Japan

Op kerstavond komen Karin en ik terug van het skieën, maar voordat we naar huis gaan, blijven we nog even in het centrum (1) om inkopen te doen voor het kerstdiner wat we samen voor Mika-san gaan maken. Ik ben van plan mijn inmiddels bijna verplichte Beef Wellington te maken en daar zitten wat ingrediënten in die iets lastiger te vinden zijn. De champignons kan ik prima vervangen voor shiitake, de biefstuk van de haas kan vervangen worden door een ander mooi, cyclindrisch en mals stuk vlees en verse tijm en rode wijnazijn hebben ze in een wat sjiekere supermarkt in de kelder van een van de vele warenhuizen in downtown Sapporo. De parmaham blijkt echter een probleem te zijn. We gaan naar meerdere supermarkten, een buitenlands eten-winkel en zelfs een soort kaas en vleeswaren speciaalzaak. Nergens ook maar een plak gerijpte ham te vinden. Uiteindelijk bellen we een slager die we op google maps hebben gevonden, maar in the middle of nowhere zit en die zegt nog één pakje te hebben. Legt hij wel even voor ons opzij. Een metrorit en twintig minuten wandelen later hebben we beet, het is misschien niet genoeg, maar ik heb als backup wat rauwe ham erbij gekocht. De Wellington was uiteindelijk toch een groot succes (2).

De week tussen oud en nieuw is lekker uitrusten. Karin moet nog een beetje werken en ik vul de tijd met Japans studeren, pianospelen en Cities Skylines 2 spelen. We gaan er later in de week een paar keer op uit. Zo bezoeken we het biermuseum in Sapporo (3), waar vroeger Sapporo bier werd gebrouwen. Dat is het oudste en een van de grootste merken in Japan en ze maken ook het beste pils, aldus de experimenten van een expert. We lezen er veel over de geschiedenis van de brouwerij en de ontwikkeling van Hokkaido in de late negentiende eeuw. We slaan we de Biergarten over, want die is nog niet open en er is een wachtrij voor de reserveringen, en besluiten naar een goed aangeschreven Hokkaido-curry restaurant te gaan. Die is soepiger dan de normale Japanse variant. Je kunt kiezen op een pittigheidsschaal van 0 tot 10 en er staat een waarschuwing dat de stap van 4 naar 5 behoorlijk is. Ik heb nog geen een keer iets echt pittigs gegeten in Japan dus ik durf graad 5 wel aan. De ober kijkt me vragend aan en checkt of ik het wel zeker weet, maar de vorige keer dat dat gebeurde viel het allemaal reuze mee. Nu niet dus. Godverdetering zeg wat heb ik mijn bek lopen branden (terwijl de ober mij stilletjes uitlachte natuurlijk). Dit was op hetzelfde niveau als de pittige Koreaanse kip van Sonmat in Utrecht, maar dan een hele soepkom vol. Het was erg lekker, maar echt strijden om erdoorheen te komen. Een halfuur later had ik nog steeds buikpijn.

De dag erna (of misschien wel twee) gaan we naar Otaru. Dat is een kleinere stad in de buurt, aan de kust. Het heeft een langere geschiedenis dan Sapporo, vooral als handelshaven en visserij, maar inmiddels is het niet veel meer dan een verassend toeristische suburb van zijn grote broer. Na een treinrit met een heleboel Chinezen gaan we als eerst naar de vismarkt. Ik heb ooit van een paar Amerikaanse miljoenairs gehoord dat het lekkerste dat ze ooit hadden gegeten een koningskrab op een Japanse vismarkt was dus dat wil ik ook proberen. En waar beter dan in Hokkaido, dat bekend staat om zijn uitstekende krab en vis. Probleempje: er zijn hier nog meer Chinezen dan in de trein en er is een wachtrij voor ieder restaurant (4). We lopen naar een andere markt, maar daar hebben ze geen krab. Weer terug en aansluiten bij de rij dan maar. Uiteindelijk zijn we de laatste die nog bediend worden, net op tijd. De krab, zalm, coquilles en gemarineerde octopustentakeltjes zijn allemaal verrukkelijk (5, 6).

Hierna lopen we naar het stadscentrum waar we ruim de tijd nemen om alle glaswerkwinkels te bekijken die volstaan met prachtige creaties, net Venetië. Ook is er een speeldozenwinkel en een kaarsenwinkel. Leuk rondkijken. We lopen terug langs het oude kanaal van Otaru en moeten lachen om een kerstboom met zonnebril die voor de toeristen poseert en in erg Japans Engels een praatje aanknoopt. Als we later terug naar het station lopen staat de kerstboom op de bus te wachten (7).

Met een schoolvriendin van Karin gaan we naar het nieuwe aquarium in Sapporo. Het bevind zich op de 4e tot 6e verdieping van een flatgebouw, dus we moeten eerst wat winkels door om er te komen. Het minimalistische design van de tickets, plattegrond en de entreehal, die met strak beton is afgewerkt, doet meer denken aan een museum voor de moderne kunst dan een aquarium. Het zijn toch wel echt waterdieren die ze tentoonstellen. Ze hebben een paar prachtig gevormde landschapsaquariums, ontworpen door een tuinarchitect (maar waar ik helaas geen foto's van heb) en een heleboel interessante beesten met interessante verhalen erbij die uitleggen hoe interessant die interessante beesten dan wel niet zijn. Niet het indrukwekkende formaat van de walvishaaien in Ōsaka, maar wel erg interessant (8-14). Naderhand eten we typische Sapporo ramen in het ramen steegje (15) en 's middags krijg ik kalligrafieles van Karin's moeder, die onder een beroemde kalligraaf heeft gestudeerd en ook werk in de collectie van het SieboldHuis in Leiden heeft. Ik probeer een 四字熟語 (yojijukugo, lett. "vier-karakterige samenstelling") te perfectioneren (16). Dat is een spreekwoord bestaande uit vier karakters, een klassiek thema voor kalligrafie. Karin vermaakt zich ondertussen met draken tekenen voor Nieuwjaar (17), 2024 is namelijk het jaar van de draak. Naast de bijzonder leuke les krijg ik ook nog het laatste werk van Mika-san mee die als souvenir naast mijn schilderijen uit Cambodja en Vietnam kan hangen. Schat van een vrouw.Læs mere