Tōkyō, we're on our way

Na een rustige oudejaarsavond brengt Karin's moeder ons 's ochtendsvroeg naar het vliegveld. Ik ga haar buitengewone gastvrijheid zeker missen, maar ben ook klaar voor het volgende avontuur. De grootste stad ter wereld staat ons te wachten. Natuurlijk is het niet te verhelpen dat Gruppo Sportivo in mijn hoofd rondspookt. Wanneer we opstijgen hebben we prachtig zicht op de besneeuwde bergtoppen van Hokkaido (1), een tafereel dat gespiegeld wordt als we neerdalen boven Tokyo Bay, maar dan met Fuji-san op de achtergrond (2).

We moeten nog een tijdje wachten tot onze kamer beschikbaar komt, dus we doden de tijd op het geïntegreerde winkelcentrum van Haneda. Op het dak is een viewing deck, waar het natuurlijk wemelt van de vliegtuig spotters. Ik ben meer geïnteresseerd in de skyline, waar je vanaf dit schiereiland uitstekend beeld op hebt (3).

Er is zowaar een directe verbinding vanaf Haneda naar ons appartement in Sumida-ku, dat met zo'n 221.000 inwoners redelijk gemiddeld is voor een van de 23 speciale wijken van de stad. Die speciale wijken heten zo omdat ze grotendeels functioneren als aparte steden, met een eigen burgemeester en gemeentebestuur, maar bepaalde autonomiteit en verantwoordelijkheden afstaan aan het metropolitaine bestuur, dat over het hele prefectuur gaat. Als we na een ondergrondse rit van zo'n drie kwartier uitstappen bij station Honjo-Azumabashi is het nog geen twintig meter lopen naar de voordeur. Even aankloten met de incheckinstructies ophalen en dan kunnen we met een verassend snelle lift naar de 6e verdieping (eigenlijk 5e, maar de begane grond is hier al 1). We zijn beiden aangenaam verrast over de hoeveelheid ruimte die we hebben in het appartement. Veel vloerruimte, een aardig balkon (4) en in de keuken is daadwerkelijk een stukje vrij aanrecht, een flinke gootsteen en zelfs wat kookgerei en plastic servies. Not bad at all. Het enige puntje is dat het lijkt alsof ze halverwege het inrichten een koffiepauze hebben genomen en nooit meer terug zijn gekomen. Er zijn twee gigantische kasten, maar die hebben geen planken, alleen kleerhangers. Er is een bankje, tapijt en salontafeltje, maar geen dinertafel of stoelen. Gelukkig kent Karin een soort Japanse Marktplaats waar we een hardhouten tafel met twee bijbehorende draaistoelen vinden die we een paar dagen later in de buurt ophalen. Super degelijk spul ook. Goede deal voor 0 yen.

's Avonds gaan we shoppen onder de Skytree, die zo dichtbij is dat hij op ons dak zou eindigen als hij de verkeerde kant op omkiepert. Met 634 meter is het sinds 2012 al de hoogste toren in de wereld (waarbij de Burj Khalifa niet wordt meegerekend, want dat is een wolkenkrabber). Terwijl we ernaartoe lopen worden we een gelukkig nieuwjaar gewenst (5). Ik verbaas me erover dat, ondanks zijn dubbele hoogte, de Skytree minder imposant over komt dan de Eiffeltoren. Wellicht vanwege de minder vrije zichtlijnen, waardoor je hem minder goed in context van de omgeving ziet. Desondanks loop je bijna een nekhernia op van het omhoog turen. Nog een idee van de schaal: op de foto kun je vlak achter de Skytree een miezerig klein flatgebouwtje van een schamele 20 verdiepingen zien. We besluiten nog niet naar het observatiedek te gaan, want het uitzicht zal vast mooier zijn buiten de feestdagen, als alle salarymen om 8 uur nog in hun verlichte kantoren zitten.

De volgende dag steken we de rivier over naar Asakusa. Onderweg zien we het hilarische hoofdkantoor van bierbrouwer Asahi (6). Karin vertelt dat Asakusa historisch gezien het kloppende hart van Edo was. Het echte centrum was gereserveerd voor de Daimyo en hun Samurai en alle kooplui en ambachtslieden werden gedelegeerd tot de "Shita-machi", de lage stad, waar Asakusa de belangrijkste wijk van was. Het staat vandaag de dag nog steeds bekend als een van de levendigste districten, vol specialistische winkels, izakaya's, komieken en straatperformers. Vandaag zijn veel winkels gesloten vanwege nieuwjaar, maar er is een flinke horde op weg naar Sensō-ji voor het nieuwjaarsgebed (7). We kunnen in Kappabashi, een grote winkelstraat volledig gewijd aan kookgerei en - niet verassend - Karin's favoriete plek in Tōkyō, gelukkig wel nog een snijplank die groter is dan een postzegel kopen. Hij is gemaakt van Paulownia, een houtsoort die je bijna nooit ziet buiten Japan, maar waar ze hier verzot op zijn. Ik snap wel waarom, het is bijna net zo licht als balsa en het werkt bijna niet.

Als we de Sumida rivier terug oversteken zien we het meest typische uitzicht van onze wijk: De Skytree, het hoofdkwartier van Asahi en de naastgelegen bierhal, die officieel de "Flamme d'Or" heet, maar door de locals liefkozend de gouden drol wordt genoemd (8).Read more