

Dat er een stuk meer verkeer voor de eerste optie gaat is voor ons ook de doorslag. Meteen bij de eerste helling al trekt de brommer het niet (misschien toch in de 1 moeten beginnen), we stappen af en ik loop met de brommer, die zijn eigen gewicht trekt, naar boven. Karin volgt. Boven aangekomen zien we een nog langere en mogelijk zelfs steilere helling ons tegemoet komen. Mooi niet, we gaan wel lekker terug. De afdaling loopt Karin omdat ik niet het vertrouwen heb genoeg te kunnen remmen met twee. Bij de brug weer opstappen, aanloop maken en bij de overkant naar boven. Ik merk al snel dat de brommer niet wil in de 2, zelfs met aanloop. Terugschakelen blijkt een uitdaging met deze semi-automaat, waardoor ik furieus met mijn hak op de pook stamp voordat we tot stilstand komen en omkieperen op een steile helling. Het lukt! Helaas vergat ik in mijn focus op de versnelling een beetje gas terug te nemen. Wheelie. Boem. Plats. In de koeienvlaai. Ja, echt, het zou zo in een slapstick uit jaren 50 Hollywood kunnen zitten.

Na ons schoongeveegd te hebben met wat bladeren gaan we een beetje geschrokken, maar grotendeels ongedeerd weer verder. Terug op de hoofdweg volgen we die verder door het dal. Echt een makkie vergeleken met wat we net hebben gehad. Zelfs het asfalt komt na een paar 100 meter terug (al blijft het om de zoveel tijd weer even een grindweg worden, gewoon zomaar). Af en toe vallen er al glimpsen van de prachtige vallei onder ons door de mist heen te ontwaren. Uiteindelijk komen we bij een pittoresk bergstroompje dat zich met enig drama over de rotsen stort. Mooie plek voor een korte pauze en een lokale snack: kastanjecreme in bladerdeeg, yummie. We besluiten nog een beetje de rotsen op te klauteren, maar ook dat blijkt niet zonder gevaar. Ik krijg een rietstengel in mijn smoel en Karin glijdt uit wanneer ze over het stroompje springt. Ik kan nog net haar hoofd pakken om te voorkomen dat ze van de rotsen afdondert, maar ze heeft wel haar enkel bezeerd.

De rest van de route verloopt met weinig spektakel, maar wel met eindelijk wat spectaculaire uitzichten; we zijn inmiddels onder de wolken uitgekomen. In Lào Cai maken we nog een kleine omweg om even de grens met China te bekijken (verassend indrukwekkend eigenlijk, bijna alsof ze iets te bewijzen hebben), waarna we over een mooie bergweg terug naar het op 1.500 meter hooggelegen Sa Pa rijden. Als we maar genoeg benzine hebben...Read more